Oblicze Rosji, jakiego nie znacie… (WIDEO)

Pani Miła Kirylewska napisała tą piosenkę dla chyba ku czci swojej
babki lub matki Polki. Nie pamiętam dokładnie.

Oby tak się stało jak mażą normalni Rosjanie.
Normalnej Rosji potrzebuje cały świat.
Mordoru nikt nie chce i wszyscy będą go zwalczać.

Może i dobre chęci ale tekst zawiera pełno (wyniesionych zapewne z sowieckiej strony) stereotypów i krzywdzących uproszczeń na temat Najjaśniejszej Rzeczpospolitej.

Cytaty z zestawienia dr Waszkiewicza
„Niesłowność Moskali w diariuszu Niemojewskiego jawi się ich nieodłączną, charakterystyczną niemalże cechą. Pewnego dnia notuje: „…nas obiecali do Polski odpuścić, rozumiejąc, że to prawda była; na czym żeśmy bardzo omylili, jeszcze świadomi nie będąc, żeby to tak kłamliwy naród był (…) naprzód przysięgać się będzie na krzyż święty, żegnać się, twierdząc to, co powiedział, a kiedy się okaże, że przecie inaczej jest, niż on twierdzi, na ostatek przyzna się i bez wszelkiego wstydu rzece: «zełgał ja»”. Przywara ta, podkreśla Niemojewski, właściwa jest również wyższym warstwom społecznym, osoby cara nie wyłączając. „Hospodarowi samemu mawiają Bojarowie: – Wielki Kniaziu, Caru, Hospodaru wsieha Rusi, zełgał ty…” Kiedy natomiast Dymitr Samozwaniec zabronił podobnych wypowiedzi, wstydząc się przebywających na dworze carskim Polaków i Litwinów, dziwili się najszczerzej i pytali: „A jakoś ci mówić Hosudaru, Caru, Wielki Kniaziu wsieha Rusi, kiedy zełżesz”.23

Powyższa relacja bardzo przypomina zdanie posła angielskiego na dworze moskiewskim Richarda Fletchera, który w swym dziele O państwie rosyjskim (1588) pisał: „Co dotyczy wierności danemu słowu, to Moskale przeważnie za nic ją nie mają, gdzie tylko mogą coś wygrać oszustwem. Naprawdę rzec można – a jest to dobrze wiadomo tym, co mieli z nimi więcej spraw handlowych – każdy Moskal od dużego do małego, z wyjątkiem bardzo niewielu, których bardzo trudno odnaleźć, nie wierzy temu, co mówi inny, a za to i sam nie powie nic takiego, na czym można polegać. Te cechy czynią ich godnymi pogardy w oczach wszystkich sąsiadów, zwłaszcza Tatarów, którzy się uważają za daleko uczciwszych i sprawiedliwszych od Moskali. Ci, którzy uważnie badali stan obu narodów, sądzą, iż nienawiść do trybu rządzenia i postępowania Moskali była do tej pory głównym powodem pogaństwa Tatarów i ich wstrętu do wiary chrześcijańskiej”.
„…..przytacza Gwagnin opinię nie wymienionej przez niego z imienia osoby, „człowieka wielkiego, a prawie Świętego”, jak podkreśla, który przez dłuższy czas znajdował się w więzieniu moskiewskim: „Prawdziwie (opowiada) ci ludzie chrześcijańskiego tytułu i nazwiska nie są godni, gdyż pod tym imieniem pełnią takie brzydkie sprośności, jakowych żaden inny naród na świecie nie słychał. (…) Konwersując i obcując z większą częścią narodów tego świata nie widziałem, ani słyszał o takowym narodzie, któryby zrównał z Moskwą na wszelakim rodzaju nieprawości, przewrotności, zdrady co by tak próżen [wyzbyty] wszelakiej słuszności i sprawiedliwości prawa ludzkiego i Boskiego (…) Bez wątpienia naród to tak zdradliwy, tak przewrotny, tak kłamliwy, jakiego drugiego nie ma na świecie (…) A nade wszystko główni nieprzyjaciele naszego imienia katolickiego”