Blitzkrieg w Polsce 1939 r.
Fot. „II wojna światowa. Obrona Polski, T. II, Warszawa 2009
Polskie związki operacyjne walczące od 1 września 1939 roku z dwoma agresorami: niemieckim Wehrmachtem oraz siłami słowackimi (Slovenská Pol’ná Armáda), spływały utrudzone marszami i walkami, na obszar tzw. przedmościa rumuńskiego, które – w oparciu o granicę z Węgrami i Rumunią miało stanowić ostateczny punkt oporu i miejsce przetrwania władz.
Wieczorem 16 września 1939 roku, tj. w przeddzień spodziewanej ofensywy francusko-brytyjskiej, strona polska panowała jeszcze nad wschodnią połową kraju.
Trwały bitwy izolowanych zgrupowań: pod Tomaszowem Lubelskim (Armia „Kraków”) i nad Bzurą (Grupa Armii gen. Tadeusza Kutrzeby). Broniły się: Hel, twierdza Modlin, a nade wszystko Warszawa. Na morzu operowały jeszcze polskie okręty; także lotnictwo kontynuowało nierówną walkę.
Najważniejsze zaś było to, że tempo posuwania się oddziałów niemieckich wyraźnie zmalało, a sytuacja na zapleczu zdawała się stabilizować – formowano nowe oddziały, reorganizowano służby; trwały przygotowania do odbioru sprzętu (przede wszystkim samolotów) zakupionego u sojuszników.
W Sztabie Naczelnego Wodza, stacjonującym od 16 września w Kołomyi, nastroje poprawiły się dostrzegalnie. Walka o czas wydawała się być – mimo nadspodziewanie wielkich strat obszaru, ludzi i sprzętu – wygrana.
Tymczasem na Zachodzie, w ciągu dwóch tygodni następujących po wypowiedzeniu wojny Niemcom, Wielka Brytania i Francja prowadziły podwójną grę.
Z jednej strony, prowadząc ograniczone działania lotnicze (loty rozpoznawcze, zrzut ulotek) i morskie (rozwinięcie blokady, osłona własnych komunikacji), podjęły mobilizację i koncentrację wojsk lądowych do uderzenia na froncie zachodnim.
Z drugiej jednak, prawdopodobnie wobec uświadomienia sobie nieuchronności pobicia Rzeczypospolitej wskutek zaskakująco szybkiego tempa pochodu Niemców oraz oczekiwanego wkroczenia do Polski sił sowieckich, Londyn i Paryż zdecydowały się ograniczyć bieżącą aktywność militarną tylko do demonstracji.
Decyzja w tej sprawie zapadła 12 września 1939 roku, na konferencji w Abbeville we Francji. Premierzy Neville Chamberlain i Édouard Daladier oraz alianccy dowódcy wojskowi z gen. Mauricem Gamelinem na czele ustalili wtedy, że nie udzielą Polsce natychmiastowej pomocy.
Przedstawiciele dyplomatyczni i wojskowi RP we Francji i Wielkiej Brytanii nie zostali o tym poinformowani; przeciwnie, przyjmowano ich interwencje na rzecz przyspieszenia pomocy, dając do zrozumienia, że zaangażowanie się sojuszników jest już niedalekie.
Moment zwrotny istotnie nadchodził. Miał on jednak wyglądać zupełnie inaczej, niż zakładali przywódcy naszego kraju.
Gen. Maurice Gamelin (1872–1958), dowódca Francuskich Sił Zbrojnych, od września 1939 r. głównodowodzący francuskich i brytyjskich sił sprzymierzonych, który m.in. zdecydował o nieudzieleniu Polsce pomocy w kampanii wrześniowej
Fot. Wikipedia – domena publiczna
RTR na podst. „Kampania polska 1939 – walka o czas”
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!