„Polska Góra” na Wołyniu

Do dzisiaj można, podróżując pociągiem relacji Kowel–Sarny, zobaczyć przez okno wagonu nazwę stacji «Polska Góra». Najbardziej dociekliwi potrafią odczytać ją na wojskowych mapach topograficznych.

Miejscowi posługują się nią, wskazując kierunek lub opowiadając o najbardziej grzybnych i jagodowych miejscach w okolicy.

Fragment radzieckiej mapy topograficznej okolicy Polskiej Góry i stacji kolejowej o tej samej nazwie

Nazwa «Polska Góra» pojawiła się ponad 100 lat temu i przetrwała do dzisiaj. Ale to wcale nie znaczy, że historia powstania tego jedynego «polskiego» toponimu na Wołyniu jest powszechnie znana.

W latach 1915–1916 okolice te były terenem zaciekłych bojów na froncie austriacko-rosyjskim z udziałem Legionów Polskich, walczących w składzie armii austro-węgierskiej. Jesienią 1915 r. wszystkie trzy brygady Legionów połączyły się na Wołyniu i po raz pierwszy wspólnie stanęły do boju.

Na początku listopada 1915 r. Polacy otrzymali rozkaz zdobycia wzgórza Cegielnia na południe od Kostiuchnówki. Pierwsza próba jego opanowania okazała się nieudana i tragiczna w skutkach – straty osobowe wyniosły połowę stanu. Mimo że po kilku dniach wzgórze zostało zdobyte bez większych strat, był to pierwszy krwawy bój stoczony przez polskich legionistów podczas tej wojny. Dowództwo austriackie, oddając hołd poległym i wyrażając swoje uznanie dla bohaterstwa legionistów, podjęło decyzję o nazwaniu tego wzgórza Polenbergem, czyli Polską Górą. Nazwa została umieszczona na mapach sztabowych i była wymieniana od tego czasu w raportach wojskowych. Po kilku miesiącach, latem 1916 r., podczas ofensywy wojsk rosyjskich, pod Kostiuchnówką rozegrała się największa i najkrwawsza bitwa w dziejach Legionów Polskich. Dlatego Polska Góra do dziś jest traktowana jako jeden z symboli niepodległości, jaką Polska odzyskała dwa lata po walkach na Polesiu Wołyńskim.

(…)

Cały artykuł tutaj.

„Monitor Wołyński”