„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XV) Karol Baczyński

17 lis 2023 Historia i Wspomnienia, Niepodległość 0 comments

Karol Baczyński
Fot. Centralne Archiwum Wojskowe (Warszawa)

Karol Baczyński urodził się 11 lutego 1865 roku we Lwowie jako syn Jana i Anny z domu Fischer.

Uczęszczał do szkoły realnej we Lwowie, a następnie do Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, które ukończył w 1889 roku. W tym okresie działał w tajnym towarzystwie młodzieżowym „Orzeł Biały”. Od 1893 roku pracował jako niższy urzędnik w Sądzie Obwodowym we Lwowie. Jednocześnie należał do Ochotniczej Straży Pożarnej we Lwowie oraz do tamtejszego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W 1897 roku został mianowany kancelistą w Sądzie Powiatowym w Mikołajowie. Pracując tam, kontynuował działalność w „Sokole” oraz tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej, należał również do Towarzystwa Szkoły Ludowej. W 1907 roku awansował na oficjała kancelaryjnego i już w tym charakterze został w 1908 roku przeniesiony do Sądu Krajowego we Lwowie, gdzie pracował do wybuchu I wojny światowej.

W latach 1910-13 był członkiem Rady Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Królestwie Galicji i Lodomerii i jednocześnie naczelnikiem Okręgowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych we Lwowie (1910-14). Równocześnie działał nadal w „Sokole”, był członkiem Drużyn Bartoszowych, Towarzystwa Szkoły Ludowej, sekretarzem Towarzystwa Urzędników Sądowych. Uczestniczył również w amatorskim ruchu muzycznym i teatralnym. Od 1911 roku był działaczem Towarzystwa Młodzieży im. T. Kościuszki, gdzie zorganizował przy nim Drużynę Strzelecką im. T. Kościuszki i został jej naczelnikiem.

Wraz z tą drużyną wstąpił w sierpniu 1914 roku do Legionu Wschodniego, gdzie dowodził kompanią. Po rozwiązaniu Legionu w Mszanie Dolnej (24 IX 1914) przybył do Krakowa, gdzie objął dowództwo 14 kompanii 3 pułku piechoty legionów. Mianowany porucznikiem, przejściowo dowodził III baonem 3 pułku piechoty (luty-marzec 1915). W maju 1915 roku został przeniesiony do nowo tworzonego 4 pułku piechoty, w którym objął dowództwo 12 kompanii.

Po bitwie pod Jastkowem przeniesiony w sierpniu 1915 roku na stanowisko komendanta obozu szkolnego Legionów w Jastkowie, awansowany do stopnia kapitana. W styczniu 1916 roku mianowany komendantem Stacji Zbornej Legionów w Kowlu i tamtejszym legionowym komendantem placu. Od stycznia 1917 roku sprawował funkcję legionowego komendanta placu w Lublinie. W marcu 1918 roku został zwolniony ze służby i powrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę zawodową w Sądzie Krajowym, gdzie awansował na st. oficjała kancelaryjnego. W tym okresie był współtwórcą i członkiem władz organizacji byłych legionistów we Lwowie.

Od 1 listopada 1918 roku uczestniczył w polsko-ukraińskich walkach we Lwowie, dowodząc Odcinkiem „Szkoła Sienkiewicza”. Po nadejściu odsieczy awansowany przez generała Bolesława Roję do stopnia majora z jednoczesnym przydziałem do Komendy Miasta Lwowa. Pod koniec listopada 1918 roku objął dowództwo II baonu 1 pułku strzelców lwowskich, przemianowanego wkrótce na 38 pułk piechoty i dowodził nim podczas walk w Galicji Wschodniej. W grudniu 1919 przeniesiony na stanowisko referenta personalnego do Dowództwa Okręgu Generalnego we Lwowie, a od marca 1920 roku był dowódcą batalionu wartowniczego.

W kwietniu 1920 roku przeniesiony na stanowisko komendanta placu i zastępcy komendanta miasta w Mińsku Litewskim. Podczas odwrotu został w lipcu 1920 roku ponownie dowódcą batalionu wartowniczego, a od grudnia 1920 roku był dowódcą Powiatu Etapowego Łuniniec.

Po zakończeniu wojny odkomenderowany do służby w Batalionach Celnych, był dowódcą batalionu celnego nr 30 (1 VIII 1921 – 1 IX 1922), a następnie zastępcą komendanta wojewódzkiego Straży Granicznej w Białymstoku (1 IX 1922 – 15 VII 1923). Z tego stanowiska zwolniony do rezerwy w stopniu podpułkownika.

Po demobilizacji powrócił do Lwowa i od stycznia 1924 roku ponownie pracował jako urzędnik w Sądzie Okręgowym we Lwowie., przechodząc w październiku 1927 roku na emeryturę.

Był długoletnim wiceprezesem Okręgu Lwowskiego Związku Legionistów Polskich (1925-30), a w latach 1929-30 – prezesem nowo utworzonego oddziału lwowskiego tej organizacji. Działał również w Związku Obrońców, był członkiem zarządu Straży Mogił Polskich Bohaterów (1928-32), współorganizatorem i pierwszym skarbnikiem Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich. Należał do zarządu lwowskiego oddziału Związku Strzeleckiego oraz Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny.

Po rozwiązaniu lwowskiej Rady Miejskiej został 31 VII 1927 roku mianowany członkiem Rady Przybocznej komisarza rządowego dla miasta Lwowa, a po odwołaniu zarządu komisarycznego został 24 V 1930 roku mianowany członkiem Tymczasowej Rady Miasta Lwowa i funkcję tę pełnił do maja 1934 roku.

Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną udzielał schronienia ukrywającym się oficerom WP. Aresztowany przez NKWD w grudniu 1939 roku we Lwowie. Zamordowany wiosną 1940 roku w Bykowni.

Odznaczony m.in: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Odrodzenia Polski V klasy, Krzyżem Walecznych sześciokrotnie, Złotym Krzyżem Zasługi dwukrotnie, Krzyżem Obrony Lwowa.