W Wilnie powstało Muzeum Architektury Drewnianej

Fot. Marian Paluszkiewicz

Były dom mieszkalny na Zarzeczu odzyskał dawną świetność. W budynku, który jest przykładem unikatowej, drewnianej architektury Wilna, działa już Muzeum Architektury Drewnianej – pisze Justyna Giedroyć dla „Kuriera Wileńskiego”.

Przez wiele lat drewniany dom przy ul. Połockiej 52 popadał w ruinę. W 2019 r. ruszyła renowacja XIX-wiecznego, zabytkowego budynku. Jej koszty wyniosły około 1 mln euro. W tym celu wykorzystane zostały środki z funduszy unijnych oraz z budżetu samorządu stołecznego. Niszczejący budynek został odrestaurowany i dostosowany do potrzeb nowoczesnej placówki muzealnej.

— Dom mieszkalny przy ul. Połockiej 52 zbudowano w 80-tych latach XIX w. Działka, na której rozpoczęto budowę, znajdowała się wówczas w gestii prawosławnego klasztoru przy cerkwi Św. Ducha. Działkę tę wynajęła mieszkanka Wilna, niejaka Maria Szulska, wdowa po urzędniku. W 1876 r. otrzymała pozwolenie na budowę parterowego domu. Drugie piętro, tzw. mezanin, został dobudowany po upływie 11 lat, w 1887 r. Wiadomo, że pozwolenie na budowę górnego piętra otrzymał Bolesław Szulski, być może syn Marii. Drugie piętro posiada elementy dekoracyjne, pięknie dekorowaną werandę. Może to świadczyć o tym, że Bolesław budował go dla siebie czy swojej rodziny i tu mieszkał — opowiada „Kurierowi Wileńskiemu” Indrė Užuotaitė, kustosz Muzeum Architektury Drewnianej.

Z dokumentów, które posiada muzeum, wynika, że pierwszym właścicielem działki, którą odkupił od klasztoru wraz z istniejącym już tu domem, był Jan Czepas.

— Jego rodzice mieszkali w tym domu, prawdopodobnie wynajmowali tu mieszkanie. Właściciel zamieszkał na parterze, a mieszkania na piętrze wynajmował innym ludziom. Przypuszczamy, że w okresie międzywojennym mieściło się tu 5-6 mieszkań pod wynajem. Wiadomo jest, że w 1944 r. Jan Czepas z niewiadomych powodów trafił do więzienia. Jego dalsze losy nie są nam znane. W domu tym po wojnie też stale mieszkało po kilka rodzin. Budynek też został podzielony na większą ilość mieszkań niż przed wojną. Jeszcze w 2016 r. mieszkali tu ludzie — kontynuuje rozmówczyni.

Cały tekst dostępny jest na stronie „Kuriera Wileńskiego”.

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: