Kreml z planów nie zrezygnował. Zdewastuje państwowość Ukrainy (WIDEO)

Za wolność waszą i… ichnią

W intencji rządzących Polską zapewne najlepiej by się złożyło, gdyby ze wspólnej defilady – pododdziały Sił Zbrojnych RP i Zbrojnych Sył Ukrainy (a do kompletu następcy szaulisów i Ypatingas Burys) od razu wyruszyły w bój z wrażymi Rosjanami.Zaproszenie z okazji 15. sierpnia WSPÓŁCZESNEJ armii ukraińskiej, która właśnie szykuje się do inwazji Donbasu w nadziei rozpętania na pełną skalę III wojny światowej – oczywiście nie ma nic wspólnego z czczeniem historycznego (acz też dyskusyjnego) braterstwa broni z Armią URL. No, ale skoro okazja jest jednak historyczna i nagle wszyscy okazują się być fachowcami od wojny bolszewickiej i sytuacji na Kresach 1918-20 – to może faktycznie, parę rzeczy faktycznie warto przypomnieć?

Po pierwsze – jak to się regularnie w historii tej biednej (tych biednych?) nacji zdarzało, Ukraińcy w tej wojnie (wojnach) walczyli po wszystkich stronach, w tym zdarzało się, że w jednej bitwie po paru różnych, niekoniecznie po kolei. W 1920 r. na Polskę Ukraińcy szli głównie w składzie 12 i 14 Czerwonej Armii – i od razu trzeba dodać, że nie chodzi tylko o masę mówiącą po prostu małoruską gwarą, ale o halickich, nacjonalistycznych fanatyków już zaprawionych w krwawych i okrutnych bojach z Polakami (oraz mordowaniu jeńców i cywilów podczas wojny polsko-ukraińskiej 1919 r.). Czerwona Ukraińska Armia Halicka, dowodzona przez późniejszego stalinowca, Wołodymyra Zastonskiego odznaczała się wyjątkową zajadłością w stosunku do atakowanych Polaków, zaś w Tarnopolu już urzędował GALREWKOM. Prawdą jest też jednak, że część dawnych oddziałów ZURL ponownie zmieniła barwy i przeszła na stronę posiłkujących WP petlurowców. Może więc chociaż ich warto upamiętniać?

Ano warto – bo ich życiorysy to ważna nauka dla wszystkich upierających się przy utopii „strategicznego sojuszu z Ukrainą”. Oto np. podpułkownik Alfred BISANZ: „Wstąpił ochotniczo do Ukraińskiej Armii Halickiej, początkowo dowódca batalionu, uczestniczył w walkach z Wojskiem Polskim w okolicach Lwowa, w tym w operacji wowczuchowskiej (15.II. – 19.III.1919), awansowany na majora. Od wiosny 1919 był dowódcą 7 Brygady Piechoty, dosłużył się stopnia podpułkownika, dowodził brygadą w ofensywie czortkowskiej (8-28.VI.1919). Po klęsce w wojnie polsko-ukraińskiej i przekroczeniu Zbrucza przez UHA uczestniczył w sierpniu 1919 w ofensywie Armii URL na Kijów przeciw Armii Czerwonej. Po zajęciu terytorium Ukraińskiej Republiki Ludowej przez Armię Czerwoną w styczniu 1920, został dowódcą 1 Brygady Czerwonej Ukraińskiej Armii Halickiej. W trakcie wyprawy kijowskiej brygada pod jego dowództwem została otoczona przez wojska polskie i wzięta do niewoli. 10 maja 1920 Bisanz, wraz z 330 żołnierzami brygady (przeważnie oficerami i podoficerami) wstąpił w Winnicy do Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, sojusznika Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1920-1921 naczelnik oddziału w Sztabie Generalnym Armii URL. W okresie II wojny światowej referent wydziału do spraw ludności ukraińskiej przy władzach Generalnego Gubernatorstwa (1940-41), następnie referent wydziału opieki społecznej w Urzędzie Dystryktu Galicja (1941-44), szef Zarządu Wojskowego 14 Dywizji Grenadierów SS (1943-44) [w polskiej – i ukraińskiej – pamięci zapisanej, acz różnie – jako SS-Galizien] (…) Według Beglara Nawruzowa jako urzędnik III Rzeszy był opiekunem wielu znaczących ukraińskich współpracowników Abwehry. Był jednym z bliskich współpracowników gubernatora Dystryktu Galicja Otto von Wächtera” (jednego z głównych orędowników wykorzystania przez Niemcy Ukraińców do rozwiązania kwestii polskiej i żydowskiej na Kresach).

Następny, Julijan HOŁOWINSKYJ: „Po proklamacji Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej w listopadzie 1918 roku wstąpił do Ukraińskiej Armii Halickiej (UHA) w Lubaczowie i został przydzielony do sztabu 6 brygady UHA. Latem 1919 roku awansował na stopień kapitana i objął dowództwo brygady. Wraz z brygadą walczył następnie w szeregach armii gen. Antona Denikina, potem przeszedł na stronę bolszewików (CzUHA), a następnie był jednym z inicjatorów przejścia części CzuHA do Armii URL w kwietniu 1920 (podczas ofensywy polsko-ukraińskiej na Kijów). (…)W latach 1924-1926 był komendantem krajowym Ukraińskiej Organizacji Wojskowej (UWO). Według Ryszarda Torzeckiego był organizatorem zamachu na polskiego kuratora lwowskiego Stanisława Sobińskiego w 1926 roku. W związku z zamachem został aresztowany przez władze polskie. Opuścił więzienie w 1928 roku. Po wyjściu z więzienia pracował w zakładzie autobusowym, którego był współwłaścicielem, kontynuując działalność konspiracyjną. Od czerwca 1930 ponownie komendant krajowy UWO i jednocześnie prowidnyk krajowy Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Aresztowany 20 września 1930 we Lwowie na wstępie rozpoczętej 18 września akcji pacyfikacji Małopolski Wschodniej. Zginął zastrzelony przez policję w czasie przewożenia 30 września przez dwóch policjantów na przesłuchanie do Bóbrki, oficjalnie w czasie próby ucieczki”. Oba biogramy za Wikipedią, żeby nie było, że to jakieś zielone ludziki napisały, by spotwarzyć dzielnych ukraińskich sojuszników.