Wypadł z gniazda rodziców i leżał na ziemi bez oznak życia. Po skomplikowanej operacji, którą poprzedziły konsultacje weterynaryjne, zdjęcia rentgenowskie i inne kosztowne badania, udało się go uratować. Ale będą kłopoty.
Pisklę rzadkiego, chronionego na Litwie bielika, znalazł ornitolog Saulius Rumbutis. Przyniósł je do Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, gdzie okazało się że maluch ma złamaną nogę.
Weterynarz Towarzystwa podjął słuszną, wydawałoby się, decyzję o ratowaniu pisklaka. A jako że złamanie było stare, 1-2 tygodniowe i dotychczas nikt nie próbował wstawić w gips nogi pisklęcia orła, postanowił zasięgnąć opinii weterynaryjnych autorytetów.
Koszty badań, eksperckich konsultacji i samej operacji poniosło Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami. Za 3-4 dni umieści małego pacjenta w dużej klatce, żeby mógł się już trochę poruszać. Ptaka czeka długi okres rehabilitacji.
I tu pojawia się problem.
Ministerstwo Ochrony Środowiska nie chce partycypować w kosztach całego przedsięwzięcia, bo… nie obejmuje tego umowa z Towarzystwem.
Bielik oraz jego opiekunowie, nie mogąc liczyć na bezduszny rząd, pokładają nadzieję w ofiarności litewskiego społeczeństwa.
Kresy24.pl
1 komentarz
Nah`tah ni
5 lipca 2014 o 09:39Bezduszność reżymu lietuvos bierze się stąd że dla Białych, ARYJCZYKÓW, Bałtów Lietuvos godłem są słupy Gedymina i Pogoń Lietuvos.Zaś Bielik, KTÓRY ŻADNYM orłem, NIE BYŁ, NIE JEST I NIE BĘDZIE, BO JEST MĄDRZEJSZY I SILNIEJSZY od orłów, dlatego jest BIELIKIEM!Dość powszechnie bielik jest błędnie uważany za orła, podczas gdy faktycznie należy on do innej podrodziny jastrzębiowatych – do myszołowów. To PRZENAJŚWIĘTSZY ptak TOTEMICZNYCH Białych, ARYJCZYKÓW ZACHODNIOSŁOWIAŃSKICH Ljędchów w Lędisech nad Wartą , gdzie w miejscu jego gniazdowania PRAOJCIEC z Warny Białej ARYJSKIEJ, ZACHODNIEGO odłamu Szczepu Słowiańskiego , Narodu Ljędchskiego w Lędisiech, Ljęchskiego w Lęsiech i Lęchskiego w Lęchji Lęch Pierwszy w roku Pańskim 550, po powrocie do Ojczyzny znad zatoki Cymmeryjskiej w Skalwonii , założył gród Gniazdo!Haliaeetus albicilla (Bielik zwyczajny, bielik )– gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny Accipitridae( jastrzębiowatych).Albicilla czyli Bielik to nie Aquila (Orzeł) chrysaetos (przedni). Największy ptak szponiasty północnej Europy.W Lędsiech ptak PATRIOTA, obok KRUKA I WRÓBLA, pozostałe ptactwo odlatuje na czas zimy, aby powrócić z wiosną.Co ciekawe, nawet wrony i kawki odlatują , aby na ich miejsce przyleciały wrony i kawki rosyjskie.Charakterystyczna sylwetka Łamie gnata(Haliaeetus)albicilla (bielika) (charakteryzuje się masywnością oraz długimi i szerokimi skrzydłami o prostych, równoległych brzegach. Samice są nieznacznie większe od samców, lecz w upierzeniu nie ma różnic między płciami. Grzbiet i brzuch ciemnobrunatne. U dorosłych ptaków głowa i szyja jasnobeżowa. Ptaki młode są całe ciemnobrunatne o czerwonobrązowym łuskowaniu. Na spodzie u nasady skrzydeł mają białe pióra. Ogon krótki, układający się w wachlarz, klinowaty, początkowo ciemny, z każdym rokiem staje się coraz bardziej biały, by po 5–6 latach stać się śnieżnobiały. U niewybarwionych ptaków na płaszczu, brzuchu i skrzydłach zobaczyć można białe pióra. Po 5 latach wykształca się całkowicie dorosła szata, oprócz głowy, która jasna jest dopiero po 8-10 latach. Dziób mocny, ciemnoszary u młodych, jaśnieje z wiekiem do jasnożółtego lub koloru kości słoniowej u 4-letnich ptaków, woskówka żółta. Nogi żółte i mocne, zakończone silnymi szponami służącymi do rozrywania ciała, skok do połowy nieopierzony. Wyjątkowo spotkać można bardzo jasne odmiany płowo-beżowe. Bieliki są większe od orła przedniego, ale mniejsze od bielika amerykańskiego, który ma śnieżnobiałą głowę.Na wolności dożywa 30 lat, w niewoli – nawet 40. Na początku XX wieku na obszarze Lędsiech gniazdowało zaledwie 20 par bielików. W latach 50. XX wieku gniazdowało 49 do 56 par, natomiast na przełomie lat 60. i 70. było już około 100 par. W latach 70. nastąpił spadek liczebności, który wynikał ze stosowania DDT. W 1994 r. populacja bielików w Lęsiech wynosiła 223 pary, natomiast w roku Pańskim 2008 już 767 par, w ciągu tych 14 lat sukces lęgowy wynosił 68%. Lęchja jest trzecim w Europie krajem co do ilości gniazdujących osobników tego gatunku (po Norwegii i Rosji).