„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XII) Zygmunt Zajączkowski

Świadectwo Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie
Fot. Centralne Archiwum Wojskowe (Warszawa)

Zygmunt Jan Zajączkowski urodził się 3 IV 1878 roku we Lwowie jako syn Jana i Józefy z domu Drozd.

Ukończył dział ślusarstwa artystycznego Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie (1892-96).

Od maj 1899 roku pracował w fabryce konstrukcji żelaznych „Piotrowicz i Schumann” jako konstruktor-technik, a następnie kierownik techniczny. W latach 1908-09 był jednocześnie instruktorem w studenckich warsztatach Ligi Pomocy Przemysłowej we Lwowie.

W grudniu 1912 roku przeszedł do fabryki wyrobów żelaznych „Jan Daschke”, w której był kierownikiem technicznym działu konstrukcji żelaznych i referentem ofertowym. W tym samym roku został rzeczoznawcą sądowym dla oszacowania fabryk wyrobów żelaznych. Od stycznia 1915 roku był zatrudniony przez zakłady L. Zieleniewskiego jako kierownik odbudowy mostu żelaznego w Haliczu.

W czerwcu 1915 wraz z grupą mieszkańców Lwowa został wywieziony przez ustępującą z miasta armię carską i internowany w Kijowie, a później w Charkowie i Aleksandrowsku; w tym ostatnim mieście od marca 1916 pracował jako inżynier ruchu oraz kierownik oddziału narzędziowego w ewakuowanych z Warszawy zakładach mechanicznych „Borman i Szwede”.

Jednocześnie działał w tamtejszych instytucjach polskich. Był współzałożycielem sekcji oświatowej Patronatu dla Obcopoddanych Polaków i uczestniczył w organizowanych przez nią odczytach i innych imprezach.

W maju 1918 roku powrócił do Lwowa, a od  3 listopada 1918 roku uczestniczył w walkach o Lwów jako funkcjonariusz prowiantury Komendy Naczelnej. Od 6 grudnia 1918 roku jako urzędnik kontraktowy był zastępcą komendanta w Magazynie Saperskim we Lwowie. Po uruchomieniu warsztatów ślusarskich był od kwietnia 1919 roku kierownikiem wytwórni ślusarsko-stolarskich w Parku Inżynierii we Lwowie. Dekretem z 26 VIII 1919 roku przyjęty formalnie do WP jako urzędnik wojskowy X rangi z przydziałem do kwatermistrzostwa Frontu Podolskiego i wyznaczony na kierownika warsztatów ślusarskich Działu Budownictwa Polowego Frontu Podolskiego, a później 6 Armii.

Po przejściu armii na stopę pokojową został przydzielony do Szefostwa Inżynierii i Saperów Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie i  wyznaczony na kierownika Okręgowych Składów Minierskich. Pełniąc tę funkcję ukończył kurs przeszkolenia w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 2 w Grudziądzu.

Świadectwo ukończenia kursu przeszkolenia
Fot. Centralne Archiwum Wojskowe (Warszawa)

W związku z likwidacją instytucji urzędników wojskowych został w marcu 1924 roku przemianowany na oficera zawodowego w stopniu kapitana korpusu administracji. Po restrukturyzacji został w grudniu 1925 roku przydzielony do Okręgowej Składnicy Saperskiej we Lwowie i tam pracował do przejścia w stan spoczynku w kwietniu 1927 roku.

Jako emeryt nadal mieszkał we Lwowie, gdzie w marcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD. Zamordowany wiosną 1940 roku w Bykowni.

Odznaczony m.in.: Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Krzyżem Obrony Lwowa oraz Odznaką Honorową „Orlęta”.

RTR

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:

Powiązane wiadomości:

„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XI) Walerian Wiczyński „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (X) Władysław Jędrzejewski „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (IX) Stanisław Wiszniewski W 105. rocznicę wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919… (II) W 105. rocznicę wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919… (I)