Ukraińscy deputowani przyjęli kontrowersyjną uchwałę w sprawie „deportacji autochtonicznych Ukraińców” ze wschodniej Polski

Mam wrażenie, że Ukraińcom bardziej zależy na ukrytych roszczeniach terytorialnych wobec Polski niż na ich własnych terenach do których roszczą sobie prawo Rosjanie. Przypomina mi to niemiecką politykę o ,,biednych wypędzonych” Eriki Steinbach. Nikt nie wspomina o winach społeczności ukraińskiej (de facto obywateli II RP) na ziemiach polskich w czasie okupacji (kolaboracja i ze Stalinem i z Hitlerem – zależy z której strony ,,wiało”). Jest to przygotowywanie ,,gruntu” pod przyszłe roszczenia terytorialne wobec Polski. Na szczęście Ukraińcy są za słabi i za głupi żeby zrealizować te antypolskie plany. Jak tak dalej pójdzie to rok 2019 będzie oficjalnym rokiem przyłączenia autochtonicznych Ukraińców i autochtonicznej Ukrainy do Federacji Rosyjskiej…

Wypadało by przypomnieć naszym ukraińskim przyjaciołom w uchwale sejmowej o kilkuset tysiącach wypędzonych i ograbionych z majątku z Wołynia itd. przez zbrodniczą, nazistowską UPA oraz o kilku mln wysiedlonych z prapolskich obszarów kresowych po II WŚ! Inaczej będzie, jak z „polskimi obozami”. Kat zamieni się w ofiarę.
Ale, ale ktoś powie, że nie wolno tak postępować, bo Polaka i Ukraina ma wspólnego wroga Rosję! I ma rację w połowie. W tej, że Rosja jest wspólnym wrogiem i nie należy się konfliktować z Ukrainą. CIEKAWE TYLKO, DLACZEGO NIE WIEDZĄ TEGO LUB SIĘ TYM NIE PRZEJMUJĄ nasi ukraińscy przyjaciele podejmując kłamliwe częściowo uchwały o … polskich kolonizatorach na ziemiach przed Bugiem?
Może ktoś wejdzie na cienką gałązkę i pokusi się o próbę wyjaśnienia. Ja uważam, że decydują dwa czynniki: ukraińska głupota, taka jak ta z 1918 r., gdy Ukraińscy wymyślili sobie utworzyć Ukrainę w polskim mieście – Lwowie i zakładali pewnie, że Sowieci będą się temu bezczynnie przyglądać, jak połowa europejskiej części ich imperium odpada od Rasii. Drugi czynnik to pokłosie antypolskiej, nazistowskiej, banderowskiej tradycji, w której konflikt z Polską, niezależnie od rosyjskiego zagrożenia, jest jednym z fundamentów tego państwa. Trochę podobnie, jak na Litwie antypolonizm stał się wyznacznikiem tożsamości.
Może jest i tak, że nie rozpalając konfliktu z Ukrainą wykazujemy się większą mądrością. Nie oznacza to jednak, aby poklepywać się po plecach z neobanderowskimi dziennikarzami, działaczami, publicystami, politykami, którzy nie zajmują ważnych stanowisk, utrzymywać więzi partnerskie z miastami, w których czci się nazistów z UPA, czy rezygnować z propolskiej akcji informacyjnej na Ukrainie odwołującej się do I RP i zwalczać nazistowsko-banderowską ideologię.

Na koniec o naszym wrogu. Czy w Rosji myślą i mówią o rozdziale Polski? Owszem i mówią, że ponoć nie mamy nic przeciwko. https://www.youtube.com/watch?v=0QI9_hzYbL4&t=7s

Akurat mają swoje święte prawo do pamięci o przesiedlonych Ukraińcach. Nie widzę w tym nic zdrożnego.
Problem zaczyna się wtedy gdy państwo polskie nie chce pamiętać o Polakach i polskiej historii (np. o ludobójstwie dokonanym przez UPA) i np. godzi się na naciski ze strony ukraińskiej czy jakiejkolwiek.