Roman Protasiewicz był członkiem służby prasowej pułku „Azow”

zdjęcie Romana Protasiewicza publikowane przez białoruskie media prorządowe

Prołukaszenkowskie media publikują zdjęcia, pozyskane najprawdopodobniej z telefonu Romana Protasiewicza, 26 – letniego blogera porwanego przez białoruskie służby z samolotu Ryanair, który 23 maja zmuszono do lądowania na lotnisku w Mińsku.

Zdjęcia mają być dowodem na zaangażowanie 20- letniego wówczas Protasiewicza w walkę na wschodzie Ukrainy w szeregach pułku Azow. Chłopak jest w kamuflażu, z bronią w ręku i azowskim szewronem na rękawie.

Wszystko jednak wskazuje na to, że chłopak był członkiem służby prasowej Azowa.

Internetowa gazeta „Nasza Niwa” pisze, że publikowane dziś zdjęcia, ale z zatartą twarzą, pojawiło się już w sieci – w 2015 roku anonimowy członek „grupy taktycznej „Białoruś” w ramach pułku Azow, opowiadał w wywiadzie dla Radia Svaboda o służbie na Ukrainie. Najwyraźniej był to Protasiewicz.

W wywiadzie bojownik o pseudonimie „Kim” opowiedział, że został ranny pod Szyrokino: „Podczas zmiany pozycji na prawej flance linii frontu we wsi Szyrokino dostałem się pod ogień nieprzyjacielskiej baterii moździerzy, w wyniku czego zostałem ranny odłamkami w klatkę piersiową i doznałem wstrząśnienia mózgu. […] Jestem tu już prawie od roku. Teraz służę w Mariupolu”.

Prawdopodobnie po raz pierwszy otwarta informacja o związku porwanego przez służby białoruskie redaktora „zakazanego” kanału Telegram z Ukrainą pojawiła się w opowieści Jurija Dudia.

Tam Protasiewicz powiedział dosłownie to, co następuje: „Kiedy wróciłem z wojny na Ukrainie, uświadomiłem sobie prostą rzecz: jeszcze raz pojechałbym do pracy przy konfliktach zbrojnych, bo ludziom trzeba pokazywać rzeczy, które nigdy nie powinny mieć miejsca”.

Były lider Azowa, Andrij Bielecki, potwierdził, że Protasiewicz był w ich szeregach, ale „jego bronią był długopis”.

Nie wiadomo jednak, dla jakich mediów pisał teksty.

„Nasza Niwa” rozmawiała z ówczesnymi bojownikami „Azowa”, którzy twierdzą, że w czasie, gdy Protasiewicz dołączył do nich, nie wysyłano już na front pierwszego napotkanego człowieka. Batalion miał dwie bazy szkoleniowe, jedną w Kijowie i jedną w Urzufie koło Mariupola. Aby dostać się na front, trzeba było przejść szkolenie i udowodnić swoją wartość.

„Pamiętam go w Urzufie. Był taki facet, młody. Bielecki nie miał do niego zaufania. Bo kiedy przyjechał, zaczął od słów: „Gdzie są inni Białorusini? Chciałbym ich poznać”. Ludzie odebrali to tak, jakby zbierał informacje. Dlatego nie było zbyt dużego zaufania, i do walki nie był angażowany. Kręcił się po sali treningowej, robił sobie zdjęcia z bronią na strzelnicy i chyba zdał sobie sprawę, że nie pasuje do grupy, więc odszedł. Czy on walczył? Myślę, że jeśli to zrobił, to nie jako członek Azowa”, – powiedział „Naszej Niwie” ówczesny bojownik.

oprac. ba na podst. nn.by

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: