Za zdemaskowanie nazistów polski bloger dostał zakaz wjazdu na Ukrainę!

Panie Redaktorze!

Ja zdaję sobie sprawę z realiów. Serwis musi żyć. Nie można dziergać każdego tekstu przez miesiąc, bo interes się zawali. I wcale nie uważam, żeby zamieszczanie tekstów „antybanderowskich” było czymś nagannym. Jednak chociaż od czasu do czasu warto się wysilić.

Konflikt polsko-ukraiński, czy szerzej: stosunki polsko-ukraińskie aż do dnia dzisiejszego, to tysiące tajemnic, zagadek i faktów mało znanych. Jest to wspaniałe pole do popisu również dla dziennikarza piszącego z pozycji „antybanderowskich”. A zwłaszcza dla kogoś, kto aspiruje do roli dziennikarza-historyka. Jednak zawsze potrzeba trochę wysiłku. Chociaż od święta.

Tu po raz kolejny muszę napisać, że ja „Kresy24” jako całość bardzo cenię. A że nie każdego autora lubię, to inna sprawa. To piszę nawiasem.

Dam konkretny przykład. Pamięta Pan zapewne „awanturkę” o zdjęcie zamordowanego dziecka – o tym kolorowanym zdjęciu z serii lipnickiej. Zadałem wtedy pytanie, co tak naprawdę ma w swoich zbiorach pani Ewa Siemaszko? Negatyw? Starą odbitkę? Nową odbitkę? Wydruk? TIF? JPG? Coś przecież musi mieć. Gdzie jest najstarsza kopia tego zdjęcia? Przy badaniu zdjęć jako dokumentów historycznych są to przecież sprawy fundamentalne.

Pański kolega musi przecież dobrze znać Ewę Siemaszko, skoro prowadzi z nią wspólną działalność.

Zacząłem teraz pisać coś na temat tego zdjęcia. Przecież wszystkim powinno zależeć na prawdzie. A czy widzi Pan jakąś aktywność strony „antybanderowskiej” w dochodzeniu do prawdy? Bo ja widzę tylko młócenie słomy i granie na emocjach.

Tak na marginesie: czy Redakcja kontaktowała się z profesorem Motyką w sprawie artykułu pana Bohdanowicza? Jeśli tak, co profesor odpowiedział?

Koniecznie się skontaktujcie. Myślę, że odpowiedź na taki intelektualny gniot nie zajmie profesorowi wiele czasu. Ja odniosę się z braku czasu i obowiązku tylko do dwóch rzeczy.
Kiedy pan Pavlo „odgrażał” się na forum, że napisał ponad 60-cio stronicowy tekst na temat Parośli spodziewałem się fachowego tekstu opatrzonego mnóstwem przypisów, bogatą bibliografią, a nawet odnośnikami źródłowymi. Moje nadzieje zostały jednak rozwiane już na samym wstępie. Pan Bohdanowicz bowiem sam przyznaje, że nie ma zamiaru imponować nikomu mnogością przypisów. Stanowisko takie w istocie musi bardzo dziwić, ponieważ w tekstach roszczących sobie pretensje do wyjaśnienia jakiegoś wydarzenia przypisy nie są po to, aby komukolwiek imponować, ale są jasnym wyłożeniem materiału dowodowego. Stanowisko Autora wobec przypisów dziwi tym bardziej, że sam wspomina, iż jeśli korzysta ze źródła po prostu podaje co to za źródło i skąd pochodzi. Na podstawie tych dwóch wypowiedzi można wysnuć wniosek, że pan Bohdanowicz nie wie co to jest przypis i jaką rolę pełni w tekstach naukowych. Autor na wstępie przyznaje, że nie jest historykiem, a sprawami polsko-ukraińskimi zajmuje się z pasji i wewnętrznej potrzeby. Nie przeszkadza mu to jednak w krytyce warsztatu badawczego Grzegorza Motyki, choć sam jako nie-historyk warsztatu historyka nie posiada.
Mrożącym krew w żyłach wstępu jest wyjaśnienie autora dlaczego w liście do Ojca Świętego użyto nagromadzeń zdrobnień „rączki”, „języczki”, „nóżki” itp. Według Bohdanowicza nie jest to oczywiście związane z faktem, że o kończynach dzieci mówi się powszechnie w ten sposób. Sugeruje, że chodzi o to, by zbędne stało się zadawanie pytań i dociekanie prawdy. Nie wyjaśnia jednak przy tym w jaki sposób używanie zdrobnień wpływa na brak dociekania prawdy. Ponieważ w zacytowanym fragmencie pojawia się informacja o mordowaniu dzieci Autor czuje się w obowiązku złagodzić obraz Ukraińców pastwiących się nad dziećmi pisząc o pacyfikacji Żukotyna 14 września 1939 roku. Pomimo przytoczenia fragmentu wspomnień autor nie pisze do kogo one należą oraz skąd je zaczerpnął. Zamiast tego pozostawia nam informację o tym, ze wspominają anonimowi „Ukraińcy z Żukotyna”. W dalej zacytowanym fragmencie Autor cytuje fragment Memoriału Chełmsko-Podlaskiej Prawosławnej Konsystorii w sprawie prześladowania przez polskich bandytów duchowieństwa prawosławnego na Chełmszczyźnie i Podlasiu z 4 stycznia 1944 roku. Zacytowanie wspomnianego fragmentu tuż po anonimowych wspomnieniach z 1939 jest celowym zabiegiem, który ma pokazać, że Ukraińcy byli mordowani i prześladowani przez Polaków począwszy od 1939 roku aż po roku 1943 sugerując w ten sposób, że ludobójstwo na Wołyniu zostało sprowokowane przez samych Polaków. We zacytowanym fragmencie memoriału Konsystorza prawosławnego znajduję się informacja o napadzie na Mołodiatycze dokonanym 27 października 1943 w wyniku którego (według słów dokumentu) zamordowanych zostało kilka osób, w tym brutalnie 9-cio miesięczne dziecko. Bohdanowicz nie konfrontuje jednak wspomnianego dokumentu z innymi materiałami źródłowymi tj. przede wszystkim dokumentów Ukraińskiego Komitetu Centralnego (UDK), które jasno stwierdzają, że w Mołodiatyczach oddział AK ppor. Józefa Śmiecha „Ciąga” przeprowadził „akcję zapobiegawczą” w wyniku której zginęło 14 Ukraińców oraz spalonych zostało 10 gospodarstw, poczta, ukraińska spółdzielnia i posterunek policji ukraińskiej. W wyniku akcji śmierci nie poniosło dziecko. Wspomniany w dokumencie sołtys i jego żona rzeczywiście ponieśli śmierć, ale następnej nocy i nie w Mołodiatyczach a Grabowcu. Śmierć poniósł wtedy kapłan prawosławny. Wspomniane osoby nie padły jednak ofiarą szaleńczego mordu na tle narodowościowym, albo były ofiarami akcji likwidacyjnej ze względu na kolaborację z okupantem niemieckim i działaniem przeciw ludności polskiej. Kompletny niesmak budzi rasistowski ton wypowiedzi Autora skierowany do jego oponentów, gdyż tych nazywa „Prawdziwymi Polakami z półormiańskiej hodowli”. Na podstawie tego fragmentu można wnosić, że Autorowi bliskie wartości europejskie, ale nie te sygnowane przez Unię Europejską, ale Europę Adolfa Hitlera.
Żeby było zabawniej sam Autor nie wie, czy przytoczone przez niego cytaty (relacja z Żukotyna i pismo Konsystorza) są prawdziwe. A skoro Autor nie potrafi tego ocenić konfrontując posiadane źródła z innymi dokumentami z tego czasu, to w jaki sposób jest badać jakiekolwiek zagadnienie i na jakiej podstawie jest w stanie krytykować warsztat badawczy Grzegorza Motyki? W dalszym ciągu swojego wywodu Autor w sposób autorytatywny stwierdza, że większość historyków zajmujących się interesującym go tematem uzależnia wiarygodność źródła od jego „narodowości”. Słowa te potwierdzają, że Autor nie ma pojęcia o warsztacie pracy historyka i na czym polega krytyka źródła. Odnosząc to do zacytowanego przez Bohdanowicza Memoriału Konsystorza należy wyjaśnić Pasjonatowi historii, że źródła to jest odrzucane nie ze względu na to, że ma ukraińską „narodowość”, ale dlatego, że informacją w nich zawartych przeczą zdecydowanie inne źródła nie tylko polskie, ale przede wszystkim ukraińskie. Celowo zresztą nieco wyżej powołałem się na dokumenty wytworzone przez Ukraiński Komitet Centralny, nie zaś na szereg dokumentów polskich, właśnie po to, by pokazać Autorowi, że nie proweniencja, którą Autor nazywa „narodowością” źródła decyduje o jego przyjęciu lub odrzuceniu. Ponieważ Autor nie zadał sobie trudu zajrzenia do innych dokumentów ukraińskich, czyli wspomnianych raportów UDK nie jest w stanie zacytowanego źródła zweryfikować. Gdyby to zrobił zapewne stanąłby przed zasadniczym problemem moralnym dla ukraińskiego nacjonalisty, bo jak można podtrzymywać tezę o brutalnym zamordowaniu dziecka, skoro dokumenty ukraińskiej „narodowości” zaczynają jej zaprzeczać. Z całą pewnością Autor przedstawiłby wtedy wywód, że dokumenty kościelne są bardziej wiarygodne ignorując fakt, że jest dokładnie odwrotnie, ponieważ to UDK i jego działacze terenowi byli obecni na miejscu, nie zaś Konsystorz Prawosławny w Chełmie posiadający informacje z trzeciej ręki.
W dalszej części swojego wywodu Autor podaje nieprawdziwą informację jakoby Władysław i Ewa Siemaszkowie jako datę początkową ludobójstwa (używanego przez Autora w cudzysłowie) wyznaczyli na rok 1939. Opinia wyrażona przez Bohdanowicza wzięła się zapewne z faktu, że nie widział on na oczy monumentalnej pracy Siemaszków. Dla przypomnienia tytuł tej książki brzmi następująco: „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945”. Chodzi tu więc o zbrodnie popełnione na ludności polskiej zarówno we wrześniu 1939 roku przez działaczy OUN oraz komunistycznych aktywistów, zbrodnie dokonane przez ukraińskie jednostki kolaborujące z okupantem niemieckim i zbrodnię ludobójstwa dokonaną przez UPA. Gdyby Autor zadał sobie trud przeczytania książki Siemaszków lub jeśli to dla niego dzieło zbyt ambitne jedynie wstępu i komentarzy znajdujących się w t. 2 niniejszej pracy dowiedziałby się, że Siemaszkowie nie przykładają równej miary zbrodni dokonanych w latach 1939-1942, a zorganizowanej akcji ludobójstwa. Co więcej zarówno w komentarzach jak i poszczególnych opisach wydarzeń w różnych miejscowościach Wołynia Autorzy osobno podają informację o ofiarach zbrodni w latach 1939-1942, osobno zaś dla akcji eksterminacyjnej prowadzonej przez UPA.
Po wstępie, w którym Autor nie raczył wyjaśnić ani metod badawczych, które stosuje, ani nie przedstawiając zarysu literatury przechodzi do opisania wydarzeń w Parośli. Na samym początku Autor rozwodzi się nad działalnością sotni Korobki stwierdzając, że nie mogła ona dokonać wymordowania mieszkańców Parośli. Na „dowód” swojej tezy cytuje wspomnienia świadków oczywiście po raz kolejny anonimowych bez podania skąd one pochodzą. Autor pomija oczywiście przy tym dokumenty samej Ukraińskiej Powstańczej Armii, które mówią o akcji przeprowadzonej przez Korobkę na Włodzimierzec i Parośle. Gdyby Autor chciał nie musiałby zadawać sobie trudu zwiedzania ukraińskich archiwów, by znaleźć stosowne informacje, gdyż wspomniane dokumenty zostały opublikowane na emigracji już w 1960 roku. To właśnie tam, według określenia Autora „jak wół” znajdują się informacje o interesującej go akcji. Autor nie tylko pomija oficjalne dokumenty UPA, ale uważa anonimowe wspomnienia nie wiadomo kogo, nie wiadomo skąd za jedyne wiarygodne źródło historyczne po raz kolejny pokazując swoje braki jeśli idzie o warsztat historyka. W tym kontekście uśmiech na twarzy musi budzić zapewnienie Autora o hołdowaniu naukom pomocniczym historii.

W dalszym ciągu nie rozumie Pan co to jest przypis. Jeżeli Pan coś cytuje to przypis, który znajduje się pod kreską nie jest streszczeniem czegoś własnymi słowami, tylko informacją skąd dany cytat pochodzi. Jednocześnie przeczy Pan sobie, bo większość Pańskich wypocin to własne, niczym nie podparte przemyślenia.
Proszę jeszcze raz przeczytać fragment mojej wypowiedzi na czym polega krytyka źródła, gdzie wyjaśniłem, iż to co Pan pisze o „narodowości” źródeł to kompletna bzdura – proweniencja źródła, czyli jego pochodzenie nie decyduje o jego wiarygodności. Gdyby uważnie przeczytał Pan mój komentarz zapewne dostrzegłby, że napisałem na samym wstępie, iż d0 Pańskiego wytworu wyobraźni na temat Parośli nie mam czasu się odnieść z powodu braku czasu i obowiązków zawodowych, dlatego też zwróciłem uwagę na wstęp, gdzie nakreślił Pan ogólne tło całej sprawy. Początkowo, m.in. z braku czasu miałem w ogóle nie odnosić się do Pańskiego tekstu, ale czytając Pańskie komentarza na tym forum, gdzie wręcz chwali się Pan swoim „osiągnięciem” pisarskim zmusił mnie do wykazania na podstawie wstępu, że owo „dzieło” nie ma nic wspólnego z nauką. Muszę jednocześnie przyznać, ze podziwiam Pana za jedną rzecz i mówię absolutnie szczerze: dawno nie spotkałem buty i megalomanii takiego stopnia, by osoba, która nie posiada warsztatu historyka, nie rozumiejąca na czym polegają podstawy tego warsztatu uważała, że jej tekst wnosi coś do dyskusji na temat Wołynia (w tym przypadku Parośli). Dziwi mnie to tym bardziej, że użyty materiał dowodowy jest żaden. Pańskiego tekstu nie ma nawet jak porównać z pracami Grzegorza Motyki, bo trudno porównywać pracę, której Autor daje tak słabe dowody na poparcie swoich tez, czyli źródła. Motyka swoje wnioski wysnuwa na podstawie ogromnego zasobu materiału dowodowego czyli źródeł, przy czym nie są to źródła anonimowe. Oczywiście niektóre z jego tez spotykają się z krytyką, ale w polemice którą toczą różni historycy z Motyką wykorzystują oni źródła, a nie swoje bajania. Dziękuję jednocześnie, że kolejny raz potwierdził Pan, że nie wie, czy cytowane przez Pana źródła są prawdziwe. Kolejny raz pokazuje Pan swoje przygotowanie i predyspozycje do wypowiadania się na tematy wołyńskie. W Pańskiej propagandowej broszurce nie ma takiego zdania, w którym nie znajdowałoby się jakieś zniekształcenie czyjejś myśli, kłamstwo, pomieszanie faktów, o licznych błędach merytorycznych nie wspominając. Pańskie przemyślenia oparte na kilku cytatach, w większości kompletnie anonimowych wspomnień, nie są ani żadną analizą wydarzeń w Parośli, ani głosem w dyskusji ani tym bardziej polemiką z kimkolwiek, zwłaszcza z Grzegorzem Motyką. Żeby podjąć z kimś polemikę trzeba mieć jakąś wiedzę na dany temat. Pan na temat Parośli ma wiedzę bliską zeru, skoro nie zna Pan nawet podstawowych opracowań i edycji źródłowych. To, że niemal w całości ignoruje polskie, rosyjskie, angielskie, francuskie, czeskie i amerykańskie opracowania to mnie w ogóle nie dziwi. To i tak cud, że udało się chociaż Panu przebrnąć przez Motykę, ale to, że nie zna Pan podstawowej literatury ukraińskiej, tudzież edycji dokumentów całkowicie obnaża Pańskie merytoryczne braki. Nie mam tutaj oczywiście na myśli literatury z czasów Ukrainy Sowieckiej, tylko wydawnictwa, które ukazywały się na emigracji, głównie w Kanadzie, ale też w USA i Niemczech Zachodnich. Celowo nie wskazałem zbiory dokumentów opublikowanego w 1960, ponieważ jest to jedna z podstawowych edycji źródłowych i każdy szanujący się historyk bez względu na swoją narodowość, jeżeli na poważnie zajmuje się tematyką upowską wie o jaki zbiór chodzi, co więcej nie pomija go w swojej pracy. Pan oczywiście tego nie wie zasłaniając się błaganiami o podanie cytatów. Jest Pan zapewne już człowiekiem dorosłym, który posiadł umiejętność czytania. Zapewne nauczono też Pana jak korzystać z biblioteki, a być może jest Pan nawet do jakiejś, o ile nie kilku, zapisany. Proszę więc zajrzeć do tej znanej i historykom i pasjonatom historii pozycji, a wszystko stanie się jasne, albowiem znajdzie Pan w tej publikacji dokumenty mówiące o akcji Korobki na Włodzimierzec i Paroślę.
Wszystko co Pan „wie” na temat Parośli pochodzi z tego co Pan wyczytał w tekstach Wjatrowycza (m.in. dlatego cytuje Pan stare ustalenia Piotrowskiego nie sięgając po jego nowsze teksty, a także opracowania innych badaczy, przede wszystkich amerykańskich i polskich).Przyznam, że po raz pierwszy spotykam się z pasjonatem historii, który swoją wiedzę czerpie tylko od jednego autora, który w dodatku wyjątkowo nieudolnie zajął się tematem. Dziwi to tym bardziej, że wśród ukraińskich historyków zajmujących się tematem jest kilku, którzy swoimi tekstami wnieśli bardzo dużo wiedzy do kwestii związanych z ludobójstwem na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. W Pańskim streszczenia wywodów Wjatrowycza dostzregam tylko jeden, ale za to bardzo duży plus: w końcu przestał się Pan wstydzić swojego pochodzenia przyznając się do tego, że jest Ukraińcem, czego bardzo długo się Pan wypierał. Natomiast odnosząc się do Pana wezwań o publikowanie pod swoim nazwiskiem to nie zamierzam robić tego na forum internetowym. Gdybym napisał jakiś tekst i przesłał go Redakcji wtedy z całą pewnością byłby podpisany moim imieniem i nazwiskiem. Poza tym uważam, że w pierwszej kolejności do głosu powinien zostać dopuszczony prof. Motyka, ponieważ to jemu zarzucił Pan poważne braki w warsztacie badawczym, mimo że sam nie ma Pan warsztatu historyka i nie wie na czym praca historyka polega. Udowodnił to Pański tekst szumnie ochrzczony przez Pana broszurą, bo na żadną broszurę to się nie nadaje – nawet propagandową.

Dodam jeszcze, że robi z tego newsa znany faszystowski klakier Szary.

Miałem na myśli Анатолий Шарий – kremlowski klakier, z którym Maciejczuk współpracuje.

Dodam jeszcze króciutko:
wsparcie Szarego dla Maciejczuka jest faktem. Wystarczy wejść na Facebooka, żeby się o tym przekonać. Michał Mieczysław napisał prawdę.

Odpowiadam : 1. wprowadzenie stanu wojennego to zamknięcie pomocy MFW. 2.Gloryfikacia UPA to zastąpienie gloryfikacji ZSRR.3.Dekrety wydawanę są przez UKraiński parlament i prezydenta bo takie ich prawo ( nic nam do tego ) 4 . W demokracji kazdy ma prawo przemaszerowac sobie ulicą jak to wcześniej zgłosi !!!

Dzięki za link, Pafnucy !
I trzeba go wklejać do skutku, aż dotrze do Polaków jak bardzo niebezpieczny jest ukraiński nazizm.