Szef ukraińskiej blokady Krymu rosyjskim agentem! Przekazał spis żołnierzy pułku „Azow”

Czyli oprócz tego, że rosyjski szpieg, to jeszcze prowokator. Dlatego dziwie się, że jeszcze żyje, powinien być już zastrzelony.

W roku 1993 jeden z lokalnych kierowników likwidowanego przedsiębiorstwa poczuł na sobie – dosłownie – niezadowolenie pracowników. Był to starszy człowiek, około 70 lat. Nazwijmy go „Sasza”. Zeznając przed prokuratorem, roztrzęsiony i przerażony, stwierdził, że „jest Rosjaninem, oficerem KGB”, którego w roku 1956 „zaopatrzono w dokumenty polskiego zesłańca i wysłano do Polski”. Badania na wykrywaczu kłamstw potwierdziły, ze mówił prawdę. Jego zadaniem było uzyskanie pracy w przedsiębiorstwie zaopatrującym rozmieszczoną w okolicy jednostkę PGWAR. Według przygotowanych papierów był inżynierem. Pracę dostał bez kłopotu. W ramach umowy z ZSRS, repatrianci z lat „odwilży” (1956-57), strona Polska powinna zapewnić wracającym do kraju Polakom prace oraz odpowiednie warunki życia. Nasz nielegał, miał dość konkretne zainteresowania i wykształcenie, legendę i dokumenty, szybko zaaklimatyzował się w nowym miejscu. Pracował, awansował, by w końcu zostać dyrektorem. Oczywiście, że ktoś mu pomagał. Przede wszystkim oficerowie KGB, którzy go łącznikowali, poprzez swoje źródła w Polsce. Nie zapomnijmy jednak, że liczba „pomocników” musiała zostać ograniczona do minimum ze względu na konspirację „Saszy”. Sam Rosjanin nie miał zresztą świadomości owej „pomocy” i rzeczywiście uznawał, że awansował dzięki kompetencjom i działalności partyjnej. W tam tych czasach, musiał być członkiem PZPR, by awansować. W dodatku wystarczyła „akceptacja” dowództwa jednostki PGWAR, które, po prostu, wyrażało wątpliwości, bądź nie, wobec współpracujących z nią oficjalnie obywateli polskich i w ten sposób otwierały się drzwi do kariery. „Sasza” był zawsze na kontakcie dowódcy grupy KGB (w każdej jednostce taka grupa była). Ostatni pożegnał go, powiedział, że „czas na emeryturę”, po czym kazał mu wybrać czy zostaje w Polsce, czy wraca do Rosji. „Sasza” wybrał Polskę. Nic dziwnego. Tyle lat był nielegałem, że tam nic na niego nie czekało. Twierdził, że był sierotą. Tu też został sam. Żona, Polka, zmarła w latach 80-tych, a dzieci nie miał. Prowadzący zaakceptował wybór. Ustalił hasło i odzew oraz sposób kontaktu i kazał czekać cierpliwie. Nie pamiętam szczegółów tej łączności. Wiem tylko, że ktoś miał pojawić się w domu „Saszy”. Żadnych znaków, sygnałów na wypadek niebezpieczeństwa, planów awaryjnych, łączność tylko C-A, czyli w jedną stronę. Sugerowało to, że sami Rosjanie postanowili zakończyć z nim współpracę, zostawiając sobie jedynie furtkę, gdyby nielegał doszedł do ciekawej dla nich pozycji po likwidacji zakładu. Wątpili w to jednak chyba, gdyż „Sasza” był już starszym, schorowanym człowiekiem. Zmarł kilka miesięcy później w szpitalu. Poligraf potwierdził nie tylko, że mówił prawdę, ale również to, że wierzył święcie w to, co mówił. To ostatnie dotyczy przekonania Rosjanina, że nigdy nie działał przeciwko Polsce. Miał jedynie chronić jednostkę „przed penetracją wrogich sił i obcej agentury”. Sprawdzał też dla KGB „miejscowych, zatrudnianych lub zaopatrujących armię, a także doraźne ekipy remontowe”. Zarabiał dość dobrze, więc nie brał wynagrodzenia z tytułu swojego właściwego zawodu. W KGB też awansował i doszedł do stopnia majora. Nie wiedział nic o sytuacji w ZSRS, ani w Rosji, poza tym, co przeczytał w gazetach. Nie było to też tematem rozmów z prowadzącym. Najciekawszy był jeden wątek rozmów z „Saszą”. Nie przyjechał do Polski sam. Był szkolony w grupie trzech młodych ludzi. Nie znali swoich nazwisk. Rozstali się od razu po przyjeździe do naszego kraju w roku 1956 i już nie utrzymywali ze sobą kontaktu. Tu Rosjanie popełnili błąd. Umieścili trzech nielegałów w jednej grupie repatriantów, wspólne przekroczenie granicy, co pozwoliło każdemu z nich poznać nową tożsamość drugiego. „Sasza” zapamiętał imiona i nazwiska. Jeden z jego kolegów jechał do Gliwic, a drugi na Opolszczyznę. Również w pobliże jednostki PGWAR. Sprawdziliśmy. Okazało się, że obaj w latach sześćdziesiątych wyemigrowali do RFN, jako osoby zamieszkałe w granicach Niemiec z roku 1937 (chyba punkt 4 konstytucji RFN). Tożsamość i legendę musieli mieć po żołnierzach Wermachtu, którzy zginęli gdzieś w Rosji. Powiadomiliśmy partnerów. W Polsce nie pozostawili po sobie żadnych śladów. Zresztą, zajęliśmy się czymś innych, a kierownictwo niechętnie patrzyło na takie „historyczne” badania.
piotrwronski.salon24