Zakłamana Rosja, fałszywi weterani. 10 zdjęć, które obalają mit o wojennych bohaterach

Pierś ozdobiona dziesiątkami odznaczeń. Ale skąd się wzięły? W 1945 ich nie było! Z lewej weteran w 1945, z prawej – weteran dzisiaj

W 1945 r. sowiecka armia liczyła 6 mln 354 tys. żołnierzy. Po 50 latach, kiedy większość z nich umarła, medalem „50 lat zwycięstwa” odznaczono… 11 mln 628 tys. osób. Status ozdób z okazji 50, 60, 65 i 70 lat Zwycięstwa jest taki: „obywatele, którzy przepracowali nie mniej niż sześć miesięcy w okresie od 22.06.1941 do 9.05.1945”. Jeśli w czasie wojny „weteran” gdziekolwiek pracował – nawet jako dozorca – przysługuje mu cała kolekcja.

Prawie, jak prawdziwe. Na jedno odznaczenie państwowe przypadają trzy niepaństwowe: „ordery” FSB (Dzierżyńskiego, Andropowa, 95 lat oraz 100 lat WCzK-KGB-FSB), jubileuszowe medale Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej (Stalina, 90-lat ZSRS i 90 lat KPRF) oraz miliony innych błyskotek, udających ordery, wręczanych rokrocznie przez liczne związki weteranów.

Typowy jubileuszowy „ikonostas” i ANI JEDNEGO ODZNACZENIA BOJOWEGO!: 1 – 100-lecie urodzin Stalina (1969), 2 – 300 lat Floty Rosyjskiej (1996), 3 – 20 lat Zwycięstwa (1965), 4 – KPRF na 50 lat zwycięstwa (1995), 5 i 6 – jakieś odznaczenie niepaństwowe (???), 7 – KPRF (uwaga!): „90 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” imitujący order Czerwonego Sztandaru (patrz na wstążkę), 8 – Wteran Sił Zbrojnych ZSRS (1976), 9-11 – odznaczenia resortowe MO, MSW i KGB „za nienaganną służbę” (od 1958), 12 – jakaś nagroda niepaństwowa (?), 14 – 50 lat Sił Zbrojnych ZSRS (1967), 15-18 – niewidoczne, 19 – medal Weteranów Marynarki Wojennej (współczesny), 20 – medal Żukowa dla współpracowników NKWD (1994), 21 – 60 lat zwycięstwa (1994), 22 – współczesne odznaczenie z herbem FR, 23 – jakaś nagroda niepaństwowa, 24 – weteran wojny na morzu (współczesne)

Order Wojny Ojczyźninej podczas działań wojennych otrzymało 1 mln 200 tys. osób; w 1985 roku wręczono… 7 mln 900 tys. takich orderów.

Jak odróżnić weterana prawdziwego od fałszywego? Są kryteria: Jeśli ma order WWO pierwszego stopnia, jest to rzeczywiście weteran wojenny (zdj.1), druga klasa tego orderu oznacza, że brał udział w działaniach wojennych jako szeregowy żołnierz i niczym się specjalnie nie wyróżnił (zdj.2), natomiast jeśli tego orderu nie ma (zdj.3), to znaczy, że weteranem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej wcale nie jest.

Z niektórymi orderami sprawy się komplikują. Oto Obersturmführer SS Heinz Felfe (1918-2008). Po wojnie przeszedł na stronę ZSRS i pracował jako szpieg na usługach KGB w Niemczech. Odznaczony orderami: Bojowym Czerwonego Sztandaru i Czerwonej Gwiazdy. To prawda, on też był „weteranem” II wojny światowej…

Nawet te odznaczenia są noszone niezgodnie prawem. Oto bohaterski „weteran” z Orderem Zwycięstwa. Problem w tym, że było go zaledwie 20 sztuk, a jedynym pozostającym przy życiu, który go otrzymał, jest król Rumunii Michał I. Jednak to nie król jest na tym zdjęciu…

I na zakończenie typowy „łże-weteran” z fałszywymi orderami: 1. Medal Weterana KGB z profilem Dzierżyńskiego, 2. Oddziały Specjalne KGB, 3. Dwukrotny Bohater Sowietskogo Sojuza, 4. Bohater Pracy Socjalistycznej (jedynym żyjącym, który go posiada, jest dyrektor sowchozu W.I. Gołowczenko), 5. Siedem orderów Lenina (tyle przez całe życie uzbierali jedynie marszałkowie ZSRS Budionyj i Bagramian oraz z-ca przew. Rady Ministrów Afanasjew, 6. Order Aleksandra Newskiego, którym współpracownicy NKWD-KGB nagradzani nie byli, 7. Trzy ordery Rewolucji Październikowej (trzykrotnych kawalerów tego orderu po prostu nie ma).