„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (X) Władysław Jędrzejewski

Generał Władysława Jędrzejewskiego
Fot. zbiory autorów

Władysław Jędrzejewski urodził się 5 marca 1863 roku w folwarku Nowiny (powiat Lepel) na Witebszczyźnie jako syn Antoniego, ziemianina, powstańca styczniowego, i Józefy z domu Mancewicz.

Jako ekstern zdał egzamin z zakresu 6 klas gimnazjum w Petersburgu (1881) oraz ukończył – jako prymus, w 1884 roku Szkołę Junkrów Piechoty w Warszawie, po czym służył w armii rosyjskiej jako podporucznik piechoty. Był długoletnim oficerem 93 pułku piechoty, w szeregach którego przeszedł wszystkie niższe stopnie dowodzenia, awansując od porucznika do pułkownika (6 V 1914).

W początkowym okresie I wojny światowej dowodził na froncie batalionem w macierzystym pułku, a następnie przejściowo dowodził 35 pułkiem piechoty, po czym objął dowództwo swojego 93 pułku piechoty. W grudniu objął dowództwo 119 pułku piechoty, a w lutym 1917 roku  został mianowany dowódcą brygady w 30 Dywizji Piechoty i na tym stanowisku 22 IV 1917 awansował do stopnia generała majora.

Po rewolucji październikowej objął dowództwo całej 30 Dywizji i sprawował je do 1 I 1918, kiedy to jako chory zdał funkcję i wyjechał do Charkowa, gdzie utrzymywał kontakty z dowództwem I Korpusu Polskiego w Rosji oraz Polską Organizacją Wojskową, ale czynnie w ich działalność się nie włączył.

Po przyjeździe w listopadzie 1918 roku do Polski wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo był zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą rezerwy oficerskiej w Warszawie, a w styczniu 1919 roku został komendantem załogi Lwowa. We Lwowie był organizatorem i pierwszym dowódcą 5 Dywizji Piechoty (8 III–7 V 1919), powstałej w oparciu o ochotnicze oddziały lwowskie. W końcowym okresie wojny polsko-ukraińskiej dowodził Grupą Operacyjną w składzie Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego (7 V – 13 VIII 1919).

Gen. Wacław Iwaszkiewicz w sztabie gen. Władysława Jędrzejewskiego. Generałowie siedzą przy stole – 21 marca 1919 roku
Fot. Wikipedia – domena publiczna

Później ponownie dowodził 5 DP (14 VIII 1919 – 31 VII 1920) i na tym stanowisku awansował do stopnia generała porucznika i dowodził dywizją podczas wiosennej ofensywy kijowskiej; przed odwrotem przerzucony z dywizją na północ, uczestniczył w walkach odwrotowych. Następnie przejściowo był dowódcą 1 Armii (1 – 6 VIII 1920) i 6 Armii (16 VIII 1920 – 3 IX 1920), po czym do końca walk dowodził Grupą Operacyjną własnego imienia w składzie 6 Armii.

Od stycznia 1921 piastował dowództwo Okręgu Generalnego Lublin, a po przejściu armii na stopę pokojową objął 5 X 1921 dowództwo Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie.

Z powodu przekroczenia wieku emerytalnego przeniesiony w stan spoczynku z dniem 30 VI 1924, nadal mieszkał we Lwowie. Podczas przewrotu majowego usiłował organizować we Lwowie prorządową Obywatelską Lwowską Legię Ochotniczą. W późniejszych latach działał w lokalnych oddziałach Ligi Morskiej i Kolonialnej, Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, Towarzystwa Szkoły Ludowej, Towarzystwa Obrony Kresów Wschodnich, był również prezesem lwowskiego oddziału Stowarzyszenia Oficerów w Stanie Spoczynku.

We wrześniu 1939 włączył się w organizowanie Cywilnej Straży Bezpieczeństwa Miasta Lwowa i został jej komendantem głównym. Aresztowany przez NKWD 4 X 1939 we Lwowie i osadzony w miejscowym więzieniu. Zamordowany wiosną 1940 roku w Bykowni.

Odznaczony min.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Odrodzenia Polski III klasy, Krzyżem Walecznych czterokrotnie.

RTR

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:

Powiązane wiadomości:

„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (IX) Stanisław Wiszniewski „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (VIII) Tadeusz Ruebenbauer „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (VII) Roman Schmutz „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (I) Janina Prus-Niewiadomska W 105. rocznicę wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919… (I)