MSZ zdumiony „zbrodnią polskich okupantów na Ukrainie Karpackiej”. Deszczyca wezwany na rozmowę (WIDEO)

No proszę, do stosunków polsko-ukraińskich pasuje jak ulał.

Na przykład Motyka.

A tu ma kolega magister wspomnienia Polaka zaangażowanego w tamte wydarzenia.

MSZ zapewne powie, że akcja „Łom” to wymysł banderowców. Przykro mi, gdy widzę dziś rodaków szmacących się dla kilku rubli.

————

Pociągiem docieramy do stacji Ławoczne, gdzie się zatrzymujemy, gdyż mamy przesiadkę. Kierujemy się do lokalnego dowództwa KOP-u gdzie prezentuję „żelazny list”, wystawiony w języku polskim i węgierskim przez władze cywilne i wojskowe, zalecający organom wszelkich władz, do których się zwrócę, udzielanie mi każdej pomocy, jakiej zażądam. (…)
Zacząłem rozmowę z żołnierzem. Zrobiłem uwagę, że chyba przez cały dzień zbyt wiele do roboty nie mają.
– Teraz to nie ma – potwierdził – ale parę miesięcy temu tośmy tu musieli ciężko pracować od rana do nocy.
– A co się tak bardzo zmieniło?
– A no, wtedy to Ukraińcy z Rusi wracali. To było skaranie. Musieliśmy wszyscy ciągle na patrole chodzić! A to szło i szło …
– Aż tylu?
– O-ho! I nie koleją przyjeżdżali, a ścieżkami, lasami szli i szli. A nam kazano ich łapać, tu przyprowadzać i spisywać: i kto, i skąd, i gdzie był, i … – wzruszył ramionami – A potem to ich dokądś zabierali. O, roboty było do cholery i trochę!
– Tak, to rzeczywiście wtedy mieliście trochę roboty – przytwierdziłem.
– Właśnie …I dlatego, to my potem, jak my takiego dostali gdzieś na boku, bez świadków, to my go … – wykonał ruch naśladujący wyciąganie czegoś ciężkiego do góry, a zakończony nagłym pociągnięciem w dół.
– Nie rozumiem … – bąknąłem, zdradzając ciężki pomyślunek.
Żołnierz uśmiechnął się trochę nieporadnie, trochę filuternie. – Nie wie Pan? – upewnił się.
– Nie.
– No, my takiego … na drzewo! – wyjaśnił spokojnie, rzeczowo.
Coś sobie przypomniał. Znów się uśmiechnął, ale już bez nieporadności. Z tylnej kieszeni spodni dobył portfel, poszperał w nim i wydobył kawałek powroza – piętnaście centymetrów, nie więcej. Uniósł go, jak w sądzie podczas rozprawy woźny unosi lico czynu – przedmiot, którego użyto do popełnienia przestępstwa. Na twarzy żołnierza malowała się ta sama duma, co u woźnego, wynikająca ze świadomości uczestniczenia w procedurze ważnej, zaszczytnej (choć w tym przypadku określenie „w procederze”, z właściwym przymiotnikiem, byłoby bardziej na miejscu).
– Jak już przestali przychodzić – kontynuował – i my już tego sznura nie potrzebowali, to my go pocięli i każdy wziął kawałek na pamiątkę.
Przytrzymał resztkę stryczka przede mną, jak gdyby chcąc mi umożliwić wzięcie go do ręki, bliższe zapoznanie się z niemym świadkiem, ba! uczestnikiem wydarzeń historycznych z niedawnej przeszłości! A nie doczekawszy się zainteresowania z mej strony, żołnierz pedantycznie sznur w loczek skręcił i włożył z powrotem do portfela – To na szczęście … – wyjaśnił mi swa pieczołowitość.
Spojrzałem na starszego wachmistrza w stanie spoczynku, Karola Pischa.
Uniósł brwi, ramionami wzruszył, co odczytałem:
„Trudno … Takie rzeczy dzieją się na wojnie.”
Zadałem sobie pytanie, czy ojciec Mariana nie zdaje sobie sprawy, że identyczny los z tym, jaki spotykał byłych siczowców, gdy zmuszeni do zaprzestania walki, do domu powracali, mógł być losem jego syna, gdy – też po walce – był w drodze do domu? Wolałem dłużej o tym nie myśleć.

zrodlo:
Józef Kasparek – Przepust karpacki. Tajna akcja polskiego wywiadu (1992).

————-

*autor książki i relacji, był w 1938-1939 r. podchorążym i uczestnikiem dywersyjnej akcji „Łom”. W jednym z wypadów sabotazowo-dywersyjnych na terenie Karpackiej Ukrainy, w rejonie Swalawy, zaginęło trzech Polaków (sierż. pchor. Marian Pisch, kpr. Hawełka i st.strz. Hliński). Zaginęli pod koniec 1938 r., a w 1939 r. ustalono, że nie żyją i postanowiono sprowadzić ich zwłoki. W tym właśnie celu wyjechał tam Kasparek i ojciec jednego z poległych, Karol Pisch.

Rozstrzelanie polskiego obywatela bez sądu jest zbrodnią. Rozstrzelanie obywatela innego państwa bez sądu też jest zbrodnią. Powieszenie jest zbrodnią… Zamęczenie jest zbrodnią…

Kłamstwa polskiej historii:

1. Chrzest Polski w 966 roku – nie ma żadnych dokumentów potwierdzających jednoznacznie tę tezę. Tak naprawdę nie wiadomo kto został wtedy ochrzczony, gdzie i w którym dokładnie roku. Co więcej chrześcijaństwo na ziemie polskie dotarło dużo wcześniej, bo blisko 100 lat wcześniej został ochrzczony książe Wiślan, tyle, że w obrządku prawosławnym.

2. W Polsce panowała tolerancja religijna. – Owszem panowała, ale tylko do czasu objęcia rządów przez jezuitę Zygmunta III Wazę.

3. Powszechnie pomija się fakt, że do 1917 roku (lub do 1831 jeśli detronizację przeprowadzoną przez powstańców można uznać za legalną) królami Polski byli Romanowowie

4. Powszechnie zawłaszcza się historię Rzeczypospolitej Obojga Narodów traktując ją tylko jako historię Polski, a cały kraj nazywając Polską. W Rzeczywistości była to (Kon-)Federacja Królestwa Polskego (dzisiejsza Polska i Ukraina) i Wlk. Ks. Litewskiego (dzisiejsza Białoruś, Litwa i Łotwa)

Można znaleźć jeszcze wiele innych uproszczeń, które zniekształcają historię na naszą korzyść.

Nigdy jednak (przynajmniej nie mogę znaleźć takich faktów) nasze Państwo (w sensie jakichkolwiek struktur państwowych) nie zhańbiło się ludobójstwem czy czystkami etnicznymi. Więc mamy z czego być dumni.

Akurat rozbiory miały moc prawa międzynarodowego i zostały uznane przez wszystkie kraje za wyjątkiem Turcji.

Rozbiorów nikt też nie nazywa okupacją

Państwo Polskie formalnie nie zostało zniszczone i istniało przynajmniej do powstania styczniowego. Nazywało się Królestwo Polskie. Królem Polski tytułował się car i miał do tego prawo, bo to na jego rzecz zrzekł się królestwa Stanisław August Poniatowski

Ok. co do okresu 1795-1815 to masz rację. Nie zmienia to faktu, że Kongres Wiedeński te rozbiory uznał i w tym momencie nabrały one moc prawa międzynarodowego.