„Rusinem byłem, jestem i będę”. Łemkowskie przesłanie do Polaków i Ukraińców

I takie cos potrzeba naglasniac, zeby Polacy (ci ktorzy nie wiedza)dowiedzieli sie o Lemkach, a Ukraincy, ze nie wszyscy Rusini to „Ukraincy”. W Rzeczpospolitej zawsze zyly rozne narodowosci, w zgodzie, dopoki Niemcy nie zaczeli mieszac.

No to śmieszny ukraiński IPN ślag trafi. Nawet Łemkowie mówią dość propagandzie Wiatrowycza. Swoją drogą ten ich IPN tylko z nazwy podobny. Oni mają tam na Ukrainie jakiś dziwny rodzaj niższości, chcieliby żeby u nich było jak w Polsce, a robią wszystko źle. Tak więc Wiatrowyczu i Tymie nie idźcie tą drogą. Choć może to i dobrze, bo z nimi to przyjaźni Polsko- Ukraińskiej nie będzie.

Upaińskość to stan umysłu. Kto zna Ukraine, to wie, ze nie ma ścisłej granicy pomiedzy Ukraińcami , a UPAińcami. Tak jak nie ma granic pomiędzy Polakami , a kaczystami. Kazdy Ukrainiec może być UPAińcem i każdy Polak kaczystą. Chore ideologie zamieszkuja w głowach ludzi małych duchem i zasadami moralnymi. Co tam naród, w najlepszych polskich rodzinach pojawiają się kaczyści. Tak jak i w Odessie można znależć zatwardziałych UPińców. Łemkowie, jako tacy i to dziś, a nie „wczoraj”, odcinają się od banderowców. Pytanie czy gdyby banderowcy nie zostali spacyfikowani, to byli by tacy pro Polscy? Byli by tacy jak cała zachodnia Ukraina.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=28&v=Rl-t1OdrQl8

To jest zapis wizyty Ukrainców ze Lvova na miejscu rozebranego „pomnika UPA’ w Hruszowicach ….
Żal dupe ściska kiedy się patrzy na te moralne i mentalne skamieliny które przyjeżdzaja do polski tylko po to placu „uświęconym” bieżącą banderowska propagandą , bo przecież nie kośćmi zmarłych ukraińców których tam akurat nie ma …wykrzykiwać jak papugi banderowskie hasła i pogróżki typu „smiert naszym wroham” …..
Polska jest krajem pokojowym i nikomu , nawet Ukraińcom śmierci nie życzymy !!!. Ukraińcy którzy przyjeżdzają do Polski specjalnie żeby doszukiwać się tutaj jakichś swoich wrogów i wygrażać im śmiercią , budzą co najwyżej litość i chęć POMOCY !!!!…..psychiatrycznej .
To tylko wycinek i przykład mentalności ludzi podatnych na banderowska narrację historyczna ukraińskich mediów i jednocześnie żałosna prawda o niemożności jakiegokolwiek cywilozowanego porozumienia na gruncie Moralnym z Obecną rzeczywistościa na Ukrainie zachodniej …

Na marginesie warto dodać że…
W operacji antyterrorystycznej Wisła 1947 , zginęło prawie 200 !!!! żołnierzy tzw. LWP a ponad 400 było rannych , wielu zostało kalekami . 90% z nich nie była żadnymi komunistami . Bronili granic Państwa Polskiego i życia i zdrowia jego obywateli przed przybyłymi tutaj w 1944 roku oprawcami wołyńskimi , usiłujacymi narzucić grekokatolickiej ludnosci ukraińska tozsamośc i oderwać te tereny od Polski …
Pozdrawiam oredowników porozumienia „polsko-banderowskiego”….nie mieszajcie do swoich szwindli Polski i Polaków

Dodam jeszcze, że bardzo podoba mi się do radykalne odcięcie Łemków od UPA i potępienie przez nich tej zbrodniczej formacji. Tego oczekujemy od Ukraińców, co otworzy drogę do prawdziwego pojednania.

Ważne stanowisko i godne uwagi.
Warto jednak dodac, że chyba Bojkowie i Hucuły, jako równie odrębne nacje zapłaciły cenę nie mniejszą. Szczególnie Bojkowie – wszak Bieszczady były przede wszystkim ich domem a Akcja Wisła Bieszczad dotyczyła w najwyższym stopniu.
Tyle, że znowu mamy do czynienia ze schematami wynikającymi z braku zrozumienia. Bojka od Łemka czy Hucuła nikt nie był w stanie odróżnić. Ich garnięcie się do przesiedlonych Ukrańców mogło być spowodowane wspólnotą losu – przez co nie znajdowali rozróżnienia swoich nacji wśród Polaków i byli traktowani in gremio jak Ukraińcy. Dopiero jakieś postępy integracyjne potrafiły wykazać, że Dziuba czy Weksej to na pewno Łemkowie, Watral ma żonę z Bojków a Wąsaty to na pewno Hucuł.
Znani mi osobiście z tych 3 nacji całkiem przyzwoicie żyją sobie w Polsce na ziemiach zdobytych. Wracać do swojej ojczyzny nie chcą. Tak jak i Ukraińcy z Akcji Wisła.
Cóż to więc za tragedia z przesiedleniem kiedy awansowali cywilizacyjnie i nie chcą powrotu do przeszłości?

„Rusinem byłem, jestem i będę”.

W polskiej świadomości Łemko równa się Ukrainiec. Nie wszyscy wiedzą i rozumieją, że są to dwie zupełnie różne nacje. Łemkowie zapłacili wysoką cenę za utożsamianie ich ze wschodnim sąsiadem
Ukraińcy traktowali Łemków z góry, język łemkowski nazywając pogardliwie „howirką”, uważając że Łemkowie są „oderwaną od stuleci częścią narodu ukraińskiego”. Do dziś takie postrzeganie Łemków pokutuje wśród mniejszości ukraińskiej w Polsce, kościoła grekokatolickiego i ukraińskich nacjonalistów – pisze S. Zagórski w art. „Akcja Wisła. Zapomniany dramat Łemków”. Warto zapoznać się ze wspomnianą publikacją (tu można przeczytać ją w całości). Nie od rzeczy będzie również przypomnienie, że społeczność łemkowska skupiona w Stowarzyszeniu Łemków, propagującym łemkowską świadomość etniczną, zmobilizowała się do oddzielnych od Związku Ukraińców w Polsce obchodów 70 rocznicy Akcji Wisła (tu program obchodów łemkowskich, których współorganizatorem była Polska Akademia Umiejętności w Krakowie), akcentując odrębność własnej wspólnoty pamięci i losów po wysiedleńczych oraz jednoznacznie odcinając się od działań UPA
„Ukraińska Powstańcza Armia – czytamy w oświadczeniu opublikowanym na portalu stowarzyszenielemkow.pl – była dla Łemków strukturą zewnętrzną, która w 1944 roku weszła na terytorium Łemkowszczyzny, wymuszając posłuch i narzucając tożsamość ukraińską, podobnie jak w okresie okupacji niemieckiej robiła to OUN i kolaborujące z Niemcami organizacje ukraińskie”.
Łemkowskie obchody 70. Rocznicy akcji „Wisła” są „manifestacją ocalenia przed zagładą i dowodem przetrwania, przy jednoczesnym komunikowaniu świadomości ciągłego zanikania i kurczenia się własnego dobrostanu kulturowego. Są też walką o swoje miejsce w pamięci społecznej. Niosą przesłanie adresowane do współczesnych Polaków i Ukraińców rok 1947 to przede wszystkim tragedia Łemków” – napisano w przemilczanym przez większość mediów oświadczeniu AKCJA „WISŁA” (1947), CZYLI TRAGEDIA ŁEMKÓW.
Odkąd legalnie obchodzone są w Polsce kolejne rocznice akcji „Wisła”, czytamy i słyszymy nieodmiennie, że 28 kwietnia 1947 roku władze komunistyczne rozpoczęły „wysiedlanie ludności ukraińskiej z południowo-wschodniej Polski; działania prowadzone były w sposób brutalny i bezwzględny; w ciągu trzech miesięcy na Ziemie Zachodnie i Północne przymusowo przesiedlono ponad 140 tys. Ukraińców” (M. Jarosiński, PAP, 2016). Wydarzenia z tamtego roku są ukazywane jako „ostateczne rozwiązanie kwestii ukraińskiej” przez Polskę.
Nie ma wątpliwości, że akcja „Wisła” została sprowokowana przez działalność Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i jej sił militarnych, zdecydowana w Moskwie przez wodza sowieckiego Józefa Stalina, wykonana przez komunistyczny reżim rządzący wtedy Polską, sprowadziła cierpienie na wszystkich, którzy w niej utracili swe domy. Jednak dla Ukraińców akcja „Wisła” oznaczała perturbacje tylko na skrawkach zachodniego pogranicza ich historycznego osadnictwa. Nie byli wysiedlani z dużych miast, zachowali swe zasadnicze terytorium narodowe w granicach Ukrainy sowieckiej, władze komunistyczne w Polsce, gdy tylko rozbiły zaplecze OUN, zaczęły już w latach 50. przywracać Ukraińcom prawa do ich języka i tożsamości, pozwoliły na zorganizowanie się, utworzenie szkół, działalność prasowo-wydawniczą i kulturalną.
Natomiast z pamięci społecznej niemal znikł lub został przesunięty na plan drugi fakt, że to kto inny był główną ofiarą i zapłacił o wiele większą cenę za konflikt wywołany w celu przesunięcia granic Ukrainy jeszcze dalej na zachód, niż to w 1944 roku zrobił Stalin. Akcja „Wisła” w pierwszym rzędzie była tragedią Łemków (Rusinów) – osobnego względem Ukraińców i Polaków narodu wschodniosłowiańskiego. Ukraińska Armia Powstańcza była dla Łemków strukturą zewnętrzną, która w 1944 roku weszła na terytorium Łemkowszczyzny, wymuszając posłuch i narzucając tożsamość ukraińską, podobnie jak w okresie okupacji niemieckiej robiła to OUN i kolaborujące z Niemcami organizacje ukraińskie. Łemkowie w 1947 roku nie tylko doznali traumy wygnania, ale utracili to, co dla każdego narodu i jego kultury jest najważniejsze – ojczyznę. Nie jakieś jej rubieże, ale dosłownie całą. Znaleźli się w sytuacji narodu bez ziemi. To Łemkowie, ludność w olbrzymiej większości wiejska, zostali niemal w 100% wysiedleni z terytorium górskiego, którą przed wiekami zagospodarowali i na nim zbudowali swoją oryginalną kulturę. Rozproszeni po 1947 roku, nie mieli żadnego już oparcia dla swej wspólnej tożsamości w realnie istniejącym zapleczu materialnym, terytorialnym, zagranicznym państwie czy choćby diasporze. Ulegali wymuszonej asymilacji, polonizowali się lub ukrainizowali, bo władze komunistyczne nie pozwoliły im nawet po przełomie politycznym 1956 roku na założenie własnych szkół, gazet, organizacji, kościołów, powrót w strony rodzinne. Legalizację odrębnej tożsamości zawdzięczają dopiero upadkowi komunizmu.
Łemkowie zapłacili więc niezwykle ciężką, najwyższą cenę za cudzy konflikt narodowościowy. Byli w nim ofiarami, a nie współsprawcami. Zarówno wojna OUN UPA z Polską, jak i akcja „Wisła” miały zniszczyć ich odrębność i więź. Dlatego łemkowskie obchody rocznicy 1947 roku mają aspekt wyjątkowy. Są manifestacją ocalenia przed zagładą i dowodem przetrwania, ale jednocześnie walką o swoje miejsce w pamięci społecznej. Niosą przesłanie adresowane do współczesnych Polaków i Ukraińców rok 1947 to przede wszystkim tragedia Łemków
Podpisuję się pod tym artykułem, nie jest to moim art, ale w pełni się z nim zgadzam bo jestem ŁEMKIEM a nie ukraińcem

Wandalowie tworząc państwo przez jednoczenie plemion słowiańskich nikogo nie niszczono . Nie kradliśmy tożsamości , jak to obecnie się robi ! Traktowaliśmy wszystkich na równi – jak Wandalów – tzn , powinności wobec państwa były ale nic więcej .