Stanisław Swianiewicz, fot. domena publiczna
Stanisław Swianiewicz walczył z Armią Czerwoną w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Żywo interesował się Związkiem Sowieckim – związany cały międzywojenny okres z Uniwersytetem Stefana Batorego zajmował się analizą gospodarki sowieckiej. Po zetknięciu się ze wschodzącym faszyzmem niemieckim dokonuje studiów porównawczych gospodarek dwóch totalitarnych krajów – ZSRR i III Rzeszy.
Latem 1939 roku otrzymał kartę powołania do wojska z przydziałem na pierwszą linię. Uczestniczył w wojnie obronnej, a po bitwie pod Krasnobrodem i próbie przedarcia się w stronę granicy węgierskiej wraz z niedobitkami swego oddziału został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Poprzez obóz przejściowy w Putywlu trafił do Kozielska.
29 kwietnia 1940 roku został wraz innymi przetrzymywanymi wywieziony pociągiem więziennym do stacji Gniezdowo koło Katynia, gdzie nieoczekiwanie wycofano go z dalszego transportu.
Przez mały otwór pod sufitem wagonu obserwował jak wyprowadzonych towarzyszy umieszczano w autobusach z oknami zasmarowanymi wapnem i wywożono dalej w nieznanym mu wówczas celu.
Po dotarciu na miejsce formowania Polskich Sił Zbrojnych w ZSRS formowanych pod komendą gen. Władysława Andersa natychmiast złożył władzom polskim obszerną relację dotyczącą losów polskich oficerów.
Dziełem życia Swianiewicza, a jednocześnie jedną z najważniejszych publikacji o zbrodni katyńskiej, jest wydana w połowie lat 70. książka „W cieniu Katynia”.
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!