Moskwa rozpoczęła usuwanie Łukaszenki!

– Aleksander Łukaszenka 20 lat zwodził obietnicami Moskwę, jak wirtuoz grał na jej imperialistycznych kompleksach, i jak wilk bronił przed nią swojej władzy, a wraz z nią – suwerenności Białorusi. Relacje Aleksandra Grigoriewicza z Władimirem Putinem nie „zatrybiły” od samego początku, od pierwszego ich spotkania na szczycie WNP pod koniec 1999 roku – pisze rosyjski politolog Andriej Piontkowski na stronie internetowej radia Svaboda.

– Putin, wówczas jeszcze premier Federacji Rosyjskiej, grzecznie i spokojnie (tak jak niegdyś nauczono go w szkole KGB rozmawiania z podejrzanym), przypomniał prezydentowi Białorusi o niezapłaconych rachunkach za gaz, opiewających na setki milionów dolarów.

„Wielki Słowianin”, z wysokości swojego nieznośnie dużego wzrostu krzycząc odpowiadał na to, że  chroni nasze zachodnie granice Świętego Przymierza przed inwazją hord NATO, wnosi tytaniczny wręcz wkład w ogólne bezpieczeństwo, który koszuje miliardy podłych dolarów amerykańskich, i wreszcie, że targowanie się w tej kwestii jest nie na miejscu. Z Putinem od dawna nikt w ten sposób nie rozmawiał, nie spodobało mu się to.

Nieprzyjemne przeczucie nawiedziło Wielkiego Słowianina. Przecież miło było, gdy dosłownie wszystko miał przy dziadku! (Putinie – red.). Raz w roku przyjeżdżał do Moskwy, podpisywał kolejną, nic nie znaczącą bumagę o jeszcze głębszej, ostatecznej integracji z Rosją, rozbijał w Granitowej komnacie wypity wcześniej kieliszek wódki i wyjeżdżał z pakietem preferencji ekonomicznych, wartych miliardy dolarów.

Będąc, jak większość niewykształconych dyktatorów XX wieku, domorosłym psychologiem, doskonale rozumiał wszystkie kompleksy i fantazje rosyjskiej „elity” politycznej – nostalgie za utraconą imperialną wielkością, potrzebę posiadania „młodszego brata”, lgnącego do majestatycznej ręki. Umiejętnie i drapieżnie wręcz to wykorzystywał, ale nigdy przez myśl mu nie przyszło, że kiedykolwiek zostanie zredukowany do roli gubernatora mińskiego czy sekretarza komitetu obwodowego.

W megalomańskim przeręblu, w którym od dziesięcioleci kąpały się rosyjskie „elity” polityczne, zjednoczenie z Białorusią jest Świętym Gralem, krokiem milowym w przezwyciężeniu „największej katastrofy geopolitycznej XX w.”. Pewnie tym samym, czym dla niemieckiej elity lat ’30 ubiegłego wieku był anschluss Austrii.

„Elita” w końcu nieśmiało zaczęła wypytywać: „No kiedy, kiedy Wy,  Aleksandrze Grigoriewiczu, wreszcie wejdziecie w nas całym swoim jestestwem?”. Na co Wielki Słowianin z godnością odparł: „Białoruski oficer bierze pieniądze. Jeszcze jak bierze. Ale wyłącznie jako suwerenny i niezależny podmiot prawa międzynarodowego”.

Minęło kolejne 15 lat, a na przednoworocznej konferencji prasowej Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej w Moskwie, dwóch ostatnich dyktatorów Europy, spojrzało na siebie z nieskrywaną nienawiścią.

„Wychować sobie Łukaszenkę? – to się nie uda nikomu”, – odważnie rzucił, w obecności kilku innych postsowieckim czynowników Wielki Słowianin. Takie zniewagi, ani w „piterskim pałacu”, ani w bandyckim Petersburgu lat ’90, a ni na wyżynach rosyjskiej władzy, nigdy nie są wybaczane!

Najwyraźniej Łukaszenka skalkulował sobie wszystko. On bardzo poważnie traktuje zagrożenie dla własnego życia, jak i wyzwania dla niepodległości i suwerenności Białorusi. Za życia Łukaszenki anschlussu nie będzie. To akurat Kreml zrozumiał. Ale jeszcze nie zorientował się, że anschlussu nie będzie nigdy, i dlatego gotowi są pójść na jeszcze jedną imperilną awanturę.

Na Białorusi, przez ostatnie dwie dekady wzmocniła się tożsamość narodowa i państwowa. Nie było tego jeszcze w 1996 roku, kiedy Moskwa na swoje nieszczęście pomogła Łukaszence przeprowadzić zamach stanu i odsunąć od władzy starą nomenklaturę komunistyczną. Łukaszenka 20 lat kołował Moskę, jak wirtuoz grał na jej imperialnych kompleksach, i jak wilk bronił przed nią swojej władzy, a wraz z nią – suwerenności Białorusi.

Bratnia operacja 1 Frontu Białoruskiego w celu sunięcia Aleksandra Łukaszenki może stać się jeszcze bardziej spektatkularną operacją Rosji, niż na Krymie. Zagnani do kąta dyktatorzy często skłonni są działać według logiki  szekspirowskiego bohatera.

Kresy24.pl za svaboda.org

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: