11 grudnia 1922 r. odbyło się zaprzysiężenie Gabriela Narutowicza – pierwszego prezydenta odrodzonej RP. Prawica zorganizowała wielotysięczne demonstracje, usiłując zablokować mu dojazd do Sejmu.
Demonstranci próbowali powstrzymać elekta siłą, tarasując ulice prowadzące do gmachu sejmowego. W zamieszkach padły ofiary śmiertelne wśród protestujących. Środowiska związane z endecją zarzucały Narutowiczowi działalność masońską i ateizm, a także to, że pokonał kandydata prawicy Maurycego hr. Zamoyskiego m.in. głosami mniejszości narodowych. Narutowicz próbował złagodzić ataki prawicy proponując Zamoyskiemu tekę ministra spraw zagranicznych oraz spotykając się się z przedstawicielami chadecji i kardynałem Aleksandrem Kakowskim. Nie uchroniło go to jednak przed zamachem – 16 grudnia zginął zastrzelony w galerii Zachęta w Warszawie przez Eligiusza Niewiadomskiego.
Gabriel Narutowicz urodził się w 1865 r. w Telszach. Jego ojciec – Jan Narutowicz był ziemskim sędzią powiatowym i właścicielem wsi Brewik na Żmudzi. Walczył w Powstaniu Styczniowym za co został skazany na rok więzienia. Matką Gabriela była Wiktoria ze Szczepkowskich. Brat Gabriela – Stanisław, obywatel tzw. Litwy kowieńskiej, był członkiem tymczasowego litewskiego parlamentu – Taryby.
Przyszły prezydent Polski był z wykształcenia inżynierem hydrotechnikiem, profesorem Politechniki w Zurychu. W niepodległej RP został najpierw ministrem robót publicznych, a potem spraw zagranicznych. W wyborach parlamentarnych w 1922 r. poparł Unię Narodowo-Państwową związaną z Piłsudskim, sam zaś kandydował z Państwowego Zjednoczenia na Kresach, jednak nie dostał się do Sejmu.
Kresy24.pl / Historyczne Kalendarium Kresowe
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!