Lewacko-esbecka konserwa w MSZ ma się świetnie! Dobra Zmiana nie dotyczy resortu ministra Waszczykowskiego?

Czy w Polsce brakuje błyskotliwych politologów znających się na polityce wschodniej i europejskiej? Czy brakuje nam oddanej Krajowi i Narodowi młodzieży, wykształconej i znającej biegle po kilka języków, z zapałem do pracy?

Jak długo jeszcze roztaczany przez stare kadry w MSZ mit „niezastąpionych fachowców”, których nie można zwolnić, będzie służył do blokowania stołków przez leniwych post-komuchów i utrudniania dopływu do resortu młodych, zdolnych ludzi o poglądach patriotycznych?

Wiem o czym piszę. Przepracowałem w MSZ 8 lat – w Centrali i na placówce – miałem wiele okazji przyjrzeć się tym „fachowcom” w akcji, widziałem jak promuje się miernoty i gnoi młodych. Tylko dlatego, że pracowali lepiej niż starzy „towarzysze”, nie kradli i nie bawili się w rozgrywki korytarzowe. Ale nie byli z MSZ-towskiego układu.

Nadszedł jednak czas, żeby dobór kadr w MSZ przestał zależeć tylko od prywatnych znajomości lub od tego, czy jest się z „resortowej” rodziny. Albo – jak pod rządami Platformy Obywatelskiej – od tego, czy ma się lewackie poglądy i posłusznie wpisuje się w nurt poprawności politycznej oraz tzw. „proeuropejskości”, rozumianej jako konieczność ustępowania przed dyktatem Berlina i Brukseli gdzie tylko się da i w czym tylko się da.

Rozumiem, że Pan Minister Witold Waszczykowski – jako człowiek łagodny – może mieć poważne opory przed zwalnianiem kolegów, z którymi przepracował w tym resorcie ładnych parę lat. Ale Panie Ministrze, wszedł Pan do Sejmu z partii, która obiecywała Dobrą Zmianę i to dotyczy również MSZ.

Jeśli uważa Pan, że zatrudniając jednego patriotę – Wiceministra Jana Dziedziczaka i zwalniając Tomasza Arabskiego z ambasadorstwa w Hiszpanii już Pan załatwił sprawy kadrowe, to ja się z tym głęboko nie zgadzam. Ja głosowałem na Dobrą Zmianę, a nie na Drobną Zmianę.

I żeby była jasność: bynajmniej nie uważam, że każdy kto pracował w resorcie w czasach Sikorskiego powinien być natychmiast wycięty wyłącznie w imię lojalności partyjnej. W tamtej ekipie też byli doskonali fachowcy, jak chociażby wybitna specjalistka od Wschodu Pani Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, obecna nasza ambasador w Moskwie.

To przecież nie kto inny jak ona – będąc jeszcze wiceministrem w Centrali – opanowała totalny chaos w zakresie pomocy dla Polaków na Wschodzie, wywołany osobistymi ambicjami Sikorskiego, który odebrał tę pomoc z Senatu i natychmiast ukatrupił ją doszczętnie.

Tylko zdolności organizacyjne, pracowitość i – niestety niezbyt częsta w tym resorcie – umiejętność logicznego myślenia pani Pełczyńskiej-Nałęcz pozwoliły w kolejnym roku zapanować nad tym – nazwijmy rzecz po imieniu – bajzlem, stworzyć w miarę sprawny i przejrzysty system i uratować dzięki temu dziesiątki, jeśli nie setki polskich redakcji i organizacji polonijnych.

Innym przykładem doskonałego fachowca z poprzedniej ekipy jest dla mnie ówczesny wiceminister Krzysztof Stanowski, obecnie szef Fundacji Solidarności Międzynarodowej. Choć jest z zupełnie innego obozu światopoglądowego niż ja, uważam go za najlepszego jakim obecnie dysponujemy eksperta w zakresie pomocy rozwojowej i współpracy z organizacjami pozarządowymi. I w tym przypadku również wiem o czym mówię, gdyż w „pozarządówce” działam prawie 11 lat.

Także Stanowski miał wtedy niewdzięczne zadanie polegające na „posprzątaniu” po katastrofie, do której wspólnie z Niemcami doprowadził Sikorski naszą politykę wobec Białorusi w 2010 r.

Przypomnę tylko, że swoją naiwnością i bezkrytycznym zaufaniem do obietnic Łukaszenki Sikorski otworzył mu faktycznie drogę do całkowitego zniszczenia opozycji białoruskiej. W wyniku tej skrajnie głupiej polityki dziesiątki działaczy trafiły wówczas do więzień, a wielu innych musiało uciekać z kraju.

Po tym ciosie opozycja białoruska nie może pozbierać się do dziś. To, że z tego pogromu w ogóle udało się jeszcze cokolwiek uratować to duża zasługa właśnie wiceministra Stanowskiego, czego jako organizacje pozarządowe byliśmy świadkami.

Oczekując od Pana Ministra Waszczykowskiego Dobrej Zmiany mam też na myśli wyjaśnienie wszystkich afer, które miały miejsce pod rządami Sikorskiego. Przecież nawet on sam oficjalnie przyznawał, że MSZ jest skorumpowanym resortem.

Co z aferą wizową w Konsulacie Generalnym w Łucku, gdzie – przypomnę – sprytni pracownicy wymyślili unikalne polskie know-how polegające na zalepianiu wizą w paszportach ukraińskich prostytutek i przestępców pieczątek wstemplowanych tam wcześniej przez placówki innych krajów zakazujących wjazdu do UE. Oczywiście nie charytatywnie. Jaką odpowiedzialność karną i służbową poniosły wszystkie zamieszane w to osoby? Jaki był związek tych osób z dawną SB i potem ABW? Czy podobny proceder miał też miejsce w innych konsulatach?

Co z masowymi drogimi zakupami luksusowych mebli i alkoholi do MSZ, z płaceniem służbowymi kartami w knajpach w sytuacji kiedy brakowało pieniędzy na pomoc dla Polaków na Wschodzie? Kto konkretnie podejmował te decyzje i jaką poniósł za to odpowiedzialność?

Co z tzw. outsourcingiem, który dla mnie jest największą aferą jaka miała miejsce w MSZ pod rządami Sikorskiego? Przypomnę, że polega to na tym, iż faktycznie całość obsługi wniosków wizowych na Ukrainie, w Rosji i na Białorusi przekazano jednej prywatnej firmie, która zarabia na tym gigantyczne pieniądze.

Firmie zarejestrowanej bodajże na Mauritiusie czy Seszelach, której właścicielem jest Hindus. Czy nie należałoby zbadać kto jest faktycznym udziałowcem tej firmy? Pół biedy jeśli to tylko jakiś prywatny interes kogoś z naszych służb lub dawnej SB.

Gorzej, jeśli okaże się, że łapę na tym trzymają np. służby rosyjskie lub innych państw. Oznacza to, że służby te są w stanie śledzić i kontrolować każdego kto wyjeżdża z tych krajów do Polski lub UE, np. uciekających stamtąd opozycjonistów, którzy zamierzają ubiegać się o azyl polityczny.

Przypomnę, że dosłownie w ostatnich dniach przed zmianą władzy w MSZ urzędnicy PO niemal kolanem dopchnęli to samo rozwiązanie i tę samą firmę także w przypadku polskich centrów wizowych na Białorusi. Czy w przypadku wyboru tej „hinduskiej” firmy nie zostały złamane procedury przetargowe? Wiele wskazuje, że co najmniej w kilku przypadkach mogło tak być.

Dlaczego obecny nasz ambasador na Litwie, pan Jarosław Czubiński – pod rządami PO Dyrektor Generalny Służby Zagranicznej – tak bardzo nalegał na wprowadzenie outsourcingu, kompletnie ignorując negatywne opinie i uzasadnione obawy konsulów w tej sprawie, o czym mówią świadkowie?

Są też ślady działań, które wskazują, że aby uzasadnić przed opinią publiczną potrzebę wprowadzenia outsourcingu niewydolnością polskich konsulatów celowo spowalniano w nich szybkość i sprawność obsługi, zamiast zwyczajnie poprawić organizację pracy.

A co ze sprawą wydania w ręce białoruskiej bezpieki przez Polskę dokumentów, które pozwoliły jej wpakować na wiele lat do więzienia czołowego obrońcę praw człowieka na Białorusi Alesia Bialackiego?

MSZ pod rządami Sikorskiego twierdził, że nie wiedział, iż Prokuratura Generalna chce to zrobić, więc nie mógł zapobiec. Tymczasem ówczesny radca ambasady w Mińsku Witold Jurasz osobiście mówił mi – przy świadkach – że przed „wystawieniem” Bialackiego służbom białoruskim prowadzona była w tej sprawie korespondencja szyfrowa między Centralą MSZ w Warszawie a Ambasadą RP w Mińsku i że on – Jurasz – odpowiedział negatywnie na zapytanie Centrali MSZ.

Oznaczałoby to, że wbrew temu, co twierdził resort Sikorskiego, MSZ miał wiedzę o planowanym przekazaniu reżimowi w Mińsku dokumentów na Bialackiego. Myślę, że nie jest bez znaczenia – chociażby w imię ustalenia prawdy historycznej – czy mamy do czynienia tylko z konfabulacjami pana Jurasza, czy rzeczywiście było tak jak mówi, a to stawiałoby Sikorskiego w bardzo negatywnym świetle.

Dlatego domagam się, aby wewnętrzna kontrola w MSZ ustaliła, czy taka wymiana szyfrogramów miała miejsce, co zawierały, a jeśli zostały już zniszczone, to kto to zrobił, na czyje polecenie i na jakiej podstawie.

Kolejna sprawa z udziałem MSZ Sikorskiego, na którą do dziś nie ma odpowiedzi, to niedopuszczenie przez Centralę polskich konsulów wysłanych na miejsce Katastrofy Smoleńskiej w celu przeprowadzenia zgodnych z prawem i procedurą w takich przypadkach czynności – zebrania, zabezpieczenia i opisania depozytów, opisania zwłok, udziału w sekcji itp.

Polscy konsulowie z kilku krajów zostali wprawdzie oddelegowani wtedy do Rosji, ale nie dopuszczono ich potem do żadnych działań. Kto podjął decyzję, która uniemożliwiła im pracę? Kto, dlaczego i na jakiej podstawie zakazał im następnie – pod groźbą odpowiedzialności karnej – udzielania jakichkolwiek informacji na temat ich pobytu w Rosji?

No i wreszcie co z byłymi SB-kami, którzy nadal są masowo zatrudnieni w MSZ? Przypomnijmy, że – jak ujawnił ostatnio Cezary Gmyz – polskie placówki dyplomatyczne są nadal przechowalnią dawnej agentury. Opublikował on też listę 237 takich osób.

Nie twierdzę, że każda z nich powinna zostać bezwarunkowo zwolniona. Jeśli ktoś jest dobrym szyfrantem, nie ma ryzyka powiązań z obcymi służbami, albo wykazał się rzeczywistą, a nie pozorowaną kompetencją i jest pożyteczny dla dyplomacji – niech sobie spokojnie pracuje dalej. Ale tylu?! Czy naprawdę nie ma ich kim zastąpić?

W związku z tym pragnę skierować do Pana Ministra Waszczykowskiego pytanie: ilu pracowników dawnej ekipy zwolnił po objęciu resortu i ilu zatrudnił nowych ludzi? Zaznaczę, że operacji polegającej wyłącznie na przesadzeniu człowieka ze stołka na stołek nie uważam za żaden przejaw Dobrej Zmiany.

Jeśli są podstawy żeby kogoś zwolnić – należy to zrobić. Nawet jeśli w tym celu trzeba mu wypłacić odprawę lub procesować się z nim w sądach pracy. Resort trzeba w końcu oczyścić i wpuścić do niego młodych.

Przypomnę, że Śp. Lech Kaczyński – jeszcze jako Prezydent Warszawy – nie miał z takimi działaniami problemów, kiedy wymieniał w stolicy stary skorumpowany układ.

Doceniam Pana Ministra Waszczykowskiego jako wybitnego dyplomatę, szanuję jego niewątpliwą wiedzę i kompetencje w zakresie polityki bezpieczeństwa, relacji z USA, czy UE. W pełni kibicuję jego polityce wobec Niemiec i Brukseli.

Jako wyborca PiS oczekuję jednak, że wykaże się również odwagą i determinacją, aby w końcu – raz a dobrze – uporządkować tę MSZ-towską Stajnię Augiasza.

Marek Bućko