Co wyniknie z pracy Polsko-Ukraińskiego Forum Historyków? Ukraińcy uznają zbrodnie UPA?

Takeda

7 sierpnia 2015 o 11:38 Odpowiedz ↓

Pane Pawło ! 130 tysięcy bestialsko wymordowanych ludzi przez czerń ukraińską, to też fotomontaż !?

Do czego jeszcze się posuniecie, wy nędzni apologeci banderyzmu ?
„Wianuszek dzieci” to jedna z metod mordowania, stosowana przez dzicz ukraińską. Żadne nieudolne próby kwestionowania autentyczności, czy też dat zrobionych zdjęć nie zmienią faktów i dowodów świadczących przeciw Ukraińcom.

Jarema

7 sierpnia 2015 o 17:58 Odpowiedz ↓

Przestań ukrainski bandyto odwracać uwagę od Ludobójstwa Wołynskiego dokonanego przez bandytów z upa! Nic ci to nie da wszyscy na świecie i tak znają prawdę i wiedzą że bandyci ukraińscy dokonali Holocaustu na narodzie Polskim

Paweł

10 sierpnia 2015 o 22:46 Odpowiedz ↓

Nie można wykluczyć, że wpisy pod tym artykułem będzie kiedyś czytał ktoś poważnie zainteresowany historią, badaniem autentyczności dokumentów itp. Dlatego postanowiłem zapisywać tu wszystko, co uda mi się ustalić w sprawie zdjęć lipnickich. Sprawę utrudnia brak możliwości umieszczania grafiki w komentarzach, ale postaram się opisać spostrzeżenia słowami.

Największe wątpliwości budzi zdjęcie publikowane przez WGC 10 lipca 2015 roku, jako ilustracją do tekstu pod tytułem: „Rocznica Krwawej Niedzieli na Wołyniu. Zapal ofiarom Znicz Pamięci”. Jest tam zamieszczona kolorowana wersja o największej rozdzielczości, spośród wszystkich wersji, jakie dotąd napotkałem.

Dzisiaj natrafiłem na wcześniejszą (jak przypuszczam) wersję zdjęcia, na której duże partie płotu są niewidoczne, prawdopodobnie z powodu prześwietlenia negatywu. Przypuszczam, że w tych partiach rysunek płotu mógł być odtworzony cyfrowo na późniejszych wersjach zdjęcia. Tę napotkaną dziś wersję zdjęcia, o niewielkiej rozdzielczości, wraz z innymi zdjęciami lipnickimi publikowanymi na tej samej stronie, zapisałem na twardym dysku.

Richard

29 listopada 2015 o 18:48 Odpowiedz ↓

POLSKA – UKRAINA. Młodzież nie chce cierpieć za grzechy dziadków. Wybierzmy mądrość.

W 1982 r. zostałem powołany do 2-letniej służby wojskowej. Musiałem wyjechać. Babcia, z którą spędzałem dużo czasu i byliśmy z sobą związani, nie była zupełnie sama, ale wiedziałem, że nie jest jej dobrze. Kiedy mogłem odwiedzałem ją, ale to nie wystarczało. Obiecałem jej, że zarobię pierwsze pieniądze i zabiorę ją do miasta. W tym celu założyłem sporą plantację truskawek i poświęciłem się intensywnej pracy w polu. W roku 1984 pole mi zarosło perzem. Ryzykowałem utratę całej plantacji. Nie poddałem się, za ro musiałem Przez zimę opracowałem innowacyjne rozwiązanie i wiosną przystąpiłem do energicznej pracy. Walczyłem z perzem, a babcia czekała na mnie. Gdy nareszcie pięknie zakwitły truskawki, zwiastując duże plony … babcia zmarła. Było to w dzień jej urodzin – 22 maja 1986 r.. Wtedy przypomniałem sobie powszechnie znane przysłowie:
„SPIESZMY SIĘ KOCHAĆ LUDZI … TAK SZYBKO ODCHODZĄ”.
Właśnie wtedy, w 1986 r., postanowiłem niczego nie odkładać na później.

Natychmiast poprosiłem ojca o dokładniejsze informacje nt wydarzeń na Wołyniu w roku 1943, gdzie on się urodził i skąd pochodzili moi przodkowie oraz liczni krewni. Od dawna bardzo interesowałem się tą częścią historii polsko-ukrainskiej i miałem dziwne przeczucia, że to ja muszę, coś ważnego, z tym zrobić. Natychmiast napisałem listy do 4-5 osób (Ukraińców), nazwanym przez ojca z imienia i nazwiska. Podałem adresy wymyślone z mapy. Mieli być mieszkańcami wsi, zamieszkałej kiedyś głównie przez Ukraińców, do której przylegała miejscowość, zamieszkała w większości przez Polaków – z tej miejscowości pochodził mój ojciec, dziadek, a w wszyscy, mieszkający tam Polacy, byli z sobą w jakiś sposób spokrewnieni. Uznałem, że Ukraińcy wciąż tam mieszkali. Po kilku miesiącach otrzymałem jedną odpowiedź od starszego małżeństwa, z zaproszeniem do przyjazdu. Byłem mile zaskoczony, bo udało mi się nawiązanie kontaktu z realnymi ludźmi, za komunistyczną granicą. W tamtych czasach wyjazd do ZSRR graniczył z cudem. Odważyłem się. Pojechałem na Ukrainę, na Wołyń, do miejsc, gdzie rozpoczęła się tzw. rzeź wołyńska. Mieszkałem tydzień w dużej wsi w powiecie Kostopol, obw. Równe. Jak sądziłem – zaprzyjaźniłem się z tym małżeństwem, chociaż wyraźniejszy związek wyczuwałem ze starszą, elegancką Panią Sofiją, żoną Iwana. Sofija była urodzona ok. 1923 r., Iwan był chyba rok starszy. Byłem przyjęty wyjątkowo ciepło, chociaż w skromnych warunkach, w wiejskim, drewnianym domku. Codziennie rano przyglądałem się pracom na polach kołchozowych. Dziwił mnie wielki, czarny stóg słomy, stojący jakieś 500 m od domku, w którym mieszkałem.

Następnie przywiozłem tam ojca. Bał się przyjechać, ale wysłuchał moich relacji o dobrym przyjęciu i zaryzykował. Codziennie kogoś odwiedzaliśmy, każdy chciał z nami rozmawiać, ugościć. HUTWIN (ГУТВИН) – naszej miejscowości rodzinnej już dawno nie było. Nie pozostał tzw. kamień na kamieniu. Teren podwórka odnaleźliśmy po zlokalizowaniu dawnego bagna (jeziorka), które częściowo leżało na obszarze naszego gospodarstwa. Następnie to małżeństwo starszych Ukraińców przyjechało do nas, do Polski. Zawiązała się więź emocjonalna Sofiji z moją mamą.

Odwiedzałem to Starsze Małżeństwo co kilka lat, ale po raz ostatni, w roku 2005. Wtedy zapukałem do drzwi ich domku, ale nikt nie otwierał. Wszedłem, jak do siebie. W pokoju znalazłem Ich, przestraszonych. Nie poznali mnie od razu. Po chwili padło pytanie od Sofiji: „To Ty Richard”? Popłakała się, wycałowała, zaprosiła do stołu. Przy obiedzie, po raz pierwszy zadałem trudne pytanie: „Dlaczego? Czy to musiało się stać?” i położyłem na stole (przy Sofiji i Iwanie) książki Siemaszko ze zdjęciami zabitych Polaków z sąsiednich miejscowości, w tym z Janowej Doliny. Bardzo zależało mi na zrozumieniu szczerości relacji ze mną, bo w końcu byłem Polakiem, który jest potomkiem miejscowych Polaków i jako pierwszy i jedyny z miejscowości HUTWIN (ГУТВИН)…: przyjeżdżał do nich, mieszkał wśród nich, został zaakceptowany i jest nazywany „jak członek rodziny”. Wtedy, przy stole, zrobiłem jeszcze coś więcej – w saszetce na stole położyłem dyktafon, żeby nic nie umknęło mojej uwadze. Na moje pytanie Sofija popadła niemal w histerię, płakała, wołała do Iwana, poddawała pod wątpliwość opisy pod zdjęciami, twierdząc, że „to na pewno nie Ukraińcy”, „to musieli zrobić Niemcy?”. „to na pewno zrobili Niemcy”. Iwan jednak milczał. W zasadzie niedosłyszał, ale Sofija podnosiła głos. W tym momencie postanowiłem zostawić ich samych i wyszedłem do samochodu po drugą książkę. Dałem im czas na rozmowę w cztery oczy. Nagrania nie odsłuchałem przez kolejne 9 lat – zrobiłem to dopiero 30.03.2014.
Ponownie pojechałem na Ukrainę w dniu 27.08.2014. Będąc już za granicą, postanowiłem odwiedzić Sofiję i Iwana. Ktoś z ich wsi powiedział mi przez telefon, że oni wciąż żyją. Kupiłem jedzenie, drobne prezenty, kwiaty i … telefon komórkowy, żeby już mieć z nimi stały kontakt, gdy wyjadę. Przyjechałem około południa. Jak zwykle musiałem kogoś zapytać o drogę, bo coś tam się zmieniło. Napotkany stary Ukrainiec okazał się bardzo rozmowny i zainteresowany. Rozpoznał mnie. Porozmawiał. Skierował mnie gdzie trzeba i „podpowiedział”, żebym pojechał zobaczyć pomnik w mojej rodzinnej miejscowości HUTWIN (ГУТВИН) … . Najpierw pojechałem do domu Sofiji i Iwana. Od sąsiadów dowiedziałem się, że oni jednak już nie żyją. Poczułem szczery smutek – znowu nie zdążyłem. Postanowiłem znaleźć ich groby na cmentarzu. Zostałem skierowany do córki Iwana, o której istnieniu wiedziałem, ale nigdy IWAN mi jej nie przedstawił. Byłem j blisko nieznanego mi pomnika – około 0,5 km od domu Sofiji i Iwana. Popatrzyłem na niego z podwórka. To był przecież ten „stary stóg słomy”. Iwan nigdy nie potrafił mi wyjaśnić, dlaczego on nie został usunięty przez 20 lat. Do pomnika nie udało mi się dojechać samochodem. Musiałem przejść piechotą ostatnie ok. 200 m, po bardzo podmokłym terenie.
Czytam napis na tablicy!!! ” W TYM MIEJSCU, W LATACH 1942-1943 BYŁ ZORGANIZOWANY GŁÓWNY SZTAB UKRAIŃSKIEJ POWSTAŃCZEJ ARMII”.
Konsternacja!!! W „moim” HUTWIN (ГУТВИН) … powstała UPA!? Pierwsze pytanie: A czy Iwan nie było członkiem UPA? A może ja, Polak z HUTWIN (ГУТВИН) … , zostałem „zaproszony” w 1986r w jakimś innym celu i nie tylko przez Iwana, ale przez miejscową ludność, albo organizację? Zrozumiałem, że stoję w CENTRUM UPA i możliwe, że byłem narzędziem w rękach tej społeczności. Tutaj wszystko się zaczęło. To tutaj mogło być zarzewie tego konfliktu. Przecież moi krewni stanowili większość polskojęzycznych mieszkańców HUTWIN (ГУТВИН). Jestem jedynym z nich, który tutaj przyjeżdża … . Dlaczego ja? Czy mam prawo teraz wyjechać, obrazić się i nigdy tutaj nie wrócić? Czy mam prawo odwrócić się od nich wszystkich, od prawdziwej historii moich przodkow? Stałem sam, rozglądałem się po okolicy i intensywnie myślałem – przeleciał mi w myślach długi film. Patrzyłem na ziemię HUTWIN (ГУТВИН) … . Widziałem ugór i lasy, tzw. samosieje. To za te ugory zginęło 100-200 tys. Polaków i 20 tys. Ukraińców? Po co to było? DLACZEGO JA?!
Pojechałem do córki Iwana – Nadii (ok. 65 lat). Na podwórku wyszedł mi naprzeciw starszy mężczyzna – jej mąż (69 l). Przedstawiłem się. Wiedzieli, kim jestem.
– „nie zabiorę Panu żony, ale chciałbym z nią porozmawiać”. Starsza pani najpierw miała lekkie opory, ale szybko mi zaufała. Natychmiast pojawiła się dziewczynka (wnuczka Nadii), która pobiegła po jej córkę TATIANĘ (wnuczkę Iwana). Razem wszyscy pojechaliśmy na cmentarz. Kwiaty przekazałem adresatom. Zostałem zaproszony na posiłek. Skorzystałem z zaproszenia. Byłem przecież „u siebie”, ponieważ ponownie powtórzono mi, że „jestem tutaj, jak członek rodziny”.
Wtedy, przy stole „zaproponowałem”, żebyśmy porozmawiali szczerze, „jak rodzina”. Córce Iwana, zięciowi, wnuczce i prawnuczętom, w tym TANI, nauczycielce historyk w miejscowej szkole, opisałem szczerze ocenę wydarzeń na Wołyniu z pozycji Polaka. Opisałem polski punkt widzenia, zobrazowałem cierpienia, jakie przeżyły dzieci, które widziały te zabójstwa, a jeszcze żyją, pamiętają i opowiadają o tym innym. Wywiązała się wielogodzinna dyskusja, a właściwie mój monolog. Co chwilę uświadamiałem sobie, że przecież jestem tam sam – Polak – w miejscu, w którym konflikt mógł jeszcze nie wygasnąć, bo zapewne wciąż żyją sprawcy tamtych wydarzeń. Znowu pytanie – „czy mam już wyjść i pospiesznie wyjechać?”. Kontynuowałem. Wyraźne było ich niedowierzanie. Pani historyk Tania nagle stwierdziła, że w ogóle nie miała pojęcia o takim postrzeganiu historii przez Polaków. Panii Nadia i jej mąż nagle dodali, że z powodów rożnych poglądów politycznych nie rozmawiali, przez wiele lat z Iwanem. Zaczęli dodawać swoje relacje, znane im fakty. Okazało się, że, po śmierci SOFIJI, Iwan brał udział uroczystościach pod pomnikiem HUTWINIE (ГУТВИНЕ) i przyjął odznaczenie za działalność w UPA. Wkrótce dostałem kopię jego legitymacji UPA nr 260.
To właśnie ten pomnik otworzył prezydent Ukrainy JUSZCZENKO, w 2011r, gdy kończył swoją kadencję, czcząc pamięć o banderowcach. To z tego powodu wystąpiły liczne protesty w Polsce.

Wiedziałem jednak, że Iwan z wielkim sentymentem wspominał czasy, gdy razem z moim ojcem, dziadkiem bratem dziadka, grali w zespole muzycznym. Wiedziałem, jak był dobrym człowiekiem. Kochała go Sofija, a on ją. Nikt z mieszkańców nie wyrażał się źle o Polakach. Mogłem uznać, że nie było powodu do takiego konfliktu. Przed wojną panowała zgoda i przyjaźń. A jednak coś bardzo istotnego doprowadziło do bardzo poważnego konfliktu. Musiał być jakiś powód konfliktu, a jeżeli nie było w tym logiki, to inspiracja mogła przyjść z zewnątrz. Zrozumiałem, że jestem w absolutnie wyjątkowym miejscu i czasie – w PUNKCIE ZERO stosunków Polsko-Ukraińskich.
Być może mam do wykonania ważną misję i nie mam innego wyjścia, tylko muszę z tym się pogodzić? W tej miejscowości to ja reprezentuję polskich mieszkańców HUTWIN (ГУТВИН) … . Być może nie mogę się uchylać, ponieważ zostałem wskazany przez los.

Wtedy znowu przypomniałem sobie stare, mądre przysłowie:
„SPIESZMY SIĘ KOCHAĆ LUDZI … TAK SZYBKO ODCHODZĄ” i postanowiłem, że jednak nie będę odkładał na później tego, co mogę zrobić teraz.
Zaproponowałem wtedy:
„PRZEŁAMCIE SIĘ WRESZCIE. CHCECIE WEJŚĆ DO EUROPY, TO MUSICIE ZBUDOWAĆ SOLIDNY FUNDAMENT POD PRZYSZŁOŚĆ SWOICH DZIECI. JEŻELI TUTAJ SIĘ ZACZĘŁO, TO I TUTAJ POWINNIŚMY ZAINICJOWAĆ POCZĄTEK KOŃCA – ZDECYDOWANY I SKUTECZNY PROCES OSTATECZNEGO, BEZDYSKUSYJNEGO POJEDNANIA SIĘ, POPARTEGO MORALNĄ ODBUDOWĄ. TUTAJ POWINIEN ZOSTAĆ ZAINICJOWANY POCZĄTEK KOŃCA, ZACZNIJMY OD MŁODZIEŻY”.
Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że inny członek mojej / naszej rodziny jest uznanym patriotą i bohaterem ukraińskim.
Tania była zaskoczona, ale dostrzegałem jest ogromne zainteresowanie i silną motywację do działania. Ważne, że jest nauczycielem historii w miejscowej szkole i ma doskonały kontakt z młodzieżą. Przekazałem jej telefon komórkowy z numerem telefonu do mnie, który kupiłem dla Sofii i Iwana.
Tania jest też tam znaną poetką. Wydaje zbiory wierszy nt tematy społeczne, też historyczne, patriotyczne. Stwierdziła, że nareszcie ma nowe natchnienie, że dostarczyłem jej zupełnie nowych myśli. Natychmiast podjęła aktywne działania. Od półtora roku zodziennie pozostajemy w kontakcie on-line. Codziennie przekazuje mi nowe fakty, odkrywa prawdę.
Odnalazł się Ukrainiec (ok. 90 lat), który przyniósł koszyk ze święconką do ziemianki w lesie, w której ukrywali się moi dziadkowie z ojcem, od kwietnia 1943. Wtedy doszło do masakry w Półbiedzie i w Janowej Dolinie. Wtedy, to był czas Świąt Wielkanocnych. Nie doniósł na nich. Może dzięki temu nie zginęli. Uratowali się. Mieszkańcy miejscowości MS., o której piszę, długo milczeli. Przed Tanią ostrożnie, powoli otwierają się. Tania rozmawia z ludźmi, wypytuje, radzi się. Chyba otwiera sumienia starych Ukraińców, ale wielu wciąż się waha, być może boi, a są też tacy, którzy kierują do niej uszczypliwe sformułowania, na granicy pogróżek.

Dzisiaj myślę, że HUTWIN (ГУТВИН) …, to najwłaściwsze miejsce dla zainicjowania tak ważnego procesu. Mamy też wyjątkowo odpowiedni czas. Ja i Tania poznaliśmy się dopiero 29.04.2014r.. Natychmiast poczuliśmy logiczną możliwość wypełnienia ważnej misji, … ale nie swój obowiązek.

Przed kilkoma dniami odkryłem, że w roku 1917 HUTWIN (ГУТВИН) był miejscowością luterańską i jego nazwa znajduje się w opracowaniu naukowym. Mam już potwierdzenie, że w HUTWIN (ГУТВИН) mieszkali MAZURZY, zwani Niemcami. HUTWIN (ГУТВИН) był więc oazą MAURSKĄ na Ukrainie. Dowiedziałem się, że ci „Niemcy” nie zostali zamordowania i nie wyjechali po wojnie – przenieśli się jedynie do ukraińskiej części miejscowości, w której mieszkali Iwan, Sofija i obecnie mieszka Tania. W latach 1920-1923, w okresie II RP, do HUTWIN (ГУТВИН) przybyło bardzo dużo polskich osadników. W 1927 r. w HUTWIN (ГУТВИН) mieszkało już tylko 20% „Niemców”.
Rodzą się logiczne pytania o stosunki polsko-niemieckie w HUTWIN (ГУТВИН). Trzeba wyjaśnić rolę ludności niemieckiej w okresie powstawania sztabu UPA w HUTWIN (ГУТВИН), bo mogło dojść do współpracy ukraińsko-niemieckiej. Już wyjaśniłem, że mąż Tani jest ewangelikiem, a we wsi działa kościół luterański. Rola ludności „niemieckiej” ludności na Wołyniu w czasie konfliktu polsko-ukraińskiego w 1943, czyli w czasie okupacji niemieckiej, powinna zostać wnikliwie zbadana. Mam coraz więcej cennych materiałów. Jeszcze żyją ludzie, którzy wiele pamiętają.
Mam też informacje o możliwej prowokacji komunistycznej partyzantki, do której mogło dojść na samym początku konfliktu, po pierwszym napadzie na posterunek niemiecki – chodzi o mord w PAROŚLI.

Wkrótce okazało się, że jeden z moich dalszych przodków (o tym samym nazwisku) był nazywany „POLAKIEM, PATRIOTĄ UKRAINSKIM”. Na Ukrainie istnieje jego muzemu w rodzinnym dworku, jego nazwiskiem nazwane są wyższe szkoły oraz ulice , np. jedna z głównych ulic Lwowa. Ten POLAK zabiegał o niezależność Ukrainy, ale przestrzegał przez ukraińskim szowinizmem i skłonnością do anarchii. Czytałem niektóre jego opracowania. Uważam, że większość Polaków zgodzi się z jego poglądami. Przed miesiącem odnalazłem żyjącego potomka tego Polaka – ma 95 lat i doskonałą pamięć.

Piszę w celu weryfikacji opinii. Liczymy na obopólną wolę wypracowania kompromisu, chęci budowy wspólnej przyszłości i jedności. Szczególnie liczymy na młode pokolenia, które miałoby zbudować nowy „FUNDAMENT” nowych relacji polsko-ukraińskich. Jestem przekonany, że młodzież ukraińska w niczym nie ustępuje polskiej i chce żyć tak samo, jak my. Zaszłości historyczne nie są łatwe, ale nie mamy prawa budować wspólnej historii na gruzach. Trzeba natychmiast zbudować silne, zdrowe, bez moralnej skazy, fundamenty pod nowe relacje polsko-ukraińskie, a nawet słowiańskie, europejskie, międzynarodowe. Grzechy przeszłości dotyczą tych, którzy uczestniczyli w tamtych wydarzeniach i już odeszli, albo wkrótce odejdą. Miałem okazję żyć w domu takich Ukraińców, w PUKNCIE ZERO. Poznałem ich, jak ojca i matkę. Wiem, że trzeba pozostawić ich sumieniu ocenę tamtych czasów i nie mamy prawa obarczać winą młodego pokolenia. Oni na pewno też tego sobie życzą.

Potrzebne jest jednoznaczne przełamanie opinii publicznej z obydwu stron. Trzeba pamiętać, że nic nie jest czarne i białe. Tragiczna historia słowiańskich narodów musi mieć swój szczęśliwy finał. Każdy chciałby mieć swój dom. Każdy naród chciałby mieć swoje państwo, ale nie każdemu dano taką możliwość. Gdy tak trudno jest zbudować dom na tych samych gruntach, to zbudujmy wspólny dom. Taka jest idea zjednoczonej Europy – UE.
Jeżeli spotkam się z mocnym poparciem, to:
– powstanie Fundacja Polsko-Ukraiński „FUNDAMENT”
– wystąpimy z inicjatywą utworzenia w HUTWINIE (ГУТВИНЕ), czyli w tym PUNKCIE ZERO:
– CENTRUM SOLIDARNOŚCI SŁOWIAŃSKIEJ i BIZNESU
(ЦЕНТРА СЛАВИАНСКОЙ СОЛИДАРНОСТИ и БИЗНЕСА)

Rozwijam kontakty z dawnymi mieszkańcami HUTWINA (ГУТВИНА), to jest ze swoją rodziną.
Oni w pełni akceptują naszą ideę.

W tym wypadku mądrość nakazuje przerwanie nakręcania spirali wzajemnych oskarżeń o zabarwieniu nacjonalistycznym.
Proponuję zauważyć, że wszelkie oskarżenia o zbrodnie z lat 1943-1945 są kierowane pod adresem całego narodu ukraińskiego, jak też i polskiego. Przypinamy automatycznie metkę każdemu, kto należy do tych narodów. To prosta drogą do nowych konfliktów narodowych, ale nie do idei wspólnej Europy. Na Majdanie w Kijowie, a szczególnie podczas kampanii prezydenckiej na Ukrainie dominowało hasło: „ŻYJMY PO NOWEMU” … i Ukraina wybiera Europę. W takim razie nie mam więcej pytań. Wystarczy popatrzeć dobrze wykształcone młode pokolenie tych Ukraińców, którzy pracują wśród nas i chcą żyć tak samo, jak my. Chcą być z nami. Nie – oni już są z nami. My też ich akceptujemy i szanujemy za pracowitość. Pracują dla nas, a my chętnie ich zatrudniamy – wygląda na to, że dużo chętniej, niż imigrantów z krajów arabskich. Dlaczego milczymy? Dlaczego nie oceniamy właśnie tych Ukraińców? Dlaczego nie chwalimy ich za te pozytywne cechy? Zapytajmy też ich, jak oceniają obecną Polskę, a szczególnie nasze młode pokolenie. Nie wolno pozwolić, żeby w tak ważnych sprawach decydował los, albo zwykły przypadek. BĄRDŹMY MĄDRZEJSI. Poznajmy się jeszcze lepiej. O nic więcej prosić nie trzeba. Jestem spokojny o wyniki.

Chcę jednak poznać Wasze wypowiedzi, opinię.
Od Tani, która ma na utrzymaniu dzieci i mieszka tam … , oczekuje się dużej odwagi i wytrwałości. Ja też mam swoje życie, rodzinę i liczne obowiązki. Nakreślając sobie tak ważne zadania, musielibyśmy poświęcić większą część swojego czasu i energii. Do działania przekona nas jednoznaczne POPARCIE OPINII PUBLICZNEJ dla idei natychmiastowego pojednania polsko-ukraińskiego, począwszy od FUNDAMENTÓW, czyli z miejscowości HUTWIN (ГУТВИН)…, po czym, jak się spodziewamy, proces rozleje się na całą Ukrainę i Polskę oraz Rosję i inne kraje słowiańskie/europejskie.

Dyskusji zachęcam zarówno Polaków, jak też Ukraińców.
Podaję też kontakt e-mailowy:

ri************@wp.pl

Pozdrawiam i dziękuję.

RICHARD

Paweł

7 sierpnia 2015 o 11:41 Odpowiedz ↓

Uznać trzeba WSZELKIE ZBRODNIE. Jest dziś w Polsce wielu historyków, którzy badają i dokumentują WSZYSTKO, a nie tylko to, co pasuje do z góry ustalonych wniosków. Na przykład, duże wrażenie zrobił na mnie wykład Tomasza Berezy o Piskorowicach. Jest dostępny w Internecie.

Paweł

7 sierpnia 2015 o 20:40 Odpowiedz ↓

Marcin!
Ważne pytanie:

SKĄD CZERPIESZ WIEDZĘ, ŻE HENRYK SŁOWIŃSKI BYŁ DOWÓDCĄ LIPNICKIEJ SAMOOBRONY?

tagore

11 sierpnia 2015 o 08:01 Odpowiedz ↓

@Marcin zamiast prowadzić sterowaną za każdym razem tak samo dyskusję z Panem Pawłem lepiej zająć się czymś innym. Niech pan prześledzi dyskusje prowadzone wcześniej przy tekstach na temat zbrodni UPA i OUN-B przez tego człowieka. Stara się zawsze sprowadzić rozmowę na boczny tor i zalać masą wpisów.
Naprawdę szkoda czasu.

tagore

8 sierpnia 2015 o 12:51 Odpowiedz ↓

Nie sądziłem ,że polska oświata w kwestii Historii współczesnej jest tak kiepska. Można by na podstawie tej wypowiedzi uznać ,że raporty słane Szuchewyczowi przez dowódców UPA z realizacji „operacji polskiej” są fikcją ,a i relacje szczęściarzy ,którzy rozpoznali sąsiadów
lub mieszkańców sąsiednich wsi są kłamstwem.
Proponuję przybrać login „Wiatrowycz”,będzie zręczniej.

Wołyń1943

7 sierpnia 2015 o 21:29 Odpowiedz ↓

Otóż to! Kolejny przykład na trwonienie publicznego grosza! Efektem wspólnych konferencji historyków polsko-ukraińskich jest to, że Ukraińcy coraz śmielej mówią i piszą o polskiej okupacji w okresie międzywojennym, polscy historycy, by nie drażnić braci Ukraińców Małopolskę Wschodnią nazywają Zachodnią Ukrainą. Skoro dobre imię upowskich ludobójców jest chronione ustawą, to nadzieje na rzeczową i wiarygodną ocenę „działań” UPA na Wołyniu są NAIWNOŚCIĄ!!! Tylko dlaczego za tę lekcję naiwności to znów ja (polski podatnik) ma łożyć z własnej kieszeni?

tagore

7 sierpnia 2015 o 17:48 Odpowiedz ↓

Wystarczy posłuchać dyskusji w parlamencie ukraińskim i wypowiedzi polityków aby stwierdzić ,że Pański apel jest
raczej bezprzedmiotowy gdyż zakłada dobrą wolę obu stron.
Na Ukrainie ,żaden polityk z pierwszej i drugiej półki nie angażuje się
w promowanie współpracy z Polską. Wypada przyjąć to do wiadomości.