Petlikowce

http://www.luszpinski.net/genealogy/fam00764.html
Jestem Potomkiem Kurpielów z Petlikowic Starych i mieszkamy w zachodniopomorskim wieś Warnice i jest nas dość sporo.Na stronie z linkiem możesz popatrzeć na linie Kurpielów zaczynając od Jakuba Kurpiel więcej nie znalazłem.
http://cmentarze24.pl/debno/cmentarze/mapa_O/groby.php?numer=I.7.54&npola=I
moi pradziadki na spisę z pierwszego linka jest tylko siostra dziatka wpisana,nikt niema czasu uzupełnić :(.Pradzadek urodził się w 1884 a ja w 1984 🙂
Pozdrawiam Daniel Kurpiel

Witam
Moja Babcia z domu Żeromska pochodziła z Petlikowiec Starych, Pana nazwisko nic mi nie mówi ale już nazwiska Skotnicki, Hreczyński, Osiadacz, Ortyński, tak.
Babcia była skarbnicą wiedzy o Petlikowcach i rodzinnych koneksjach.
Potrafiła niezwykle malowniczo niemal z fotograficzną dokładnością opowiadać o tamtych miejscach i wydarzeniach.
Bardzo żałuję, że za życia Babci nie zapisywałam tych wspomnień.
Po przesiedleniu trafiła na Dolny Śląsk, ale wiem że jest też rodzina w okolicach Szczecina, w Jeleninie.
Pozdrawiam
Joasia
Nigdy nie wpadłam na to że

Witam,

moja mama z domu nazywa się Żeromska i osiedliła się w okolicach Konina, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Pochodzi z Petlikowiec Starych. Moja prababcia od strony matki nazywała się Śnihur, natomiast od strony ojca Skotnicka. Wszystkie nazwiska, które Państwo wymieniają są mi znane z opowieści mamy. Bardzo chętnie nawiążemy kontakt.

Witaj Ewo, proszę o kontakt :
[email protected]

Parę lat temu jak odpowiedziałem na ten artykuł to myślałem że się zgłupiałem ,przez dłuższy czas zero odpowiedzi .A tu zaglądam i tyle odpowiedzi . Szukając po drzewach genealogicznych to to wszystkie nazwiska co państwo o nich piszą się przewijają i u minie i z tego co widzę u Gienka tak samo , chyba korzystamy z tych samych materiałów .
Pozdrawiam Daniel Kurpiel

Witam. Jestem praprawnuczką Aleksandra Blicharskiego ur. 29.05.1886r w Petlikowicach Starych. W genealogii przewijają się nazwiska Blicharski, Rybicka (z.d. matka Aleksandra). Mieszkamy na granicach województw opolskiego i dolnośląskiego☺

Pani Zofio, bardzo proszę o kontakt. Mój e-mail [email protected] Jesteśmy rodziną. Mieszkam ok. 80 km od Wrocławia. Na stronie myheritage prowadzę rozbudowane drzewo Blicharskich.
Pozdrawiam, Anna Kujawska.

Witam, nazywam się Władek Dąbski jestem wnukiem Jana Błażków z Petlikowce Nowe ur 1900 r , mam dużo rodziny w Warnice i jestem spokrewnione z rodzinami Hreczyński, szukam danych, informacji o rodzinie Dąbski
Proszę o kontakt na adres [email protected] Pozdrawiam

HISTORIA PETLIKOWIEC STARYCH NA KRESACH WSCHODNICH
1 Wstęp
Historię Petlikowiec Starych opisuję na podstawie danych oraz notatek, które spisywałem przez lata, aby zbudować drzewo genealogiczne mojej rodziny. Historia mojej rodziny ma początki od 1615 roku. W kronikach jest zapisane, że w 1615 r., właścicielem tych ziem jest Podolski gubernator Stanisław Lyantskoronski (Stanisław Lanckoronki) a wcześniej był nim Jan Wolski. Jaka jest wcześniejsza historia tej miejscowości? Tego chciałem się dowiedzieć i przekazać potomnym, chociaż wiem, że nie bardzo będą zainteresowani tym tematem. Obecnie Petlikowce Stare leżą na terenach dzisiejszej Ukrainy Zachodniej, czyli na dawnych Kresach Wschodnich Rzeczpospolitej. Nazwa „Stare” została dodana kiedy powstała nowa osada, której nadano nazwę Petlikowce Nowe. Skąd wzięła się nazwa Petlikowce nikt nie wie ale najbardziej prawdopodobne jest, że nadał ją ówczesny właściciel lub dowódca strażnicy.

2 Krótki rys historyczny
Jedno z najstarszych źródeł mówi, ze Kniaź Rusi Włodzimierz Wielki wyprawił się w
981 roku przeciwko Polsce, podbił i przyłączył do Rusi Grody Czerwieńskie, które dopiero król Bolesław Chrobry, wracając w 1018 r., z wyprawy na Kijów z powrotem wcielił do swojego państwa razem z innymi terenami na wschód od Lwowa. Były to ziemie ważne zarówno dla Rusi jak i Polski ze względu na ich strategiczne położenie. Dlatego często przechodziły one z rąk do rąk. W 1240 r., najechali je z południa Tatarzy Batu-chana. W latach 1250 -1340 ziemie te znowu należały do Rusi. Ponownie przyłączył je do Polski jesienią 1349 r. król Kazimierz Wielki, który w ciągu krótkiego czasu opanował nie tylko Lwów i ziemię halicką, ale i obszary leżące na wschód i północ od nich, a więc Brześć, Bełz i Włodzimierz. Od tego czasu aż do rozbiorów Polski należały one ciągle do Polski.

3 Historia powstania pierwszej osady
Historycy zakładają, że na przełomie XII i XIV wieku prawdopodobnie na tamte tereny przybyli i zatrzymali się pierwsi osadnicy, którzy założyli nad rzeką Strypą, pierwszy obóz wędrowny na tym terenie. Teren ten zlokalizowany na Wyżynie Podolskiej w tamtym czasie był jeszcze bezkresnym strusowskim stepem. Według encyklopedii Gutenberga step strusowski to nazwa stepu w zachodniej części powiatu Trębowla (woj. tarnopolskie), zajmującego płaskowyż między jarami Seretu i Strypy. Dziś step ten jest po większej części zaorany. Prawdopodobnie ówcześni wędrowcy chcieli przemieścić się jeszcze dalej na Zachód, bliżej osad zamieszkałych już na tamtym terenie przez ludzi. Wysłali szpicę ale ona wróciła z informacją, że inne osady Już istnieją w niedalekiej okolicy dlatego pozostali na miejscu. W tamtym czasie ziemia stepowa stanowiła bezkresną przestrzeń, nie kończące się niebo, samotnię i koniec cywilizowanego świata. Niezwykłą rolę odgrywała na stepie przyroda, zwierzęta, rzeki i strumyki, doliny porośnięte trawami i pomalowane gdzie nie gdzie polami uprawnymi. Trawa miejscami wyrasta na wysokość człowieka, tak, że skrywa konia i jeźdźca a kiedy zawiał wiatr szumiała jak morze. Nad stepem latały orły i sokoły a na stepie pojawiali się tu i ówdzie ludzie na koniach przemierzający teren po wydeptanych ścieżkach w celu patrolowania terenu. Na Kresach latem pachniało od trawy i kwiatów łąkowych, od badyli burzanów, od wydm piaszczystych i grząskich topieli. Na takich obszarach w XIV w. powstała osada (która potem przyjęła nazwę Petlikowce) a założyli ją wg legendy uciekinierzy znad rzeki (o niejasnej do dzisiaj nazwie Wilkowest), którzy osiedli się na granicy stepów Wschodnich nad rzeką Strypą (byli to uchodźcy prawdopodobnie z okolic Węgier). Tak bynajmniej opisane jest w kościelnych dokumentach jakie istnieją do dzisiaj w Archiwum Benedyktynów. Jest to nazwa nieścisła, gdyż przetłumaczona i zapisana w języku łacińskim. Od tego czasu również nazwiska mieszkańców i ich imiona zapisywane były po łacinie. Rzeka Strypa płynie zakolami z północy na południe aby zasilić Dniestr, którego to wody następnie wpadają do morza Czarnego. W Petlikowcach rzeka płynie częściowo w terenie o podłożu skalistym w dole, w wąwozie i tam ma strome brzegi gdzie jej głębokość wynosi nawet 20 metrów. Są też takie miejsca gdzie rzeka płynie na terenach piaszczystych tam jest szeroka nawet na 50 metrów ma łagodne brzegi i tam posiada brody. Jak widać teren jest pagórkowaty o podłożu piaszczysto -kamiennym porzeźbiony licznymi jarami i wąwozami. Na przestrzeni wieków zbudowano nowe koryto młynówki a w nim młyn napędzany pierwotnie kołem wodnym. Na jej wysokim prawym brzegu biegnie obecnie droga w kierunku południowo-zachodnim do Buczacza odległego o około 7 km i w kierunku północno-wschodnim do Tarnopola odległego o około 68 km. Tuż za drogą wzdłuż drogi rozciągało się lekkie wzniesienie szerokie może na 100 metrów a za wzniesieniem rozległe tereny na wyżynie. Po prawej stronie w wąskim pasie starorzecza są żyzne tereny ziemi uprawnej. Na lewym brzegu rzeki na wzniesieniu do dzisiaj istnieje las mieszany oraz dalej lekkie wzniesienia a na nich zabudowania i dalej w niektórych miejscach w okolicy jest bezdrzewna równina, a na niej czarnoziem, który rozciąga się aż do Trembowli.

4 Dokumenty potwierdzające powstanie probostwa
Najstarsze dostępne nam pisane źródła kościelne czyli Dokument dotacyjny Benedyktynów we Lwowie z 1421 roku (tom II str. 68 i 69) podają, że w Petlykivtsyah powstała pierwsza na terenie archidiecezji Lwowskiej parafia Rzymsko katolicka pod patronatem szlacheckim. W tamtym czasie wieś miała kamieniołom oraz tłocznię oleju lnianego i konopnego. Jak na tamte czasy wieś była liczna, mieszkało w niej 3000 mieszkańców i miała perspektywy otrzymania praw miejskich. Jej zabudowania ciągnęły się na przestrzeni 5 km.

Według innych źródłach archiwalnych a mianowicie Towarzystwa Naukowego KUL (Lublin 1986 r.), które udostępniło do wglądu Kronikę powstania parafii Rzymsko -katolickiej w Petlikowcach, ksiądz Józef Krętosz w rozprawie pt: „Organizacja archidiecezji Lwowskiej od XII wieku do 1772 roku” pisze, że:
-W roku 1421 Dekanat Buczacki miał 10 parafii: Koropiec, Potok, Barysz (tak ten słynny Barysz), Petlikowce, Wiśniowczyk, Złotniki, Nastsaów, Budzanów i Czortków.
-Dziedzic Albert z Petlikowiec, fundując w 1421 r. parafię w Petlikowcach uposażył tamtejszego plebana w dwa łany gruntów w Petlikowcach oraz 1/4 łana w Osowcach (jeden łan to ok. 30 morgów), co w przeliczeniu na dzisiejsze hektary wynosi nie mniej nie więcej jak 18 ha.
-Ponadto podarował księdzu karczmę koło kościoła, ogrody i ustanowił dziesięcinę ziarna z majątku a także 4 grosze na kwartał od chłopów, bez względu, czy byli katolikami, czy unitami (Rusinami i Litwinami obrządku greko -katolickiego).
-Być może Petlikowce otrzymują wówczas również prawa miejskie.

5 Położenie geograficzne
Petlikowce Stare zlokalizowane są na szerokości geograficznej 49° 08′ 00″ północnej oraz długości geograficznej 25° 22′ 21″ wschodniej, na wysokości około 365 m.n.p.m. Obecnie należą one do powiatu Buczackiego, województwo Tarnopol. Były to ziemie, które często były najeżdżane i często zmieniały właściciela. Od zarania naszej państwowości graniczyliśmy od południowego wschodu z Rusią Kijowską. Były to ziemie zasiedlone zarówno przez Polaków Rusinów, Litwinów, Morawian oraz Węgrów. Ponieważ na te ziemie najczęściej napadały wojska tureckie i tatarskie zawiązało się porozumienie pomiędzy ludnością Polską i Rusi o współpracy mieszkańców wsi, pomaganiu sobie nawzajem i organizowaniu wspólnej obrony. Na przestrzeni dziejów takiej współpracy było tysiące przykładów opisanych w historii Małopolski Wschodniej.

6 Dalsze losy Petlikowiec przed 1615 rokiem
W 1578 r miasto podpalili Tatarzy.
W 1578 r. -1600 r. Parafia nie istnieje po wycięciu ludności.
W 1590 r. właścicielem wioski jest wywodzący się z Małopolskiej rodziny Jan Wolski herbu Półkoziec z Podhajec, zarządca dóbr Lanckorońskich, który postanowił wieś reaktywować.
W roku 1600 przywrócenie parafii i rozpoczęcie budowy nowego kościoła. Parafia należała do Trembowli, wieś miała cerkiew greko-katolicką, młyn zbudowany przez hrabiego oraz gorzelnię. W kronikach są też wzmianki. Że w 1615 r. istnieje już zamek a właścicielem zamku i włości o nazwie Petlykiwcy jest hrabia Stanisław Lanckoroński syn (lub wnuk) wojewody Podolskiego. W 1615 r. została ukończona budowa drewnianego kościoła parafialnego.

Wcześniej w 1578 roku miasto i kościół spalili Tatarzy, którzy wycięli ludność katolicką w pień i do roku 1615 w miejscowości nie było parafii a budowa kościoła była na ukończeniu. W tamtej okolicy pomiędzy Petlikowcami Starymi a obecnymi Osowcami po prawej stronie rzeki „za Strypą” na górce po prawej stronie za obecnym kościołem katolickim był zamek lub gród warowny. Pełnił on funkcję obrony rubieży przed częstymi najazdami Tatarskimi i Tureckimi, które miały miejsce regularnie, co kilka lat. Wybudowany tam właśnie w 1615 roku kościół drewniany został ponownie spalony w 1624 roku przez Tatarów. W sadzie mojego pradziadka rosła lipa, pod którą rozłożył swój namiot i obóz wielki chorąży koronny Jan III Sobieski. W tamtym czasie przechodził ze swoimi wojskami po odsieczy Lwowa i odpoczywał w sadzie jego dziadka w pobliżu zamku, który już wówczas istniał. Mój dziadek mówił mi, że było to w 1650 roku. Chociaż mogło to być w roku 1657, kiedy przechodzili tamtędy również Kozacy Chmielnickiego. Ówczesne wojny prowadzone były przez Jana III Sobieskiego w imieniu króla Jana Kazimierza.

7 Dalsza historia Petlikowiec od czasu potopu do I Wojny Światowej
W niedługim czasie po tym od północy w czasie Potopu Szwedzkiego na Polskę najechali Szwedzi, ale nie przedostali się poza Lwów. Prawdopodobnie, chyba w roku 1672 Jan III Sobieski przebywał w Buczaczu, jako hetman wielki koronny po wyprawie na czambuły za czasów króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego w czasie podpisania w Buchaczu traktatu pokojowego z Turcją. Może tam był trochę później, czyli w roku 1674 już, jako król Polski. Od 1674 roku miejscowość ostatecznie utraciła prawa miejskie po kolejnym najeździe Tatarów a miejscowość pozostaje do dzisiaj wioską.

W roku 1647 dzięki usilnym staraniom hrabiostwa Elżbiety Hołyńskiej i Andrzeja Wilkowskiego parafia po raz kolejny została tam reaktywowana, straciła patronat szlachecki gdyż otrzymała patronat magnacki.

W 1667 r. oddano do użytku szpital lub ochronkę, we wsi były też dwie Szkoły Powszechne.

W 1672 r. miał miejsce najazd Turków i Tatarów pod dowództwem Mohammeda IV, oraz traktat pokojowy w Buchaczu z Turcją. Spalenie nieomalże całej wsi. Legendy głoszą, że w zamku w Petlikowcach nocował sam sułtan osmański Mohamed IV. Następnymi właścicielami Petlikowiec byli: Aleksander Kurdwanowski i potem Wojciech Goliński.

Wzmianka o zamku występuje już w kronikach z 1704 r., jako własność Aleksandra Kurdwanowskiego, który kupił zamek od hrabiego Stanisława Lanckorońskiego. W tamtych czasach na przełomie XVI i XVII wieku wieś Petlikowce Stare były zlokalizowane po lewej stronie rzeki „za Strypą”, po prawej stronie gdzie stał zamek obecnie są grunty orne. Tam, przy zamku stała stosunkowo nowa polska osada z drewnianymi domami, krytymi strzechą a tutaj po lewej stronie, gdzie obecnie jest wioska, była kolonia zamieszkała w połowie przez Polaków i w połowie przez Rusinów i Litwinów. Na tamte czasy nikt nie wiedział, co to jest Ukraina a ludzie żyli w zgodzie i wzajemnym poszanowaniu.

W latach 1704 -1716 kościół nadal jest w budowie. Na początku XVIII w. właścicielem ziemi i zamku jest Maurycjo Tomas Gołuchowski, który jednak w roku 1740 sprzedał Petlikowce rodzinie Potockich.
W 1745 r., arcybiskup Lwowa Mikołaj Ignacy Wizgicki poświęcił nowy drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Krzyża.
Po pierwszym rozbiorze Polski od roku 1772 tereny te dostały się pod zabór austriacki i aż do
I Wojny Światowej była tam Galicja. We wsi wybudowano nową dużą murowaną Szkołę Powszechną zwaną wówczas Publiczną.
W 1787 roku wieś, która w tamtym czasie była własnością rodziny Bielskich została sprzedana. Kupił ją Kacper Rogaliński. Biedni chłopi pracowali w majątkach właściciela ziemskiego oraz na dobrach kościelnych.
W 1769 r. nastąpiło zajęcie terenów przez Rosjan po Konfederacji Barskiej. Nastąpił koniec wolnej Polski na długie wieki. Potoccy sprzedają wieś rodzinie Bielskich.
17 września 1772 r. Po ogłoszeniu I Rozbioru Polski tereny zostały zajęte bez wystrzału przez austriackiego gen. Halika. Do końca I.W.Św. Wioska należała do Galicji.
W roku 1787 wieś, która w tamtym czasie była własnością rodziny Bielskich została sprzedana, kupił ją Kasper Rogaliński, ur.1728 r – zm. 1788 r.
W latach 1810 -1815 wybuchły wojny napoleońskie i w tym czasie nastąpiła okupacja wojsk rosyjskich. Parafia została przeniesiona przez Rosjan do Jazłowca. (Do czasu wydania w 1804 r. Kodeksu Napoleona w księgach kościelnych nie zapisywano imion dziewczynek i kobiet, dlatego dzisiaj trudno jest odtworzyć przodków w linii żeńskiej).
W latach 1830 -1831 nawiedził tereny Podola oraz Małopolski Wschodniej wielki głód.
Panuje też w tym samym czasie epidemia cholery.
W 1843 roku właścicielem włości jest hr. Juliusz Korytowski i jego żona Wanda z Młockieckich.
W roku 1848 zniesiono pańszczyznę.
W roku 1870 we wsi mieszkało już tylko 2027 mieszkańców.

8 Okres międzywojenny
Dnia 23-08-1914 r. do wsi wkroczyły wojska Rosyjskie spalili kościół, plebanię, folwark oraz gorzelnię. Tak zaznaczyli rozpoczęcie Pierwszej Wojny Światowej. Petlikowce Stare są bardzo tragicznym miejscem z powodu swojego strategicznego położenia, –dlatego tam stał między innymi Zamek obronny. Tej miejscowości nie omijały żadne katastrofy i nawałnice. Nie omijały ich w związku z tym również epidemie i zarazy. Stał tam przez cały rok front w czasie i pierwszej i dwa razy w sumie prawie przez dwa lata w czasie Drugiej Wojny Światowej gdyż wygodną do obrony były brzegi rzeki Strypa. W czasie frontu ludzie byli wygnani z własnych domostw a ich gospodarstwa spalone i splądrowane. W czasie I Wojny Światowej w 1915 r., tamtejszy kościół i plebania zostały doszczętnie spalone przez żołnierzy Rosyjskich. Rosjanie w tamtym czasie zniszczyli ponadto ostatecznie dwór oraz zamek, który popadł w ruinę i nie ma już po nim nawet śladu. Ruiny zamku ludzie pamiętają jeszcze dzisiaj. Pamiętają jak rozbierali jego kamienne mury na budulec jeszcze przed II Wojną Światową.
Dnia 27-07-1924 r. nastąpiło wbudowanie kamienia węgielny pod budowę obecnego murowanego kościoła parafialnego pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Stało się tak dzięki usilnym staraniom księdza dziekana Bronisława Skulicza, który otrzymał wsparcie oraz pomoc od samego Józefa Piłsudzkiego. Niełatwo było wybudować nowy murowany kościół kiedy ludzie sami mieszkali w lepiankach. Takie domy stanowiły 90% całej wsi, wprawdzie były budowane na fundamentach kamiennych z budulca pozyskiwanego z pobliskich kamieniołomów ale konstrukcją takiego domu było drewno. Ściany oraz przegrody budowlane były wykonane z patyków drewnianych a dach kryty słomą. Drewniany zrąb takiego budynku oklejony był następnie błotem zmieszanym ze słomą i z takiego budulca były wykonane izby, w których mieszkali ludzie. Po wyschnięciu błota ściany budynku były tynkowane zaprawą glinianą i bielone wapnem na biało. Taki budynek posiadał duży murowany podwójny piec na którym spali domownicy oraz murowany komin. Jedna część pieca służyła do gotowania potraw a druga do pieczenia chleba, ciasta i gołąbków. Każde gospodarstwo posiadało własną studnię, piwnicę schowaną w ziemi, oraz podwórko wykładane płytami kamiennymi. W dolinie płynął mały strumyk prostopadle do rzeki Strypy, nad nim równolegle droga wiejska a przy drodze zabudowania gospodarskie. Tymczasem drogi oraz ścieżki wiejskie nie były utwardzone, były błotniste po deszczach, tak, że dojście do szkoły, sklepu a nawet sąsiadów było prawdziwą udręką gdyż człowiek grzązł w błocie po same kostki. Większość gospodarzy posiadała też własny las. Działki lasu zostały zakupione przed wojną na raty w czasie przeprowadzonej parcelacji lasów prywatnych ówczesnych dziedziców przeczuwających nadejście wojny. Po wybuchu wojny w 1939 roku i wkroczeniu do Polski wojsk radzieckich zarówno lasy pańskie jak i lasy prywatne użytkowane przez rolników zostały upaństwowione a ludziom zakazano ich użytkowania. W tym czasie ludzie palili w piecach słomą oraz badylami z ziemniaków.
Dnia 12-05 1935 r. piękny, murowany kościół poświęcił arcybiskup ze Lwowa B. Twardowski.
W latach 1935 -1937 nastąpiło zakończenie budowy, oraz budowy muru wokół kościoła a także Domu Ludowego czyli dzisiejszego domu kultury. W latach 30-tych wybudowano mleczarnię, która eksportowała swoje wyroby za granicę. We wsi była poczta oraz posterunek policji. Niestety w całej okolicy nie było dróg utwardzanych. W okresie międzywojennym na dworze w Bielawińcach mieszkała rodzina Korytowskich. Ludzie pamiętają jeszcze jak po pierwszej wojnie światowej do kościoła w Petlikowcach Starych przyjeżdżały karetami na uroczystości dwie Panie dziedziczki, na które miejscowi ludzie mówili hrabianki. Jedna hrabina nazywała się Korytowska, była żoną właściciela dworu. Druga hrabina nazywała się najprawdopodobniej Latyńska, mieszkała w Osowcach na dworze. W Przywłoce mieszkała jeszcze jedna bogata rodzina, którą ludzie do dzisiaj pamiętają, było to państwo Szawłowscy, ale oni byli tylko zarządcami na czyimś dworze –prawdopodobnie Potockich. Dlatego ludzie pamiętają hrabiny, bo to one przyjeżdżały do wioski na uroczystości kościelne oraz państwowe i dawały jałmużnę ludziom żebrzącym przed kościołem.

9 II Wojna Światowa i okres powojenny
W roku 1944 parafia przestała istnieć w wyniku prześladowań i frontu zlokalizowanego w środku wsi po obu stronach rzeki Strypy. Podczas II Wojny Światowej około 70% gospodarstw zostało spalonych, gdyż jeszcze przed wojną 99% domostw było krytych strzechą.
W roku 1945 zaczęło się wysiedlenie na Zachód wszystkich bez wyjątku Polaków.
W roku 2000 nastąpiło rozpoczęcie remontu i odbudowa kościoła przez księdza infułata Ludwika Rutynę. Parafia obecnie mieści się w Jazłowcach.
W Buczaczu do dzisiaj jeszcze istnieje źródło, gdzie pił wodę król Polski Jan III Sobieski, i jeszcze w czasach ZSRR stała tam tabliczka z napisem informującym po polsku i rosyjsku o tym wydarzeniu. Kiedy tam byłem w październiku 2012 r., tablicy już nie było, została wyrwana i może skradziona po Majdanie? Przetrwała ona wojny kozackie, najazdy szwedzkie, trzy rozbiory Polski oraz dwie wojny światowe a nie przetrwała wolnej banderowskiej Ukrainy jaka trwa tam od 10 lat. Od czasu Majdanu banderowska Ukraina nie pozwala przeprowadzać ekshumacji grobów zamordowanych Polaków a od 2013 roku domaga się oficjalnie zwrotu terenów Polskich. Ich roszczenia terytorialne względem Polski obejmują trzy powiaty w tym takie miasta jak Przemyśl i Sanok.

Stanisław Trębacz
Kędzierzyn-Koźle` 2022 r.

Odpowiedź dla Marzeny Adamskiej i Pauli:
Marzena, nie podałaś żadnej konkretnej informacji w swoim pytaniu, aby coś powiedzieć musisz podać imię i nazwisko ojca i matki (a także nazwisko rodowe) i jakąś datę urodzenia lub śmierci i ich dzieci lub chociaż jednego dziecka. Potem podać te same dane dla dziadków a potem dla pradziadków. Wtedy możecie poszukać rodziny na portalu: www.MyHeritage.pl
Tam odnajdziecie być może swoją rodzinę w zakładce „Badania”
Powodzenia.

Witam moi dziadkowie też pochodzą z Petlikowc Starych babcia Maria Domska z Trębaczów dziadek Jan poszedł na wojnę i nie wrócił babcie przesiedlili na Dolny Śląsk dokładnie do Biernacic. Mój tato też się urodził w Petlikowcach potem babcia wyszła za mąż drugi raz.