„Odtruwa wątrobę, na kaszel pomaga” (IV)

Fot. ShutterStock

„Miód prosto z niebios”

I choć miód pitny znany jest także poza granicami naszej Ojczyzny (w Norwegii i Danii spotkamy go pod nazwą mjød, w Szwecji mjöd, w Finlandii nazywany jest sima, w Chorwacji gverc, w Słowenii medica, w Rumunii mied, w Czechach, Bułgarii, Serbii i Słowacji to medovina, zaś w… Etiopii – mówią na niego t’edj), to nigdzie nie zyskał takiej sławy i popularności jak w Polsce.

Już wenecki dyplomata, kupiec i podróżnik Ambrogio Contarini w swej relacji z podróży na Wschód („Viaggio al signor Usun Hassan re di Persia”, 1487) zapisał o Polakach, iż „Nie mając wina robią pewien napój z miodu, który upija ludzi znacznie bardziej niż wino”.

Zaś XVI-wieczny poeta i kompozytor przełomu renesansu i baroku Sebastian Fabian Klonowic zachwycał się w poemacie „Roxolania”, wydanym w 1584 roku:

„Włoski mieszkańcze! Cóż twoje nektary?

Co twoje wina przed nektarem Rusi?

Wino jest z ziemi błotnistej i szarej,

Miód prosto z niebios spuszczony być musi…”

Fot. ShutterStock

Natomiast kronikarz epoki baroku Jan Chryzostom Pasek w swym dziele „Pamiętniki. Rok Pański 1662” tak celnie odnotował:

„- A teraz idź Waść spać, a napij się Waść wprzód! Co Waść wolisz: petercyment czy miód dobry? Powiedziałem, że wolę miód, bom wiedział, że dobry bardzo. Rzecze on: – Dobrze; i ja też miód piję, bo mi się bardzo udał”.

Wyjaśnijmy jeszcze, iż ów tajemniczy dziś „petercyment” to nic innego jak hiszpańskie słodkie wino malaga, dość popularne wówczas w Rzeczypospolitej.

Fot. ShutterStock

A słynny pisarz Józef Ignacy Kraszewski w utworze „Miód kasztelański: komedia kontuszowa w 5 aktach prozą” (1859) tak pisał o owym trunku:

„Natrafili na stare miody, tak  zdradzieckie, że  szły do ust jak ulepek dziecinny, pił każdy chętnie, bo mu smakowało i do głowy zaraz nie szło – a gdy przyszło wstawać, nogi były jak popodcinane. Historie się więc tu działy, bo po tych miodach ludzie spali dwadzieścia godzin, niektórzy jak bobaki, a gdy się przebudzili, dziwna rzecz, głowy mieli lekkie, żołądki gotowe do jadła i czuli się jakby cudownym lekiem orzeźwionymi. Jednak w powtórnym starciu z tymi butelkami ostrożniejsi już byli i z respektem małymi kieliszkami cmokali”.

RES

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:

Powiązane wiadomości:

Końskie łby, jagnięce jądra i kogucie grzebienie (II) Końskie łby, jagnięce jądra i kogucie grzebienie (I) „Bez kapłona szlachcic kona”… (IV) „Bez kapłona szlachcic kona”… (III) „Bez kapłona szlachcic kona”… (II)