Szukam rodziny Leszkiewiczów z Olpienia

Napisałam również do Pana na adres a-maile.

Jest to treść jednego z postów na FaceBook’u:

“Po stronie matki wszystko zaczyna się w wiosce Olpień, która
znajdowała się w województwie brzeskim. Do 1939 roku mieszkała tam
drobna i skromnie żyjąca szlachta. Wielu nosiło potrójne nazwiska,
które odzwierciedlały więzi rodzinne i tę miejscowość. Antonina
Leszkiewicz-Zinowicz-Olpieńska i jej mąż Aleksander
Leszkiewicz-Zinowicz-Olpieński byli właśnie takimi szlachcicami.
Aleksander kierował cegielnią i zajmował szanowaną pozycję w
społeczeństwie.
Wraz z nadejściem 1939 roku i władzy radzieckiej rozpoczął się proces
aktywnej rusyfikacji: język polski został wyparty, wprowadzono
prawosławie, nazwiska zostały uproszczone — potrójne formy zniknęły
jako relikt minionego świata.
W 1943 roku Aleksander został zastrzelony przez niemieckich okupantów,
a Antonina została sama z trójką dzieci: Aleksandrem, Marią i Haliną.
Ich losy rozeszły się po różnych drogach. Maria studiowała w Łunińcu,
a następnie poślubiła Kazimierza Boguckiego i przeniosła się z nim do
Błonia pod Warszawą. Związek z tą gałęzią rodziny został utracony
wiele lat temu. Halina wyszła za mąż za Maksymiliana Sokołowskiego i
przeprowadziła się do Bydgoszczy. Z jej synem, Zdzisławem, rodzina
nadal utrzymuje kontakt, a matka Haliny nawet odwiedzała ją, kiedy
jeszcze żyła.
Syn Aleksander pozostał w Olpienie – obecnie stało się ono terytorium
Białorusi. Jego los zakończył się tragicznie: zginął w wypadku
samochodowym, pozostawiając troje dzieci – Ludmiłę, Eugenię i Irenę.
Każdy z nich poszedł własną drogą, ale w sercu nosił cząstkę pamięci
przodków. Irena mieszka obecnie w Mielcu, niedaleko Krakowa; Eugenia
osiadła w Brześciu, a Ludmiła znalazła swój dom w Kijowie. To Ludmiła
stała się żywym połączeniem między przeszłością a teraźniejszością —
jest babcią ze strony matki, matką Niki, przedstawicielki następnego
pokolenia. Przez nią ciągnie się wątek czasu łączący starą szlachecką
Polskę ze współczesnym życiem w różnych zakątkach Europy.
Po stronie ojca historia przenosi się do innego zakątka dawnej Polski
– miasta Dobromil, położonego wśród wzgórz, do 1939 roku należącego do
Rzeczypospolitej, a następnie wchodzącego w skład Ukrainy. Tutaj w
1917 roku urodziła się Kupnicka Pawlina, prababcia ze strony ojca.
Pochodziła z dużej, silnej rodziny, w której szacunek dla pracy i
tradycji rodzinnych był sprawą honoru. W wieku siedemnastu lat, za
pośrednictwem swojego brata, poznała Basiliusza Kurylo, utalentowanego
stolarza, mistrza swojego rzemiosła. Bazyli posiadał własny warsztat,
uczył uczniów, wprowadzał najnowsze technologie w tym czasie, a
pewnego dnia powierzono mu przywrócenie krzesła samego Metropolity
Andrzeja Szeptyckiego — jako symbol uznania jego wyjątkowego
mistrzostwa.
Rodzina Pavliny i Basiliusa była silna i przyjazna. Mieli troje
dzieci: Jarosława, Wandę i Irenę. Początkowo mieszkali w Dobromilu,
ale później przenieśli się do Lwowa — miasta, w którym przeplatały się
kultury i losy, i który stał się dla nich stałym domem. Tutaj minęło
całe ich dalsze życie, tutaj znaleźli swoje ostatnie miejsce
spoczynku. Do tej pory na jednym z lwowskich cmentarzy można znaleźć
ich pomniki — jako przypomnienie korzeni, które mimo zmian zapuściły
głębokie pędy w poczet historii.
Jarosław, dziadek ze strony ojca, urodził się w 1936 roku. Żył długie
i dostojne życie we Lwowie – najpierw pod rządami sowieckimi, a
następnie w niepodległej Ukrainie. Jego siostry, Wanda i Irena,
również pozostały w tym mieście. Wanda zmarła latem 2024 roku, a Irina
żyje już 83 lata swojego życia i przechowuje w swojej pamięci bezcenne
wspomnienia z minionych dziesięcioleci.
W latach współczesnych, wypełnionych wiedzą o wszystkich tradycjach,
historiach i patriotyzmie, dzieci rodziny Kurylo – Anastazja i
Anatolij wyjeżdżają do Polski. Tak rozwijała się historia tej rodziny
– na skrzyżowaniu narodów, granic i epok. Zmieniały się flagi, prawa,
języki, ale niezmienna pozostała wewnętrzna więź z Polską, z jej
tradycjami, wiarą i kulturą. I w każdej gałęzi tego drzewa rodowego –
czy to Brześcia, Bydgoszczy, Kijowa, Lwowa, Błonia czy Mielec — żywa
jest ta sama niewidzialna nić, która łączy przeszłość i
teraźniejszość, czyniąc rodzinę częścią wielkiej historii Europy.
Historię rodziny Kurylów spisała Wiktoria Gadecka”