Bitwa Niemeńska. Mieszkańcy zachodniej Białorusi dostali 20 lat spokojnego życia i rozwoju w granicach II RP

Wielka Bitwa nad Niemnem, zwana też  Bitwą Niemeńska, która przesądziła o losie całej wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920, mimo swego operacyjnego, a poniekąd i strategicznego znaczenia, w potocznej świadomości pozostaje w głębokim cieniu Bitwy Warszawskiej, zwanej  „Cudem nad Wisłą”.

Teatr działań wojennych Bitwy Niemeńskiej, obejmował miejscowości, których nazwy znane są większości naszych Czytelników od urodzenia.

Mieszkańcy Grodna, Lidy, Wołkowyska, Mostów, Brzostowicy i setek mniejszych miasteczek oraz wsi  103 lata temu z nadejściem polskiej kontrofensyw, rozpoczętej po cudownej sierpniowej Wiktorii Warszawskiej odzyskali nadzieję na trwałe odrodzenie się na ich ziemiach Państwa Polskiego.

Za nieco ponad pół roku, w marcu roku 1921, wschodnie granice odrodzonej Polski zostaną zatwierdzone postanowieniami Traktatu Ryskiego. Umęczona I wojną światową i licznymi konfliktami społeczno-politycznymi początku XX stulecia ludność Polesia oraz szeroko rozumianej Wileńszczyzny otrzyma dwadzieścia lat spokojnego życia i stabilnego rozwoju. We wrześniu 1939 roku zostaną one zakłócone przez hitlerowskie Niemcy, które zaatakują Polskę w porozumieniu  z Sowiecką Rosją i jej zbrodniczym przywódcą Stalinem.

Tym samym Stalinem, który decydując się na wspólny z Hitlerem udział w podłym i podstępnym rozbiorze Polski we wrześniu 1939 roku, kierował się żądzą zemsty na Polakach za klęskę poniesioną przez bolszewickie hordy pod Warszawą w 1920 roku.

Klęska ta została ostatecznie przypieczętowana przez odrodzoną Polskę w trzeciej dekadzie września 1920 roku na ziemiach, leżących w basenie rzeki Niemen.

Z okazji 103. rocznicy Bitwy Niemeńskiej, dzięki której mieszkańcy dzisiejszej zachodniej Białorusi, otrzymali dwadzieścia lat spokojnego życia i rozwoju w granicach II Rzeczpospolitej Polskiej, pragniemy przypomnieć o wydarzeniach, które rozegrały się nad Niemnem we wrześniu 1920 roku.

Streszczenie przebiegu Bitwy Niemeńskiej 1920 roku podajemy za portalem Dzieje.pl:

Po klęsce pod Warszawą, dowódca bolszewickiego Frontu Zachodniego, Michaił Tuchaczewski wycofał swoje wojska na linię rzek Niemna, Szczary i Świsłoczy. Zameldował Leninowi, że klęska pod stolicą Polski nie przesądza o przegranej wojnie.

Przygotowania Tuchaczewskiego do kolejnej ofensywy

W ciągu trzech tygodni odbudował, dzięki uzupełnieniom, swoje armie i rozpoczął przygotowania do kolejnej ofensywy. Planował trzema armiami w sile 73 tys. żołnierzy uderzyć na Białystok, Brześć nad Bugiem a potem zająć Lublin.

Tuchaczewski był przekonany o zwycięstwie, jego zdaniem „Polacy (…) w swą kontrofensywę włożyli całą, jaka im jeszcze pozostała, energię, wyczerpali się i nie byli w stanie rozwinąć swego powodzenia”. Zastanawia fakt, że sowiecki dowódca nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo zmieniła się sytuacja.

Plan Piłsudskiego

Marszałek Józef Piłsudski już 24 sierpnia rozpoczął pracę nad przegrupowaniem polskich sił, wtedy też zrozumiał konieczność stoczenia jeszcze jednej walnej bitwy, która ostatecznie doprowadzi do zwycięstwa.

10 września w Brześciu nad Bugiem, gdzie mieściła się Kwatera Główna Naczelnego Wodza, Piłsudski przedstawił po raz pierwszy swój plan.

Operację przeprowadzić miały 2. Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego oraz 4. Armia dowodzona przez generała Leonarda Skierskiego. Razem posiadały w stanie bojowym 67 tys. żołnierzy. Polacy dysponowali jeszcze trzydziestotysięcznym obwodem stacjonującym w głębi kraju.

Siły polskie uderzyć miały na Grodno i Wołkowysk i jednocześnie północna grupa 2. Armii miała przemaszerować przez terytorium Litwy i wedrzeć się na głębokie tyły wojsk bolszewickich na wysokości Wasiliszek i Lidy. Tak sformułowane cele wymagały bardzo szybkiego działania utrzymanego w głębokiej tajemnicy. W tym celu pozostawiono wszelkie tabory a wojsko maszerować miało nocą.

Operacja niemeńska

20 września dywizje polskiej 2. Armii zaskoczyły swoim atakiem bolszewików. Po pierwszych dwóch dniach porażek Tuchaczewski ściągnął pod Grodno odwody i od 22 września rozpoczęły się krwawe i zacięte walki.

Kontruderzenie Armii Czerwonej nie przełamało polskiego frontu, ale marsz 2. Armii został zatrzymany. Szczególnie ciężkie walki toczyła 3. DP Legionów pod Brzostowicą, gdzie natężenie ognia artyleryjskiego osiągnęło poziom z walk podczas I Wojny Światowej.

2.Armia nie zdobyła Grodna, jak zakładał plan, do 23 września. O powodzeniu w bitwie zadecydować miały sukcesy grupy uderzeniowej, która miała przemaszerować przez Litwę. 22 września rozpoczęła ona swój marsz. Rozbiła słaby litewski opór w bitwie pod Sejnami i następnego dnia zajęła most na Niemnie.

23 września natarcie rozpoczęła polska 4. Armia atakując Wołkowysk, który zdobyła tego samego dnia. Bolszewicy odzyskali miasto następnego dnia, ale kosztem przerzucenia na ten odcinek frontu jednostek walczących pod Brzostowicą, co umożliwiło atak 3. DP Legionów na Grodno.

Najważniejsze było to, że Tuchaczewski wciąż nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia manewru polskiej grupy uderzeniowej, interpretując go jako próbę obejścia Grodna.

Dywizja Ochotnicza zaczęła bój o Grodno 25 września, tego samego dnia podhalańska 21 Dywizja Górska przekroczyła Niemen. Miasto zaatakowane zostało też przez siły polskie od północy. Piłsudski dał rozkaz natarcia grupie uderzeniowej. Tuchaczewski musiał pośpiesznie wycofać swoje oddziały za Lidę.

Grodno zajęte zostało przez Polaków nocą z 25 na 26 września. Zaskoczenie było zupełne. Front Zachodni pośpiesznie się cofał. Obie strony zażarcie ze sobą walczyły, ponosząc ciężkie straty. Do najkrwawszych walk doszło pod Krwawym Borem.

Spod Lidy Tuchaczewski podjął próbę kontruderzenia, ale w ciężkich walkach siły polskie powstrzymały nieprzyjaciela i nie pozwoliły odebrać sobie inicjatywy.

28 września padła broniona przez czerwonoarmistów Lida.

Manewr podwójnego oskrzydlenia przyniósł skutek. Bolszewicy chcąc uniknąć okrążenia, musieli zarządzić odwrót.

29 września zwycięskich żołnierzy wizytował w Lidzie Józef Piłsudski i gen. Edward Rydz-Śmigły.

30 września kontynuowano natarcie, którego podstawowym celem było ponowne oskrzydlenie i rozbicie większości sił Frontu Zachodniego.

Główne siły 2. i 4. Armii brały udział w pościgu za uciekającymi bolszewikami. Odziały polskie uderzyły na Święciany, Mołodeczno, Dołhinów i Mińsk.

Tuchaczewski dostrzegał zagrożenie i nakazał błyskawiczny odwrót, który skończył się paniczną ucieczką. Oddziały polskie na skutek niezdecydowania dowódców, ciągłych zmian położenia przeciwnika oraz zmęczenia nie zdołały jednak wykonać w całości swojego zadania. Zmusiły bolszewików do generalnego odwrotu, ale nie zdołały ich zniszczyć całkowicie.

Oddziałom Tuchaczewskiego udało się wyjść z okrążenia. Pokonane, zdemoralizowane nie były zdolne do przeprowadzenia jakichkolwiek działań zaczepnych.

„ Jak można ocenić ostatnią fazę operacji niemeńskiej? – pisze Lech Wyszczelski – Z punktu wiedzenia realizacji założonych celów terenowych zakończyła się sukcesem oddziałów polskich. Ramiona okrążenia prowadzonego przez 2. i 4. Armię zamknęły się. Nie zrealizowano jednak najważniejszego celu prowadzonych działań – okrążenia znaczących sił Frontu Zachodniego i ich rozgromienia. Tuchaczewski był szybszy i zdołał wyprowadzić swoje wojska spod okrążenia. Dokonał tego za cenę utraty znacznego terytorium, co nie będzie wywoływało entuzjazmu w Moskwie w kierowniczych gremiach Armii Czerwonej i partii bolszewickiej.”

Bitwa zakończyła się 3 października, ale walki w tym rejonie toczyły się jeszcze do 12 października.

Gen. Żeligowski pozoruje bunt i zajmuje Wilno

Znaczącym epizodem końcowych walk nad Niemnem, był „bunt” gen. Lucjana Żeligowskiego z 7 października, który po dwóch dniach doprowadził do zajęcia Wilna.

Bunt był pozorowany, gen. Żeligowski działał z inicjatywy i za zgodą Józefa Piłsudskiego.

Generał po zajęciu miasta powołał tzw. Litwę Środkową i przeprowadził wybory do Sejmu Wileńskiego, który 20 lutego 1922 roku przegłosował wcielenie Litwy Środkowej do Polski.

Znaczenie Bitwy Niemeńskiej

Walki nad Niemnem były niezmiernie ważne z taktycznego i strategicznego punktu widzenia. Doprowadziły do odrzucenia Frontu Zachodniego od Polski i ostatecznie przypieczętowały zwycięstwo Polski w wojnie. Ukazały, że młode państwo jest w stanie prowadzić zwycięstwo długą i wyczerpującą wojnę. Potwierdziły też zdolności militarne Józefa Piłsudskiego. Po bitwie Lenin, Trocki i Kamieniew ostatecznie zrezygnowali z podboju Polski i eksportu rewolucji na zachód.

 Znadniemna.pl na podstawie Dzieje.pl/PAP