Stanisław Szuszkiewicz, pierwszy przywódca niepodległej Białorusi, człowiek, który przejdzie do historii jako ten, który przyczynił się do rozpadu Związku Radzieckiego otrzyma tytuł doktora honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie.
Ceremonia wręczenia dyplomu odbedzie się 5 czerca o godzinie 11:00 w Auli Głównej im. Oskara Langego, w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, I piętro
Do połowy lat 80. Prof. S. Szuszkiewicz nie angażował się w działalność polityczną. Dopiero katastrofa elektrowni atomowej w Czarnobylu na Ukrainie w maju 1986 roku i jej skutki spowodowały zaangażowanie Profesora w działalność publiczną. Polegała ona w początkowym okresie na uświadamianiu władzom i społeczeństwu dalekosiężnych oraz tragicznych skutków tego wydarzenia. W pierwszych, częściowo konkurencyjnych wyborach w okresie pierestrojki w 1989 roku, został wybrany na Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR, gdzie wszedł w skład reformatorskiej Międzyregionalnej Grupy Deputowanych, której współprzewodniczyli: B. Jelcyn, J. Afanasjew, G. Popow, W. Palm i A. Sacharow.
W 1990 roku Profesor został deputowanym do Rady Najwyższej BSRR i z czasem pierwszym zastępcą jej przewodniczącego, a we wrześniu 1991 r. Przewodniczącym Rady Najwyższej Republiki Białorusi i jednocześnie Głową Państwa. W obliczu postępującego chaosu gospodarczego i politycznego w ZSRR 8 grudnia 1991 roku na zaproszenie S. Szuszkiewicza w daczy rządowej „Wiskula” w Puszczy Białowieskiej spotkali się razem z nim prezydenci Rosji B. Jelcyn i Ukrainy L. Krawczuk.
W podpisanym Porozumieniu stwierdzono, że „ZSRR jako podmiot prawa międzynarodowego i byt geopolityczny przestał istnieć”. Jednocześnie powołano do życia Wspólnotę Niepodległych Państw, której członkami stało się z czasem 11 poradzieckich republik. Porozumienie to ma historyczny wymiar i dzięki niemu Profesor na trwałe zapisał się w dziejach świata. Na drodze pokojowej wyłonił się dzięki temu nowy układ geopolityczny, odmienny od powojennego porządku „zimnej wojny”.
W niepodległej Republice Białorusi Profesor prowadził działania zmierzające do budowy instytucji demokracji i społeczeństwa obywatelskiego oraz tworzenia podstaw gospodarki rynkowej. Starał się o zapewnienie bezpieczeństwa międzynarodowego niepodległemu państwu przez rezygnację z zachowania poradzieckiej broni nuklearnej, utrzymywania szerokich kontaktów z najbliższymi sąsiadami oraz państwami Europy, Azji i obszaru postradzieckiego.
Dbał o pokojowy przebieg procesów transformacji ustrojowej we Wschodniej Europie, co przyniosło mu uznanie międzynarodowe. Nie było Mu dane dokończyć swojej misji i w rezultacie działań sił zachowawczych zmuszony został do podania się do dymisji w styczniu 1994 roku. W nowej sytuacji stał się ambasadorem demokratycznej opozycji i niepodległości Republiki Białorusi oraz krytykiem autokratycznego reżimu prezydenta A. Łukaszenki.
Od 1998 roku pełni funkcję przewodniczącego partii Białoruska Socjaldemokratyczna Hramada, jest współzałożycielem w 2011 roku Narodowej Koordynacyjnej Rady Opozycji, która domaga się powrotu do demokracji, przestrzegania zasady rządów prawa i wolnych, demokratycznych wyborów. Za tę bezkompromisową działalność poddawany jest licznym szykanom, m.in. pozbawiony należnej Mu emerytury państwowej czy piętrzeniem trudności przy wyjazdach za granicę. Autorytet, przyjaciel SGH Jego aktywność publiczna spotyka się z licznymi wyrazami poparcia i uznania na całym świecie, o czym świadczą przyznane mu odznaczenia i medale w różnych państwach.
Był trzykrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla, w 2010 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Witolda Wielkiego na Litwie, w 2012 roku Medal Wolności Trumana-Reagana w USA. Prowadził wykłady gościnne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz uniwersytetach w Lubljanie i Jenie, uczestniczył w konferencjach naukowych i nawiązał kontakty naukowe w Polsce m.in. z Uniwersytetem im. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Katolickim Uniwersytetem Lubelskim im. Jana Pawła II, który nadał Mu doktorat honoris causa w 2009 roku oraz Szkołą Główną Handlową w Warszawie.
Nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla w latach 2007, 2008, 2009.
W niepodległej Republice Białorusi prowadził działania zmierzające do budowy instytucji demokracji i społeczeństwa obywatelskiego oraz tworzenia podstaw gospodarki rynkowej. Za tę bezkompromisową działalność poddawany jest licznym szykanom, m.in. pozbawiony należnej Mu emerytury państwowej, możliwosci wykładania na białoruskich uczelniach czy piętrzeniem trudności przy wyjazdach za granicę.
Jest profesorem, uznanym specjalistą z zakresu radioelektroniki i fizyki jądrowej. Autor ponad 150 prac naukowych, dwóch podręczników, siedmiu monografii oraz współautor 73 wynalazków.
Kresy24.pl/za sgh.waw.pl
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!