„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (V) Wacław Iwaszkiewicz

Generał Wacław Iwaszkiewicz w 1918 roku
Fot. zbiory autorów

Wacław Teodor Iwaszkiewicz-Rudoszański  urodził się 26 sierpnia 1871 roku w Omsku, w rodzinie szlachcica z Witebszczyzny, zesłanego na Syberię.

Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Omsku i Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu mianowany został w 1891 roku podporucznikiem armii rosyjskiej i rozpoczął służbę na Dalekim Wschodzie.

Brał udział w starciach z Chińczykami na pograniczu Mandżurii, a w 1900 roku w ekspedycji wojskowej przeciwko powstaniu ludowemu w Chinach (tzw. powstanie bokserów). W latach 1904–1905 walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej i odznaczył się w bitwie pod Laojanem, gdzie został ciężko ranny.

Początek I wojny światowej zastał go w stopniu pułkownika na stanowisku dowódcy 54. pułku strzelców Syberyjskich. Za udział w bitwie pod Łodzią i osłonę odwrotu armii rosyjskiej został mianowany generałem i nagrodzonyzłotą szablą. Po awansie został wyznaczony dowódcą brygady piechoty. W 1917 roku, jako dowódca dywizji odznaczył się w walkach pod Rygą, gdzie ponownie został ranny.

„Złota szabla” – czyli Złoty Oręż „Za Waleczność” przyznawany w armii Imperium Rosyjskiego za wyjątkową dzielność wykazaną w boju; takie wyróżnienie otrzymał 13 kwietnia 1907 roku płk Wacław Iwaszkiewicz
Fot. zbiory autorów

Po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji pracował najpierw w Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym, a w listopadzie 1917 roku został dowódcą Dywizji Strzelców, która po przybyciu do Bobrujska weszła w skład I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Po kapitulacji 21 maja 1918 roku korpusu przed Niemcami, odrzucił propozycję objęcia dowództwa wojsk polskich formowanych w USA i wyjechał do Polski.

W pierwszych dniach listopada 1918 roku zgłosił się do Wojska Polskiego i został wyznaczony dowódcą Okręgu Generalnego Kielce, na którego terenie organizował nowe pułki piechoty i kawalerii, które skierował do walki pod Lwów. 26 listopada 1918 roku został mianowany dowódcą Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a od lutego 1919 roku dowodził kolejno grupami operacyjnymi w rejonie Wołkowyska i Lwowa.

W marcu 1919 roku objął dowództwo nad polskimi wojskami na terenie byłej Galicji Wschodniej, a od maja 1919 roku przejściowo również na terenie Wołynia. To pod jego dowództwem Wojsko Polskie odparło w marcu 1919 roku oddziały ukraińskiej Armii Halickiej a potem rozpoczęło ofensywę w maju 1919 roku zdobywając Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe.  25 lipca 1919 roku został awansowany do stopnia generała porucznika.

W tym czasie był kolejno dowódcą frontów: Galicyjsko- Wołyńskiego, Galicyjskiego i Podolskiego. Od kwietnia 1920 roku był dowódcą 6. Armii, a w sierpniu 1920 roku dowodził Frontem Południowym. Z powodu złego stanu zdrowia we wrześniu 1920 roku został wyznaczony na dowódcę Okręgu Generalnego Warszawa i na tym stanowisku pozostawał do zakończenia działań wojennych.

Prośba Gen. por. Iwaszkiewicza Wacława o przeniesienie do rezerwy z 9 marca 1920 r.
Józef Piłsudski Institute of America (Nowy Jork)

W październiku 1921 roku na skutek choroby przeniesiony został w stan spoczynku i zamieszkał w Warszawie. Od marca 1922 roku leczył się w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie zmarł 25 listopada 1922 roku.

Pochowany został we Lwowie na Cmentarzu Orląt Lwowskich, skąd podczas wojny został przeniesiony w inne, nieznane miejsce pochówku.

Pośmiertnie zweryfikowany w stopniu generała broni.

Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim i Srebrnym Orderem Wojennego „Virtuti Militari”, Krzyżem Walecznych.

Grób gen. broni Wacława Iwaszkiewicza na
Cmentarzu Obrońców Lwowa, obecnie pusty…
Fot. zbiory autorów

RTR

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:

Powiązane wiadomości:

„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (IV) Jan Papeć „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (III) Bernard Mond „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (I) Janina Prus-Niewiadomska W 105. rocznicę wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919… (I)