Epitafia AK w kościele św. Ducha
W Kościele św. Ducha w Wilnie przy ul. Dominikańskiej ( lit. Dominikonu gatvie), znajdują się epitafia upamiętniające Poległych Obrońców Ojczyzny, „zryw Ziemi Wileńskiej”, i gehennę polskich żołnierzy Armii Krajowej po II wojnie światowej.
Na początku maja 1944 r., powstały trzy zgrupowania brygad partyzanckich: 1 Zgrupowanie AK „Pohoreckiego” (mjr dypl. Antoni Olechnowicz), 2 Zgrupowanie AK „Węgielnego (mjr dypl. Mieczysław Potocki), 3 Zgrupowanie AK „Jaremy” (mjr inż. Czesław Dębicki).
Łącznie polskie oddziały partyzanckie Armii Krajowej na Wileńszczyźnie liczyły 9,- tys., nieźle uzbrojonych, i jednolicie dowodzonych żołnierzy.
Poza zgrupowaniami pozostawała 6 Samodzielna Brygada Dyspozycyjna Komendy Okręgu AK „Konara” (mjr Franciszek Koprowski), szwadron oddziału dyspozycyjnego komendanta okręgu, dwa oddziały wileńskiego Kedywu i garnizon konspiracyjny miasta Wilna.[1]
W różnych fazach operacji wileńskiej , 7 – 13 lipca 1944 r., uczestniczyło 8.300 żołnierzy Okręgu Wileńskiego AK i 5.500 Okręgu Nowogródzkiego.
Poległo 189 partyzantów AK, rannych 235, zaginionych 12.[2]
Po operacji „Ostra Brama” rozpoczął się dramat żołnierzy AK na Wileńszczyźnie. Aresztowanych z dowódcą gen. bryg. Aleksandrem Krzyżanowskim „Wilk”, kilka tysięcy żołnierzy wywieziono do łagrów w Rosji. Inni, którzy wydostali się z „czerwonej sieci pajęczej”, zginęli po wojnie z rąk NKWD w Polsce, Litwie i Białorusi. Do dzisiaj nie jest znany los ponad 600 żołnierzy Armii Krajowej z Puszczy Augustowskiej.
Stanisław Karlik
Dodaj komentarz