Żeński Zakon Dwóch Najświętszych Serc

Życie konsekrowane jest wielkim darem dla Kościoła. Powstaje, rodzi się w Kościele. Drugiego lutego 2021 roku obchodziliśmy Dzień Życia Konsekrowanego. Z wielkim szacunkiem, uznaniem i radością pragnę wspomnieć bardzo uroczyście obchodzony trzykrotny złoty jubileusz bliskowschodniego, w początkach libańskiego, zgromadzenia zakonnego, żeńskiego Dwóch Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Złoty jubileusz obchodzony u nas w Tartousie w Syrii w roku 2003 w katedrze maronicko-katolickiej Notre Dame de Tartous . Dziś to już 158 lat istnienia tego wspaniałego zgromadzenia – pisze Barbara Anna Hajjar w kolejnym odcinku swoich bliskowschodnich reportaży i esejów.

Zakon ten jest dla mnie szczególnie bliski jako dla jednej z kobiet – Sióstr zaprzysiężonych od wielu, wielu lat we Wspólnocie pw. Niepokolanego Poczęcia NMP, a która opiekują się troskliwie i prowadzą nasze Drogie Siostry. Muszę tu zaznaczyć, że w nasza Wspólnota w Tartousie jest duchowym, niezwykle serdecznym przytuliskiem dla nas cudzoziemek od wielu, wielu lat żyjących na ziemi syryjskiej, kobiet z Polski, Brazylii, Indonezji , Hiszpanii, Libanu. Tam, gdzie są i działają nasze Drogie Siostry, jest też radość, opieka i pomoc duchowa, a szczegolonie w dzisiejszej jakże ciężkiej, trudnej rzeczywistości … a najcięższej na ziemi syryjskiej.

Jednocześnie załączam jak najserdeczniejsze życzenia dalszej owocnej pracy, zdrowia i sił oraz jak najbardziej serdeczne podziękowania za wszystko, wszystko co dla nas i dla społeczeństwa Drogie Siostry robicie na drodze do Chrystusa. Dziękujemy z całego serca za cichą, wierną Waszą obecność, za troskliwość i opiekę w naszym dziś tak trudnym życiu. Jesteście naszym oparciem. Szczęść Boże we wszystkich dalszych poczynaniach!

Pragnę jeszcze wspomnieć o nawiązanych kontaktach Drogich Sióstr z tegoż zgromadzenia SSCC z naszymi polskimi Siostrami zakonnymi, a które odwiedziły nas na ziemi syryjskiej, w naszej ciężkiej sytuacji – trawajacej wciąż już od dekady wojny i jej wyniszczających społeczeństwo następstw. Odwiedziły nas oczywiście jeszcze przed restrykcjmi pandemii covidowej. Kontakty, wzajemne odwiedziny Sióstr z zakonu Dwóch Najświętszych Serc u nas w Polsce napełniły nas radością, nadzieją na współpracę, wymianę doświadczeń… Stały się jakby sygnałem nadziei na drodze powrotu do normalności. Siostry SSCC z Syrii wraz z grupa młodzieży chrześcijańskiej odwiedziły naszą Ojczyznę poznając najpiękniejsze, historyczne zabytki naszej Ojczyzny z ukochaną Częstochową – Jasna Góra włącznie. Nawiązały się serdeczne, serdeczne przyjaźnie bardzo żywe do naszych dni…

Siostry zakonne Dwóch Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (arab. Al- Kalbain Al-Akdasan) z wielkim oddaniem i poświęceniem uczestniczą w życiu Wspólnot chrześcijańskich w miejscu swego zamieszkania na terenie całej Syrii. Pod kierunkiem i troskliwą opieką Sióstr pracujemy w Tartusie w naszej Wspólnocie, podejmując szereg działań na rzecz pomocy dla najbardziej potrzebujących, organizując na ten cel duże kiermasze charytatywne; w większości z naszych prac i robót ręcznych. Siostry organizują pomoc i opiekę niepełnosprawnym dzieciom, jak i pomoc ludziom starszym i samotnym. Wraz z naszymi Siostrami odwiedzamy chorych w szpitalach (oczywiescie nie w czasie pandemii), a także starsze osoby w domach opieki. Uczestniczymy pod troskliwą, serdeczną opieką Sióstr w rekolekcjach (arab.rijada ruhije – co dosłownie znaczy: „gimnastyka duchowa”).

Działalność kulturalną jak odczyty, wykłady, dyskusje, spotkania że znanymi osobistościami świata nauki i kultury Bliskiego Wschodu oraz recitale muzyki, pieśni religijnej , często w języku aramejskim (syrjackim), w języku naszego Zbawiciela, którym posługiwał się w swej ziemskiej Ojczyźnie, podlegają również opiece i organizacji Sióstr z pomocą członkiń naszej Wspólnoty. Na cotygodniowych spotkaniach studiujemy wspólnie Pismo Święte. Prowadzimy dyskusje, a następnie uczestniczymy we Mszy Św. W spokojnych czasach odwiedzaliśmy często zabytki naszej wiary, organizowałyśmy niezapomniane pielgrzymki do świętych miejsc korzeni naszej wiary, w które Syrią obfituje (obfitowała???) Cały ten bogaty program dzieje się zawsze w porozumieniu i pod kierownictwem prowadzącej Wspólnotę Siostry – obecnie Drogiej Siostry Amal SSCC. Na dobre i na złe nasze Drogie Siostry są zawsze z nami. W radości i w smutku są naszym oparciem duchowym … na drodze do Chrystusa…

Wracając do wspominanego na początku uroczystego trzykrotnego złotego jubileuszu tego jakże bliskiego nam zgromadzenia zakonnego Dwóch Najświętszych Serc , obchodziliśmy te chwalebną , wzruszająca rocznicę bardzo uroczyście w naszej katedrze w Tartusie poświęconej Matce Bożej. Wspominaliśmy ze wzruszeniem historię powołania zakonu. Dziękowaliśmy z całego serca, wdzięcznego serca za 150 lat (dziś już 158) wielkiego poświęcenia życia pracowitych mniszek w służbie Bogu i ludziom… Siostra Przełożona zakonu Marię Rosę Burghul SSCC – dziś Przełożona, przedstawicielka zakonu Dwóch Najświętszych Serc na całą Syrię, wspominając historię powstania zgromadzenia, gorąco podziękowała wszystkim współpracownikom, pomocnikom i sympatykom , którzy usilnie pomagali zakonowi w pracy dla Boga i dla wspólnego dobra…

Historia żeńskiego zgromadzenia zakonnego Dwóch Najświętszych Serc Jezusa i Maryi Jest to bardzo aktywny zakon żeński. Sióstr pracujących wszechstronnie,jak już wspominałam , zajmujących się różnymi dziedzinami życia społecznego. Prowadzą również nauczanie dzieci i młodzieży, prowadzą wspólnoty przykościelne, opiekują się chorymi, starcami, niepełnosprawnymi dziećmi. Obsługują kościoły i kaplice.

Zgromadzenie datuje swój początek na rok 1853, wywodzi się z połączenia dwóch wspólnot mniszek libańskich z wielką pomocą wysłannika zakonu Ojców Jezuitów z BIKFIJA I ZAHLE (LIBAN). Najwcześniejsze zgromadzenie mniszek powstało dzięki starań, pracy i pomocy Ojca Rimona Stifi SJ i księdza maronickiego Josefa Jamal w roku 1853. Drugie zgromadzenie żeńskie mniszek w Zahle, zgromadzenie ubogich poświęconych Sercu Jezusa, powstało również dzięki wielkiej pomocy i dzięki Ojców Jezuitów z Italii – Ojca Paoula Marii Ricadona.

Te dwa zgromadzenia żeńskie mające te same cele w swej działalności i połączyły się w roku 1874 przyjamujac miano zakonu żeńskiego pw. Dwóch Najświętszych Serc Jezusa i Maryi – SSCC. Ojcowie Jezuici byli bardzo związani z powstaniem zgromadzenia . Nowemu zgromadzeniu bardzo pomagały i prowadziły wskazówki Św.Ignacego Loyoli (1491 – 1556), według których kształtowały się powołania duchowe i odpowiedzialność podjęcia pracy duchowej wśród społeczeństwa . Chętne i pracowite Siostry cechowała wielką otwartość …zaczęły współpracować że wszystkimi, którzy wyrażali ochotę do współpracy, pomocy w imię Ewangelii i miłości do Jezusa i Maryi. Nowe zgromadzenie mniszek powstało w bardzo ciężkich warunkach. W Libanie jak i na Bliskim Wschodzie panowało wówczas powszechne przekonanie, że nauka dla dziewcząt i kobiet nie była konieczna (!). Jedynie chrześcijańska młodzież męska pobierała naukę w grupach przykościelnych, często w plenerze… pod rozłożystymi drzewami w pobliżu Domów Bożych. Nie istniały specjalne salę zgromadzeń , tak zwane z arab.diwan.

Wielki głód wiedzy panował wówczas w górach libańskich , w odległych wioskach górskich, zapomnianych zakątkach, a dokąd usilnie starali się dotrzeć głosiciele Dobrej Nowiny (Ewangelii). Oddane Bogu, pracowite, energiczne Siostry zakonne przejęły działalność apostolską, edukację młodzieży, opiekę zdrowotną, a nawet sprawy administracyjne w najbardziej oddalonych zakątkach , wioskach, osadach gór Libanu. Naukę chrześcijańską, miłość Jezusa i Maryi głosiły dla wszystkich ludzi. Ojcowie jezuici byli bardzo związani z historia powstania ośrodków nauki w Libanie; z ich pomocą otwarto liczne szkoły katolickie kształcące zarówno dziewczęta jak i chłopców. Specjalnie zadbano, aby dać możliwość kształcenia nawet w najdalszych, zapomnianych, górskich zakątkach Libanu. Otwartość na posługę duchowa w imię Najświętszego Serca Jezusa i Maryi dała początek współpracy i posługi mniszek w miejscowych kościołach różnych obrządków chrześcijańskich, gdzie tylko przyszło im pracować…Symbolizuje to przesłanie …i nadzieję … jedności chrześcijaństwa.(!) W ciągu już 158 lat istnienia wspaniałego zakonu Dwóch Najswietszch Ser c , działalność mniszek rozszerzyła się na Syrię i Afrykę Północną. Według danych z roku 2003, było wówczas 400 mniszek, pracujących wśród społeczeństwa w 57 ośrodkach zakonnych (klasztorach) w Libanie, w 14 ośrodkach w Syrii, w północnej Afryce: w Maroko w 3 , w Algerii 1, w Czadzie w 2 ośrodkach. Zakon posiada swoje ośrodki zkonne we Francji i w Italii. Należy zaznaczyć z radością chrześcijańską , że mimo trwającej już od dekady szalonej, niezrozumiałej, barbarzyńskiej wojny syryjskiej, jej tragicznych następstw , blokady kraju, pandemii covidu , niesłychanie ciężkiej sytuacji ubożejącego z dnia na dzień społeczeństwa , nie ustają powołania dziewcząt słuchających głosu Bożego , pragnących poświęcić swe życie Bogu i ludziom…

W umęczonej Syrii do granic wytrzymałości … dba się szczególnie usilnie, aby mimo wszystkich trudności… żadne powołanie nie zostało zmarnowane.(!) I tu pragnę wspomnieć o wzruszającej uroczystości konsekracji, zaślubin dla zakonu Dwóch Najświętszych Serc Jezusa i Maryi Siostry Normy Josef Libad, a która miała miejsce u nas w Tartousie w katedrze pw.Matki Bożej 7 marca 2020 r. Podniosła uroczystość była jednocześnie zjazdem mniszek Dwóch Najświętszych Serc z całej Syrii i z Libanu (oczywiście przed restrykcjami pandemii covidu). A wśród licznych kapłanów uczestniczących w tej pięknej uroczystości był również nasz polski ksiądz Ojciec Andrzej Gryź SJ, misjonarz pracujący w mieście środkowej Syrii , w Homs (-się)…o czym z radością polskiego serca donoszę… Mimo wszelkich , niebywałych trudności , kiedy cierpienie zwykłych ludzi stało się chlebem powszednim, dobry ślad polski na ziemi syryjskiej nie ginie…My tu jesteśmy…trwamy z pomocą Bożą… Szczęść Boże wszystkim, którzy pomagają znieść i przetrwać ciężkie i okrutne czasy… Szczęść Boże naszej nielicznej Polonii Syryjskiej, pielęgnującej język polski, podtrzymującej polską tradycje, obyczaj i ogromne , ogromne przywiązanie do naszej Ojczyzny… SZCZĘŚĆ BOŻE.

Tartus, 20 lutego 2021

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: