Libération: Białoruś – demokratyczne i sanitarne zagrożenie dla Europy

„Białoruś to bomba zegarowa z COVID-19”, pisze francuski dziennik Liberation, zauważając, że Białoruś oszukała WHO ws. sytuacji z koronawirusem.

Kraj dyktatora Aleksandra Łukaszenki jest ostatnim krajem, w którym wciąż działa KGB, i który nadal udaje, że epidemia koronawirusa nie istnieje, pisze Liberation. W szczytowym momencie epidemii koronawirusa w Europie na wschodzie kontynentu tyka bomba zegarowa. Szkoły, restauracje, bary, kluby nocne, centra handlowe i stadiony piłkarskie – wszystko nadal działa, pomimo dających się słyszeć zewsząd apeli o wprowadzenie kwarantanny.

Gazeta przypomina, jak podczas ostatniej wizyty grupy ekspertów WHO pokazano im  „potiomkinowską wioskę”, dobrze wyposażony szpital miejski. A Aleksander Łukaszenka nawet nie specjalnie się wysilał by zaprzeczać rzeczywistości i stwierdził w telewizji na żywo (był w stroju do hokeja), że była to sezonowa epidemia i że „lepiej jest umrzeć stojąc niż żyć na kolanach”.

Według autora artykułu, siłą Łukaszenki, który u steru włądzy jest już 26 lat i będzie kandydatem w następnych „wyborach” 30 sierpnia, jest to, że wszyscy o jego kraju zapomnieli. Tymczasem to  ostatnia dyktatura w Europie, gdzie wciąż wykonuje się wyroki śmierci. Ostatni kraj, w którym nadal działa KGB. To ostatni kraj w Europie,  który traktuje epidemię koronawirusa tak, jakby nie istniała.

Jak można wierzyć w oficjalne dane (na dzień 17 kwietnia to 4 779 zarażonych i 42 zmarłych przy populacji 9,4 miliona osób), jeśli informacje są pod ścisłą kontrolą, a osoby i media podważające oficjalne dane muszą się liczyć z konsekwencjami.

31 marca Siergiej Sacuk, redaktor naczelny magazynu Jeżedniewnik, został zatrzymany z powodu dziennikarskiego dochodzenia w sprawie korupcji w systemie opieki zdrowotnej. Został zwolniony po kilku dniach pod presją społeczeństwa obywatelskiego, ale nie obiecał, że będzie nadal zajmował się tą kwestią.

Liberation zwraca uwagę na trudne warunki pracy lekarzy i personelu medycznego; „Nie mają możliwości poskarżyć się w telewizji, w mediach”.

„Ten podwójny, demokratyczny i sanitarny kryzys nie dotyczy tylko Białorusinów. Prezydent graniczącej z Białorusią Litwy powiedział, że Białoruś może stać się niekontrolowanym siedliskiem epidemii. Co więcej, centrum to zagraża całej Europie, ponieważ Białoruś jest krajem numer 1 pod względem wydawanych jej obywatelom wiz Schengen:  stale podróżują po Europie, w tym między Mińskiem a Paryżem 2,5-godzinnym lotem, który nie został odwołany na czas kryzysu.

A to potencjalne ognisko epidemii nie chce być gaszone. Jako jedno z nielicznych ustępstw wobec społeczeństwa, reżim zamknął dostęp do muzeów, bibliotek i domów opieki. Nie chce jednak odwoływać defilady wojskowej z okazji „Dnia Zwycięstwa” 9 maja, co każdego roku kosztuje kraj ponad 2 miliony euro.

Autor artykułu w Liberation zwracają uwagę, że w rzeczywistości obecna tragedia nie jest niczym nowym. Przed koronawirusem występował HIV. 30 lat temu. Prowincjonalny Swietłogorsk stał się nawet w 1996 roku europejskim epicentrum epidemii.

„Według oficjalnych danych zmarło tam 1500 osób, co stanowi 2% populacji. Według organizacji pozarządowych odsetek pacjentów sięga obecnie 10%. (…). Jak reżim Łukaszenki zareagował na AIDS? Wysłał narkomanów (głównie zakażonych HIV) do więzień, ale ich nie leczył. W przypadku śmierci z powodu HIV lekarze byli zmuszeni ukrywać prawdziwą przyczynę.

W tym momencie białoruskie przywództwo nie uznaje istnienia osób zarażonych AIDS i HIV. Pieniądze, które pomogłyby chorym, stały się paliwem dla mechanizmów reżimu.

A teraz po 30 latach historia się powtarza. Tym razem jednak konsekwencje mogą być znacznie poważniejsze, biorąc pod uwagę załamanie się systemu opieki zdrowotnej, zignorowanie samoizolacji i nieobiektywne informacje.

„Białoruś pozwala własnym obywatelom umierać. A Europa pozwala się oszukiwać”, konstatuje Liberation.

źródło: inosmi.ru/ba