Sumienie narodu

ks. Ksawery Wilczyński

10 sierpnia 2016 o 10:30 Odpowiedz ↓

1-szorzędne obrazy Matki Bożej są związane właśnie z Kresami, bo z Wilnem i Lwowem.
Najpierw, że obraz MB w Wilnie jest dziełem artystów z Krakowa z 1620 r, – a więc 10-tą rocznicę objawień NMP Królowej Polski w katedrze w Krakowie 8 maja 1610 r. Nikt teraz nie zwraca uwagi na sens 2 koron jakie ma tamże MB – jedna oznacza, że jest Królową całego świata, a 2-ga, że Polski Królową. A obecny Jej tamże tytuł Miłosierna zainicjował car w 1823 r. Ale byłem tamże kilkanaście lat temu, to w ogóle nie chciano mnie słuchać.
Natomiast oryginalny obraz ze Lwowa przy którym nasz król Jan Kazimierz wprost uroczyście ogłosił NMP Królową Polski, od 1945 r. jest w Polsce. Do 1983 r. episkopat nie miał pojęcia co c nim zrobić, gdzie go umieścić… Ale właśnie 1983 r. uroczyście na Jasnej Górze JP II koronował ów obraz – i natychmiast został zamknięty z tyłu zakrystii katedry w Krakowie – gdzie jest do tej pory. Czyli NMP Królowa PL wprost uwięziona…
Więcej prześlę, ale proszę podać mi na jaki adres mailowy.
Szczęść Boże.
ks. Ksawery Wilczyński
ko******@wp.pl

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

11 września 2016 o 12:16 Odpowiedz ↓

https://pl-pl.facebook.com/1Pu%C5%82k-U%C5%82an%C3%B3w-Krechowieckich-Kawalerii-Narodowej-RP-US-Army-Cavalry-444945332208952/

płk dypl.Marcin R.J.Kujawa

13 września 2016 o 02:48 Odpowiedz ↓

Marcin R.J.Kujawa

„ Kawaleria Polska ”

To Wy jesteście kwiatów zapachem
Słowików śpiewem
Szabli rozmachem
Gdzie potrzeba woła.
Konnego Woja, husarza, ułana
W zbroję, pancerz, mundur odziana
W szum proporczyków szwoleżerów
Goniącego Hiszpana
Spod Kircholmu rycerza, husarza
Którego silne ramię
Pan Bóg siłą i wiarą obdarza
Rycerza spod Grunwaldu
Który Mocy siłą
Pobije Zakon Krzyżacki
Stając się jego mogiłą
Lansjera z Waterloo
Ułana spod Wagram
Ułana z Grochowa
Krakusa spod Stoczka
Mamy rozkaz pamiętać
I wiedzieć co znaczy
Czapka na bakier
Lampasy rabaty
Otoki szyszaki
Czapy ułańskie
To są polskie polne kwiaty
Malowane obrazy
To są polskie znaki
To natchnienie malarzy, młodzieży i dzieci
To pod Cedynią Mieszkowa konna Drużyna
Wdeptała w ziemię Germańskiego syna
To husarze spod Pskowa oparli się o bramy Kijowa
Jak żeś była piękna, wielka, sielska chciałoby się rzec
Rzeczypospolita anielska
Nie dane Ci jednak było cieszyć się życiem
Zbiorem owoców i normalnym byciem
Ty swoich najlepszych synów oddajecie pod roty
hufy, szwadrony i nimi załatwiasz polityków androny
Ale krew ich święta, bo niepokalana
To ona oczyszcza Polaków
A wrogów naszych rzuca na kolana
O ułani strzelcy konni spod Radzymina
To wy broniliście Polski od takiego bolszewickiego syna
Później broniąc września granic oddałeś życie w szarży na Niemca
A wszystko to niby na nic ?
Odradzałaś się jak feniks z popiołów
Lance zatknąwszy na Tanku Cokołu
I wtedy pomny spuścizny ojców dziadów rycerzy
Patrzcie ułan pancerny szarżą czołgów we wroga mierzy
Przemierza Anconnę, Bolonie, Piedmonte zdobywa
Bo tak robi sarmata co bułata dobywa
Potem Linia Gotów, Monte Cassino
A to wszystko krwią Waszą przelane a nie angielską butną miną
Droga do Rzymu otwarta
Gdzieś ktoś w zaciszu domowym za spoczywanie wieczne odnowi modlitwę
Anglia, Francja, Ameryka się cieszą
Bo już po bitwie
A ty liż swe rany w mundur brytyjski odziany
Śnij o Ojczyźnie której nie zobaczysz
Pomnij na tego Ułana co pod Krechowcami bił się za Polskę
Umierał za Polskę a szablą dobijał prusackiego gada
Szwoleżera z Rokitny co mundur miał jak niebo błękitny
O żołnierzu tułaczu Legioniście ułanie naddunajskim
Co po śmierci ojczyznę zobaczył
Tak też nasze dusze przenieś na Ojczyzny łono
By zobaczyć Polskę Wielką Wolną i Wyzwoloną
Bo w naszym Kraju nie kochają malowanych dzieci
Za których kiedyś oddaliby życie poeci
Bo u nas w kraju szuja, zdrajca, kłamstwo, więcej znaczy niż Ty
Żołnierzu Polski bracie ułanie tułaczu
Lecz jeszcze orzeł polski do góry poleci
Jeszcze Cię będą sławić młodzieży Pułki
I roty malowanych dzieci
Jeszcze pokochają tę naszą biedną Ojczyznę
Która krwią zdobyta żołnierzy i matek blizną
Zmartwychwstaniesz nam Ojczyzno.

płk dypl.Marcin R.J.Kujawa

13 września 2016 o 03:21 Odpowiedz ↓

1Pułk Ułanów Krechowieckich im .płk Bolesława Mościckiego

Opracowanie

Jazda Polska i Kawaleria Polska w Tradycji Wojska Polskiego

Od początku państwowości polskiej tj. 966 r. i chrztu Polski, kawaleria była integralną częścią siły zbrojnej w okresie wczesnofeudalnym. W roku 1000 pojawiły się w Polsce podkowy krajowego wyrobu oraz siodła, co poważnie zwiększyło znaczenie jazdy będącej trzonem ówczesnego wojska. Podczas panowania Mieszka I jazda liczyła 3000 ciężkozbrojnej konnicy, zaś za panowania Bolesława Chrobrego liczebność konnicy wzrosła do 3900 jeźdźców. Drużyny konne Bolesława Chrobrego nie miały sobie równych w wyszkoleniu i wytrzymałości natury wojennej. Wtedy to właśnie wykształcił się w woju konnym charakter i cechy osobowości, jakie przejęli jego spadkobiercy późniejsi kawalerzyści. Wszystkie zwycięstwa były udziałem jeźdźca i konia, bardzo często się zdarzało, że koń wyuczony nie gorzej jak jeźdźec zbrojny ratował go z opresji, był najlepszym towarzyszem broni w doli i niedoli.
Okres dziejów jazdy polskiej tamtego czasu nazywamy okresem drużyny konnej¬ – jądra siły zbrojnej. Z biegiem czasu książęta polscy zaczęli za zasługi wojenne wojom konnym nadawać ziemie nakładając na obdarowanego obowiązek występowania zbrojnie podczas wojny.
Zwycięska bitwa pod Cedynią w 972 r. miała charakter typowo kawaleryjski była taktycznie prowadzona – masowo posiłkując się prostym manewrem taktyka ta zaciągnięta z tradycji jazd starożytności. Bilans bitwy to niemieckie oddziały konne rozgromione.
Kawaleria Polska Piastów w wiekach średnich to rycerstwo danej ziemi, Chełmskiej, Mazowieckiej, Śląskiej, Wielkopolskiej. Kronikarze wspominają o pułkach ( legionem), ale wiemy też, że istniały mniejsze jednostki roty( acies) i dziesiątki posiadające swoich dowódców. Pułk liczył sobie 1000 ludzi, a rota 100 ludzi, uzbrojenie nie było jednolite pochodziło z krajów zamorskich, krajów wschodu i zdobyczy wojennych.
Z chwilą rozbicia dzielnicowego państwa polskiego drużyny konne uległy rozkładowi wraz z silną strukturą państwa. Główną siłą w tych warunkach było pospolite ruszenie; była to w przeważającej części konnica. Tak też poczet wraz z rycerzem stanowił jednostkę bojową – kopie, te z kolei łączyły się w jednostki większe – chorągwie. Składały się głównie z członków tego samego rodu a z czasem pojawiły się chorągwie ziemskie. Okrycie ochronnym tamtych czasów była wpierw kolczuga następnie ciężka zbroja płytowa zakrywająca całą sylwetkę jeźdźca. Chroniła ona od uderzeń miecza, topora i kopii, rycerz jazdy sam tez używał kopii zwaną drzewem. Jazda polska pospolitego ruszenia walczyła pod Chmielnikiem, Turkiem Wielkim, Płowcami, Grunwaldem. Masa rycerska ustawiona była w długie szeregi nacierała na siebie, taktyka w płot. Rycerstwo polskie wypracowało sobie przywiązanie do rodzaju broni, honoru, największego oddania dla króla i pana, pod którym służyli, ojczyzny i ziemi, z której rycerz pochodził (dusza Bogu, życie królowi, serce damie a sława sobie). Wspomnieć tu należy wspaniałego rycerza kawalerzystę Zawisze Czarnego; jego sława i chwała przetrwała do czasów nam współczesnych: zwykło się mówić,, polegać jak na Zawiszy, być jak Zawisza Czarny, słowo Zawiszy,,.
Dawniej podniesienie przyłbicy prawą ręką i wymowne słowo,, czołem,, znaczyły nic innego jak powitanie rycerskie mówiące, że mam pokojowe zamiary. Dziś w wojsku polskim przetrwała ta tradycja jako salutowanie do orzełka na czapce, jakże to piękne a dziś niedoceniane. Dawniejsze pasowanie na rycerza to nic innego jak dzisiejsza promocja oficerska. Pas rycerski wcześniej zdobiony do noszenia broni – miecza dziś ma swój odpowiednik w pasie skórzanym i parcianym wojska polskiego na znak tradycji i ciągłości ponad 1000 letniej służby narodowi polskiemu.
Uzbrojenie polskiego rycerstwa nie różniło się od uzbrojenia stosowanego na zachodzie. Jedynie sposób walki i szkoła naturalna dla jazdy polskiej wyróżniała rycerstwo od zachodniego charakteryzując się przepychem i barwnością ubioru rycerstwa.
Zbroje osłonięte były bardzo bogatymi szatami o barwach herbowych, krupierze koni okrywano kapami z herbowymi godłami oraz siodła zdobiono złotem, srebrem i drogimi kamieniami.
Najdonioślejszym czynem zbrojnym pospolitego ruszenia była bitwa pod Grunwaldem w 1410 r., która to miała wybitny charakter kawaleryjski. 54 tysiące rycerstwa krzyżackiego wraz z gośćmi z Europy zachodniej przeciw 45 tysiącom połączonych sił zbrojnych rycerstwa Polski i Litwy. Bilans bitwy – Krzyżacy legli pokotem, padł wielki mistrz Ulryk Von Jungingen wraz ze starszyzną zakonu. Wzięto licznych jeńców, działa, bombardy, tabory,
52 chorągwie wraz z gośćmi z Europy zachodniej. Natomiast pokój Toruński był wielce niekorzystny dla państwa polskiego. Zwycięstwa militarne nie były wykorzystywane przez dobrą politykę zagraniczną. W końcu wieku XIV zaczęli się osiedlać na Litwie Tatarzy w wyniku walk dynastycznych w złotej ordzie. W zamian za otrzymaną od wielkich książąt Litewskich i królów Polskich ziemię wraz z szeregiem przywilejów mieli obowiązek służby wojskowej. Zbierali się na własny koszt w 6 chorągwiach pod własnymi naczelnikami. Potem od końca XVI wieku służyć zaczęli na żołdzie państwa lub któregoś z magnatów. Ich uzbrojenie składało się z szabel, pistoletów, łuków i dzid z małymi proporczykami. Na chorągwiach i proporczykach mieli wyhaftowane napisy literami łacińskimi i arabskimi. Jeźdźcy ci to z języka turecko – kipczackiego Ułani – Ołani i Dżigitci – młody jeździec, książę urodziwy.
Wiek XV to okres dziejów wojska zaciężnego usuwający pospolite ruszenie na dalszy plan.
Początek wieku XVI zapoczątkował zanikanie ciężko zbrojnej jazdy polskiej na rzecz jazdy najpierw lekkiej później ciężkiej zwaną husarią, jazdy pancernej, jazdy kozackiej, jazdy tatarskiej, chorągwi tatarskiej i jazdy wołoskiej, chorągwie wołoskie.
Zginęło bezpowrotnie pospolite ruszenie, ale podział strukturalny kawalerii na chorągwie pozostał i był ciągłością wojów konnych Mieszka I i drużyn konnych Bolesława Chrobrego. W skład wojsk kawaleryjskich wchodziły również wojska cudzoziemskiego rodowodu – autoramentu. Z niemiecką komendą i taktyką walki należy wymienić dragonów, rajtarów, arkebuzerów. Husaria stała, się trzonem kawalerii tamtych czasów pamiętając, że przywędrowała do polski wraz królem Batorym a pochodzenie wywodzi się z dalekich ziem Serbii. W wielu wybitnych bitwach husaria zadecydowała o zwycięstwie. Tak też husaria wykonała 1300 km rajd w obcym kraju cara dochodząc pod Psków by połączyć się z wojskami króla Stefana Batorego oblegającego tę twierdzę, czynu tego dokonał Krzysztof Mikołaj Radziwiłł z 4400 jazdy polskiej i Filon Kmita z 2000 jazdy litewskiej z 600 tatarami polskimi. Dwie bitwy pod Kircholmem 1605 r. i Kłuszynem 1610 r. roztrzygneły wynik dwóch wojen prowadzonych przez Rzeczpospolitą z Szwecją i Moskwą. W bitwie pod Kłuszynem husarskie chorągwie hetmana Żółkiewskiego po cało nocnym marszu dziesięcio krotnie szarżowały a po zwycięstwie brały udział w pościgu za nieprzyjacielem.Ta ostatnia bitwa spowodowała detronizację i wzięcie do niewoli cara Szujskiego oraz zajęcie Moskwy. Chorągwie hetmana Czarnieckiego odbyły 280 km. Marsz z pod Płońska do Gdańska i w ciągu 3 dni przeprawiły się przez Duńską cieśninę Morską. Rozsławiając imię polskiej kawalerii w Polskim hymnie narodowym. Husaria walczyła pod Chocimiem przeciw Turkom i Tatarom w 1621 r. oraz odsieczy Wiedeńskiej w 1683 r. ratując zachodnią Europę i chrześcijaństwo przed zalewem islamu. Zwycięzcą z pod Wiednia był Król Polski JAN III SOBIESKI słynny kawalerzysta i wielki strateg. Ruchliwość i szybkość manewru były podstawowymi cechami polskiej sztuki wojennej XVI i XVII wieku. Konie były świetnie wyszkolone i posłuszne, z łatwością przechodziły ze stępa w galop. Upadek a morze spadek popularności husarii trzeba naznaczyć.
Na początek wieku XVIII wraz z rozwojem broni strzeleckiej. Chwałę husarii jazdy poważnego znaku miała przejąć w przyszłości lekka jazda polska ułani. Czasy Saskie nie były przychylne dla naszej rodzimej kawalerii, zaczęto wszczepiać w szeregi polskiej jazdy obcą modę na strój i nazewnictwo, sztukę walki i uzbrojenia, zaczęła obowiązywać komenda, rozkaz,
Przysięga miast potrzeby, meldowanie, dużo nazw terminologii niemieckiej pozostały do dziś dnia w wojsku polskim. W służbie saskiej podczas wojen śląskich i wojny 7-letniej zasłynął pułk kawalerii pod dowództwem Aleksandra Ułana. Nazywano go ułanowym lub ułańskim nawet po śmierci dowódcy. Z czasem pułkami ułańskimi zaczęto nazywać inne oddziały konne Tatarów Polsko Litewskich. Po śmierci Augusta III Sasa pięć pułków ułańskich powróciło do kraju i dało początek oddziałom i pułkom straży przedniej oraz przybocznemu pułkowi ułanów Króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Na przełomie wieku XVII i XVIII wytworzył się rodzaj wojsk wojewódzkich dowodzonych przez wojewodę – jazda wojewódzka nosząca skrócony kontusz w barwach reprezentujących wojewodę i czterokątne nakrycie głowy obszyte barankiem. W drugiej połowie XVIII wieku ogłosiły 29 lutego 1768 r. w miasteczku Bar na Podolu Konfederację skierowaną przeciw nieudolnym rządom króla Stanisława Augusta i wojskom carskim stacjonującym w Polsce za aprobatą króla. Kraj nasz był źle rządzony przez obcych polityków, postępowała anarchizacja i demoralizacja struktury administracyjnej kraju i wojska. Wojska Konfederatów Barskich to jazda pułków, chorągwi husarskich i lekkich chorągwi ułańskich 4 marca powołano związek Wojskowy Konfederacji, elementem jednoczącym był ryngraf z wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej noszonej na piersi za znak rozpoznawczy konfederatów posłużyła czapka zwana konfederatką z kwadratowym wierzchem stając się symbolem narodowym i pozostając do dzisiejszego dnia w formie czapki wojska polskiego rogatywki. Pierwszy raz padło słowo
,, niepodległość,,. Kazimierz Pułaski utworzył armię konną o polskim rodowodzie i charakterze. Działania wojenne Konfederatów to obszar całej Rzeczpospolitej. Taktyka wojny partyzanckiej, podjazdy nękające zewsząd wroga. Sam Pułaski opuścił ojczyznę w wyniku moskiewskiej mistyfikacji pod zarzutem porwania króla. Walczył o niepodległość Stanów Zjednoczonych, dowodził szarżą międzynarodowego korpusu kawaleryjskiego pod Savannach gdzie poległ śmiercią bohatera. Kawaleria okresu Stanisławowskiego to kawaleria narodowa i pułki straży przedniej wraz z pułkami huzarów. Zniesiono podział na chorągwie husarskie i lekkie. Kawaleria została zorganizowana w brygady składająca się z 6 szwadronów, który każdy dzielił się na 4 chorągwie. W wojsku koronnym były 4 brygady kawalerii narodowej, w litewskim 2 brygady zaś pułków straży przedniej miało być 2 w Koronie i 5 na Litwie, pododdziały kawalerii składały się z pocztów towarzyskich a więc pocztowych towarzyszy i pocztowych szeregowców. W obu formacjach kawalerii zniesiono oporządzenie ochronne w zamian wprowadzono mundur.
Jazda Polska z czasów wojny polko rosyjskiej w obronie konstytucji 3 Maja i rozbiorów
1772 r.- I rozbiór Polski, w 1793 r.- II rozbiór Polski to przyszły trzon kadry Insurekcji Kościuszkowskiej. Warto wspomnieć wielkiego kawalerzystę Insurekcji dowódcę Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej brygadiera Antoniego Madalińskiego. Marszem swojej brygady do Krakowa dał hasło do ogólnego powstania. Bitwa pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r. toczyła się przy wspólnym udziale kawalerii, piechoty, kosynierów i artylerii: mamy tu pojęcie broni towarzyszącej kawalerii. Wynik bitwy pod Maciejowicami zdecydował o klęsce powstania i III rozbiorze polski w 1795 r. Rzeczpospolita Polska przestała istnieć jako suwerenne i niepodległe państwo oraz znikneła z map europy. Tworzące się legiony polskie we Włoszech 1796 r. pod wodzą polskiego gen. Henryka Dąbrowskiego posiadały kawalerię tworząc legię Naddunajską i Nadwiślańską staczając bitwę pod Hohenlinden 3 grudnia 1800 r. z 130 tysięczną armią Austryjacką Kawaleria legi pod dowództwem gen Kniaziewicza odbyła chrzest bojowy. Niesłuchanym poświęceniem walczyli polscy ułani 1 Pułku Nadwiślańskiego wraz z brawurową szarżą kawaleryjską porucznika Kosteckiego z 8 ułanami wzięto 6 dział nieprzyjacielskich ułan Pawlikowski wziął w pojedynkę do niewoli 57 Austryjaków.
Już tylko 420 km dzieliło ułanów polskich od ojczyzny i znowu nadzieje zostały zawiedzione, jeszcze raz musieli zrezygnować z marszu ku Warcie i Wiśle. Dumne hasła na trójkolorowych sztandarach,, że wszyscy ludzie wolni są braćmi,, nie miały przełożenia na grunt polski. Przypominając tragedie Polaków z San Domingo, wyzwolenia Egiptu i bitew Legnano, Werony, Mantui. W 1801 r. w Luneville Napoleon Bonaparte zawarł pokój z Austrią nie uwzględniając interesów wojska polskiego. 1 Pułk Ułanów Nadwiślańskich przeformowano na 7 Pułk Lansjerów w służbie Napoleona.
W 1807 r. sformowano przy boku Napoleona Bonapartego 1 Pułk Lekko Konnych Szwoleżerów władających tak dobrze szablą jak i francuszczyzną, przypominając cesarzowi Francji o sprawie Polski: w szarży pod Somosierrą 30 listopada 1808 r.
Ponad 100 szwoleżerów w ciągu 8 minut zdobyło na odcinku 2 i pół km pozycje nie do zdobycia. Prawie połowa zginęła lub odniosła ciężkie rany. Strategia przebicia drogi dla całej armii jest posunięciem genialnym. Heroizm czynu polskiej kawalerii oszczędził życie 1000 ludzi. Bitwa stoczona pod Somosierrą należy do faktów wojennych wszechświatowej reputacji cytowana przez wszystkie Wyższe Wojskowe Uczelnie na świecie w tym West Point.
Naczelnym Wodzem Księstwa Warszawskiego był książę Józef Poniatowski minister wojny świetny strateg i urodzony kawalerzysta. Stoczone bitwy 1806 -7 r. pod Tczewem i Gdańskiem, bitwa pod Raszynem 19 kwietnia 1809 r., bitwa o Moskwę w 1812 r., Reduta Borodino broniona zaciekle przez rosyjskich obrońców w 1812 r. wzięta przez Kirasjerów Małachowskiego. W latach 1807 -14 r. utworzono 17 Pułków ułańskich powstały one spontanicznie i cieszyły się wielkim uznaniem. Pułki Ułanów powstawały przy atmosferze ogólnego entuzjazmu: barwa i mundur ułański szczególnie podnosił temperaturę uczuć patriotycznych młodzieży. Ostatnim epizodem życia księcia Józefa Poniatowskiego był skok w nurty rzeki Elstry podczas odwrotu wojsk Napoleońskich z pod Lipska w 1813 r.
Zaś kawaleria polska wierna Cesarzowi wzięła udział w bitwie pod Waterloo w 1815 r., następnie zostali zesłani na wyspę Elbę i św. Heleny; część szwoleżerów zginęła pomordowana w Marsylii, gdzie wrzucono ich do wspólnego dołu wielkiego jak dolina ich chwały i okrytego milczeniem. Warto by o tym nie zapominać, bo niepamięć czyni z nas fałszerzy historii pięknej i trudnej.
Kawaleria Królestwa Polskiego 1815 – 31 r.: w skład wojsk wchodziły Pułki Strzelców konnych Ułanów, Dywizjony Artylerii Konnej. Kawaleria dzieliła się na dwie dywizje jazdy
• 1 dywizja jazdy tj. 1 i 3 Pułk Ułanów, 1 i 3 Pułk Strzelców Konnych, 1 Dywizjon Artylerii Konnej,
• 2 dywizja jazdy tj. 2 i 4 Pułk Ułanów, 2 i 4 Pułk Strzelców Konnych, 2 Dywizjon Artylerii Konnej.
W XIX wieku ułan stał się w tradycji polskiej w poezji, piosence, malarstwie symbolem polskiego żołnierza.
Kawaleria Królestwa Polskiego pomimo bardzo wysokiego poziomu wyszkolenia oraz bohaterstwa, poświęcenia miłości ojczyzny niebyła w pełni wykorzystana w wojnie Polsko Rosyjskiej 1831r. Tam gdzie została użyta wykonywała swoje zadania nadspodziewanie dobrze: pod Stoczkiem, Dębem Wielkim, Boromlem, Wawrem, Białołęką, Olszynką Grochowską. Kawaleria powstania Listopadowego to też pułki jazdy wojewódzkiej Lubelskiej, pułki Mazurów, Karabinierów, Taborytów oraz Pułk Krakusów który zasłynął w bitwie pod Stoczkiem zdobywając armaty.
Po upadku powstania listopadowego kontynuacją działań kawalerii polskiej stała się Wiosna Ludów 1848 r. W Wielkim Księstwie Poznańskim kawaleria wchodziła w skład 9000 wojska i pod wodzą gen Ludwika Mierosławskiego stoczono bitwy pod Miłosławiem i Sokołowem
Wiosna Ludów przeszła przez cała Europę tworzono legiony i formacje konne o polskim charakterze na Sycylii, Włoszech, Turcji pod wodzą byłych dowódców powstania listopadowego. Na Węgrzech wynalazca broni rakietowej z powstania listopadowego dowódca artylerii konnej gen Bem stanął na czele powstania węgierskiego.

Pod Solnokiem pułkownik Poniński na czele ułanów polskich rozbił dwa dywizjony dragonów austriackich i zdobył 5 dział samymi lancami. W walkach o niepodległość Węgier Polacy stanowili najliczniejszą narodowościową grupę powstańczą.
1 Pułk Ułanów wchodził w skład Legionu Polskiego pod dowództwem gen Józefa Wysockiego. Ułani podkreślali w swym ubiorze narodowy, polski charakter formacji. W 1849 r. pułk zdobył magazyny austriackich ułanów i adoptował znalezione tam mundury do swoich potrzeb. Wtedy to austriackie kopulaste kaski z kwadratowym wierzchem oraz kitą z końskiego włosia stały się na czas działań wojennych nakryciem głowy 1 Pułku Polskich Ułanów. Odtworzono 1,2,3 pułk ułanów z zachowaniem tradycji królestwa polskiego; tak też sławę chwałę oręża polskiego rozsławiła na świecie polska kawaleria.
Powstanie styczniowe 1863 r. prowadziło działania partyzanckie i wojny podjazdowe. Staczane zbrojne potyczki z nieregulaminowymi oddziałami po stronie polskiej i brak dowództwa spowodowały upadek powstania. Słabe uzbrojenie powstańców często zastępowała duma narodowa i poczucie patriotycznego obowiązku walki o wolną i niepodległą Polskę; w partiach Langiewicza i Czachowskiego występowały oddziały konne ułanów i strzelców konnych oraz jazdy bez nazwy.
Po upadku powstania w zaborze Austrowęgierskim w miastach Lwów, Kraków kawaleria odradzała się w kuźniach Sokolich gniazd; druhowie ćwiczyli jazdę konną,władanie lancą,fechtunek szablą. Tak też przygotowywali się przyszli dowódcy pułków ułanów; szwoleżerów, strzelców konnych. Podczas I Wojny Światowej jazda polska począwszy od 1914 r. powstawała spontanicznie w atmosferze ogólno narodowego entuzjazmu. Proces ten powiódł się dzięki dużej liczbie koni wierzchowych i kadrze kawalerii wywodzącej się z jednostek swoich zaborców. Rozbudowany ceremoniał kawaleryjski był nagrodą dla pokoleń Polaków pozbawionych widoku żołnierza polskiego oraz tęskniących do narodowych znaków orła białego i flagi narodowej. W 1915 r. po stronie Rosyjskiej utworzono Legion Puławski składający się z Polaków ochotników, wkrótce został powołany do życia 1 Szwadron Ułanów. W styczniu 1917 r. po przekształceniu Legionu w Dywizje Strzelców Polskich przeformowano go w Pułk Ułanów Polskich, który sławił się w 24 lipca 1917 r. w bitwie pod Krechowcani w zwycięskiej szarży nad Niemcami. W tym Pułku wprowadzono pierwszy raz na kołnierzach kurtek i płaszczy proporczyki ułańskie, do tego czasu noszono je wyłącznie na lancach. W okresie dwudziestolecia międzywojennego przyjęło się w kawalerii i artylerii konnej jako znak rozpoznawczy kawalerzystów. Tak samo z tamtego okresu wywodzą się słowa,, ku chwale ojczyzny,, również z 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Kawaleria polska miała swój własny udział w formowaniu myśli technicznej wojskowego przeznaczenia. Skonstruowano szablę krechowiecką uważa się, że była pierwowzorem szabli wzór 21. Sformowano szwadrony CKM z bronią maszynową na wózkach konnych zwanych taczankami podpatrzonych podczas rewolucji rosyjskiej. W pierwszym korpusie polskim w Rosji sformowano 1, 2, 3, 4 Pułk z tradycją królestwa polskiego. W legionach Józefa Piłsudskiego sformowano 1 Pułk Ułanów Legionowych, który to z czasem w wyniku działań wojennych przekształcił się w 1 Pułk Szwoleżerów, 7 Pułk Ułanów Lubelskich.
W latach 1914-17 r. działał 2 Pułk Ułanów Legionów Polskich, 2 czerwca 1919 r. pułk zmienił nazwę na 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich od szarży pod Rokitną na Bukowinie w 13 czerwca 1915 r. W Pułku służyli ochotnicy z konnych oddziałów,,Sokoła,, z Krakowa i Lwowa. Następnie 3 Pułk Szwoleżerów mazowieckich im. płk Jana Kozietulskiego, pułk nawiązywał do tradycji pułku lekko konnego gwardii Napoleona Cesarza I 1812-13 r. oraz 201 ochotniczego pułku szwoleżerów zorganizowanego w 1920 r. Zmiana nazwy na 3 Pułk Szwoleżerów nastąpiła w 1921 r. Należy podać że barwa pułku do 1928 r. była amarantowa później ciemno żółta.
W okresie międzywojennym po odzyskaniu niepodległości sformowano trzy Pułki Szwoleżerów, 27 Pułków Ułanów, 10 Pułków Strzelców Konnych razem 40 Pułków Kawalerii. W roku 1918 w stolicy Syberii Omsku sformowano 1 Pułk Ułanów 5 Dywizji Syberyjskiej dowódcą pułku był ppłk Konrad Piekarski, działał głównie w osłonie kolei transsyberyjskiej liczne boje toczono w rejonie Mikołajewska i Krasnojarska przeciw rewolucyjnym oddziałom Bolszewików. W powstaniu Wielkopolskim powstał 1 Pułk Ułanów Antenaty późniejszy 15 Pułk Ułanów Poznańskich walczył o oswobodzenie z Niemieckiej niewoli. Trzy Powstania Śląskie posiadały kawalerię, lecz bez nazewnictwa zwano ich ułanami, po przyłączeniu części Śląska do Polski 3000 km/ kw. sformowano 3 Pułk Ułanów Śląskich. Pułk rozbrajał Niemców na terenie Sosnowca i Dąbrowy Górniczej. W styczniu w 1919 r. dywizjon pułku 1 i 3 szwadronu walczył na froncie Małopolski Wschodniej z Ukraińcami, brał udział w zagonie na Łuniniec i walkach o Mińsk. Do najkrwawszych bojów stoczonych przez pułk należy zaliczyć bitwy pod Nową Heblą, Kniahinem, Cycowem. W styczniu 1919 r. w Warszawie sformowano Pułk Ułanów Tatarskich im. płk Mustafy Achmatowicza: służyli w nim Tatarzy, Kazachowie, Azerowie. Religią w pułku był islam, pułk stoczył wiele zwycięskich bitew wchodząc w skład grupy Poleskiej gen Sikorskiego. Toczył krwawe boje pod Kopytkowiczami, Iwaszkiewiczami, Młynkiem, bronił linii Horynia i Styru. Po wojnie Polsko – Radzieckiej pułk włączono w skład 13 Pułku Ułanów Wileńskich gdzie sformowano szwadron reprezentacyjny składający się w 100% z polskich Tatarów, za sztandar posłużył szwadronowi buńczuk tatarski. Jednym z wybitnych dowódców był rtm Emir Hasan dowódca dywizjonu mahometańskiego. W roku 1920 jesienią stan kawalerii wynosił 40 tysięcy żołnierzy zgrupowanych w 35 pułkach. Wielkim zastrzykiem dla polskiego wojska było przybycie 100 tysięcznej armii gen Hallera przybyłej wiosną w 1919 r. dobrze uzbrojonej i umundurowanej. 10 lutego 1920 r. szwadron 1 Pułku Ułanów Krechowieckich towarzyszył gen Hallerowi w zaślubinach polski z Morzem Bałtyckim w Pucku. Wraz z armią gen Hallera pojawiły się Pułki Strzelców Konnych. W sierpniu 1920 r. podczas bitwy warszawskiej dysponowaliśmy Pułkami Ułańskimi, szwoleżerów, Strzelców Konnych i Artylerii Konnej. Generał Jazdy szef sztabu generalnego Tadeusz Jordan Rozwadowski z rozkazu Marszałka Józefa Piłsudskiego poprowadził bitwę na przedpolach Warszawy wykorzystując zgrupowane pułki kawaleryjskie; bitwa miała charakter czysto kawaleryjski. Dowódca 203 Ochotniczego Pułku Ułanów mjr Podchorski późniejszy komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu późniejszy gen. pokierował zagonem na Ciechanów, gdzie stacjonował 4 sztab armii sowieckiej. Zdobyto radiostację, która była jedynym środkiem łączności z gen Tuchaczewskim. W decydującej chwili front 4 armii sowieckiej wraz z korpusem konnym Chan Gaja zostały odciągnięte od bitwy warszawskiej nie biorąc w niej udziału, sztab 4 armii sowieckiej rozpadł się w popłochu. Kawaleria dwudziestolecia wojennego różniła się kolorem otoków na czapkach, pełną paletą barw proporczyków na lancach, które to przepięknie prezentowały się podczas defilad. Mundur składał się z czapki rogatywki garnizonowej i kurtki mundurowej typu frencza i spodni bryczesów do jazdy konnej oraz butów z cholewami potocznie zwanych oficerkami. Dla Pułków Ułanów, Strzelców konnych i dywizjonu artylerii konnej jeden wzór. Czapki okrągłe typu angielskiego nosiły pułki szwoleżerów korpus ochrony pogranicza na znak utożsamienia się z Marszałkiem Józefem Piłsudskim, który nosił okrągłą maciejówkę. Używano w całej kawalerii hełmów francuskich typu Adriana wzór 1915 spuścizna po błękitnej armii gen Hallera. Kawaleria stacjonowała w każdym większym mieście, co dobrze wpływało na charakter prowadzonych ćwiczeń, mieszkańcy czuli się bezpiecznie. Kontakty ludności cywilnej były wzbogacane przez defilady, święta państwowe, kościelne o patriotycznym znaczeniu. Uroczyście przebiegały powroty wojsk z ćwiczeń, zakorzenił się przepiękny zwyczaj obrzucania żołnierzy kwiatami i obdarowywania drobnymi upominkami z owoców i warzyw. Kobiety odprowadzały Ułanów pod samą jednostkę w zamian ułani przepięknie śpiewali piękne pieśni ułańskie.
Zadania ciążące na kawalerii do nich zaliczano rozpoznanie osłonę mobilizacji powszechnej, przeciw działanie niespodziewanych ataków, szybkie i gwałtowne uderzenie na skrzydła przeciwnika, wychodzenie na tyły przeciwnika celem przecięcia dróg odwrotu, obronne i ubezpieczenie skrzydeł armii, walki opóźniające, walki pościgowe.
Taktyka kawalerii to jest zasada działania określana była jednym lapidarnym zdaniem
,, kawaleria manewruje konno, walczy pieszo i tylko w wyjątkowych okolicznościach szarżuje,, zawołaniem ułanów było,, wykonaj zadanie,,. Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu była Alma Mater polskiej kawalerii ostatnim komendantem szkoły był gen Bór – Komorowski dowódca powstania warszawskiego. Szkoła dzieliła się na szkołę podchorążych kawalerii, szkołę podchorążych rezerwy, szkołę podoficerską kawalerii i szkółkę olimpijską. Mjr Królikiewicz z 1 Pułku Szwoleżerów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego wchodził w skład grupy olimpijskiej w Berlinie w 1936 r. zdobył liczne nagrody. W 1938 r. 24 Pułk Ułanów zmotoryzowano zastępując konie motorami i samochodami, podobnie postąpiono z 1 Pułkiem Strzelców Konnych tworząc warszawską brygadę pancerno motorową, 10 Pułk Strzelców konnych tworzył 10 Brygadę kawalerii zmotoryzowanej w 1937 r. rozpoczęto motoryzację pułku ogółem 164 pojazdy. Po wojnie polsko- radzieckiej zlikwidowano szwadrony techniczne, w brygadach jazdy sformowano kawaleryjskie wojska saperskie o nazwie pionierów barwy proporczyków szkarłatno czarne. 15 marca 1939 r. sformowano 1 Pułk Kawalerii Korpusu pogranicza składał się on z 8 szwadronów rozrzuconych wzdłuż wschodnich granic RP. Ich nazwy to,, Druja, Lużki, Podśfile, Budsław, Hancewicze, Rokitno, Żarno, Mizocz,, utworzono zgrupowanie KOP-u o kryptonimie,, FENIKS,, od imienia dowódcy ppłk Kopcia. Pułk stoczył bitwy 17 września w okolicach Radzynia i Parczewia, 23 września brał udział w nieszczęśliwej bitwie pod Suchowolą z wojskami radzieckimi.
W skład kawalerii wchodziła kawaleria dywizyjna.
W wojsku polskim od 1918 r. wszystkie związki taktyczne piechoty posiadały swoje związki taktyczne kawalerii w postaci pojedynczych szwadronów. Do zadań szwadronów należało rozpoznanie, łączność, działania na skrzydłach piechoty. Potrzeba posiadania w latach 20 i pierwszej połowie lat 30 większe liczby kawalerii samodzielnej zapoczątkowała oddziały krakusów liczebnie dwukrotnie większych od szwadronów liniowych pułków kawalerii samodzielnych. Do pierwszych oddziałów krakusów niepodległej polski zaliczyć trzeba szwadron Łęczycki wystawiony przez rtm rezerwy 12 Pułku Ułanów Podolskich Stanisława Młodzianowskiego. W 1932 r. zawiązano referat krakusów przy departamencie Ministerstwa Spraw Wojskowych zaś w 1936 r. gwiaździsty zjazd szwadronów krakusów potwierdził ich sprawność, co spowodowało formowanie krakusów w całym kraju. Przy piechocie istniały bataliony strzelców, w skład których wchodziły plutony strzelców zwiadu konnego kolor proporczyka zielono niebieski a otok na czapce również niebieski. Dywizjony artylerii konnej w skrócie DAK. Narodziny polskiej artylerii konnej datują się na 1808 r. mistrzami w operowaniu artylerią konną byli gen Sowiński i Bem, wspólny był marsz z powstania listopadowego odznaka pułkowa oraz wspólny korpus oficerski. Proporce bateryjne koloru czarno szkarłatnego a otoki na czapkach czarne. Wszystkie DAK – i posiadały orkiestry kompletowane z plutonów trębaczy i czarne płomienie fanfarowe z godłem polski mundur i oporządzenie jednakowe dla całej kawalerii. Tak to w odrodzonej Ojczyźnie po 123 latach niewoli kawaleria wrosła w świadomość obywateli polskich.
Zwyczaje i obyczaje kawalerii polskiej
Ceremoniał kawaleryjski miał światową renomę; tak też w większości pułków zawierano braterstwo broni dotyczyło to pułków polskich i zagranicznych pożegnania i przywitania oficerów –kadry przybywającej i opuszczającej pułk. Bardzo dużą wagę przywiązywano do odznak pułkowych, których nie nadawano automatycznie tylko za poniesione zasługi i służbę wzorową dla pułku kawaleryjskiego. Każdy pułk posiadał własne odrębności np. otoki w kawalerii amarantowe, żółte, niebieskie nie mogły być identyczne musiały różnić się intensywnością barwy, odcieniem koloru, to samo dotyczyło proporczyków ułańskich. Obyczaj kawaleryjski nakazywał oficerowi oddawać honor jako pierwszemu, gdy mijał podchorążego w towarzystwie młodej panny (damy), co do której należało się domyśleć ze pochodzi z rodziny. Każdy z pułków kawalerii układał swoją żurawiejkę którą śpiewano przy różnych okazjach. Żurawiejki to inaczej przyśpiewki ( kupletami) przyszły do nas z tradycji rosyjskiej w Polsce śpiewano tamburyjki mające charakter piosenek ze stale powtarzającym się refrenem śpiewane były przez kawalerzystów w czasie konnego marszu. Większość ich powstała w latach 1919 – 21r. dostarczając licznych tematów z działań wojennych. Gdy któregoś oficera lub starszego kolegę chciano,, uhonorować,, oczywiście nie służbowo zwykle po kilku głębszych wszyscy obecni kawalerzyści śpiewali żurawiejkę jego pułku a uhonorowany przyjmował ją w tej samej pozycji tylko wyżej np. na krześle lub na piecu.
Za żurawiejke nie wolno było się w żadnym wydatku obrazić.
Korpus oficerski i podoficerski w kawalerii polskiej to ludzie zakochani w swojej broni, barwie, historii i tradycji. Wytwarzały się silne więzi oparte na poczuciu odpowiedzialności. Kawaleria wyzwalała w ludziach błyskawiczne podejmowanie decyzji i stanowcze dążenie do celu nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi, czyli fantazja ułańska. 1 Pułk Ułanów Krechowieckich cechował się niezwykłym przywiązaniem oficerów i ułanów do barw pułkowych. Tak na przykład ppłk Jan Litewski odmówił dowództwu awansu na wyższy stopień, ponieważ wiązało się to z koniecznością zmiany pułku.
Święta pułkowe inaugurowała msza polowa wcześniej jednak uroczysta zbiórka poczym następowała dekoracja odznaczeniami i defilada. Defilowano w całości pułku stępa następnie kłusem i wreszcie galopem. Wspólny obiad z zaproszonymi gośćmi np. z miejscowym księdzem proboszczem, kierownikiem urzędu z rodziną, odbywały się zawody, pokazy jazdy konnej, wieczorem bal ułański i zabawa z młodzieżą miejscową. Kawaleria zawsze asystowała w uroczystościach kościelnych Najświętszej Maryi Panny Królowej Korony Polskiej.
Asystowali podczas większych świąt państwowych, wojskowych i kościelnych. W wielkim tygodniu u grobu pańskiego w mundurach garnizonowych z karabinami i szablami trzymali uroczystą warte, odbywali też wspólną spowiedź i komunię świętą. Ceremonialne rozprowadzenie warty, postawa kawalerzysty, działało to na wyobraźnie młodzieży i wzrost uczuć patriotycznych. Obrządkom innym wyznań należało okazać szacunek w ten sposób, aby nie urazić uczuć religijnych ludności czy też kolegów pułkowych. Prawo odbierania przysięgi wojskowej przysługiwało duchownym wojskowym kapelanom. Zaprzysiężenie odbywało się uroczyście poprzedzało je nabożeństwo z okolicznościowym kazaniem. Kapelani kawalerii nie mogli uczęszczać do cyrków, kabaretów i dansingów. Kultywowano też stary obyczaj dzielenia się opłatkiem z końmi, ułani dzielą się najpierw sami ze sobą a potem z towarzyszami doli i niedoli.
Antagonizmy w wojsku polskim w tym kawalerii rozgrywały się na płaszczyźnie humorystycznej, tak też pułki manewrowe piechoty w momęcie spotkania się z kawalerią oko w oko krzyczeli,, czołem kobylarze,, a kawalerzyści nie odpowiadali gromkim okrzykiem,, czołem zające,, tylko chwytali za rogi płaszczy w taki sposób by zademonstrować zajęcze uszy. O artylerzystach konnych kawalerzyści mawiali, że była by z nich wspaniała kawaleria gdyby nie przeszkadzały im armaty.
W 1936 r. na poligonie, w Biedrusku gdzie wybudowana była wielka oszklona hala, która posiadała szerokie schody i po ćwiczeniach następowała niewielkie ich,, zakrapianie,,. Poszczególni dowódcy postanowili zaprezentować się z swoim wojskiem tak też dowódca 15 Pułku Ułanów Poznańskich zarządził alarm w orkiestrze, która galopem wpadła po schodach w oszklonej hali i za plecami biesiadujących podchmielonych ułanów rąbnąć pułkowego marsza. Dowódca 7 Dywizjonu Artylerii Konnej pozazdrościł tego żartu i cicho zarządził alarm dla jednego z diałonu, który w 6 koni także galopem wtoczył się po schodach w tylniej części hali, zawrócił, odprzodkował i rąbnął ze ślepaka. Tego żartu nie wytrzymało oszklenie hali, aż do rozpoczęcia wojny panowie oficerowie w równych ratach pokrywali koszty tej niezwykłej zabawy.
W wielu pułkach na ostatniej zabawie karnawałowej o północy orkiestra przestawała grać i wszyscy klękając witali nadchodzący Popielec.
W stajni szwadronowej stała choinka pomysłowo ozdobiona różnymi częściami rynsztunku ułańskiego. W 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego podczas odprowadzania kolegi na cmentarz jego kawalerzyści śpiewali,, Ułani, ułani malowane dzieci,,.
Wśród kawalerii występowała też twórczości poetycka tak też mjr Pomorski z Kościelna oficer sztabowy 1 Pułku Ułanów Krechowieckich był poetą, wydał zbiór poezji w tym sonety Podolskie, a por Mikołaj Wysznicki w cywilu artysta malarz był autorem projektów komisji ubiorczej wojska polskiego z roku 1919. Poczucie odrębności i inności wyrosły na tradycjach, zwyczajach rozwijało ducha bojowego, umacniało wolę walki. W tych kategoriach należy rozpatrywać zwyczaje i obyczaje kawaleryjskie.
Wrzesień 1939 r był największym egzaminem dla kawalerii, która to egzamin zdała celująco, bo dla naszych kawalerzystów wrzesień trwał 6 lat stoczono wiele bitew z niemieckim i sowieckim najeźdźcą. Przepięknym akordem ułanów września była szarża 18 Pułku Ułanów Pomorskich pod Krojantami dowodzona przez płk Kazimierza Masztalerza poległ podczas szarży. Kawalerja walczyła pod Kockiem i wchodziła w skład samodzielnej grupy operacyjnej Polesie i grupy operacyjnej Zaza pod dowództwem gen Podchorskiego. Po klęsce wrześniowej kawalerzyści weszli w skład armii gen Andersa na wschodzie gdzie utworzono 2 korpus polski. Ułani weszli w skład 2 warszawskiej dywizji pancernej 1 Pułk Ułanów Krechowieckich, Pułk Ułanów Karpackich, 4 Pułk Pancerny Skorpion. W skład 3 Dywizji Strzelców Karpackich – 12 Pułk Ułanów Podolskich Jednostek Korpuśnych, 7 Pułk Ułanów Lubelskich i 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich. W skład 14 samodzielnej Wielkopolskiej Brygady Pancernej -3 Pułk Ułanów Śląskich, 15 Pułk Ułanów Poznańskich,
10 Pułk Huzarów, 14 Pułk Dragonów.
W skład 1 Korpusu polskiego na zachodzie w 1 dywizji pancernej 24 Pułk Ułanów
im. hetmana wielkiego Stanisława Żółkiewskiego, 10 Pułk Dragonów, 9 Pułk Ułanów Małopolskich, 10 Pułk Strzelców Konnych, samodzielny szwadron CKM.
W składzie 16 Brygady Pancernej 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich, 16 pułk dragonów, 1 pułk szwoleżerów im Józefa Piłsudskiego.
Na gruzach klasztoru Monte Casino 1944 r. 12 pułk ułanów podolskich zatknął proporzec o barwie różowo biało niebieskiej a potem flagę polską. Kawalerzyści pancerni toczyli boje pod Piedimonte, w działaniach nad Adriatykiem bitwie o Ankonę staczali liczne boje do linii Gotów i w ofensywie na Bolonię, konie zastąpiono czołgami średnimi Sherman i czołgami rozpoznawczymi Stuart. Umundurowanie wzoru angielskiego tropikalne i zwykłe z polskimi emblematami, oznakami i odznakami. Na ziemiach polskich okupowanych przez hitlerowskie Niemcy pierwszym odziałem partyzanckim był wydzielony odział wojska polskiego mjr Henryka Dobrzańskiego ,, Hubala,,. Składał się z 1 pułku ułanów, który szedł na pomoc walczącej Warszawie w 1939 r. 1 listopada 1939 r. pod Cisownikiem ułani Hubala kwaterowali w gościnnych wsiach, co było powodem ogromnych represji okupanta. 30 marca 1940 r. stoczył zwycięską bitwę pod Huciskami , bił się pod wsią Szałasy i Anielin.
30 kwietnia 1940 r. próbował się przebić przez niemiecki pierścień okrążający próba ta zakończyła się śmiercią ułana Zagończyka wielkiego patrioty.
Przysięgał, że nie zdejmie munduru i bić się będzie do końca i słowa dotrzymał.
Pułki kawalerii odradzały się jak grzyby po deszczu i wchodziły w skład wojsk partyzanckich Armii Krajowej. Szumnie nazywały się pułkami, ale prowadziły działania wojenne w liczbie mniejszej, szwadronu lub plutonu, tym niemniej tradycja była podtrzymywana. Nierzadko ułani nie posiadali koni i musieli walczyć pieszo. Uznawali się za szwadrony, plutony spieszone, wyjątkiem był 23 Pułk Ułanów Grodzieńskich działający w AK składał się z 3 szwadronów konnych, pieszych i szwadronu na CKM na taczankach. Bił się na Wileńszczyźnie następnie Białostocczyźnie i w rezultacie do Puszczy Kampinoskiej wspierając i odciążając powstańców warszawskich. Pułk zastał doszczętnie rozbitygdy przedzierał się w kierunku Gór Świętokrzyskich w wyniku działań zniszczono 4 samochody pancerne niemieckie i zestrzelono jeden samolot.
Kawaleria została utworzona również w pierwszej Armii Wojska Polskiego im. Tadeusza Kościuszki. Prowadzono zaciąg do ułanów głęboko w ZSRR ( Trościańcu). Wywodzili się oni z Ułanów września 1939 r. i ochotników, którzy w wyniku agresji radzieckiej z 17 września 1939r. znajdowali się w obozach i zesłaniu na Syberii.
Ułani nasi często z własnym uzbrojeniem i oporządzeniem licznie przybywali na odgłos trąbki ułańskiej. Stan drugiego i trzeciego pułku ułanów był opłakany. Brakowało mundurów, żywności i uzbrojenia, było wiele przeszkód formalnych i nie formalnych w formowaniu ułanów na terenie ZSRR. Konie, które otrzymali były na pół dzikie, bardzo zapuszczone i przy tym bardzo niskie. Zaczęto naukę od podstaw, doprowadzono konie do normalnego wyglądu. Wkrótce jednak miało się okazać, że koniki te przyzwyczajone są na trudy wojenne i bardzo wytrzymałe na głód, chłód i niedole. Nasi ułani otrzymali sprzęt i uzbrojenie radzieckiej kawalerii, umundurowanie kroju polskiego wz. 37 czapki rogatywki , siodła kozackie, lance przerobione ze spis kozackich. Po wejściu ułanów na tereny polskie, kawalerzyści rozstawali się z swoimi towarzyszami doli i niedoli tj. z mongolskimi konikami ze łzą w oku. Lecz konie z niemieckich stadnin były bardziej przydatne, bo mogły skakać przez przeszkody. Kadra ułańska wywodziła się z centrum wyszkolenia kawalerii w Grudziądzu oraz szkoły podoficerskiej w Bydgoszczy i Starej Wsi pod Warszawą. Średnia wieku ułanów wynosiła 40 lat, stare dobre wiarusy znały się na żołnierskim rzemiośle. Ostatnią szarżą kawaleryjską II Wojny Światowej była bitwa i szarża pod Bobrujskiem 1 marca 1945 r. w szarży uczestniczył 2 Pułk Ułanów i 3 Pułk Ułanów był to ostatni akord kawaleryjskie rapsodii walk o wał pomorski. 18 marca dokonano uroczystych zaślubin polski z morzem trzecich kolei w historii polski. 7 marca 1945 r. sformowano 1 Pułk ułanów i 4 Pułk Ułanów wchodził w skład 1 dywizji kawalerii, rozformowanie 1 warszawskiej dywizji kawalerii nastąpiło w marcu
1947 r. cel to zerwanie z ułańską tradycją która tak żywo przypominała historię i tradycję oręża polskiego w walce o niepodległość suwerenność ojczyzny. W tym samym roku sformowano szwadron reprezentacyjny prezydenta RP w Warszawie. Przyjęto sztandar zlikwidowanej 1 warszawskiej dywizji kawalerii, umundurowanie skopiowano z 1 Pułku szwoleżerów im Józefa Piłsudskiego, więc okrągłe czapki z amarantowym otokiem mundury szyto z szewiotu a koszarowe z drelichu. Zamiast płaszczy przydzielano fufajki, uzbrojenie składało się z szabel wzoru radzieckiego noszonych po polsku. Karabinków mosin z złamanym bagnetem i lanc z proporczykami biało czerwonymi w pierwszy szereg sekcji. Szwadron występował w czasie uroczystości państwowych dyplomatycznych podobnie zresztą jak to czynił szwadron reprezentacyjny prezydenta Mościckiego przed wybuchem wojny. Wkrótce jednak i ten szwadron został rozformowany a ułani już bez koni zostali przeniesieni na cytadelę mogąc nosić szablę buty oficerskie z ostrogami atrybuty polskiego kawalerzysty do końca służby. Trzeba było czekać tyle lat by wojsku polskim został sformowany szwadron reprezentacyjny prezydenta RP w barwach ogólno kawaleryjskich w sile jednego plutonu. Część sił szybkiego reagowania tj. jednostki komandosów, brygady kawalerii pancernej i powietrznej przyjmują tradycję od tych, co zawsze wykonywali nie wykonywalne rozkazy. Starzy kawalerzyści patrząc na tych młodych mają wiele zastrzeżeń nie do spraw munduru czy oporządzenia, ale do spraw głębokich uczuć patriotycznych, przywiązania do ziemi polskiej, poszanowania polskiej mowy, wyszkolenie też nie takie jak w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Czasy się zmieniły inny jest system szkoleń, ale jedno się nie zmieniło każdy ułan kawalerzysta pozostaje w obowiązku obrony ojczyzny i narodu polskiego. Powinnyśmy pamiętać o tych, co odeszliby zająć ich miejsce. Mity obalać o szarżującej kawalerii na czołgi z filmu Lotna Andrzeja Wajdy. Ten fałszywy obrazek zapadł w umysłach i sercach pokolenia sowieckiej indoktrynacji politycznej warto tu wspomnieć, że kłamstwo to wymyślił minister propagandy III rzeszy Gebels. Prawda jest taka służba w kawalerii była bardzo ciężka trwała dwa lata, służba w kawalerii była zaszczytem i awansem społecznym. Cytuje,, nie masz pana nad ułana, a nad lancę nie masz broni od pchnięć szabli pierzchną diabli a ze śmierci ułan kpi.,, Tak też zbiór cech osobowości, fantazja ułańska i miłość do ojczyzny oraz barw pułkowych koni a później powierzonego sprzętu pancernego motorowego wyzwalały w kawalerzyście czyny, które przeciętnemu człowiekowi nie przychodzą do głowy. To oni ułani, strzelcy konni, szwoleżerowie byli szkoleni na cichociemnych by w kraju prowadzić partyzantkę a około 1937 r w niektórych pułkach kawalerii pobudowano wieże spadochronowe taka jest prawda etosu kawalerii w tradycji wojska polskiego na przestrzeni ponad tysiąc letniej historii, bo nade wszystko kochali Polskę.
Czołem Jeździe Polskiej Czołem kawalerii Wojska Polskiego o Cześć walecznym

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

14 września 2016 o 20:22 Odpowiedz ↓

„Szarża pod Somosierrą”

W marcu 1809 roku pułk wszedł w skład armii przygotowywanej do wojny z Austrią. 22 maja Ułani Szwoleżerowie bili się pod Essling. 6 lipca 1809 roku w bitwie pod Wagram szwoleżerowie popisali się znów szarżą, która umocniła ich legendę. W brawurowym ataku rozbili pułk ułanów księcia Schwarzenberga, czym zapobiegli odcięciu armii od mostów na Dunaju. W czasie szarży odebrali ułanom ich lance i już z tą bronią atakowali dalej. Należy zaznaczyć, że większość ułanów Schwarzenberga stanowili Polacy z Galicji. W związku z tym wydarzeniem Napoleon miał powiedzieć: Dać im te lance, jeśli tak dobrze umieją się nimi posługiwać. Nastąpiła w związku z tym zmiana nazwy oddziału na szwoleżerów-lansjerów. Rok 1810 i 1811 to w historii pułku czas odpoczynku, służby dworskiej, odbierania nagród i uzupełnień strat osobowych. Tylko około 400 lansjerów walczyło w Hiszpanii nad Ebro pod dowództwem grosmajora Ch. Delaitre’a. Oddział szwoleżerów eskortował parę cesarską w podróży do Belgii, a samego Napoleona w jego inspekcji nadmorskich prowincji cesarstwa. Główną kwaterą pułku było Chantilly. Kozietulski otrzymał oficerską gwiazdę Legii Honorowej, przedstawiony został do polskiego orderu Virtuti Militari oraz otrzymał tytuł barona. Wincenty Krasiński został generałem brygady i hrabią. Wielu innych żołnierzy i oficerów otrzymało odznaczenia i awanse za męstwo.

„Bitwa pod Somosierrą”

20 lutego 1812 roku pułk otrzymał rozkaz wymarszu do Niemiec. 11 marca został skoncentrowany w Toruniu. 1 maja przekroczył (powiększony o sformowany w Poznaniu piąty szwadron) wschodnią granicę Księstwa Warszawskiego. 22 czerwca 1812 roku Napoleon wydał w Wiłkowyszkach odezwę o wybuchu II wojny polskiej, co oznaczało wojnę z Rosją. W pierwszym etapie wojny pułk przydzielony został do cesarskiej Kwatery Głównej, a jeden szwadron stanowił osobistą ochronę marszałka Davouta. Ulani Szwoleżerowie spełniali często funkcje policyjne. Bili się pod Wilnem (28 czerwca 1812), Mohylewem (22 lipca 1812) i Smoleńskiem (16 sierpnia 1812). W bitwie pod Borodino stanowili rezerwę. Do Moskwy wkroczył z Napoleonem tylko szwadron służbowy (pozostałe kilka dni później). Eskorta pięćdziesięciu szwoleżerów-lansjerów wyprowadziła cesarza z płonącego Kremla. Wysokie morale i dyscyplina szwoleżerów ujawniły się podczas odwrotu Wielkiej Armii. Byli jedną z nielicznych jednostek, która zachowała zdolność bojową do końca. 25 października 1812 walczyli pod Borowskiem i Małojarosławcem z Kozakami. W tym też dniu służbowy szwadron uratował Napoleona pod Horodnią przed dostaniem się w ręce Kozaków. 17 listopada szwoleżerowie wzięli udział w bitwie pod Krasnem a 28 listopada walczyli nad Berezyną. 5 grudnia Napoleon opuścił wojsko udając się do Paryża. Towarzyszyła mu do Oszmiany 7. kompania szwoleżerów (nowo przybyłe uzupełnienie), jako osobista eskorta. Pułk eskortował cesarski skarbiec. Do Wilna dotarł 9 grudnia. W kampanii pułk poniósł ogromne straty. Pod koniec grudnia liczył tylko 374 ludzi; koni było jeszcze mniej. Jego liczebność była jednak i tak większa niż wszystkich pozostałych pułków konnych gwardii. Szwoleżerowie zyskali sobie wielkie uznanie przeciwników. Kozacy, którzy w ostatniej fazie odwrotu byli prawdziwą zmorą resztek Wielkiej Armii, niejednokrotnie uciekali na sam widok szwoleżerskich patroli.

Walcząc w kampanii 1813 I Pułk Ułanów Szwoleżerów – Lansjerów Gwardii Cesarza Napoleona Bonapartego przechodził jednocześnie reorganizację i dokonywał uzupełnień stanu liczbowego. Wiosną cztery szwadrony pułku (dowódcy : Wincenty Krasiński, Dominik Radziwiłł, Paweł Jerzmanowski, Dezydery Chłapowski) brały udział w bitwach pod Lützen (2 maja), Bautzen (5 maja), Budziszynem i Reichenbach (22 maja) (Dzierżoniów). 12 lipca, odtworzony, liczący siedem szwadronów pułk, wszedł w skład nowej Wielkiej Armii. Pułk podzielono na dwa regimenty. Sześć kompanii znalazło się w dywizji kawalerii Starej Gwardii generała Walthera. Osiem młodszych kompanii i kompania Tatarów włączone zostały do II dywizji lekkiej kawalerii gwardii generała Lefevre’a. Pierwszy regiment towarzyszył Napoleonowi. Pod Peterswalde rozbił pruski pułk huzarów lejbgwardii dowodzony przez syna generała Blüchera. W bitwie pod Lipskiem (18 i 19 października) brały udział oba regimenty. Po bitwie zniechęcenie ogarnęło na pewien czas nawet elitarnych szwoleżerów. Zdarzył się bezprecedensowy w dziejach pułku wypadek. Około pięćdziesięciu żołnierzy zdezerterowało. Pod Hanau (30/31 października) kolejną wspaniałą szarżą dokonaną wraz z pozostałą kawalerią gwardii, szwoleżerowie otworzyli resztkom armii drogę powrotu do Francji.

„Nieudana szarża brytyjskiej jazdy”

Według dekretów organizacyjnych (nominacyjnych) wydanych 7 kwietnia dowódcą pułku został Wincenty Krasiński (ojciec poety Zygmunta). Pułk miał się składać ze sztabu i czterech szwadronów dzielących się na dwie kompanie (półszwadrony) po 125 żołnierzy każda. W skład kompanii wchodziło 5 plutonów. Stanowiska podpułkowników (grosmajorów) i jednocześnie instruktorów objęli Francuzi: Charles Delaitre z mameluków gwardii i Pierre Dautancourt z żandarmerii wyborowej. Dowódcami dwóch pierwszych szwadronów zostali Tomasz Łubieński i Jan Kozietulski. Dołączyli do nich później Ferdynand Stokowski, i Henryk Kamieński. Wśród dowódców plutonów byli: Antoni Potocki, Paweł Jerzmanowski, Łukasz Wybicki (syn Józefa Wybickiego), Józef Szymanowski, Józef Jankowski, Seweryn Fredro. Stanowiska podpułkowników (grosmajorów) i jednocześnie instruktorów objęli Francuzi: Charles Delaitre z mameluków gwardii i Pierre Dautancourt z żandarmerii wyborowej. Stan pułku liczył 60 oficerów i ok. 1000 żołnierzy. W 1812 r. sformowano piąty szwadron, dowództwo którego objął Paweł Jerzmanowski. Na początku 1813 roku do pułku włączono resztki 3 Pułku Szwoleżerów Litewskich, oddział żandarmów litewskich i kompanię Tatarów co zwiększyło liczbę kompanii do trzynastu. W maju i czerwcu tego roku zwiększono liczbę kompanii do piętnastu (117 oficerów i 1775 żołnierzy). W grudniu 1813 roku przywrócono starą organizację pułku, czyli 4 szwadrony i 8 kompanii. Z reszty sformowany został 3 pułk eklererów gwardii pod dowództwem Jana Kozietulskiego. Polscy szwoleżerowie gwardii byli – zgodnie z przydziałem – na żołdzie francuskim. W 1809 roku (po bitwie pod Somosierrą 30 listopada 1808) pułk został zaliczony do Starej Gwardii.

W starszeństwie oddziałów Gwardii następował po strzelcach konnych, a wyprzedzał mameluków. Po pierwszej abdykacji Napoleona (6 kwietnia 1814) połączono szwoleżerów i eklererów w jeden pułk wyłączając z niego szwadron Pawła Jerzmanowskiego, który udał się ze swoim wodzem na Elbę. 1 maja 1814 r. wyłączono pułk z armii francuskiej i włączono do polskiej, a 7 czerwca w Saint Denis zaprezentował on się przed nowym wodzem, wielkim księciem Konstantym i wyruszył do Polski. Projektując mundury szwoleżerów wzorowano się na kawalerii narodowej sprzed 1794 r. Granatowa kurtka miała amarantowy kołnierz, mankiety i wyłogi. Obcisłe granatowe spodnie (rajtuzy) były podszyte skórą i ozdobione amarantowym, pojedynczym lampasem. Kołnierz i wyłogi munduru paradnego zdobił dodatkowo srebrny wężyk, a rajtuzy dwa amarantowe lampasy (mundury paradne oficerskie były biało-amarantowe). Wysokie na 22 cm czapki miały blachę naczelną z mosiądzu (oficerowie ze srebra) ze wschodzącym słońcem i złotą literą „N” na srebrnym tle oraz srebrne (oficerowie) lub białe (żołnierze) kordony. W wersji paradnej nad czapką powiewała 47 centymetrowa kita z czaplich, strusich lub kapłonich białych piór, a z boku doczepiona była kokarda „tricolore” ze srebrnym, przykrywającym ją, krzyżem maltańskim[. Oficerowie nosili granatowe, a żołnierze białe płaszcze. Szwoleżerowie byli uzbrojeni w szable, początkowo pruskie, kiepskiej jakości, a od marca 1809 we francuskie. Również pruskie karabinki i pistolety wymieniono stopniowo na francuskie mousquetonnes (karabinki jazdy). Lance o długości 2,08 m z biało-amarantowymi proporczykami otrzymali dopiero na przełomie 1809 i 1810 r, po bitwie pod Wagram (6 lipca 1809), gdzie odebrali lance austriackim ułanom i dalej szarżowali z nimi. Wtedy też zmieniono nazwę oddziału na lansjerów (fr. 1er Régiment de Lanciers de la Garde Impériale). Hymnem pułkowym był „Marsz trębaczy”:

Witamy was, witamy was,
Jeżeliście nasi kochajcie nas, kochajcie nas.
Witamy was, witamy was,
Jeżeliście wrogi szanujcie nas, szanujcie nas.
Do zwycięstw przywykli wkraczamy do was,
Obejścia względnego żądamy po was,
A wy się nic złego, a wy się nic złego
Nie bójcie od nas!
Do zwycięstw przywykli wkraczamy do was,
Polacy po świecie wojujemy was!
My za Polskę naszą i za sławę naszą
Wojujemy was!

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

14 września 2016 o 20:29 Odpowiedz ↓

5. 1814r.W Sedanie z zreorganizowanych 2 szwadronów Krakusów Ksiecia Józefa Poniatowskiego powstaje zalążek 1 Pułku Ułanów w Kraju w Poznaniu.
6. 1815r. utworzony 1 Pułk Ułanów. Dnia 5.VI. 1825r. nazywany ,, Pułkiem Ułanów jego królewiczowskiej mości księcia Oranji, Nr.1”Szef: jego królewiczowska mość następca tronu Niderlandzkiego, książę Oranji. 1817r. 27 września Pułk wchodzi w skład Korpusu Gwardii.dowództwo1Pulku Ułanów stacjonuje w Warszawie dowódca płk Wincenty Szeptycki. Dyslokacja: 1 szwadron w Lubartowie, 2 szwadron w Dyslokacji Parczewie, 3 szwadron w Opatowie, 4 szwadron w Łęczycy. Dowódcy: 1815r. płk Jan Tomicki, 1830r. płk Ludwik Bukowski
7. 1830 – 1831r. Pułk bierze czynny udział w Powstaniu Listopadowym i Wojnie Polsko Rosyjskiej-Bitwy Wawer, Białołęka ,Węgrow,Dębe Wielkie, Iganie.
8. Bitwy: Siedlce 9.II, Liw 11.II, Stoczek 14.II, Liw 16.II, Kałuszyn 17.II, Nowa Wieś 19.II, Grochów 25.II, nad Narwią 20.III, Ostrołęka 26.III, Rożan 4.IV, Węgrów 14.IV, Boreml 19.IV, Sokołów 20.IV, Długosiodło 16.V, Plewki, Laski, Jakać 17.V, Bielsk 22.V, Hajnowszczyzna 23.V, Chrynki 26.V, Lida 31.V, Użogość 5.VI, Rykotny, Malowanka 12.VI, nad rzeką Waką 17.VI, Wilno 19.VI, Siwka 4. VIII, Ejragoła i Plembork 5.VIII, Karczew 23.VIII, Krynka 28.VIII, Opole 15.Ix,
Pułk otrzymał 1 krzyż kawalerski, 23 złotych i 19 srebrnych.
13. 1848r. Udział Pułku W Powstaniu Poznańskim 1 Pułk Ułanów sformowano we Wrześni. -347 Ułanów Bitwy Książ, Miłosław, Września, Sokołowo.
14. 1848 – 1849r. Udział 1 Pułku Ułanów w Wiośnie Ludów na Węgrzech bitwy Arada, Solnok -i wiele innych.
15. 1863r. Udział 1Pulku Ułanów w Powstaniu Styczniowym wchodził w skład Kaliskiej Brygady Jazdy pod dowództwem gen Edmunda Taczanowskiego. Bitwy – Walewice, Sędziejowice Pułk bił się do wiosny 1865r.
16. 1914r. Zawiązanie zalążka 1Pułku Ułanów w formie 2 szwadronów w grudniu wchodzi w skład Jazdy Legionu Polskiego-Legion Puławski
17. 1916r. W styczniu sformowano Polski Ułański Dywizjon wchodzący w skład Brygady Strzelców Polskich. W okresie październik grudzień zakończono organizacje Pułku jako 1Pułk Ułanów.
18. 1917r. 24 lipca 1Pułk Ułanów zwycięża pod Krechowcami koło Stanisławowa Bitwa historyczna porównywalna do Grunwaldu.Liczne szarże na niemiecką piechotę –doborowe odziały Pułki Bawarskie.
19. 1917r. Przysięga 1Pułku Ułanów w Mińsku Litewskim w rocznicę obchodów Kościuszkowskich. Pułk Wchodzi w skład 1 Korpusu Polskiego-tereny dzisiejszej Białorusi.
20. 1918r. Odtworzenie prowadzenie zaciągu ochotniczego 1Pułku Ułanów w Warszawie, Piotrkowie i Wolbromiu. W listopadzie wyzwala Warszawę spod niemieckiej okupacji zajmuje Koszary na ul Koszykowej.
21. 1918 – 1919r. 1Pułk Ułanów zyskuje miano Krechowieckich i patrona pułkownika Bolesława Mościckiego w poczet zasług dla ojczyzny. Jednocześnie toczy krwawe boje w Kampaniach zimowej i letniej na Wołyniu celem utrzymania granic.
22. 1919r – 1920r. 1Pułk Ułanów Krechowieckich im płk Bolesława Mościckiego wchodzi w skład 5 Brygady Jazdy zajmując wyzwalając Pomorze z Pruskiej hegemonii. 10 lutego 1920r. szwadron 1 Pułku Ułanów Krechowieckich dokonuje zaślubin Polski z Morzem asystując gen J Hallerowi. Od kwietnia do października uczestniczy w Kampanii Ukraińskiej bitwa o Lwów, zagon na Koziatyń, Korosteń. Za zasługi poniesione przez Pułk Marszałek Polski Józef
Piłsudski odznacza sztandar srebrnym krzyżem Virtuti Militarii oraz ofiarował
Osadę Krechowiecką na Wołyniu.
23. W okresie międzywojennym 1Pułk Ułanów Krechowieckich stacjonuje w Augustowie wchodzi w skład Suwalskiej Brygady Kawalerii pod dowództwem gen. Podhorskiego 1 komendanta Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu ( uczestnik bitwy pod Krechowcami ). Nie bierze udziału w Przewrocie Majowym w 1926r.
24. 1920r. podczas kampanii wrześniowej Pułk toczy krwawe boje o Zambrów, Zalesie, Dąbrowe Wielką i pod Olszewem. 21 września w okolicach Grodna 2 szwadrony zespolone w dywizjon Ułanów starły się z wojskami radzieckimi. Dwa dni później szwadrony przekroczyły granice Litewską, pozostała część Pułku weszła w skład Dywizji Kawalerii ,,Zaza” a z nią SGO Polesie. Nasi Ułani wyróżniają się w bojach pod Kockiem. W ZSRR odtworzono 1 Pułk Ułanów w Otar ( południowa część Kazachskiej SRR w Armii gen Andersa.
25. 1940 – 1942r. Ułani Krechowiecy uczestniczą w kampanii Afrykańskiej, stacjonują na Ziemi Świętej.
26. Od wiosny 1942r. na trenie Palestyny Pułk wchodzi w skład 2 Brygady Pancernej 2 Korpusu Polskiego.
27. 1943r. zima Pułk został przerzucony do Egiptu gdzie zakończył szkolenie jako Pułk Pancerny.
28. 1944 -1945r. Pułk odbył kampanie Włoską, udział w bitwach Monte Cassino i Piedimonte, a następnie bierze udział w działaniach nad Adriatykiem toczył bój o Ankone, bije się na linii Gotów i uczestnicz w ofensywie nad Bolonię.
29. W kraju pod kierownictwem 5 Inspektoratu Armii Krajowej odtworzono w obwodzie Sokulskim w łączności z 29 Dywizją Piechoty AK 1 Pułk Ułanów Krechowieckich pod dowództwem mjr Edwarda Jaświłko ps.,, Zaręba”.
30. Święto Pułkowe obchodzono w dniu 24 lipca w rocznicę bitwy z Niemcami pod Krechowcami. Działalność koła Krechowiaków została wznowiona w 1946r. w Anglii, po demobilizacji pułku. Ułani rozproszyli się po świecie i wielu z nich nie powróciło do Kraju. Osiedlili się w Anglii, w Kanadzie, w Argentynie, tworząc tam koła Krechowiaków.

Księga Chwały Pułku

Bardzo dużo orderów i oznaczeń przyznało Ułanom Pułku w latach 1914 – 1917 r. dowództwo armii rosyjskiej – w sumie 223 bardzo znaczące ordery i krzyże( św. Jerzego, św. Włodzimierza i św. Anny), poza tym wręczono trzy złote szable i 80 medali św. Jerzego. Podczas rozbrajania Niemców 1918 r. zdobyto 146 koni, trzy ckm, 600 kb, 60 kbk, znaczne ilości broni białej, zapasów mundurowych i żywności. Wzięto 5000 jeńców w walkach z Ukraińcami w tym dowódcę Korpusu gen Abaza ze sztabem. Zdobyto pociąg pancerny, 42 działa, 44 ckm, 3 pociągi sanitarne, kilkanaście pociągów z żywnością i materiałami wojennymi. W wojnie z Rosją Radziecką wzięto 2500 jeńców i zdobyto sztandar 63 Pułku Kawalerii, 5 dział, 25 ckm i znaczną ilość taboru kolejowego.
W kampanii 1939 r. wzięto około 200 jeńców i zdobyto baterię artylerii. Ponadto zniszczono kilkadziesiąt czołgów, samochodów pancernych i innych pojazdów mechanicznych. W kampanii włoskiej 1944 – 1945 r. pułk zniszczył kilkadziesiąt czołgów, wozów pancernych i dział. Ilość jeńców nieustalona, ponieważ przekazywano ich piechocie. Za kampanie na Zachodzie Francuzi odznaczyli 13 ułanów, Rumuni – 9, Amerykanie –2, Włosi – 10 a Anglicy – 78. Pułk otrzymał od dowództwa Brytyjskiego 773 medale. Za wszystkie kampanie przyznano Krzyży Orderu Virtuti Militari kl. IV – 2, Krzyży Orderu Virtuti Militari kl. V – 138, Krzyży Walecznych – 1094 i Krzyże Zasługi z Mieczami – 133. trojakiego rodzaju ,odznaki pułkowe otrzymało ogółem 6595 ułanów, istniała tradycja wręczania czterech rodzajów pierścieni pamiątkowych, związanych z utrzymaniem więzi koleżeńskich i dla upamiętnienia walk.

Odznaka Pułkowa

W latach 1920 – 1929 r. obowiązywała odznaka pułkowa, którą noszono po lewej stronie kurtki mundurowej. Głównym motywem był krzyż z 4 proporczyków pułkowych, na nim widniał orzeł popularny w 1 Korpusie, gdzie na ogonie miał datę powstania pułku a na piersi monogram 1 UK. Znak oficerski – srebrny emaliowany był nadany lub odebrany oficerowi przez Ogólne Zebranie Oficerów na wniosek Kapituły. Zaś znak szeregowych z mosiądzu posrebrzany nadawała Kapituła specjalnie do tego wyznaczona. Znak pułkowy był nadawany po rocznej służbie. Noszenie odznaki pułkowej zobowiązywało każdego ułana m. in. do udziału w święcie pułkowym.
W roku 1929 – r. na skutek odgórnego zarządzenia zmieniono całą odznakę,
tj. zachowano krzyż z proporczyków zamiast orła z 1 Korpusu umieszczono godło państwowe obowiązujące od 1927 r., na miejscu monogramu umieszczono Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari- projektantem był por. Bohdan Mincer. Odznakę nadawał i odbierał Dowódca Pułku. Posiadaczom odznaki wydawano legitymacje. Odznaka Pułkowa była nadawana wszystkim ułanom którzy ukończyli dwuletnią służbę zawodową lub rok niezawodowo z wyjątkiem karanych sądownie lub dyscyplinarnie.

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

14 września 2016 o 20:33 Odpowiedz ↓

Szabla Krechowiacka (Krechowiacka).

głownia stalowa, niklowana, obustronnie szlifowana w 3 bruzdy; pióro gładkie, z zaznaczonym młotkiem; u nasady wewnętrznego płazu bity napis: „A. MANN / WARSZAWA”; na grzbiecie w partii zastawy ryty napis: 1-wszy PUŁK UŁANÓW KRECHOWIECKICH; jelec mosiężny, krzyżowo-kabłąkowy (naprawiany łata na styku przedniego ramienia jelca z kabłąkiem); tylne ramię jelca zakończone łezką; wąs owalny; kapturek głowicy rękojeści z tłoczonym orłem na tarczy amazonek i warkoczem sięgającym do krzyża jelca, w dolnej części nacinanym w kratkę; trzon rękojeści drewniany, karbowany (wtórny); pochwa stalowa, niklowana, z dwiema ryfkami i brajcarkami, zakończona

Szabla wz. 1919 tzw. krechowiacka była przejściową formą szabli między wz. 1917 a wz. 1921. Nie jest dokładnie znana ani data opracowania, ani też przepis określający jej wygląd. Wykonana została w małej liczbie egzemplarzy na specjalne zlecenie grupy oficerów 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Szabli tych używał prawdopodobnie pluton trębaczy oraz niektórzy żołnierze szeregowi pułku. Stosowana była również w 10. i 11. Pułku Ułanów oraz w Tatarskim Pułku Ułanów (w tym ostatnim pochwy szabel były mosiężne, bądź pokrywane mosiądzem). Rękojeść szabli tego typu wykonana była z mosiądzu, posiadała pojedynczy kabłąk, oraz podobnie jak szabla wz. 1917 kapturek z orłem, z tym że na szabli krechowiackiej był on do kapturka przylutowany. Głownia miała trzy bruzdy, nabijano na nią cechę producenta. Pochwa wykonana z niklowanej blachy, zaopatrzona była w dwa pierścienie z ogniwkami oraz w ostrogę. Szable krechowiackie obowiązywały w wyżej wymienionych pułkach do 1935 r.
PIEŚNI UŁAŃSKIE

Inny tytuł: „Ułani, ułani”, „Hej, hej, ułani”. Piosenka prawdopodobnie powstała w okresie powstań narodowych, pierwowzór tej piosenki pochodzi z czasów Księstwa Warszawskiego (1807-1815). Była bardzo popularna w latach 1917-1920. Ponowną popularność uzyskała w latach II Wojny Światowej, w szwadronach kawaleryjskich oddziałów partyzanckich.

Autor nieznany

Ułani, ułani, malowane dzieci

Ciociu nasza Ciociu
oddaj nam swe paczki
Wszystko Tolusiowi oddadzą
Chłopaczki

Hej, hej ,ułani malowane dzieci,
Niejedna panienka za wami poleci.
Hej, hej, ułani, malowane dzieci,
Niejedna panienka za wami poleci.

Niejedna panienka i niejedna wdowa,
Zobaczy ułana, kochać by gotowa.
Hej, hej, ułani i niejedna wdowa,
Zobaczy ułana, kochać by gotowa.

Jedzie ułan, jedzie, szablą pobrzękuje,
Uciekaj dziewczyno, bo cię pocałuje.
Hej, hej, ułani, szablą pobrzękuje,
Uciekaj dziewczyno, bo cię pocałuje.

A niech pocałuje, nikt mu nie zabrania,
Wszak on swoją piersią Ojczyznę osłania.
Hej, hej, ułani, nikt mu nie zabrania,
Wszak on swoją piersią Ojczyznę osłania.

Nie ma takiej wioski, nie ma takiej chatki,
Gdzie by nie kochały ułana mężatki.
Hej, hej, ułani, nie ma takiej chatki,
Gdzie by nie kochały ułana mężatki.

Nie ma takiej chatki ani przybudówki,
Gdzie by nie kochały ułana Żydówki.
Hej, hej, ułani, chatki ani przybudówki,
Gdzie by nie kochały ułana Żydówki.

Kochają i panny, lecz kochają skrycie,
Każda za ułana oddałaby życie.
Hej, hej, ułani, lecz kochają skrycie,
Każda za ułana oddałaby życie.

Kocha dziś ułana już każda niewiasta,
Od wioski do wioski, od miasta do miasta.
Hej, hej, ułani, już każda niewiasta,
Od wioski do wioski, od miasta do miasta.

Jedzie ułan, jedzie, konik pod nim pląsa,
Czapkę ma na bakier i podkręca wąsa.
Hej, hej, ułani, konik pod nim pląsa,
Czapkę ma na bakier i podkręca wąsa.

A wszystkie panienki, gdy tylko zobaczą,
Ledwie im z radości serca nie wyskoczą.
Hej, hej, ułani, gdy tylko zobaczą,
Ledwie im z radości serca nie wyskoczą.

Bo czy potańcuje, czy też się uśmiecha,
To każde serduszko z tęsknoty usycha.
Hej, hej, ułani, czy też się uśmiecha,
To każde serduszko z tęsknoty usycha.

Jedzie ułan, jedzie, konik pod nim sadzi,
Hej, będą mu, będą na kwaterze radzi.
Hej, hej, ułani, konik pod nim sadzi,
Hej, będą mu, będą na kwaterze radzi.

Babcia umierała, jeszcze się pytała,
Czy na tamtym świecie, ułani będziecie ?
Hej, hej, ułani, jeszcze się pytała,
Czy na tamtym świecie, ułani będziecie ?

muzyka: Fabian Tymulski

1863 r.

słowa: Ludwik Ksawery Pomian-Łubiński (1839-1892),

Jeszcze jeden mazur dzisiaj

Jeszcze jeden mazur dzisiaj,

Choć poranek świta.

Czy pozwoli panna Krysia?

Młody ułan pyta.

I tak długo błaga, prosi, [opcja: I niedługo błaga, prosi…]

Boć to w polskiej ziemi,

W pierwszą parę ją unosi

A sto par za niemi.

W pierwszą parę ją unosi

A sto par za niemi.

On jej czule szepce w uszko,

Ostrogami dzwoni,

W pannie tłucze się serduszko

I liczko się płoni.

Cyt, serduszko, nie płoń liczka,

Bo ułan niestały,

O pół mili wre potyczka,

Słychać pierwsze strzały.

O pół mili wre potyczka,

Słychać pierwsze strzały.

Słychać strzały, głos pobudki,

Dalej, na koń, hurra!

Lube dziewczę, porzuć smutki,

Zatańczym mazura.

Jeszcze jeden krąg dokoła,

Jeden uścisk bratni,

Trąbka budzi, na koń woła,

Mazur to ostatni!

Trąbka budzi, na koń woła,

Mazur to ostatni!

Mazurek 1Pułku Ułanów Krechowieckich
Miejsce Krechowce 24 lipca 1917r

Autor słów. Pogorski Jan

Hej! Na konie
Hej na konie! Lance w dłonie!
Hej na Niemca chłopcy w skok!
Z błyskiem stali ułan wali
Szabla w łeb i lancą w bok.

Nie ma pana nad ułana,
Kiedy w słońcu lanca lśni,
Od cięć szabli pierzchną diabli,
A ze śmierci ułan kpi.

Trąbka dzwoni, z braćmi broni
Krwawy będziem dzielić chleb,
A gdy zarży koń do szarży,
Kto nie skoczy, będzie kiep.

Chłop przy chłopie, czy w okopie,
Czy w ataku z szumem pik,
Nam armaty grzmią wiwaty,
Gdy ułański pędzi szyk.

Bijcie Szwaba, Mocha draba!
Choćby na świat z bronią wstać.
Wielki Boże, ułan może!
Byle tylko rozkaz dać!

Hej, kochanki! Wijcie wianki,
Gdy w rodzinny wrócim kraj!
Tym, co zginą wroga winą
Polskę niebie Boże daj

Żurawiejka

1Pułku Ułanów Krechowieckich.

W boju dzielni, wszędzie znani.
Krechowieccy to ułani.
2.
Elegancki, wielkopański,
To jest pierwszy pułk ułański.
3.
Jaśniepański, wielkopański,
To jest pierwszy pułk ułański.
4.
Jaśniepański, wielkopański,
Krechowiecki pułk ułański.
5.
Wszędzie znani i lubiani,
Krechowieccy są ułani.
6.
Zawsze dzielni, wszędzie znani,
Krechowieccy są ułani.
7.
W boju dzielni, zawsze wlani,
Krechowieccy są ułani.
8.
Często dzielni, często wlani,
Krechowieccy są ułani.
9.
Wszędzie mile są widziani,
To ułani Cioci Frani.

10.Kontrwywiadu my Ułani
To zasługa Cioci Frani.

ref. Lance do boju szable w dłoń
bolszewika goń, goń, goń!

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

15 września 2016 o 22:38 Odpowiedz ↓

Nie masz Pana nad Ułana a nad lance nie masz broni.

Gwara 1 Pułku Ułanów Krechowieckich i to co zaginęło zwroty i słownictwo terminologia ułańska która obowiązywała na co dzień w służbie Rzeczpospolitej Polskiej w najstarszym z Pułków Ułanów w Historii Oręża Polskiego .

Od tej pory każde słowo ułańskiej gwary jest jak oszlifowany diament .
Daj Boże Powrót Tej Gwary w Nieśmiertelnych Ułanów Krechowieckich !!!

Zrekapituluję sprawę w kilkunastu zagadnieniach tzn. opowiem w telegraficznym skrócie.

Pułkownik Bolesław Mościcki Dowódca za Amurskiego Pułku Ułanów granica Chin zostaje obrany przez oficerów Dywizjonu Ułanów Polskich Dowódcą 1Pułku Ułanów Polskich później Krechowieckich od Bitwy stoczonej pod Krechowcami Koło Stanisławowa.24 lipca 1917r
Pułkownik Mościcki zaprawiony w bojach kawalerzysta Rosyjsko Japońskiej 1905 – 1906r zagończyk wita nowo przybyłych ułanów do Pułku uściskiem dłoni i słowami Winszuje Ułaństwa na co jeden z nowo mianowanych ułanów odparł jednym tchem Ku Chwale Ojczyzny Panie Pułkowniku i tak już zostało w Pułku a za przykładem Pułku w całym Wojsku Polskim do dnia dzisiejszego. Pułkownik Mościcki wprowadził proporczyki kawaleryjskie wcześniej proporczyki ułańskie zwane wcześniej chorągiewkami ułańskimi na kołnierz jako oznakę rozpoznawczą ułanów Krechowieckich później w okresie II R.P symbol kawalerii Polskiej i Artylerii Konnej ja ko nośnik tradycji ułańskich.
Spotkamy tu starą dobrą szlachtę Potocki, Lasocki, wolontariusze z rosyjska wolnopriedieliajuszczijsia posesjonaci Chorągwi Kawalerii Narodowej bo tak wyglądał zaciąg do tego staropolskiego Pułku który to pamiętał rok 1774.Zatem Komu Bóg Komu Ojczyzna Miła ściągał pieszo czy konno z dobrodziejstwem inwentarza z własnym uzbrojeniem a często zakupionym umundurowaniem do 1Pułku Ułanów Polskich. Starych Ułanów wolontariusze z Puław i spod Krechowiec.W roku 1917 Pułk rósł w siłę i urodę był z razu to coraz piękniejszy. Posiadał pluton trębaczy na siwkach 1i2 szwadron na kasztanach 3 szwadron na koniach gniadych 4szwadron na karogniadych 5 szwadron na szpakach 6 szwadron na karych ,szwadron karabinów maszynowych gdzie dowódcą był sztabsrtm. Władysław Anders na koniach gniadych, zapasowy szwadron na o mastkach wtedy liczbę ułanów określano ilością szabel a było ich 1000 gotowych do walki o niepodległość i suwerenność nadwiślańskiej Ojczyzny, Zastępcą Dowódcy był rotmistrz Dziewicki ,Kwatermistrzem rtm. Aleksander Pajewski szwadronami dowodzili rtm. Sergiusz Zahorski potocznie przez ułanów nazywany Grzybkiem, por Zygmunt Podhorski ,rtm. Bronisław Romer, rtm. Żółkiewski ,por. Czesław Chmielewski,por.Ursun Niemcewicz plutonem łączności por. Sędzimir
Kadra Pułku wywodziła się z oficerów rezerwy i zawodowych kawalerzystów rosyjskich żaden z nich nie był nawet w najmniejszym stopniu zrusyfikowany a ponadto kadra jak i Ułani byli wysoce patriotyczni i czysto polscy.Pułk stał się pepinierą (skocznią awansu społecznego )dostarczając II R.P Kadr w Wojsku kawalerii jak i w administracji Kraju. Tak na przykład kilku rotmistrzów Pułku dostąpiło szlifów generalskich trzech zostało Dowódcami Brygad Kawalerii wielu innych oficerów zostało szefami sztabów brygad kawalerii. Jeden z oficerów 1Pułku Ułanów dowodził jedynym polskim Krążownikiem Komandor Dzienisiewicz, Pułkownik Feliks Kopeć dowodził 1Pułkiem Kawalerii KOP. płk Mikke uczestnik szarży pod Krechowcami później dowodził 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich.
W roku 1917 Pułk posługiwał się stopniami

oficerskimi

chorąży

kornet przechrzczony na późniejszego podporucznika
porucznik
sztabs rotmistrz zamieniony na stopień pod rotmistrza funkcjonował do roku 1920 a póżniej zanikł.

rotmistrz odpowiednik kapitana w piechocie
stopnia majora wtedy nie było.
podpułkownik
pułkownik
generał major
generał porucznik
generał piechoty .
generał kawalerii
generał artylerii

podoficerskimi

jefretor zmieniony później na kaprala
Podoficerowie nazywali się młodszymi podoficerami. Później plutonowi
wachmistrz odpowiednik sierżanta w piechocie
honorowy wachmistrz odpowiednik st,wachmistrza później
starszy podoficer podchorąży właściwie ten stopień nic nie znaczył przeznaczony był dla wyróżniających się ułanów wolontariuszy.

żołnierskimi

ułan
ułan wolontariusz jak niegdyś towarzysz chorągwi husarskiej czy kawalerii narodowej nosił szczególne odznaki pełnił normalna służbę wojskową z wyjątkiem prac usługowych i porządkowych. Poza służbą przysługiwały mu prawa oficerskie jadał w kasynie w broniach jezdnych obsługiwał go luzak
dbający o osprzęt moderunek i rynsztunek wolontariusza ułana jak i u niego samego. Wielu wolontariuszy ułańskich dochodziło do rang oficerskich.

W 1Korpusie Polskim na Białorusi Pułk przeszedł na salutowanie po polsku zamiast jak dotychczas cała dłonią to dwoma palcami ponieważ tak salutowały Legiony Piłsudskiego. Pułk otrzymał nowe sorty mundurowe na zimę papachy jak Kozacy, dano nowe czapki okrągłe kroju angielskiego z amarantowym otokiem i orzełkiem zamiast dotychczas noszonego carskiego pawiego oka. Zamieniono tez odznaki stopni uległy wyeliminowaniu rosyjskie srebrne naramienniki plus paski i gwiazdki, nastały stopnie wzoru angielskiego szewrony noszone na bluzie rękawa czerwone dla podoficerów ,srebrne dla oficerów od chorążego do sztabs rotmistrza ,złote dla oficerów sztabowych od rotmistrza w górę, złote z wyszywana błyskawica wężyk generalski.
Zatem zaczęły obowiązywać poszczególne zwroty. Czołem panie poruczniku a nie jak dotąd zdrowia życzę panie Poruczniku . Ułan pochwalony przez swojego przełożonego odpowiadał jednym tchem. Chętnie się staram Wcześniej Rad staratsia. Rozkazy pisano i czytano po polsku.

Pułk przejął z Gwardii carskiej atrybuty np zapinanie płaszczy na sześć guzików i pomalował wszystkie pasy na białe. Inne soryty mundurowe jak płaszcz były długie do ostróg wtedy jeszcze wzorem kawalerii rosyjskiej Pułk nosił potocznie zwane jaskółcze ogony z tyłu rozcięte do pasa mankiet rękawów wykrojony z tyłu na plecach w jaskółczy ogon patrz późniejsza moda na długie płaszcze w CWK Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu to dopiero był fason ułański. Jeśli chodzi zaś o pasy to ułan szeregowiec a nie szeregowy jak w dzisiejszych Siłach Zbrojnych posiadał i nosił aż trzy pasy. Pas główny na którym miał ładownice musinowskie.Pas od prawego ramienia do lewego boku
z francuskiego porte -epe a potocznie nazywany przez ułanów partupeją do noszenia szabli ostrzem do tyłu uwaga nie przeszkadzała podczas chodzenia i czołgania się z karabinkiem. Następnie rzemień bojowy czyli pas od karabinu. Karabin noszono na plecach kolba po prawej stronie wszystko przemyślane po ułańsku i z zachowaniem wszystkich kanonów sztuki wojskowej.
Ułani 1Pułku na zapytanie skąd się wzięła taka ładna dziewczyna odpowiadali np. To nie nasza ona z pierwszego szwadronu. Reszty nie komentuje.

Porucznik Zygmunt Podhorski urodzonego na Ukrainie w majątku Porohy studiował w Krakowie i otrzymał tytuł inżyniera rolnika ,służbę w kawalerii rozpoczął jako wolontariusz w 9 Nadbużańskim Pułku Ułanów Rosyjskich awansował do chorążego rezerwy kawalerii do 1Pułku Ułanów przybył w stopniu porucznika nazywano go potocznie ZAZĄ dowodził 2 szwadronem 1 Pułku Ułanów podczas bitwy pod Krechowcami, odznaczony oficerskim krzyżem Orderu św. Jerzego i zaś ułani nadali mu żołnierski krzyż z palmą .Zaza awansował na pierwszego Komendanta Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. na generała i SGO Polesie Grupy Kawalerii ZAZA z września1939r.
Spotkamy w Pułku niespotykaną gdzie indziej gwarę i rodzaj terminologii fachowej dotyczącej choćby i ułaństwa a nie kawalerii jak teraz mawiamy.

Zatem Dziadżka to ułan starszy służbą odpowiedzialny za kompleksowe ułańskie szkolenie młodego ułana
Kaptenarnus to nazwa podoficera gospodarczego.
Służba ułańska miała aspekt bytowy .wyszkoleniowy i uczestniczenia w działaniach szwadronu.
Riadno samodziałowa płachta do pokrycia słomy na wąskiej ławce gdzie ułan spał po zajęciach szkoleniowych czy działaniach bojowych przykrywając się końską derką rodzajem koca.
Chaziaj białoruski gospodarz.
Gafa rodzaj nietaktu obyczajności towarzyskiej.
Powody pęk siana związanego wodzami.
Pięciopudowy worek owsa do zakarmiania koni ułańskich.
Dniewalny służba pomocnika dyżurnego podoficera która odbywała sie w nocy.

Ułańskie mądrości do których zliczano
1Opieka nad Koniem
2Troczenie siodła ,
3Siodłanie i kiełznanie.
4Jazdę konną i woltyżerkę,
5 Musztrę pieszą formalną i bojową
6 Władanie lancą i szabla formalne i bojowe.
7Naukę o karabinie .
8Wyszkolenie strzeleckie
9 Walkę na bagnety.
10 Regulaminy służby wewnętrznej i polowej.

Słynne powiedzenie podczas szkoleń jazdy maneżowej trzy sposoby na układanie w ręku wodzy munsztukowej i wędzidłowej trzymania w dłoniach i zażywania ćwiczebnie ,liniowo i maneżowo To nie uniwersytet tu trzeba myśleć i kilka epitetów ty taki a taki synu.
Najtrudniejsze poza trzymaniem wodzy jak wyżej było troczenie siodła a szczególnie rolowanie płaszcza aby stał sie pięknym gładkim wałkiem przytroczony na przednim łęku siodła ułańskiego . Spakowane siodło ważyło 20 kilogramów zakładało się takie siodło zwykle we dwójkę.

Koń siwy hreczkowaty Bocian.

Ciało człowieka składa się z balansu, szlusa i szenkla. Najważniejszą częścią człowieka Ułana Krechowieckiego jest szenkiel.
Balans w żargonie ułańskim znaczył górne ciało
Szlus uda z pośladkami.

Szenkiel podudzie od kolana do ostrogi.
Skrzydło to tybinka
Czumbur uwiąz.

Czubaryk żołnierz rosyjski od czapki bolszewickiej z czubkiem

Kabura sakwy siodła i pochwa rewolweru.
Zwroty wykonywano na komendy Na prawo na lewo zwrot a nie jak obecnie w prawo w lewo zwrot.
Lewe ramie naprzód a nie jak obecnie kierunek w prawo.
Lance do ręki szable żaj ,skrót od obnażaj nie jak w okresie II R.P Lance do boju szable w dłoń.,
Neologizmy i zrusyfikowany żargon ułański często przeplatał się z czystą Polszczyzna rodem z Kongresówki.
W szyku pieszym obowiązywała komenda krótka i ostra zaś w szyku konnym długa śpiewana
Niewyszkolony rekrut ułański nazywał się Fejotem.(skojarzenie dzisiejsze z Kotem )
Warząchew która była atrybutem kucharza pułkowego zwana była Ciumiczką.
Cywil był w terminologii ułańskiej osobnikiem niższego rzędu który miał łydki kawalerzysta zaś szenkle.
Na uwagę zasługuję fakt, że komenda była jedna dla szeregowców ogólna np. Baczność a druga dla Oficerów brzmiała Panowie Oficerowie. Salutując ręką bądż szablą.
Trębacz pułkowy grywał melodie ,którą można było wyśpiewać podkładając tekst jeden oficjalny poważny.Sygnał Do walki pieszo z koni. Tekst brzmiał z koni zeskakiwać szybko pieszo zmierzymy się z naszym wrogiem. Nieoficjalnie obscenicznie Jeden do szynku drugi do burdelu inny jak się zdarzy.
Na siodłanie grano Siodłówkę.

Sygnał alarm brzmiał.Za cesarza i za Rosję słodko nawet życie oddać.
Ułani śpiewali piosenki żołnierskie i Pieśni ułańskie wtedy gdy zebrała się grupa i któryś z ułanów zaintonował unisono, włączali się wszyscy niezależnie od stopnia stanu posiadania i stanu urodzenia.

Hymnem Pułkowym została Pieśń z czasów Księstwa Warszawskiego Ułani Ułani malowane dzieci niejedna panienka a wami poleci. Śpiewano ja również po zakończeniu uroczystości pogrzebowych co przysługuję wszystkim ułanom Krechowieckim niezależnie od stopnia.

Później Wizja Szyldwacha-Marsz Pułkownika Kozietulskiego
Ułani Krechowieccy identyfikowali się z tradycją 1Pułku Ułanów Nadwiślańskich jak też 1Pułku Ułanów Szwoleżerów Gwardii Cesarza Napoleona Bonapartego
Okrągłe czapki typu angielskiego 1PUŁKU Ułanów Krechowieckich przypadły wraz z otokiem amarantowym 1Pułkowi Szwoleżerów im Józefa Piłsudskiego wywodzącego się z 1 Pułku Ułanów Legionów –czyli okrągłą czapką na znak jedności z Marszałkiem Piłsudskim bo ten nosił maciejówkę ,1Pułk Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego przyjął czapkę Rogatywkę garnizonowa wz 35 z amarantowym otokiem –barwnik kolor amarantowy do otoków Pułk ściągał z Argentyny każdy Pułk Kawalerii miał inny kolor otoku do identyfikacji nawet jak był amarant to inny odcień w Ułani Krechowieccy mieli amarant w odcieniu szmaragdowym .

Można znaleźć w pamiętnikach starego carskiego ułana generała Ignatiewa że w czasie biesiad w pułkach ułanów w carskim wojsku śpiewano Ułanie Ułanie malowane djeci usiłując śpiewać po polsku.
Po komendzie w konnym marszu Szwadron śpiewa Śpiewano Tamburyjkę późniejszą żurawiejkę. Słowa brzmiały tumba tumba tumbaryja tumbaryja u ha ha. Zwrotki były nieprzyzwoicie niecenzuralne.
Matką Chrzęsną Pułku była księżna Franciszka Korybut Wiśniowiecka zwana popularnie Ciocią Franią Występowała w żurawiejce Krechowieccy to ułani pod opieką cioci Frani.i W Hymnie Pułkowym Ciociu nasza Ciociu oddaj nam swe paczki wszystko Tolusiowi zaniosą chłopaczki Hej Hej Ułani Malowane dzieci Niejedna Panienka za wami Poleci.

Kilka określeń tylko określeń Ułanów Krechowieckich

Trzask fali balistycznej strzelanie z niewielkiej odległości z karabinu maszynowego.
Często gęsto -prowadzanie koni w ręku podczas forsownych marszów w głębokim śniegu.
Dniówka to to stacjonowanie we wsi celem zakupienia w Kraju a u wroga zarekwirowania owsa.
Chłopi ukraińscy i białoruscy ułanów nazywali Legionami.
Dozór konna czujka w nocy i podczas zamieci.
Lunch pajda czarnego chleba i konserwa.

Oto żywy język ułana krechowieckiego późniejszego generała Franciszka Skibińskiego.Postawiliśmy konie w stajni ,rozsiodłali je i wytarli,rzucili po garści siana i poszli do folwarku coś tam zjeść . Przez ten czas konie ostygły ,więc jeszcze napoiliśmy je i nakarmili owsem ,po czym zwaliliśmy się w stajni na słomę zasypiając od razu jak trupy.

Skonstantować i zapamiętać zrozumieć.
Rewtrybunał armii Sąd polowy.
Parasza wspólny i publiczny kubeł do wypróżniania się w celi aresztu wojskowego.
Sapogi ciężkie kawaleryjskie rosyjskie buty.
Rozbitkowie z innych parafii ułani z innych Pułków.
Popsucie urody w Pułku przyjechanie na innym koniu o innym umaszczeniu,
Przedostać się samotrzeć przedostać się w pojedynkę.
Dokonanie dzieła sprawiedliwości odwet.

Zmienny alur zmienny chód konia tj. 10 minut stępa 5 minut kłusem i znowu stępem a od czasu do czasu prowadzanie koni w ręku. Co dwie godziny robiło się 10 minutowy postój na wysiusianie się koni i ułanów.
Zadać porcję owsa zakarmić konia owsem.
Główny egzekutor do wykonywania specjalnych i dyskretnych operacji zwany chodią Tekińczyk przybył do Pułku
z konnego Pułku eskorty gen.Korniłowa.Był to z krwi i kości Dżygit przyplątał sie do Pułku w okolicach Mochylewa i tak samo zniknął bez śladu.
Wyraźny moment przejścia ilości w jakość tj. awans z Fejota na Pistoleta Ułana co się nie lęka i bardzo dobrze zapoznanego z wojennym rzemiosłem stając sie 100% Ułanem.
Kręcenie Pułkiem dowodzenie Pułkiem z Konia Krechowiaka.
Czyn określenie rangi z całą powaga gratulacji za dokonany czyn godny bohatera.
Skierowanie tam gdzie należy Pokierowanie ułanami wedle zasad konspiracji Polskiej Organizacji Wojskowej
Sierediuk żołnierz Hetmana Skoropackiego w fantazyjnym kozackim stroju forpoczta niemieckiego okupanta Ukrainy,.
Hulajpole kwatera główna armii anarchistów atamana Machno później określenie bałaganu i nieporządku.
Nieustający kontredans zmiana wojsk w jednym miejscu.
Rozmowa gęsi z prosięciem
rozmowa Ułana Katolika Prawosławnego Krechowieckiego czyli wywodzącego się z tradycji armii rosyjskiej Ułana z Wielkopolski z tradycji armii pruskiej z okresu Rozbiorów czyli antagonizmy były takie między kawalerią a piechotą
Piechota spotykająca Kawalerie krzyczała czołem kobylarze
Kawaleria w podzięce albo krzyczała czołem zające albo podnosiła kołnierze płaszczy czy kurtek mundurowych do góry co oznaczało podniesione zajęcze uszy .

Wasyl wyszywany arcyksiążę Wilhelm później określenie negatywne dla zarozumiałego wojskowego.

Panujący w Pułku karnawał każdy ułan inaczej umundurowany
Chachły tak nazwali ułani ukraińskich żołnierzy od słowa chochoł.
Szewron kąt dystynkcji ułańskiej na lewym rękawie bluzy mundurowej
Bardzo typowy ułan mężczyzna wysoki,wysmukły,przeważnie blondyn i przeważnie wąsaty.
Awstryjec Żołnierz Polski z zaboru Pruskiego i Austrowęgierskiego.
Prawosławny ułan z zaboru rosyjskiego.

Espadron szabla ćwiczebna.
Eszelon wagon pociągu pancernego

Śledź Bagnet niemiecki.
Oto tylko niektóre zwroty co zachowały się w mojej pamięci i żargon powiedziałbym gwara 1Pułku Ułanów Krechowieckich z okresu wielkiej wojny zwanej później I wojną światową i walki o granice i zachowanie niepodległości po wojnie polsko bolszewickiej do 1922r,które zachowają się w świadomości Narodu i ujdą cało gdy z serca popłyną. Gdy Rozkazem Ułanów Krechowieckich wejdą w krew teraźniejszym Ulanom stanom się żywym pomnikiem Kultury Polskiej ,,Krechowieckiej ‘’i Dziedzictwa Narodowego niepowtarzalnego słownictwa w żadnym innym Pułku Kawalerii Wojska Polskiego II RP.

Warszawa 11 listopada 2010r.

DOWÓDCA
płk dypl. Marcin R.J Kujawa

płk dypl. Marcin R.J.Kujawa

15 września 2016 o 23:04 Odpowiedz ↓

Alma Mater Polskiej Kawalerii Centrum Wyszkolenia Kawalerii II R.P w Grudziądzu

Zwyczaje Ułanów Krechowieckich , które przeszły na Podchorążych Kawalerii Wojska Polskiego II R.P w toku służby wojskowej u Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego

Szkolenie oficerów odbywało się w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w
Grudziądzu. Trwało dwa lata. O pierwszym komendancie szkoły, generale
Stefanie de Castello Kasprzyckim, krążyła zabawna anegdota. Podobno
podczas zajęć w plenerze jeden z oficerów pozwolił sobie zapalić
papierosa. Na uwagę generała, odrzekł naiwnie, że według regulaminu na
świeżym powietrzu wolno mu palić. Generał Kasprzycki wytłumaczył mu:
„Tam gdzie ja jestem, nie ma świeżego powietrza!”. Tryb szkolenia był
dość specyficzny. Uczono tam jazdy, walki, taktyki itp. Młody adept
uczył się również szacunku dla wyższych stopniem, nabywał wiedzy o
obyczajach pułkowych, ale także tak potrzebnych umiejętności jak
konwersacja z paniami czy taniec. I co najważniejsze, przyswajał
zasadę: noc huzarska, ale służba cesarska – chociaż tego nie
uwzględniono w programie nauki. Poza tym opuszczający szkołę ułan
musiał myśleć nawet w galopie. Wykształceniu tych zdolności, zwanych
kawaleryjskim refleksem, a także sprawnego wykonywania rozkazów, służył
tak zwany cuk. Zwyczaj ten wywodził się z rosyjskich szkół
junkierskich. Polegał na tym, że każdy podchorąży młodszego rocznika
był łączony w parę z jednym żołnierzem z rocznika wyższego. Starszy,
zwany dziadźką, miał prawo żądać od młodszego (suguba) wykonania
każdego rozkazu. Gwoli ścisłości – każdy sugub wybierał swojego
dźadźkę. Nauka refleksu kawaleryjskiego polegała na zadawaniu młodszemu
koledze najdziwniejszych pytań. Odpowiedź zawsze musiała być stosowna
do sytuacji, sensowna i zabawna. Na porządku dziennym padały pytania w
stylu: „Co było jak nic nie było?”, na które młodsi podchorążowie
odpowiadali bez namysłu: „Pan podchorąży stał w zenicie i cukał
znakomicie!”. Na pytanie: „Gdzie jest teraz moja narzeczona?”, chorąży
starszego rocznika oczekiwał odpowiedzi: „Na pewno w Tworkach lub w
Kulparkowie, bo zwariowała z tęsknoty za panem podchorążym”.
Szczególnie ceniono pomysłowość i dowcip młodszych kolegów w wymyślaniu
odpowiedzi. Za wykonany rozkaz lub odpowiedź starszy podchorąży
udzielał pochwały. Wtedy należało jednym tchem wyrecytować formułkę:
„Ku chwale ojczyzny, Króla Jegomości, narzeczonej pana podchorążego i
całej kawalerii polskiej!”. Był to ważny element szkolenia młodych
kawalerzystów, który zmuszał ich do szybkiej reakcji na zadane pytanie
oraz wyrabiał u nich specyficzne poczucie humoru. Jeśli dźadźka uznał,
że rozkaz nie został wykonany, wymyślał różne kary. Na przykład kazał
robić przysiady, śpiewać piosenki, wygłosić referat na zadany temat czy
zrobić zakupy starszemu koledze. Wszystko musiało odbywać się na stopie
koleżeńskiej i z taktem. Z czasem pomysłowość w karaniu stała się tak
duża, że zaczęto oficjalnie tępić ten element życia szkolnego, ale tak
naprawdę nigdy nie udało się go zlikwidować. Gdy nauka starszego
rocznika dobiegała końca, na 24 godziny zamieniano się rolami. To
młodszy stopniem ćwiczył swojego opiekuna. Wcześniej jednak musiał go
poprosić o zezwolenie na cuknięcie, czego nie można było odmówić. Ta
doba była chwilą, kiedy można było odegrać się za cały rok, ale była
również próbą pełnienia roli starszego rocznika. Przecież w następnym
roku przychodzili nowi, którym należało przekazać tradycję.