Andrzej Poczobut: Dwóch Niemenów ze Starych Wasiliszek (KOMENTARZ)

Mi zabrakło tylko jednego (zawsze głupio brzmią takie sekwencje): Pytania jaki byłby jego los gdyby został, gdyby w 1958 roku nie opuścił Starych Wasiliszek i nie wyjechał do PRL-u.

Na pewno by spróbował budować swoją muzyczną karierę. Jednak wtedy w BSRR musiałby zapomnieć o tym, że jest Polakiem. Nie było bowiem innej opcji. Droga do kariery prowadziła tylko poprzez zmianę narodowości. Jaki los czekał tych którzy się upierali? Wiedział.

Los innego człowieka, który obrał sobie taki sam pseudonim, może być przykładem. Chodzi o por. Mieczysława Niedzińskiego dowódce obwodu AK-WiN „Prawy Niemen”.

Ten Niemen nie wyjechał, chociaż mógł. Walczył. Do końca. Koniec nadszedł w maju 1948 kiedy jego ciało w polskim mundurze razem z ciałami jego 9 żołnierzy leżało na grodzieńskim bruku pod siedzibą MGB.

Na postrach.

Stare Wasiliszki były w epicentrum tej wojny. Ciała innych żołnierzy podziemia też rzucano tu na postrach. Zrobiono kołchozy, wycięto język polski. A dalej – awans społeczny wiązał się ze zmianą narodowości. Polaków miało nie być. Przynajmniej w sferze publicznej.

Dlatego dobrze, że Czesław Wydrzycki wybrał inaczej niż Mieczysław Niedzieński. Dobrze, że wyjechał do Polski i został Czesławem Niemenem.

Tu na podobny sukces nie miał by najmniejszych szans.

Andrzej Poczobut

Tekst pochodzi z profilu Autora na Facebooku

fot. Archiwum Grażyny Rutowskiej, sygnatura: 40-9-144-9 – Narodowe Archiwum Cyfrowe, CC BY-SA 4.0