Co wygra Rosja?

Borys, nie było żadnego 'puczu’ – Ukraińcy legalnie pozbyli się kremlowskiego zdrajcy, czym pokrzyżowali plany kremla na zajęcie całej Ukrainy.

Widzimy jak Kreml właśnie przez takie trolle jak ty wspiera separatyzm we wszelkich rejonach świata, tylko u siebie nie i gotów jest za to skazywać ludzi na łagr.

Dla nas to idealna sytuacja to co się teraz dzieje bo dwóch naszych potencjalnych wrogów się wyniszcza i musimy tylko dbać o to żeby to trwało jak najdłużej i jak najdalej od Polski

Końca historii nie ma-to fakt, jednakże wystarczy pooglądać sobie kilka godzin ruską TV aby zrozumieć ich mentalność i dojśc do wniosku ,że koniec Rosji jako państwa zbliża się wielkimi krokami. Tak było np.z Indianami za czasów kolonizatorów czy z Chinami w czasie europejskiej rewolucji przemysłowej.Pozostała część cywilizowanego Świata odjechała im i przy zetknięciu się z nią …..polegli. Ruskie zapomnieli że dziś konflików nie wygrywa się rakietami tylko technologiami. A państwo ruskie ma się zajmować wszystkim, dosłownie!Ludziska cieszą się non stop z nowych rakiet, czołgów, samolotów jak małe dzieci.Byt jednostki nikomu głowy nie zaprząta!Wydarzy się coś pozytywnego dla Rosji-media szaleją, coś negatywnego-najlepiej przemilczeć ewentualnie zwalić winę na USA ,ewentualnie kogoś tam innego. Kraje które mają inną opinie niż Rosja albo „stoją po złej stronie” to…..sługusy USA, kraje które Rosja obroniła, dała ziemię, nakarmiła a oni są niewdzięczni niewiedzieć czemu i powinni zatem zostać najlepiej ….inicestwieni. A tymczasem w Rosji recesja-PKB spada, inflacja rośnie, bezrobocie rośnie, inwestorzy uciekają albo w najlepszym wypadku inwestycje wstrzymują, firmy nowe nie powstają-za duże oprocentowanie kredytów i czasy niepewne.Następstwami tego będzie dalsza ucieczka kapitału i ludzi szczególnie tych chcących najbardziej zmian co jedynie utrwali istniejący stan rzeczy.Putin widzi oczami wyobraźni że za 2 lata Rosja znów zacznie się rozwijać a ceny surowców na światowych giełdach wzrosną poprawiając budżet.Tak być co prawda może ale nie musi przy czym ta druga opcja wydaje się bardziej prawdopodobna.Nawet jak za kilka lat wzrost powróci to raczej nie będzie on spektakularny, bardziej pomiędzy 0 a 2%.A światowy pociąg zasuwa, Rosja na niego już nie zdąży……………..

Panie Marcinie, z Panskiego wpisu wynika ze, Putin szybko nauczyl sie zasad gry i stosuje te same metody co jego adwersarze.
w takim razie duzo zalerzy nastepnych posuniec zachodu „Ukrainy”
jezeli sie myle to prosze o glebsze wyjasnienie .

Nie miałem okazji, ale skoro Pan poleca nadrobię zaległości:-)
Rzeczywiście mamy szczęście żyć w ciekawych czasach – jesteśmy świadkami schodzenia ze sceny jednych mocarstw, a wschodzenia nowych. Czas USA, jako głównego i najsilniejszego mocarstwa powoli dobiega końca, co nie oznacza, że USA nie będą w dalszym ciągu silnym państwem odgrywającym niezwykle ważną rolę w polityce światowej. Ogólnie Daleki Wschód do punkt, do którego zaczyna się przenosić środek ciężkości wielkiej polityki. Obok Chin ciekawym zjawiskiem w najbliższych latach będzie kwestia Japonii, której ogromny potencjał jest ograniczany przez USA traktatami zawartymi po kapitulacji Japonii w 1945 roku. Ograniczenia m.in. we flocie, mimo dobrych stosunków amerykańsko-japońskich nie jest przypadkowy, gdyż w USA zdają sobie doskonale sprawę, że brak tych ograniczeń przy potencjale technologicznym, gospodarczym i umysłowym uczyniłoby z Japonii po raz kolejny mocarstwo, które byłoby niezwykle ekspansywne. Pytanie jak długo Japonia nadal będzie przyjmować te ograniczenia w obliczu rosnącej potęgi Chin, które mają za miedzą. Sama modernizacja Rosji (ewentualna) przez USA i coś w rodzaju sojuszu zależy od tego w jakim kierunku podążać będą Chiny – na dzień dzisiejszy nie jest wcale powiedziane, że chiński smok będzie chciał pożreć Rosję. Póki co z punktu widzenia układu sił to USA są największym przeciwnikiem Chin, a nie Rosja przynajmniej dopóki, dopóty w Rosji rządzi Putin. U nas o Putinie mówi się niesłusznie w kontekście nieobliczalności, czy nawet szaleństwa, w Chinach natomiast, że Putin ze swoimi autorytarnymi rządami jest gwarancją stabilności i przewidywalności Rosji. Myślę, że to problem, na który my – najbardziej zainteresowani jako sąsiad Rosji z przykrymi doświadczeniami historycznymi w ogóle nie zwracamy uwagi. Wszyscy współcześni ideolodzy Giedroycia od Pawła Kowala, po Adama Michnika problem upatrują nie w Rosji, tylko w samym Putinie uważając, że jeśli Putin zniknie to tak w Rosji, jak i w naszej części Europy zapanuje „wieczny pokój i szczęście”. W ogóle nie dopuszczają myśli, że Putin jest wyrazicielem interesów państwa rosyjskiego i np. kryzys na Ukrainie wykorzystałby do aneksji Krymu nawet Chodorkowski, czy Borys Niemcow, gdyby aktualnie znajdowali się u władzy. Jest jeszcze inna kwestia – słowo „Putin” odmieniamy przez wszystkie przypadki, ale nie zadajemy sobie podstawowego pytania” co po Putinie? Rosyjski prezydent może ścigać się z gepardem, wysiadywać jajka bocianów, pływać w lodowatej wodzie, ale nie jest w stanie powstrzymać upływającego czasu i związanych z nim słabości ludzkiego organizmu, wreszcie nie jest w stanie powstrzymać śmierci. Dziś nikt, albo nie wiele osób myśli nad tym kto przejmie schedę po Putinie, a to jest dla nas pytanie podstawowe, od którego zależy nasze bezpieczeństwo.
Co do decyzji jak Pan to określił „zachodu” Ukrainy to istotnie – to od nich zależy w jaki sposób uda się im rozwiązać ten konflikt. Od momentu aneksji Krymu władze w Kijowie próbowały dwóch sposóbów: pierwszym było rozwiązanie militarne zakończone klęską, drugą próba wciągnięcia krajów trzecich do konfliktu militarnego w Donbasie i to również zawiodło. Obecnie władze Ukrainy realizują trzeci sposób rozwiązania konfliktu, a mianowicie pilnowanie, by rebelia nie rozszerzyła się dalej w kierunku wschodnim. W tym celu do obwodu odeskiego i charkowskiego sprowadziła duże siły wojskowe, które w zarodku tępią jakiekolwiek próby manifestacji antywojennych, antyukraińskich, prorosyjskich i separatystycznych, jednocześnie zaś SB próbuje rozbijać podziemne separatystyczne organizacje. Metoda, którą Ukraińcy stosują we wspomnianych obwodach jest działaniem na krótką metę – o ile nie ma nic dziwnego w tym, że wojsko pilnuje porządku, o tyle trudniej mi zrozumieć dlaczego to wojsko często zachowuje się jakby było w kraju okupowanym, a nie w swoim własnym, w którym panuje poważny polityczny kryzys. Takie postępowanie nie tylko utwierdza społeczeństwo w antyukraińskich postawach, ale przybliża je do granicy strachu, którą w pewnym momencie – bez względu na konsekwencje przekroczą, a wtedy w Odessie i Charkowie będzie obserwować konflikt podobny do tego, jaki oglądaliśmy 20 lat temu w Bośni i Hercegowinie. Nominacja Saakaszwilego na gubernatora obwodu odeskiego też nie jest najszczęśliwszym pomysłem – w sytuacji, keidy 2/3 obywateli nie ma zaufania do rządu, uważa za faszystów lub zdrajców Majdanu mianowanie na urząd gubernatorski osoby z zewnątrz to woda na młyn dla tych środowisk, które głoszą separatyzm, tezy o niesuwerenności Ukrainy lub zapowiadają trzeci Majdan i rewolucje w duchu nacjonalistycznym. Nominując Saakaszwilego na gubernatora prezydent Poroszenko przedłożył własne oligarchiczne interesy nad interes państwa, którym rządzi. Warto przypomnieć, że Poroszenko ma przeciwko sobie nie tylko oligarchów związanych z Janukowyczem, nie tylko oligarchów związanych z Tymoszenko, ale tych, którzy zawinwestowali duże pieniądze w Majdan z nadzieją pomnożenia majątków przy reformach narzucanych Ukrainie przez UE, a teraz wobec stanowiska UE tracą ją, w dodatku są odsuwani przez Poroszenkę, którego do niedawna wspierali. Nominacja Saakaszwilego to nic innego jak budowa nowej warstwy oligarchów zależnych w pełni od Poroszenki. Gdyby Poroszenko nominował go na gubernatora obwodu kijowskiego to jeszcze jak cię mogę, ale sadzając go w Odessie wymierzył silny policzek tamtejszym Rosjanom. Jest to o tyle ważne, że Odessa – o czym w ogóle się nie mówi to stolica rosyjskiego nacjonalizmu na Ukrainie, to miasto przesiąknięte rosyjskim duchem i skrajnymi wielkoruskimi ideami. To iskra, która może zapalić kolejną beczkę ukraińskiego prochu. Sam zachód kraju też nie jest jednolity i proeuropejski. Zachód Ukrainy to merowie miast i mniejsi oligarchowie zapatrzeni na majątki nadnieprzańców, to ludzie domagający się specjalnego statusu dla miast lub konkretnych obszarów w ramach Ukrainy, to również silny bastion nacjonalizmu odrzucający wartości UE. Dla nacjonalistów hasła o integracji z Europą są tym, czym dla Piłsudskiego socjalizm. O ile dla niego czerwony tramwaj to pojazd do przystanku niepodległosć, to dla nacjonalistów ukraińskich winda na szczyt władzy, realizacji narodowej rewolucji i zrzucenia rosyjskiej dominacji, ale nie po to, by dać sobie narzucić inną dominację sterowaną przez Berlin w Polsce dla poprawności politycznej zwany Brukselą. Zachód to w końcu silne prądy separatystyczne na Bukowinie i przede wszystkim biednym i zacofanym Zakarpaciu. Rusini i Węgrzy coraz śmielej domagają się realizacji postanowienia referendum z 1992 roku o autonomii w ramach Ukrainy. To już nie są protesty działaczy emigracyjnych w Kanadzie i na Węgrzech, to już nawet nie tylko wiece w Użhorodzie i innych miastach – to manifestacje w stolicy Ukrainy. Ludność Zakarpacia jest już więc po drugiej stronie granicy strachu (przed groźbami nacjonalistów, ostrzeżeń rządu) i jeśli ukraińskie władze tego nie dostrzegą czeka ich secesja Zakarpacia. Niestety prezydent Poroszenko i ukraińska władza nie chcą przyjąć do wiadomości, pomimo tylu przykrych dla Ukrainy doświadczeń, że decentralizacja na zasadach narodowościowych i regionalnych to jedyne rozwiązanie, które może powstrzymać dalszy rozpad Ukrainy. Niestety gdyby taka decyzja zapadła w stosunku do Donbasu jest spóźniona – żaden statut specjalny nie zagwarantuje bowiem mieszkańcom Donbasu tego co mają de facto w chwili obecnej – pełnej niezależności od władz ukraińskich, a więc wszelkie pomysły na decentralizacje musiałby przebudować Ukrainę w państwo złożone w zasadzie z trzech części – federacji złożonej z zachodu i wschodu kraju połączonej jakimś związkiem konfederacyjnym z Donbasem. Być może jakieś odwołania do ustroju dzisiejszej Bośni i Hercegowiny, albo byłej Jugosławii mogłyby władzom ukraińskim podsunąć jakieś pomysły ustrojowe.