„Biogram Antosia jest tak krótki jak jego życie” – napisał Stanisław Sławomir Nicieja w książce „Lwowskie Orlęta. Czyn i legenda” o trzynastoletnim Antosiu Petrykiewiczu. 16 stycznia przypada 95. rocznica jego śmierci.
Antoś Petrykiewicz urodził się w 1905 roku. Mieszkał na lwowskim przedmieściu Zniesienie. Był uczniem drugiej klasy V Gimnazjum we Lwowie. Brał udział w walkach od początku listopada 1918 roku w oddziale Góry Stracenia, dowodzonym przez Romana Abrahama. Został ciężko ranny 23 grudnia 1918 roku w walkach o Persenkówkę. „Bił się nie gorzej od starych, doświadczonych żołnierzy” (Księga poległych „W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich”). Zmarł w szpitalu polowym w gmachu Politechniki Lwowskiej 16 stycznia 1919 roku. Pochowany został na Cmentarzu Obrońców Lwowa. „Za osobistą odwagę odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Był to najmłodszy z całej armii kawaler tego najwyższego odznaczenia wojennego” – pisał o nim Roman Abraham w tomie relacji „Obrona Lwowa”.
***
Od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku trwały polsko-ukraińskie walki o Lwów. Rozpoczęły się od opanowania przez żołnierzy austro-węgierskich pochodzenia ukraińskiego większości gmachów publicznych we Lwowie oraz proklamacji utworzenia Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Przeciw temu wystąpiły polskie organizacje konspiracyjne i polscy mieszkańcy Lwowa. Wobec braku we Lwowie regularnych oddziałów Wojska Polskiego do walki włączyła się młodzież. Pierwszy etap konfliktu zakończył się w nocy z 22 na 23 listopada 1918 roku. Z odsieczą przybyły wtedy do Lwowa wojska dowodzone przez płk. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza i wyparły Ukraińców z miasta. Oddziały Armii Halickiej wycofały się z Lwowa, rozpoczynając równocześnie jego oblężenie. Dzięki ofensywie wojska polskiego Ukraińcy zakończyli oblężenie Lwowa i wycofali się 22 maja 1919 roku. Po zakończeniu walk marszałek Józef Piłsudski w uznaniu bohaterstwa mieszkańców odznaczył miasto Krzyżem Virtuti Militari. Orlęta Lwowskie walczyły też na przedpolu Lwowa z Armią Czerwoną w czasie wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 roku.
Kresy24.pl/dzieje.pl, lwowiacy.pl
2 komentarzy
Pafnucy
6 listopada 2015 o 00:27Jak szefem IPN UPAińskiego dalej będzie Wiatrowycz to kwestia czasu i ten polski obrońca Lwowa bedzie nazywał się Petrykiewycz. Okaże się że jego ojciec był spolonizowanym UPAińcem a mały Antoś walczył o UPAiński Lviv.
Marcin
4 grudnia 2019 o 19:00Najmłodszym obrońcą Lwowa, pochowanym na cmentarzu Orląt, był Jaś Kukawski. Miał 9 lat.