“Zdumiewające, ale Łukaszenka przyleciał kompletnie pijany…” (WIDEO)

Pije bo musi?

Propaganda białoruska przez lata kreowała mit “trzeźwego Łukaszenki”. Zbudowała mu tym niegdyś dużą popularność wśród kobiet, które na co dzień często musiały się obtykać z pijanymi mężami.

Wiele wskazuje jednak, że ten mit ma jedynie ukryć fakt, iż w rzeczywistości dyktator ma poważny problem z alkoholem. Jest szereg dość wiarygodnych relacji, które to potwierdzają, a i on sam nie jest w swoich wypowiedziach konsekwentny.

Raz zapewnia, że nigdy nie pije bo mu to szkodzi i że “brak mu w organizmie enzymu pomagającego rozkładać alkohol”. Innym razem przyznaje, że pije i to nie tylko “symbolicznie”:

“Ja nie piję. Ani wina, ani wódki. No chyba, że na przyjęciach”;

“Czasem piję. W dwóch przypadkach. Po pierwsze, kiedy spotykamy się w gronie prezydentów. Przecież nie będę tam udawał niepijącego. Czasem trzeba troszkę wypić. No i w towarzystwie kobiet. Tam też nie będę przecież udawał świętego”;

“Z Jelcynem czasem trzeba było wypić. Bo jak z nim nie wypiłeś, to znaczy, że go nie szanowałeś. No i jak Nazarbajew mówił: siadaj, Sasza, wypijemy po małym, to co miałem powiedzieć? Że nie będę?”

Wszyscy, którzy pamiętają Jelcyna, wiedzą, że z nim się nie piło kieliszkami, tylko szklankami. Każdy psychoterapeuta potwierdzi też, że sformułowania typu “ja nie piję, tylko troszkę” lub “nie piłbym, ale czasem muszę” to typowe tłumaczenia ludzi z problemem alkoholowym. A czemu Łukaszenka uważa, że w towarzystwie kobiet musi pić? O to też trzeba by spytać psychologa.

Również nieżyjący już były wicepremier Rosji, Boris Niemcow potwierdzał, że związki Łukaszenki z alkoholem są “bardziej bliskie, niż próbuje on udawać”. W swoich wspomnieniach “Spowiedź buntownika” rosyjski polityk opowiadał, jak w 1997 roku pojechał na lotnisko w Moskwie witać Łukaszenkę, który przyleciał podpisywać tzw. Umowę Związkową z Rosją.

“Spotkałem go na lotnisku, ale byłem zdumiony, bo wysiadł z samolotu kompletnie pijany. Widział mnie pierwszy raz w życiu, ale czemuś strasznie się cieszył na mój widok i koniecznie chciał, żebyśmy zagrali w tenisa” – relacjonował Niemcow.

Również sytuacje, gdy Łukaszenka nagle całkowicie znika z życia publicznego na 2-3 tygodnie, a potem pojawia się w wyraźnie złej formie stały się już na Białorusi niemal normą.

Na przykład po wyborach prezydenckich i stłumieniu protestów w 2006 roku dyktator zniknął na dwa tygodnie i z tego powodu trzeba było nawet odłożyć ceremonię inauguracji jego kolejnej kadencji. Kiedy się w końcu pojawił, “Kommersant” pisał, że był “blady jak ściana, ponury, z worami pod oczami”.

Część dziennikarzy tłumaczy te jego zniknięcia koniecznością szpitalnego leczenia jego licznych schorzeń, które ostatnio widać gołym okiem, ale przecież zdarzało się to już znacznie wcześniej, w czasach, gdy był zdrów jak ryba i śmigał po lodzie z kijem hokejowym.

Media opisywały też jego wizytę w Gruzji w 2018 roku. Tamtejsze władze gościły go tak, że nie trzeźwiał przez kilka dni. Zaczęło się od degustacji w fabryce koniaku z ówczesnym prezydentem Giorgi Margwelaszwili, potem pił w trakcie “roboczego obiadu” z premierem, potem z ministrami, a później z trudnością dochodził do siebie.

Rok wcześniej Łukaszenka polecił też rozpocząć w mińskich zakłada “Kryształ” produkcję specjalnej luksusowej wódki “Prezydent” dla niego i ludzi z jego otoczenia. Kilka razy zapewniał, że “drugiej takiej nie ma w całym świecie i na drugi dzień nie boli po niej głowa”. Zapewne wie, o czym mówi.

Zachowały się też wspomnienia tych, którzy znali go na długo zanim został w 1994 roku prezydentem i był jeszcze kolejno wiceszefem kołchozu “Przodownik” pod Szkłowem, potem sekretarzem komitetu partyjnego kołchozu im. Lenina i wreszcie szefem sowchozu “Haradziec”. Wątek alkoholu przewija się w nich często:

“Nigdy nie chodził do łaźni bez butelki wódki; Jak się napił to dostawał białej gorączki – łapał za widły i ganiał tych, co z nim pili”.

Prawdopodobnie to właśnie pod wpływem alkoholu pobił wtedy ciężko miejscowego traktorzystę. W tamtym czasie wszczęto nawet śledztwo w tej sprawie i okazało się, że takich pobić podwładnych było co najmniej 8.

Białoruski psychiatra z Bobrujska dr Dmitrij Szczygielski zdiagnozował niegdyś u Łukaszenki “psychopatię mozaikową z przewagą cech paranoicznego i dysocjacyjnego rozszczepienia osobowości”.

Być może alkohol był drugim, obok tych zaburzeń, powodem, dla którego jeszcze w czasach sowieckich odrzucono podanie Łukaszenki o przyjęcie do służby w KGB. Na szczęście, dr Szczygielski zdążył uciec z rodziną do USA, zanim dosięgłaby go obecnie zemsta dyktatora.

A dosłownie parę dni temu John Cole – asystent przedstawiciela prezydenta USA ds. Ukrainy, Keitha Kellogga relacjonował portalowi Politico, jak pijąc w Mińsku z Łukaszenką ową wódkę “Prezydent” udało mu się wynegocjować uwolnienie kilku więźniów politycznych.

Wiele więc wskazuje, że “niepijący Łukaszenka” to zwykła bujda na resorach kreowana przez lata przez reżimową propagandę, a w jego słynnym wyrażeniu “czarka i skwarka” mających być symbolem dostatniego życia Białorusinów, owa “czarka” wcale nie jest przypadkowa.

Zobacz także: Putin, wody! Donieck umiera w pragnieniu, brudzie i smrodzie.

KAS