Oksana

25 listopada 2012

Proza Odojewskiego to literatura dla wymagających. Nie czyta się jej szybko, a specyficzny język autora i narracja „strumienia świadomości” mogą zniechęcić niejednego czytelnika nastawionego na książkę łatwą i przyjemną. To nie jest literacki fast-food, to wysublimowana literacka kuchnia, pełna subtelnych skojarzeń i przypraw z różnorodnych miejsc i kultur.

Coś dla prawdziwych smakoszy. Po takiej lekturze autentycznie czujemy, że poznaliśmy dzieło naprawdę wartościowe, że inaczej zaczynamy poprzez nie postrzegać nasz własny los.

A o czym to jest? Cóż, o tym, o czym zawsze jest wielka literatura – o miłości, samotności, śmierci i próbie ucieczki przed nią, którą podejmuje ciężko chory naukowiec, wyruszając w podróż do miejsc znanych mu z przeszłości. To także książka o przeznaczeniu i o naszym stosunku do przeszłych zdarzeń, które nas ukształtowały. Bogactwo odniesień do kultury antycznej i średniowiecznej przeplata się z niezwykle plastycznymi wspomnieniami i pejzażami ukraińsko – kresowymi z dzieciństwa i młodości bohatera pochodzącego z Trembowli, charakterystycznymi dla całej twórczości Odojewskiego, jakby z pograniczna gorączkowego snu.

Niewielu pisarzy potrafi pisać o romantycznej miłości i wielkim cierpieniu w sposób tak subtelny, a jednocześnie tak przejmujący i autentyczny. Do tego erudycja autora, jego mądra refleksja oraz zaskakująca pointa powieści sprawiają, że będziemy tą lekturą oczarowani.

Czytelnik Kresowy

„Oksana”

Włodzimierz Odojewski