„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XIII) Witold Wolański

Zaświadczenie Związku Obrońców Lwowa
Fot. Centralne Archiwum Wojskowe (Warszawa)

Witold Kazimierz Wolański urodził się 2 III 1878 roku we Lwowie jako syn Antoniego i Józefy z domu de Signo.

Uczęszczał do II, a potem V Gimnazjum we Lwowie i w tym ostatnim zdał w 1898 roku egzamin dojrzałości. Następnie ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej i w 1902 roku zdał 2 egzaminy rządowe z budownictwa. W trakcie studiów odbył jednoroczną służbę wojskową w 30 pułku artylerii polowej armii austriackiej (1900-01), jednak po półrocznym okresie służby został zwolniony na skutek reklamacji rodziny.

W latach 1902-06 zaliczył praktykę budowlaną u koncesjonowanych budowniczych, a w maju 1906 roku zdał egzamin na koncesjonowanego budowniczego. Od jesieni 1906 roku pracował w Departamencie Technicznym Magistratu miasta Lwowa, a  od 1912 roku kierował w nim działem konserwacji koszar wojskowych, będących własnością miasta.

Od czasów studenckich działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” we Lwowie a od 1912 roku uczestniczył w tworzeniu Polowych Drużyn Sokolich od kwietnia 1913 roku był zastępcą komendanta III Polowej Drużyny Sokolej we Lwowie.

Podczas I wojny światowej mianowany radcą budownictwa magistratu lwowskiego, zorganizował oddział techniczno-sanitarny Magistratu. Od 2 listopada 1918 roku uczestniczył w polsko-ukraińskich walkach o Lwów, początkowo jako szeregowiec II Odcinka (Szkoła Marii Magdaleny), później łącznik między Komendą Naczelną i organami poborowymi oraz organizator biura konskrypcyjnego.

Po dotarciu odsieczy do miasta pracował w grupie budownictwa wojskowego referatu technicznego Komendy Miasta Lwowa jako kontroler rachunków, a od maja 1919 roku był zatrudniony w lwowskim Zarządzie Budownictwa Wojskowego – najpierw jako inżynier kontraktowy VI rangi, a od 1 VIII 1919 roku do końca wojny jako urzędnik kontraktowy w jego Wydziale Budowlanym. W 1921 roku zwolniony ze służby na własną prośbę, powrócił do pracy w lwowskim magistracie.

Dekretem z 15 XI 1922 roku przyjęty jako wybitny specjalista „w drodze wyjątku” do WP jako urzędnik wojskowy VII rangi z przydziałem do Departamentu V Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od lutego 1923 roku przydzielony był do Komendy Obozu Warownego Wilno. W związku z likwidacją instytucji urzędników wojskowych został 27 III 1924 roku przemianowany na oficera zawodowego w stopniu podpułkownika. W Wilnie pozostał do grudnia 1925 roku kiedy to został przeniesiony na zastępcę szefa do Szefostwa Budownictwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie i z tego stanowiska został w czerwcu 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku.

Jesienią 1927 roku przeniósł się do Katowic, gdzie w latach 1927-30 był kierownikiem budowy Katedry Śląskiej (Chrystusa Króla). W 1931 roku powrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę zawodową. Od stycznia 1934 roku był biegłym sądowym w zakresie budownictwa lądowego oraz architektury. Był członkiem Związku Oficerów w Stanie Spoczynku.

Aresztowany w grudniu 1939 roku wieziony w Lwowie, a następnie w Kijowie. Został zamordowany wiosną 1940 roku w Bykowni.

Odznaczony m.in. Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką Honorową „Orlęta”, Krzyżem Obrony Lwowa.

RTR

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:

Powiązane wiadomości:

„Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XII) Zygmunt Zajączkowski „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (XI) Walerian Wiczyński „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (X) Władysław Jędrzejewski „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (IX) Stanisław Wiszniewski „Semper Fidelis”. Bohaterowie obrony Lwowa (VIII) Tadeusz Ruebenbauer