Fot. Barbara Anna Hajjar
Życie
Urodziła się 29 czerwca 1832 roku w Himlaja blisko Bikfaya na północy kraju w ubogiej rodzinie maronickiej. Miała głęboko wierzących rodziców. Sakrament Chrztu otrzymała z rąk Ojca Hanna Al-Rayes w kościele św. Jaurjiosa w Himlaja 7 lipca 1832 roku. Ponieważ urodziła się w dniu Świętych Piotra i Pawła – nazwano ją Butrosyje (od Butros – Piotr). Dzieciństwo miała pogodne i spokojne. Ukochana matka jedynaczki zmarła, gdy miała 7 lat. Dziewczynka została z ojcem do 11 roku życia. Góry libańskie były w tym czasie miejscem walk. Nędza i głód zmusiły ojca małej Butrosyje do oddania córki na służbę do maronickiej rodziny zamieszkałej w Damaszku w Syrii. Przebywała tam w latach 1842–1846. W tym czasie ojciec Butrosyje zawarł nowy związek małżeński.
Butrosyje wróciła do Himlaja mając 14 lat. Była wysoka, odznaczała się bardzo miłą powierzchownością łagodnością, wdziękiem oraz melodyjnym głosem. Cechowała ją wielka sympatia do ludzi, łatwość nawiązywania kontaktów. Nowa rodzina ojca była dla niej jednak w pewny stopniu szokiem. Modliła się gorąco i marzyła, aby wyjechać do rodziny swej matki. Jej marzenie wkrótce się spełniło, gdy ksiądz z rodziny matki Ojciec Józef Gemayel, zabrał ją do rodzinnego domu w Bikfaya.
W Ojcu Józefie znalazła oparcie i opiekę. Zaczęła uczęszczać do Zgromadzenia Św. Michała w Bikfiya i do klasztoru Saidy Najat (Nazat) – Matki Bożej Pomocy, przy którym Ojciec Gamayel założył wraz z Jezuitami w roku 1853 nową żeńską Wspólnotę Maronicką Córek Maryi.
Wzorem dla zakonnic była męczennica – dziewica z czasów Dioklecjana – Św. Dorota (284–305). Celem mniszek była praca duchowa, katecheza, nauka, kształcenie dziewcząt. Tu właśnie Rafka zdecydowała o wstąpieniu do zakonu, mimo, że rodzina chciała ją wydać za mąż. Ojciec Józef, jej spowiednik, przewodnik duchowy i nauczyciel, odkrył w niej czystość duszy, pociąg do samotności, niespotykaną religijność i chęć poświęcenia się życiu zakonnemu. Nazywał ją Lilia z Himlaja.
Habit zakonny wdziała 19 marca 1860 roku. W roku 1860 wysłano ją do miasteczka Deir Al-Kamar do pomocy Jezuitom w rekolekcjach. Była wtedy świadkiem masakry chrześcijan w górach libańskich. Kroniki wspominają, że w czasie pogromu uratowała dziecko, które uciekając, znalazło schronienie w fałdach jej habitu. Mieszkańcy miasteczka zauważyli jej nieustanną chęć niesienia pomocy.
Dziś w Deir Al-Kamar, nazywanym inaczej Asima Al-Umara (Stolica Książąt), miasteczku ukrytym wśród Gór Szuf, w galerii figur woskowych w muzeum Marie Baz można zobaczyć oprócz figury Papieża Jana Pawła II, figurę Św. Rafki. 19 marca 1862 roku S. Butrosije została wysłana z misją do klasztoru i szkoły Jezuitów w Ghazire, gdzie powierzono jej opiekę i obsługę kuchni klasztornej. Pracowala ciężko i z poświęceniem. W wolnych chwilach pogłębiła naukę języka arabskiego, uczyła się księgowości. Na początku września 1863 roku przeniosła się do szkoły dla dziewcząt w Maad. Oprócz pracy wychowawczej, nauczania katechezy pomagała chorym w całej okolicy. We wspomnieniach wychowanek pozostała jako osoba bardzo łagodna, przystępna, niepodnosząca głosu, starająca się pomóc każdemu potrzebującemu. W Maad spędziła 7 lat (1863–1871).
Mniszka ze Wspólnoty Sióstr Św. Rafki – klasztor Św. Józefa w Jrabta
Fot. Barbara Anna Hajjar
Wspólnoty zakonne przeżywały w tym czasie wielkie trudności materialne (wstrzymanie pomocy z Zachodu dla chrześcijan Wschodu), część duchowieństwa zginęła podczas wydarzeń 1860 roku, wielu Jezuitów opuściło Liban. Wspólnotę Służebnic Maryi z Bikfaya i Wspólnotę Najświętszego Serca Jezusa w Zahle połączono w roku 1875 w jedną, pod wezwaniem Dwóch Najświętszych Serc. Mniszki mogły wstąpić do nowej wspólnoty o tym samym profilu działania. O tych wydarzeniach Siostra Butrosyje dowiedziała się, będąc w Maad. Ukochanie samotności, modlitwy i kontemplacji spowodowało, że wstąpiła do libańskiego Zgromadzenia Maronickiego w klasztorze Mar Samaan (Św. Szymona) w Al-Quarm, w pobliżu Aitou.
Do wspólnoty została przyjęta 6 lipca 1871 roku. A 25 sierpnia 1872 roku przywdziała czarny habit i złożyła uroczyste śluby zakonne. Na pamiątkę swej ukochanej matki przyjęła imię – Rafka. W klasztorze Św. Szymona spędziła 26 lat (1871–1897).
Przestrzegała sumiennie surowej reguły zakonu wywodzącej się z roku 1732, z okresu Papieża Klemensa XII, a nawiązującej do życia eremitów wczesnochrześcijańskich: samotność, modlitwa indywidualna, ścisły post do południa przez cały rok, modlitwa wspólna, liturgia, Eucharystia, cicha modlitwa popołudniowa, czytanie świętych ksiąg, praca fizyczna na roli, obsługa klasztoru, hodowla jedwabników, praca w szwalni.
Barbara Anna Hajjar
Syria – Tartous
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!