Odcienie błękitu (I)

Wspomnienia powojennego dzieciństwa w zdewastowanej barbarzyńsko, bestialsko zniszczonej  przez niemieckiego okupanta  mojej Warszawie bardzo mocno skojarzyły mi się z trudnym dzieciństwem  dziatwy umęczonej ziemi syryjskiej,  a szczególnie  zdewastowanego jednego z  najstarszych miast  Bliskiego Wschodu – Aleppo. W Syrii mieszkam na stale od ponad pół wieku. Mój wspomnieniowy  tekst  dedykuję  właśnie umęczonym dzieciom ziemi syryjskiej, jak i również misjonarzom pełniącym posługę duchową  w Syrii,  w tym ofiarnym misjonarzom z mojej Ojczyzny. Obszerne opracowanie moich  zapamiętanych dziecięcych przeżyć Dziecka Warszawy’44 podarowałam  wspaniałemu Muzeum Powstania Warszawskiego.

Latem 2009 roku  będąc w Kraju  zostałam obdarowana zbiorem wierszy  autorstwa siostry Teresy Błaszczyk ze Zgromadzenia  Sióstr Franciszkanek  Rodziny  Marii,  których  jestem  wdzięczną wychowanką.  To piękna i  wzruszająca poezja  z lat 1942–2009. Pokaźny  tom  autorka zadedykowała swojemu ojcu  duchownemu, błogosławionemu Zygmuntowi Felińskiemu.

Siostra Teresa Błaszczyk urodziła się w 1923 roku w Warszawie. Ukończyła  Instytut Pedagogii Socjalnej. W słowie wstępnym  gorąco dziękuje Opatrzności Bożej za  63 lata służby w Zgromadzeniu, przypadające właśnie w roku 2009, diamentowy jubileusz  posługi zakonnej.

Jej wiersze głębokie, uduchownione, a zarazem bardzo proste, choć bardzo malarskie, nasycone – przepojone wielką wrażliwością, urokiem, pełne zadumy nad światem  i pięknej, stworzonej  przez Boga natury.  Ich wielka melodyjność, rytm i rym trafiają do serca czytelnika. Poezja ta ukazuje dobro i piękno, jest wyrazem ogromnego szacunku, miłości i ogromnego podziwu dla Boga i dzieła stworzenia… Dziś tak potrzebnych słów i przekazów w gubiącym się świecie…

W dorobku autorki są także  piękne pogłębione portrety psychologiczne świętych Pańskich.

Siostra Teresa Błaszczyk RM to także malarka krajobrazów pełnych symboliki oraz kompozytorka melodii do własnych wierszy.

Jednym z jej utworów, który zwrócił moja uwagę i do którego myślami często powracam,  jest piękny wiersz dedykowany  misjonarzom…  Pochodzi z tomiku poezji „Okruchy” (1968) i nosi tytuł „Za misje”.  Wzruszające, proste fragmenty  tegoż utworu pozwolę sobie zacytować:

„Zmęczony krokiem przemierzam ulice,

W rozdeptanym śniegu grzęzną nogi…

…Może gdzieś, w dalekiej Afryce misjonarz ustaje wśród drogi?

Zimno się wciska pod ubranie,

Jest wieczór – jadłam jeszcze rano…

…Czy tamtemu w Afryce sił stanie,

By odnaleźć owieczkę zabłąkaną?

Wypiłabym coś gorącego

Dla rozgrzewki i pokrzepienia,

By nie omdlał w upale pragnienia.

Coraz trudniej wystać w tłoku

W chyboczącym i tłocznym tramwaju.

Mym zmęczeniem modlę się Bogu

Za misje w nieznanym kraju

Może w domu wróciwszy

Znajdę pusty stół, zapomnienie?

Iluż tamtych z dalekich misji

W samotności przeżywa cierpienie…”

Na ostatniej stronie tomu poezji  s. Teresy znajdują się adresy domów prowincjonalnych Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Polsce.   Jeden z nich jest w Warszawie przy ulicy Hożej 53. A ja właśnie tu, w klasztorze przy ulicy Hożej, w wielce pamiętnym i kochanym miejscu  umiejscawiam moje wspomnienia rodzinne i powojennego trudnego dzieciństwa…

Barbara Anna Hajjar

Syria, Tartous