Krupowo – jedna z najstarszych parafii dekanatu lidzkiego

Kościół na cześć Trójcy Przenajświętszej został założony tutaj w 1460 r. z inicjatywy wdowy Anny Dowojnowej, która w ten sposób wykonała „wolę zmarłego męża Iwaszki”. Jej córki Helena i Uliana przyłączyły się do fundacji, zaś syn Piotr – nie. Już córka Piotra Anna, po mężu Rodogolska, w 1545 r. pomnożyła fundusz swojej babci. W pierwszej połowie XVI w. przy kościele działała altaria, jednak już w drugiej połowie XVI w. parafia straciła samodzielność i miejscowy kościół został dołączony jako filialny do parafii lidzkiej Fary.

Wygląd zewnętrzny świątyni

W 1766 r. w majątku Krupa, który należał wówczas do lidzkiego marszałka Narbuta, została zbudowana kaplica. W 1777 r. kościół miał cztery ołtarze: główny – Trójcy Przenajświętszej, boczne – Matki Bożej z obrazem namalowanym w stylu rosyjskim, i św. Jana Nepomucena, a także przyścienny ołtarz ku czci św. Jana z Padwy (tak jest napisane w inwentarzu, ale najprawdopodobniej jest to błąd i ma się na myśli św. Antoniego).

W XIX w. świątynia istnieje jako filia Fary lidzkiej w majątku Szukiewiczów: drewniana, obita w 1851 r. deskami, kryta gontem. W kościele są trzy ołtarze: główny – Trójcy Przenajświętszej, boczne – Matki Bożej i św. Józefa. Kościół stał na wzniesieniu cmentarza parafialnego, tam, gdzie teraz stoi na postumencie figura Najświętszej Maryi Panny. Prawdopodobnie w czasie wojny polsko-radzieckiej 1920 r. drewniany kościół został zniszczony.

Nową świątynię postanowiono zbudować już z kamienia. W 1922 r. inżynier E. Kulesz przygotował projekt jednowieżowej neoromantycznej świątyni, podpisany 28 grudnia tegoż roku. Projekt został zmieniony tylko nieznacznie –  nie powstała uliczna rzeźba Matki Bożej i kaplica Pana Jezusa, a także południowo-zachodnia orientacja ołtarza (wejściem prostopadle do drogi Lida – Wołdaciszki) została zmieniona na południowo-wschodnią (ołtarzem na Lidę). Poza tym kościół jest w pełni zgodny z planem architekta.

Ołtarz główny

Budowa rozpoczęła się w 1925 r. i była prowadzona dzięki staraniom ks. Józefa Sobolewskiego. Budowę zakończono  w 1928 r. Kościół Trójcy Przenajświętszej do dziś przetrwał w niezmienionej od tego czasu formie –   świątynia trzynawowa, jednowieżowa z transeptem i pięciokątną absydą, flankowaną dwiema zakrystiami. Wejście poznaczone jest trzykondygnacyjną czworoboczną namiotową wieżą-dzwonnicą. Kościół przykryty dwuspadowym dachem blaszanym z biodrami nad absydą. Nad ołtarzem dach dopełnia mała sygnaturka.

Wnętrze przykryte jest podszywanym drewnianym sufitem skrzyńcowym ze „ślepą” kopułą w centrum. Zdobią go trzy dwukondygnacyjne drewniane rzeźbione ołtarze o cechach neogotyku. W centrum głównego ołtarza umieszczony jest obraz Trójcy Przenajświętszej w otoczeniu figur św. Józefa i Matki Bożej Różańcowej, w drugiej kondygnacji – obraz św. Antoniego. Lewy boczny ołtarz poświęcony jest Matce Bożej Ostrobramskiej (na górze obraz św. Teresy od Krzyża), prawy – Najświętszemu Sercu Pana Jezusa (na górze obraz św. Franciszka z Asyżu). Nad wejściem są zrobione chóry na dwóch słupach.

28 maja świątynię pod historycznym tytułem konsekrował wileński abp Romuald Jałbżykowski. Tego samego dnia arcybiskup poświęcił także dzwony kościelne. Dzwon „Grzegorz” pozostał ze starego kościoła, a inne cztery zostały odlane w Niemczech: największy – „Bernardem” – na środki parafian, mniejszy – „Franciszek” – za pieniądze Ferdynanda Ejsmonta, „Józef” – na środki proboszcza ks. J. Sobolewskiego, oraz najmniejszy – „Paweł”.

Tym samym w Krupie odrodziła się samodzielna parafia. Liczba parafian przed II wojną światową sięgała 4000 osób.  Świątynia działała za czasów władzy radzieckiej, choć czasem bez stałego proboszcza. Działa również dzisiaj.

Według archiwum diecezji grodzieńskiej, Słowo Życia, 2016 r. Nr 4 (439)

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: