Petlikowce

http://www.luszpinski.net/genealogy/fam00764.html
Jestem Potomkiem Kurpielów z Petlikowic Starych i mieszkamy w zachodniopomorskim wieś Warnice i jest nas dość sporo.Na stronie z linkiem możesz popatrzeć na linie Kurpielów zaczynając od Jakuba Kurpiel więcej nie znalazłem.
http://cmentarze24.pl/debno/cmentarze/mapa_O/groby.php?numer=I.7.54&npola=I
moi pradziadki na spisę z pierwszego linka jest tylko siostra dziatka wpisana,nikt niema czasu uzupełnić :(.Pradzadek urodził się w 1884 a ja w 1984 🙂
Pozdrawiam Daniel Kurpiel

Witam
Moja Babcia z domu Żeromska pochodziła z Petlikowiec Starych, Pana nazwisko nic mi nie mówi ale już nazwiska Skotnicki, Hreczyński, Osiadacz, Ortyński, tak.
Babcia była skarbnicą wiedzy o Petlikowcach i rodzinnych koneksjach.
Potrafiła niezwykle malowniczo niemal z fotograficzną dokładnością opowiadać o tamtych miejscach i wydarzeniach.
Bardzo żałuję, że za życia Babci nie zapisywałam tych wspomnień.
Po przesiedleniu trafiła na Dolny Śląsk, ale wiem że jest też rodzina w okolicach Szczecina, w Jeleninie.
Pozdrawiam
Joasia
Nigdy nie wpadłam na to że

Parę lat temu jak odpowiedziałem na ten artykuł to myślałem że się zgłupiałem ,przez dłuższy czas zero odpowiedzi .A tu zaglądam i tyle odpowiedzi . Szukając po drzewach genealogicznych to to wszystkie nazwiska co państwo o nich piszą się przewijają i u minie i z tego co widzę u Gienka tak samo , chyba korzystamy z tych samych materiałów .
Pozdrawiam Daniel Kurpiel

Witam. Jestem praprawnuczką Aleksandra Blicharskiego ur. 29.05.1886r w Petlikowicach Starych. W genealogii przewijają się nazwiska Blicharski, Rybicka (z.d. matka Aleksandra). Mieszkamy na granicach województw opolskiego i dolnośląskiego☺

Pani Zofio, bardzo proszę o kontakt. Mój e-mail [email protected] Jesteśmy rodziną. Mieszkam ok. 80 km od Wrocławia. Na stronie myheritage prowadzę rozbudowane drzewo Blicharskich.
Pozdrawiam, Anna Kujawska.

Witam, nazywam się Władek Dąbski jestem wnukiem Jana Błażków z Petlikowce Nowe ur 1900 r , mam dużo rodziny w Warnice i jestem spokrewnione z rodzinami Hreczyński, szukam danych, informacji o rodzinie Dąbski
Proszę o kontakt na adres [email protected] Pozdrawiam

Dzień dobry,
Postaram się Ci później (raczej nie szybko) odpowiedzieć ale nie wiem, czy zadowalająco z tego względu, że dopiero od roku 1820 czyli od chwili obowiązywania kodeksu Napoleona w Polsce zaczęto rejestrować żony małżeństw, wcześniej tego nie robiono ani urzędowo ani w kościołach. Dlatego mnie będzie bardzo trudno określić powinowactwo po stronie żeńskiej rodziny. Z racji mojego nazwiska interesowały mnie tylko i wyłącznie potomkowie płci męskiej. Teraz już nikt mi nie może pomóc swoją wiedzą bo wszyscy poumierali. Jest pewne, że wszyscy ludzie w Petlikowcach Starych z nazwiskiem Trębacz pochodzą od jednego przodka, który przybył na Kresy Wschodnie z Krakowa gdzieś w 1615 roku. Nikt nie zna jego pierwotnego nazwiska tylko imię Błażej a nazwisko nadał mu hrabia Stanisław Lanckoroński.
Dzisiaj chciałbym wyjaśnić co to są Kresy i jak Błażejowi zostało nadane nazwisko Trębacz. Jest to część wspomnianych przeze mnie wspomnień, które opracowuję. Dalszą część przytoczę później.

Kresy to linia wojskowego pogranicza oddzielająca Polskę od Kozaczyzny i Ordy tatarskiej. W tamtym świecie niezwykłą rolę odgrywała przyroda, step, zwierzęta, rzeki i strumyki oraz bezkresna przestrzeń porośnięta trawami i pomalowana gdzie nie gdzie polami uprawnymi. Trawa na wiosnę jest zielona, latem pełna kwiatów, jesienią brązowieje aby umrzeć w zimie. Miejscami wyrasta na wysokość człowieka, tak, że skrywa konia i jeźdźca a kiedy zawieje wiatr szumi jak morze. Nad stepem latają orły i sokoły a na stepie pojawiają się tu i ówdzie ludzie na koniach w różnych sytuacjach i w różnych celach ale oni tworzą ze stepem całość, stanowią jedność. Na Kresach latem pachniało od trawy i kwiatów łąkowych, od badyli burzanów, od wydm piaszczystych i grząskich topieli, od opłotków cichego zaścianka. Kresy były krainą marzeń dla awanturników uganiających się po niezliczonych wówczas polach bitew. Były wymarzonym miejscem dla ludzi, którzy muszą wokół siebie czuć kraj otwarty na wszystkie strony
i swobodę. Kresy to ziemia wojenna, rozległa, bezkresna, głucha i bujna, pisana licznymi mogiłami w których spoczywają rycerze.

Właśnie do obozu uchodźców wędrujących na Kresy przyłączył się Błażej, mój pra, pra, pra, pradziadek, urodzony w latach 1580/1595, który pochodził z Krakowa. Nie był człowiekiem zbyt majętnym jak na owe czasy. Pochodził może z domu mieszczańskiego a jego przodkowie byli, co najwyżej zubożałymi szlachetkami bez herbu. Błażej rozkochał w sobie bardzo majętną pannę, z którą chcieli się pobrać. Jej rodzina nie wyraziła na to zgody, postanowiła go za to srodze ukarać a nawet pozbawić życia co w tamtych czasach nie było rzadkością.
Ani on, ani jego wybranka nie chcieli podporządkować się woli rodziców. Owa Panna urodzona była na przełomie lat 1590/1600. Kiedy młodzi zrozumieli, że nie otrzymają zgody rodziny na ożenek gdzieś w roku 1615/30 uciekli na Kresy Wschodnie do Petlikowiec Starych. W tamtym czasie miejscowość ta była wioską spustoszoną przez Tatarów. Wcześniej w 1578 roku kiedy Petlikowce były jeszcze miastem Tatarzy najechali na to miejsce, spalili domy i kościół a miejscową ludność wycięli w pień. Uratował się tylko zamek tak, że miasto się już nigdy się nie podniosło. W kronikach jest zapisane, że w 1615 r., właścicielem tych ziem oraz zamku był syn wojewody Podolskiego hrabia Stanisław Lanckorońki a królem Polski był Zygmunt III Waza.
Zamek zbudowany był po prawej stronie rzeki, na niewielkiej górze wznoszącej się obok rzeki Strypy pomiędzy obecnym kościołem katolickim w Petlikowcach Starych a Osowcami. Zamek pełnił funkcję obrony rubieży przed częstymi najazdami Tatarskim
i Tureckimi, które miały miejsce regularnie, co kilka lat. Wówczas był też schronieniem dla ludności cywilnej. Od niepamiętnych czasów po prawej stronie rzeki mieszkali sami Polacy, był tam też drewniany kościół. Po lewej stronie rzeki też była wioska, zamieszkiwali ją w połowie Polacy a drugą połowę stanowili Rusini, Litwini i Żydzi. Był tam też młyn, cerkiew i murowany szpital przebudowany później na szkołę. Oba brzegi łączył drewniany most. Właśnie na takie spustoszone tereny chętnie byli przyjmowani nowi przybysze aby zasiedlić ziemię albo bronić ludność przed częstymi najazdami. Z takiej okazji skorzystał Bartłomiej i jego umiłowana kobieta i osiedlił się w podgrodziu czyli osadzie bezpośrednio przylegającej do zamku. Czas ich ucieczki można w przybliżeniu określić co do kilku lat. Pewne jest, że uciekali za wojskiem, podczas wyprawy wojennej. Było to być może w roku 1621, kiedy Karol Chodkiewicz prowadził przez te tereny swoje wojsko na wojnę z Turkami, bitwa odbyła się pod Chocimiem koło Kamieńca Podolskiego.
Wojska polskie przechodziły koło zamku w Petlikowcach Starych i tam Błażej odłączył się od taboru i pozostał na zawsze. Wojska pomaszerowały dalej przepędzając grasujące na tym teremie oddziały Tatarów i Kozaków. Tam na zamku ksiądz załatwił naszym zakochanym pracę a sam dał siostrzenicy chwilowo wikt i opierunek. Mój pra….pradziadek umiał oprócz wojowania jeszcze grać na trąbce. Służył, więc w straży zamkowej jako trębacz i sygnalista, sam zamieszkał na podgrodziu. Kiedy Tatarzy Krymscy w roku 1624 napadli kolejny raz na te ziemie, ich siły główne doszły prawie do Stanisławowa a małe pododdziały zapuszczały się jeszcze głębiej, jeden z takich zwiadów dotarł do Petlikowiec Starych. Mój przodek zauważył ich zwiadowców jako pierwszy, dał znak trąbką załodze, zaalarmował obsługę zamku i ludność i dał sygnał do obrony. Wówczas szybko zamknięto bramy i zorganizowano obronę zamku przed Tatarami. W każdym razie wieś oraz okoliczne miejscowości w tym czasie została pobite spalone i splądrowane. Podzamcze nie zostało spalone doszczętnie, tylko podpalone ale ludzie i zamek ocaleli. Uratowało się też osiedle po drugiej stronie rzeki. W podzięce za uratowanie życia i zamku Jaśnie Wielmożny Pan Stanisław Lanckoroński dał mu ziemię na górce nieopodal zamku zlokalizowaną za spalonym kościołem oraz nadał mu nazwisko Trębacz. Podarował mu całe 12 morgów ziemi i nakazał mu okopać tę ziemię rowem, który miał stanowić granicę czyli miedzę.

Ziemia ta leżała na wzgórzu na prawym brzegu rzeki z tyłu lekko na południe za kościołem. Zamek hrabiego leżał na górce w kierunku północnym od kościoła. Na dole płynęła rzeka Strypa, na jej wysokim prawym brzegu przed kościołem biegła droga w kierunku południowym do Buczacza i w kierunku północnym do Tarnopola. Tuż za drogą -wzdłuż drogi rozciągało się lekkie wzniesienie szerokie może na 100 metrów a za nim również wyższe wzgórza. Mój przodek nigdy nie pracował na roli i nie chciał tyle ziemi, nie chciał też być chłopem na dodatek jeszcze pańszczyźnianym. Zbuntował się więc i okopał tylko 6 morgów roli. Za to Pan hrabia Stanisław Lanckoroński tak się mocno zdenerwował, że kazał go zakuć w dyby aż zmądrzeje. Dyby były zlokalizowane przed kuźnią. Kuźnię tą pamiętają jeszcze ludzie mieszkający przed wojną w Petlikowcach Starych. Panu hrabiemu bardzo zależało na zasiedleniu tego kawałka ziemi gdyż był to punkt strategiczny, niejako przedpole do obrony zamku i zatrzymania najazdów Turków oraz Tatarów a potem i Kozaków. Dlatego Pan zabronił dawać mu jedzenia, wody i chleba aby zakuty w dyby cierpiał z głodu, upału w dzień i zimna w nocy, aby go upokorzyć przed ludźmi i dać nauczkę innym.

Dalsze losy przygody Błażeja Trębacza

Zakuty w dyby (bez sądu tylko na mocy jednoosobowej decyzji pana hrabiego) Bartłomiej przetrwał w głodzie i upale kilka dni, przez które podupadł na sile i zdrowiu. Wprawdzie żona nosiła mu w fartuszku w nocy, po kryjomu jedzenie, ale ponieważ dzień było bardzo upalne to w czasie dnia dostawał dużej gorączki, przychodziło pragnienie, co go zmiękczyło.
W końcu dał za wygraną, prosił o litość i zgodził się okopać całe12 morgów ziemi. Na to pan Hrabia odpowiedział mu, że owszem, może go uwolnić z dybów ale pod warunkiem, że okopie 24 morgi pola na co się zgodził. Na tym terenie powstało potem całe osiedle na którym mieszkała tylko moja rodzina. Rów ten istniał aż do końca II Wojny Światowej. Następne ważne wydarzenie rodzinne mało miejsce w 1651 r. kiedy odbyła się bitwa pod Beresteczkiem i przez Petlikowce Stare odbył się przemarsz wojsk dowodzonych przez rotmistrza Jana Sobieskiego. W tamtym czasie Błażej ze swoją żoną mieszkali już w biednej chacie na swojej ziemi i urodził się im syn Marcin.
Jak na tamte lata Błażej jako właściciel ziemi był milionerem bez grosza. Przez wieki na tym terenie rodzina się powiększała i tym samym ubożała. Do końca I W. Św. nikomu bez zgody właściciela nie można było opuścić legalnie swojego domu i wyjechać jak chociażby dzisiaj do pracy za granicą. Rodziny były wielodzietne i ubożały w gwałtownym tempie. Mój dziadek miał małą maturę a mój tato skończył tylko 5 klas Szkoły Powszechnej. Mój dziadek miał 6 morgów pola, chatę krytą strzechą o dwóch izbach oraz 3 dzieci. Gdyby jego dzieci się ożeniły to dał by im najwyżej po 2 morgi ziemi. Może w posagu dostali by też po 2 morgi, to razem każda rodzina miałaby już tylko po 4 morgi pola. Gdyby jedna osoba ożeniła się do teściów to te 2 pozostałe rodziny pozostały by w domu i mieszkały razem z dziadkiem i babcią w tych 2 izbach. Takie były realia przedwojenne.
Jak pisałem wcześniej do Petlikowic Strych przyjeżdżali niekiedy na wakacje Bolesław Prus oraz Henryk Sienkiewicz do rodziny mojej pra pra babci z domu Żeromskiej. Dziadek chętnie słuchał ich opowiadań o świecie i sam opowiadał im historię naszej rodziny. Prus wplótł w fabułę opowieści „Faraon” w sposób dramatyczny zasłyszaną historię o kopaniu rowu przez Błażeja i opisał jak pewien człowiek kopał rów i kiedy był blisko finiszu aby stać się człowiekiem wolnym nadeszło wojsko Faraona i przez świętego żuka zmieniło trasę i zniszczyło dorobek jego życia i nadzieję na wolne życie.
Henryk Sienkiewicz opisał historię miłości Błażeja w sposób romantyczny. Mianowicie młody szlachcic wybrał się z sokołem na polowanie. Puścił go i ptak nie powrócił. Pojechał w tamtą stronę i zobaczył młodą piękną pannę z ciotką a na jej ramieniu sokoła. Podszedł do niej, ona chciała oddać mu ptaka, panicz wyciągnął swoją rękę aby przeszedł do niego. Sokół stanął jedną nogą na ręce panny a drugą nogą na ręku Skrzetuskiego, nie chciał zmienić pozycji i tak ich połączył już na całe życie.
Sienkiewicz zaczął myśleć o trylogii od chwili kiedy był w muzeum i zobaczył tam obraz Józefa Brandta pt. Powitanie stepu. W ten sposób stał się pisarzem Kresowym.
Mój kolega namówił mnie do napisania historii rodziny, co zacząłem i już ukończyłem ale nie umiem w tym stanie jaki mam opublikować tego w internecie, bo utworzyłem materiał opisowy w formie pokazu ze zdjęciami i muzyką, który trwa 1,5 godziny. Muszę podzielić to na trzy części i dopiero opublikować, trochę to potrwa. Opracowałem też Śpiewnik Kresowiaka, który chętnie prześlę w formie e-maila lub na komórkę każdemu, kto o to poprosi. Proszę tylko podać swój adres mailowy lub nr telefonu na który mam wysłać ten śpiewnik w formie *.pdf.
Proszę pisać SMS-a na mój tel: 0048 608 497 551.
Pozdrawiam serdecznie: S. T.

Filmik o historii powstania mojej rodziny Trębaczów, o Petlikowcach Starych jest już gotowy. Można go obejrzeć pod linkiem:
https://youtu.be/EVuZ0eF8xO0