Polsko-białoruski spór o Ignacego Domeykę. Co na to jego potomkowie?

Właśnie – zamiast kraść postać historyczną

Od 25 lat są zniszczani, spotwarzani i znieważani nosicieli białoruskości przez właśnie ten rząd Luki z Makiejem…….a teraz oni mówią o bohaterach wolnej RP….brak mi słów ….wasi bohaterowie to są Putin, Ruski mir, Stalin, łajdacy!

Historyczna Biała Ruś w W.Ks.Litewskim nie dochodziła nawet do Berezyny. Najdalej na zachód był powiat orszański. Nie było żadnego etnosu białoruskiego w W.Ks.Litewskim, ponieważ było ono zasiedlone przez pierwotnych tu Słowian i Bałtów nad morzem, którzy jako Ugro-finowie prawdopodobnie przyszli nad Bałtyk w czasie najazdu Hunów i mieszając się z miejscowymi Słowianami wytworzyli nad Bałtykiem etnos pruski, o czym świadczy genetyka, gospodarka pasterska po lasach, kumys jako święty napój Bałtów i język Bałtów. Teren nazywany w Statutach Litewskich Rusią Białą to północno-wschodnie dorzecze Dniepru i częściowo górnej Dźwiny, zabranej Krywiczom przez Rusów smoleńskich, a konkretnie to Ks. Smoleńskie, Ziemia Witebska i Ziemia Mścisławska. Połock już do tego nie należał. Język cerkiewny odmiany połockiej stał się językiem urzędowym W.Ks.Litewskiego, więc nie był to wcale język staro-białoruski, jak kłamliwie nauczają w szkołach na dzisiejszej Białorusi. Język ten na Litwie nazywano polsko-cerkiewnym. To dla tego terenu Rusi Białej był suplement w Statucie Litewskim o nazwie Statut Białoruski, oparty na tamtejszych zwyczajach. Ludnością tubylczą tej Rusi Białej byli Słowianie, a nazwę i górną część rycerstwa zawdzięczali najeźdźcom ruskim z nad zatoki Botnickiej (Roslag!), która podlegała w Skandynawii pod panowanie szwedzkie. Większość tego ruskiego rycerstwa, która zasiedlała zabrane Słowianom w XI-tym wieku miasta, została wymordowana przez Mongołów, a kraj został włączony później w układach z Mongołami do W.ks.Litewskiego.
Od końca XIV-go wieku zaczęły się bandyckie najazdy Moskali, którzy byli w sojuszu z Krzyżakami przeciwko Litwie. Moskale pierwotnie byli różno-etnicznymi poborcami podatków mongolskich z Zalesia i po rozbiciu Złotej Ordy przez Tamerlana zaczęli wybijać się wraz z Ordą Kasimowską na własne państwo.
Na początku XVI-go wieku Moskale zdobyli Smoleńsk, na skutek zdrady tatarskiego księcia na Litwie, Glińskiego, który ze swoimi tatarskimi i kozackimi najemnikami obsadził wschodnie zamki Litwy i poddał je Moskwie. To jest praprzyczyna wszystkich wojen litewsko-moskiewskich, a później polsko-moskiewskich. Połowę ludności słowiańskiej wywieźli Moskale na ugrofińskie wtedy Zalesie. Tam rozdzielili kobiety i dzieci od mężczyzn słowiańskich i rozdali je swoim najemnikom ugrofińsko-tatarskim, a mężczyzn słowiańskich uczynili niewolnikami. Jednocześnie na Ruś Białą sprowadzili w takiej samej liczbie osadników moskiewskich i pozamieniali im nazwiska na słowiańskie, a miejscowym Słowianom nadali nowe moskiewskie i aby zatrzeć w księgach parafialnych ślady wymiany ludności spalili dawne księgi i założyli nowe.
Tak na Rusi Białej powstała nowa mieszanka słowiańsko-moskiewska, którą później nazywano niesłusznie Białorusinami. Język moskiewski zmieszał się z językiem polskim i zaczęła chyba wtedy powstawać ta mowa, którą nazywa się „po prostemu”.
W czasie Wielkiej Smuty ta mieszana ludność chłopska na Rusi Białej zasiliła antycarskie powstania, a później wspomagała wojska polskie w wojnie polsko-moskiewskiej na początku XVII-go wieku. Wynikiem tej wojny było przyłączenie ponowne do Królestwa Polskiego i W.ks.Litewskiego ok. 80% Rusi Białej.
Moskale okrutnie zemścili się na ludności tej Rusi Białej w czasie wojny w 1654 r. Po wejściu wojska moskiewskiego na Ruś Białą zaczęli wyżynać całą ludność w pień. Część ludności białoruskiej zdołała uciec na Polesie Litewskie i tam znaleźli ocalenie zasiedlając słabsze ziemie w puszczach litewskich, leżących na obrzeżach Litwy centralnej, a później wszyscy oni przeszli do kościoła unickiego, aby raz na zawsze odciąć się od Moskwy. Po wymordowaniu i częściowym wygonieniu na Litwę tych nowych Białorusinów Moskale zasiedlili Ks. Smoleńskie w zupełności nową ludnością moskiewską, bo pierwsza mieszanka im nie wyszła. Część mieszczan Smoleńska zdołała się ewakuować na Litwę i dostali przywilej królewski na rozbudowę Mohylewa, który był nieformalną stolicą Białorusinów do rozbiorów.
Do rozbiorów Białorusini w W.ks. Litewskim stanowili ok. 10% ludności przeważnie chłopskiej i biednej, ponieważ zasiedlili dawne gorsze tereny puszczańskie na Litwie.
Dziś na tzw. Białorusi, która jest de facto słowiańską częścią W.ks.Litewskiego bez Wileńszczyzny, potomków tych zbiegów z historycznej Rusi Białej jest prawdopodobnie ok, 20% ludności, drugie tyle to Moskale, a reszta to różni mieszańcy polscy dawnego W.Ks.Litewskiego z Moskalami z przed pierwszej wojny światowej. Ale dokładnie to wiedzą tylko władze Rosji, bo dysponują danymi ludnościowymi z ochrany carskiej z wielu pokoleń.
Sytuacja po wysiedleniu i eksterminacji Polaków na tej części Litwy przypomina tę, która zaistniała po zajęcie przez Moskali dawnej Rusi Białej na przełomie XV- i XVI-go wieku, czyli powstaje nowa mieszanka, która pod presją Moskwy musi uważać się za „ludność ruską”, ale de facto jest w większości mieszanką słowiańską, która ze względów bezpieczeństwa nie może się uważać wprost za ludność sprzed podboju moskiewskiego. Jak by się ci ludzie zachowali w przypadku, gdyby Polska zapewniła im całkowite bezpieczeństwo? Być może podobnie jak i ta pierwsza mieszanka moskiewsko-słowińska w czasie wojny polsko-moskiewskiej w XVI-tym wieku, kiedy Polska była zwycięska. Prawdopodobnie poparliby państwo polskie i odrzuciliby natychmiast fałszywą tradycję cerkiewno-moskiewską, która jest na wschodniej Słowiańszczyźnie tradycją zniewolenia Słowian przez Normanów, Ugrofinów i różne plemiona tureckie.

Wystarczy wspomnieć litewski statut dla spraw Rusi Białej wydany w 1466 lub w 1468 r., oparty na stosunkach w Ks. Smoleńskim, zwanym wtedy powszechnie na Litwie statutem białoruskim, czyli jeszcze zanim Iwan Groźny napadł na Litwę i ogłosił się panem Rusi Białej. Statut ten po wyzwoleniu z niewoli moskiewskiej Smoleńska służył później po Unii Lubelskiej jako suplement do III-go Statutu Litewskiego jako objaśnienie dla spraw i zwyczajów białoruskich. Obejmował on także poprzednio ziemie ks. kijowskiego, które jako bezludne zostało wcielone do Korony, a Wołyń stał się czasowym reprezentantem bezludnej wtedy Kijowszczyzny na sejmach w Warszawie. W związku z tym III-ci Statut Litewski, który obejmował ogólnie także i Wołyń wraz z tym poprzednim Statutem Białoruskim, który po wydaniu III-go Statutu Litewskiego służył już tylko jako suplement do ogólnego statutu w Koronie przyjmuje nazwę Statutu bądź Prawa Wołyńskiego. To, ze niby nazwę Ruś Białą wymyślili rosyjscy cesarze, czyli Piotr Wielki lub jego następcy, to oczywista nieprawda. Iwan Groźny ogłosił się panem Rusi Białej i określał jej zachodnią granicę w lasach rozgraniczających bagna Berezyny od Dniepru. Podobnie było i w czasie wojny , która zaczęła się najazdem moskiewskim na Litwę w 1654 r. Wojska moskiewskie spaliły wtedy i wymordowały Wilno, a także dokonały olbrzymiej masakry Białorusinów w Ziemi Mścisławskiej i resztek Białorusinów na Smoleńszczyźnie. Wtedy też po pertraktacjach z Polakami z ze Szwedami podpisali układ graniczny włączający Ruś Białą do W.Ks.Moskiewskiego Ta granica też była wyznaczona na zachód od Berezyny i też użyto nazwy Ruś Biała. Podobnie było i przy I-m rozbiorze Rzeczypospolitej, do objaśnienia którego zaborcy wysilili się jeszcze na jakiś wywód historyczny, który miał legalizować nowe nabytki. Wtedy też Cesarstwo Rosyjskie twierdziło, że Ruś Biała powinna być częścią Cesarstwa Rosyjskiego, a nowo zrabowana ziemię nazwali Gubernią Białoruską. Wtedy jeszcze Białorusini powszechnie w domach mówili po polsku, więc Moskale wzięli się na sposób, aby moskalizować Białorusinów mieszaną mową polsko-moskiewską. Wszystkie pisma urzędowe były wydawane w dwóch rodzajach. Albo pisane po polsku literami moskiewskimi, albo pisane po moskiewsku, ale literami łacińskimi. Ta praktyka urzędnicza trwała ok. 90 lat, czyli ok. cztery pokolenia. postępy moskalizacji i odpolaczania Białorusinów tą metodą nie przynosiły skutku, więc po powstaniu Styczniowym całkowicie zakazano mowy polskiej w miejscach publicznych. Większość tych gwar „po prostemu”, które są różne w różnych czasach i okolicach to właśnie z przyczyny zakazu używania mowy polskiej i braku oświaty dla wieśniaków w czystej mowie moskiewskiej. „Po prostu” mówiło się jakieś wyrazy polskie udając rosyjski lub jakieś wyrazy rosyjskie z wyraźnymi akcentami polskimi. Za polski elementarz pod siennikiem cała rodzina wyrzucana była na Sybir.
Twierdzenie, że jakoby nazwę Ruś Białą wymyślili cesarze rosyjscy jest czystą konfabulacją. Na Słowiańszczyźnie nazwę kraju starszego oznacza się kolorem białym, a młodszego czerwonym. Chociażby Dla Kroatów chorwackich okolice na północ od Karpat są krajem Starszym, czyli Białą Chrobacją. Podobnie i dla Serbów kraj na północ od Karpat, to Wielka, czyli Starsza, czyli Biała Serbia.
Ruś Biała musiała więc funkcjonować już wtedy, kiedy pojawił się termin Ruś Czerwona, czyli w XIV-m wieku lub wcześniej. Terminem tym początkowo określano więc Ruś starszą, czyli Kijów i tereny Zadnieprza. Później po zniszczeniu Kijowa w 1169 r. przez Andrieja Bogolubskiego, wymordowania całej ludności i uprowadzenia na ugrofińskie Zalesie większości polskich wieśniaków z Ziemi Kijowskiej, głównym grodem Rusi Białej stał się Smoleńsk. Natomiast teren przyłączony po likwidacji Królestwa Polskiego pierwszych Piastów, czyli włączony na zasadzie wiana siostry Kazimierza Odnowiciela w 1048 r., był więc Rusią Młodszą czyli Czerwoną.

Protestuję przeciwko wycięciu przez cenzurę dwóch moich historycznych komentarzy do odpowiedzi p. „Dymitr z Mińsku Białoruskiego”.