Opatrzność zaczęła się we Lwowie

Chociaż siostry ze zgromadzenia Opatrzności Bożej nie mieszkają już w swoim dawnym lwowskim klasztorze, nie uczestniczą w mszach w kościele św. Teresy, to nie zdołano wykreślić ich z kart historii. Działają nadal, a budynki kościoła i klasztoru, chociaż przebudowane i oddane Politechnice Lwowskiej na laboratoria i sale wykładowe, nadal przypominają o 164-letniej historii zakonu.

Zabytkowe budynki wraz z murami kościoła można nadal zobaczyć we Lwowie przy dawnej ulicy Leona Sapiehy, dzisiaj Stepana Bandery. Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej powstało tutaj nieco ponad półtora wieku temu. Założyła je Marcjanna Mirska, późniejsza siostra Antonina, którą w tym dziele wspierali ówczesny metropolita lwowski, arcybiskup Łukasz Baraniecki i księżna Jadwiga Leonowa Sapieżyna.

Marcjanna Mirska rozpoczęła swą drogę zakonną od Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Szarytek we Lwowie, gdzie pracowała jako pielęgniarka. Z powodów zdrowotnych musiała jednak je opuścić, ale podążając za swym powołaniem, zaangażowała się w prace prowadzącego szeroko zakrojoną działalność charytatywną lwowskiego Towarzystwa Pań św. Wincentego à Paulo. Organizacją kierowała Jadwiga Sapieżyna, znana filantropka, która zakładała ochronki i sierocińce dla dzieci. Dostrzegając, że panująca bieda i bezrobocie stają się przyczyną prostytucji młodych kobiet, w Towarzystwie zrodziła się myśl zawrócenia ich z tej drogi. Z inicjatywy stowarzyszenia oraz abp. Łukasza Baranieckiego powstał we Lwowie w roku 1854 Dom Opatrzności dla upadłych dziewcząt. Jego kierowniczką została Marcjanna Mirska.

Dawny kościół sióstr Miłosierdzia Bożego we Lwowie

Trzy lata później, 8 grudnia 1857 roku, Marcjanna Mirska złożyła śluby zakonne. Ten dzień uznano również za datę założenia Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej. Jego przełożoną generalną została matka Antonina. W latach 1860-1862 wybudowano klasztor i kościół pod wezwaniem św. Teresy według projektu znanego architekta lwowskiego Józefa Franca. Ołtarz główny zdobił obraz Niepokalanego Poczęcia NMP autorstwa Zofii Szeptyckiej, córki Aleksandra Fredry.

W roku 1860 Zgromadzenie otrzymało od hrabiny Zofii Dietrichstein, córki ordynata łańcuckiego Alfreda Potockiego, zabudowania pałacowe i dworskie oraz przylegające do nich tereny w Łące k. Rzeszowa, gdzie od kilku lat funkcjonował ufundowany przez hrabinę zakład dla osieroconych dziewcząt.

W roku 1867 opatrznościanki otrzymały z Watykanu urzędowy dekret Świętej Kongregacji dla Biskupów i Zakonników, którego mocą papież Pius IX uznał i zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej jako zgromadzenie zakonne.

Prężną działalność zakonu przerwała II wojna światowa. Niemcy zarekwirowali klasztor na potrzeby wojskowe. Jeszcze w roku 1944 przeniesiono ze Lwowa do Łąki nowicjat zgromadzenia. Po wkroczeniu Sowietów na Kresy opatrznościanki straciły ostatecznie prawo własności do posiadanych zabudowań. Musiały opuścić Lwów.

Kaplica Sióstr Opatrzności Bożej w Łące k. Rzeszowa współcześnie

Ostatnie siostry repatriantki przybyły do Łąki k. Rzeszowa w roku 1946. Przywiozły archiwum zgromadzenia i część wyposażenia swojej lwowskiej kaplicy. W Polsce komuniści pozbawili je prawa własności pałacu i ziem w Łące, ale pozwolili im w tym miejscu prowadzić działalność opiekuńczą, tym razem dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie.

Przesiedlone ze Lwowa siostry nigdy nie zapomniały motta swojej założycielki Antoniny Mirskiej: „Nic ponad miłość Chrystusa”.

Tabernakulum z lwowskiej kaplicy dzisiaj znajduje się w Łące k. Rzeszowa

Zgromadzenie przetrwało wojenne i powojenne zawieruchy. Lwowski Dom Generalny został przeniesiony do Grodziska Mazowieckiego. Siostry Opatrzności działają dzisiaj również poza Polską: we Włoszech, Japonii, Szwajcarii, Kamerunie i na Ukrainie (w Równem). I tylko stare mury przy dawnej ulicy Sapiehy we Lwowie przypominają, gdzie zaczęła się ich piękna historia.

Tekst i zdjęcia ATK

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: