„Największą wartością jest Ojczyzna, dla niej warto poświęcić życie” (WIDEO)

rene och rene, nie sądź bo sam będziesz sądzony. Wiemy o tym , że chłopi byli tą najbardziej prostą grupą społeczną do której hasła rewolucji bolszewickiej trafiały bardzo szybko i podatnie. Stąd też szybko zaoprobowali nową władzę, władzę okrutną, zakłamaną i zniewoloną przez Sowietów. Niezłomni, jako garstka oficerów, żołnierzy dobrowolnie godząc się na nieludzkie warunki życia do końca dawała świadectwo walki z demonizacją, laicyzacją, społeczeństwa polskiego. Może rzeczywiście w tej walce nie zawsze udało się przeprowadzić wszystko zgodnie z planami, może niejednokrotnie wynędzniali, brudni, wyczerpani i głodni walczyli o przetrwanie goszcząc się u gospodarzy, zabierając im zapasy żywności, ale nie zapomnijmy im tego, że do samego końca byli wierni Bogu, Ojczyźnie i własnym ideałom, kto dziś z nas jest w stanie poświęcić rodzinę, majątek, karierę i wygodne życie, by choć na chwilę wcielić się w ich rolę??????????!!!!!! Ludzie, którzy katowani fizycznie i psychicznie za prawdę oddali życie, ludzie którzy w chwili śmierci z pogardą patrzyli na swoich sędziów i katów. Ludzie, którym próbowano odebrać ich godność, chowając w bezimiennych dołach pozbawiając ich pochówku. Dziś oni wszyscy zmartwychwstali i znów stawili się na rozkaz kiedy Ojczyzna znalazła się w niebezpieczeństwie, dziś oni dają poznać tą prawdę, dziś oni staneli znów do walki o odrodzenie się Naszej Ojczyzny, Ojczyzny musi stać się opoką dla przyszłych pokoleń POLAKÓW, w której królować będzie Jezus i Maryja, a nie zgnilizna komunizmu europejskiego

Komentarze, które czytam, świadczą o niewiedzy lub powielaniu stereotypów. Prości ludzie oczekują prostych podziałów, jasno okreslonych granic dobra i zła. Ale życie nie jest bajką. Prostych odpowiedzi nie ma, są tylko proste przekonania, jak te powyżej. Ja znam problem z opowieści rodzinnych. I nic w nich nie jest czarno-białe. Nie wszyscy żołnierze AK na kresach byli nieskazitelni, może w centralnej Polsce, ale nie na wschodzie. Babcia Ukrainka opowiadała mi, jak cała wioska – ludność polsko-ukrainska, bała się,, leśnych żołnierzy”, niezależnie czy to byli Polacy, czy Ukraińcy. Całe wsie były zastraszane, wychodzili z lasu Ukraińcy i judzili swoją ludność przeciwko sasiadom Polakom, staszyli, że zabiją tych,którzy bedą pomagać Polakom. Bili, rozdzierali koszule dziewczętom,grozili gwałtem.Po nich nadchodzili polscy partyzanci, często mlodzi chłopcy, byli sąsiedzi i od nowa to samo.Dziadek Polak często słyszał,że ma ukraińską dz…kę w domu. Większość mieszkańców wsi trzymała się razem, bez podzialów.Ostrzegali siebie nawzajem, ukrywali wspólnie żywność, żeby nie padła łupem głodnych,,z lasu”.Nieliczni nie wytrzymywali terroru, albo zahłystywali się nacjonalistycznymi głupotami i przechodzili na ktorąś ze stron.Tak było z jednym babci sąsiadem, chociaż przed nadejściem bardziej chojraczych ,,lesnych żołnierzy”’ ostrzegał Polaków, którzy pędem zanosili żywność do przechowania przez ukraińskich sasiadów.Bez tej solidarności wymarliby jedni i drudzy. Opowiadajmy historię, ale nie idealizujmy, oddzielajmy ziarno od plew, słuchajmy tych, ktorzy pamietaja tamte czasy, ale może nie tylko żołnierzy, ktorzy patrza na te wydarzenia subiektywnie, oczami bojownika o wolność ( ze zrozumiałych powodów będą dumni i oczekujący uznania, i ja mam takie, ale tylko dla żołnierzy o wysokim morale), słuchajmy przede wszystkim ludność cywilną, ona najwięcej wycierpiała.Żołnierz jest zawsze żołnierzem, dobro ogółu ważniejsze od jednostki, walczy dla idei.Dla mojej ukraińskiej Babci i Dziadka Polaka najwazniejsza była ich rzeczywistość – prostej ludności kresowej, kóra przypadkiem znalazła się na froncie wojujacych nie wiadomo o co i po co narodów, a której dzisiaj chyba nikt nie słucha.