Piękne i bestie. Pokochały dyktatorów i oni je pokochali

Można ich potępiać za zbrodnie i za zło świata, ale nie za wybór kobiet życia. Oto one: Pierwsze damy piekieł.

Lady Syria. Asma al-Asad, z domu al-Achras pochodzi z sunnickiej rodziny syryjskiej osiadłej w Wielkiej Brytanii.  Urodziła się i dużą część życia spędziła w Londynie. Z wykształcenia jest programistką komputerową. Ukończyła King’s College London. Po ukończeniu studiów (w 1996) pracowała m.in. jako ekonomistka w Deutsche Bank. Syna ówczesnego prezydenta Syrii Hafiza al-Asada Baszara poznała, kiedy ten pracował przez pewien czas (jest okulistą) w jednym z londyńskich szpitali. Już wówczas typowany był na kolejnego prezydenta Syrii. Pobrali się na prywatnej ceremonii w grudniu 2000, kiedy on był już prezydentem. Zachowała obywatelstwo brytyjskie.

Lady Korea. Ri Sŏl Ju. O tym, że została żoną przywódcy Korei Północnej Kim Dzong Una, państwowe media Korei Północnej oficjalnie poinformowały 25 lipca 2012, po tym jak od dłuższego czasu para pojawiała się wspólnie podczas różnych uroczystości. Ma podobno 27 lat i ukończyła studia na Uniwersytecie im. Kim Ir Sena. Kim Dzong Un ożenił się z nią jakoby w 2009 roku, a rok później urodziło im się dziecko. Wcześniej chodziły słuchy o istniejących nagraniach porno z jej udziałem i rozwiązłym życiu, jakie prowadziła zanim poznała pulchnego „boga narodu”. Lady Korea ubiera się, jak na swój kraj, frywolnie – uwielbia krótkie spódniczki i odmawia noszenia znaczków z portretami ojca i dziadka swojego znakomitego męża. W KRL-D znaleziono na tę okoliczność wyjaśnienie: Dla Ri Sŏl Ju żaden inny, poza Kim Dzong Unem, mężczyzna nie istnieje.

Lady Jordania. Królowa Rania al-Abd Allah, małżonka króla Abd Allaha ibn Husajna urodziła się jako Rania al-Jasin w palestyńskiej rodzinie w Kuwejcie. Rania, która podkreśla, że jest kobietą muzułmańską, ukończyła najpierw podstawową i średnią New English School, potem studia ekonomiczne na amerykańskim uniwersytecie w Kairze, po czym pracowała w Citibanku, a następnie dla Apple Computer w Jordanii. Księcia Abd Allaha poznała na przyjęciu. Dwa miesiące później zaręczyli się i w tym samym roku pobrali. Królowa Rania nie nosi muzułmańskich strojów, broni praw kobiet i dzieci, angażuje się w zmianę wizerunku krajów arabskich na świecie. Została okrzyknięta „trzecią najpiękniejszą kobietą na świecie” w rankingu magazynu „Harpers and Queens”. Mąż-król mianował ją honorowym pułkownikirm jordańskich sił zbrojnych. Rania i Abd Allah mają czworo dzieci.

 

Lady Kamerun. Chantal Biya, żona prezydenta Kamerunu, to pod każdym względem wyrazista kobieta. Jest od niego młodsza prawie o 40 lat (on – 82, ona – 44). Jeśli wierzyć książce, jaką o niej napisano odbyła długą i burzliwą drogę do małżeńskiego kobierca. Autor został za nią oskarżony o obrazę czci bohaterki i wtrącony na 2 lata do więzienia. Obrońcy praw człowieka nazwali go więźniem sumienia. Cechą charakterystyczną Pierwszej Damy Kamerunu jest fryzura nazwana na jej cześć „a la Chantal”, oraz uwielbienie dla kreacji Diora i Chanel szytych dla niej na specjalne zamówienie. Jest też znana z zamiłowania do spotkań towarzyskich na wysokim szczeblu i sama je często organizuje.

Lady Suazi. 47-letni Mswati, król kraju, którego głównym towarem eksportowym są cukier, mięso, drewno, azbest, diamenty i węgiel kamienny, ma obecnie 15 żon, ale tu zajmiemy się jedną – dwunastą w kolejności – młodą pięknotką Intando Dube. Wsławiła się tym, że w piątym roku trwania związku małżeńskiego zdradziła prezydenta z ministrem sprawiedliwości. Za ten czyn trafiła do domowego aresztu. Gorzej rzecz skończyła się dla ministra Mamba, który ministerialną tekę zamienił na więzienną celę. Nie wiemy, czy małżonek bardzo cierpiał z powodu zdrady, ale pocieszycielek miał sporo. Oto zaledwie dwie z pozostałych 14 żon (pod nimi główna bohaterka):

Faworyta Hitlera. Nie, nie jest to, jak zapewne myśleliście, Ewa Braun tylko… rosyjska aktorka Olga Czechowa (panieńskie nazwisko Knipper), z pochodzenia Niemka. W 1920 wyjechała z sowieckiej Rosji do Niemiec, w latach 30. była już znaną gwiazdą niemieckiego kina. Jako ulubiona aktorka Führera towarzyszyła mu podczas spotkań i imprez towarzyskich. Zachwycał się nią również Goebbels, który w swoich pamiętnikach nazywał ją „Czarującą Frau”. Po wojnie tu i ówdzie zaczęły pojawiać się informacje, że „czarująca Frau” była tajną agentką Stalina i że jakoby planowany był zamach na Hitlera z jej udziałem, nie ma jednak dokumentów, które by to potwierdzły. Olga Konstantinowna Czechowa była siostrzenicą imienniczki Olgi Knipper (żony Antona Czechowa, siostry Lwa Knippera), żoną Michaiła Czechowa.

„Żelazny Motyl” Imelda Marcos. Laureatka konkursu piękności Filipin, była żona prezydenta Filipin, obecnie wdowa po nim. W czasie jego rządów weszła do kręgów władzy. Została mianowana gubernatorem Regionu Stołecznego, ministrem ekologii oraz budownictwa mieszkaniowego. W czasie choroby Marcosa faktycznie sprawowała władzę nad państwem. Wielokrotnie reprezentowała Filipiny za granicą, między innymi stała na czele delegacji do Moskwy na pogrzeby kolejnych przywódców ZSRS: Leonida Breżniewa, Jurija Andropowa i Konstantina Czernienko. W 1971 reprezentowała Filipiny na obchodach 2500-lecia Cesarstwa Perskiego, które były jednym z największych w historii zgromadzeń koronowanych głów i przywódców z całego świata. Była nazywana „drugą połową dyktatury”. Po obaleniu rządów klanu Marcosów w 1986, uciekła na Hawaje. Słynna stała się wtedy jej ekstrawagancja, a ona sama stała się sławna z powodu pozostawionej w rezydencji prezydenckiej Malacañan Palace olbrzymiej kolekcji luksusowego obuwia (1006 szt. – obecnie w muzeum), 15 płaszczy z norek, 508 długich płaszczy, 888 torebek, 65 parasolek, 71 par okularów przeciwsłonecznych, ogromnej kolekcji dzieł sztuki (w tym autorstwa Rafaela, Michała Anioła i Boticellego) oraz zamawianych w Nowym Jorku portretów własnych i rodziny. Trzy lata po śmierci Marcosa, w  1989 powróciła na Filipiny i nieskutecznie startowała w wyborach prezydenckich, ale zdobyła miejsce w Izbie Reprezentantów. W 1998 ponownie bez skutku próbowała zdobyć fotel prezydencki. Po wygaśnięciu w immunitetu w 2001 r. została aresztowana i oskarżona o malwersacje finansowe, które miały miejsce za rządów Marcosów, lecz została uniewinniona. Od 2010 roku ponownie sprawuje funkcję deputowanej do filipińskiej Izby Reprezentantów.

Kochana Mussoliniego. Clara Petacci urodziła się w 1912 roku jako córka osobistego lekarza papieża Piusa XI. Zakochała się najpierw we wszechobecnych wówczas wizerunkach Mussoliniego, a potem w nim samym. Była żoną porucznika lotnictwa Riccardo Federiciego. Pierwszy raz spotkała się z Mussolinim w 1932 roku, gdy jego pojazd zatrzymał się przy niej. Od tego czasu usiłowała pisać do Mussoliniego listy. Zdołała uzyskać audiencję. Ostatecznie została jedną z kochanek wodza. Po nawiązaniu romansu z Petacci, Mussolini wysłał jej męża z misją na Daleki Wschód. Z czasem Petacci wystąpiła o rozwód, który przeprowadzono w 1936 roku. Przydzielono jej apartament w Pałacu Weneckim, aby Mussolini miał bliżej do kochanki. Jej zazdrość sprawiła, że od 1939 roku Mussolini próbował się jej pozbyć, a w 1943 roku zakazał wpuszczania do pałacu. Jednym z powodów były plotki o wystawnym trybie życia, jaki prowadziła z pieniędzy publicznych, co szkodziło popularności duce. Po odsunięciu Mussoliniego od władzy, została wraz z nim aresztowana. Zwolniona po paru tygodniach, wraz z rodziną przedostała się na północ kraju, gdzie uwolniony przez niemieckich komandosów Mussolini tworzył Republikę Salo. Dyktator nie chciał już utrzymywać jednak stosunków z byłą kochanką. W ostatnich tygodniach wojny zaproponował jej, żeby uciekła do Hiszpanii, ale odmówiła. Po aresztowaniu Mussoliniego, została z nim. Na własne życzenie została z nim rozstrzelana w miejscowości Giulino di Mezzegra. Ich ciała zostały powieszone głowami w dół i wystawione na widok publiczny na Piazzale Loreto w Mediolanie. Pomimo że Mussolini nie zaprzestał spotykania się z innymi kochankami i wciąż miał żonę Rachele, Petacci pozostała mu wierna, a jego związek z nią należał do najdłuższych w życiu dyktatora (podobnie długi był jedynie romans z dziennikarką Margheritą Sarfatti, autorką jego biografii). Swoje pamiętniki Petacci powierzyła hrabinie Rinie Cervis, z której ogrodu karabinierzy wykopali je w 1950 roku. Objęte klauzulą tajności na kilkadziesiąt lat, zaczęły być publikowane po 70 latach od ich napisania.

Kresy24.pl/fishki.net, Wikipedia