Tadeusz Komorowski w mundurze pułkownika WP, ok. 1935, fot. domena publiczna
1 czerwca 1895 roku na świat w Chorobrowie w Województwie Tarnopolskim urodził się Tadeusz Komorowski „Bór” – generał, Komendant Główny AK, Naczelny Wódz, premier Polski na uchodźstwie.
Ukończył gimnazjum we Lwowie. W 1918 roku został przyjęty do 9 Pułku Ułanów, w którym walczył w wojnie z Ukraińcami, a później z bolszewikami. M.in. od grudnia do maja 1919 r. walczył w rejonie Mościska-Krysowice, a na początku lipca 1920 roku w rejonie Łucka.
20 sierpnia 1920 roku objął dowództwo 12 Pułku Ułanów Podolskich. 31 sierpnia 1920 roku został ranny w bitwie pod Komarowem. W 1921 roku był zastępcą dowódcy 9 Pułku Ułanów w Żółkwi.
W okresie międzywojennym ukończył Politechnikę Lwowską i kontynuował służbę wojskową, m.in. dowodził 9 Pułkiem Ułanów Małopolskich w Czortkowie i Trembowli.
W 1939 roku ponownie chwycił za broń, a po porażce przeszedł do konspiracji. 1 lipca 1943 roku został Komendantem Głównym Armii Krajowej i to on podjął decyzję o wybuchu Powstania Warszawskiego.
30 września 1944 roku Prezydent RP na uchodźstwie Władysław Raczkiewicz mianował go Naczelnym Wodzem.
Po upadku Powstania Warszawskiego, pobycie w niewoli niemieckiej i wyzwoleniu przez Amerykanów przybył do Londynu. W latach 1947-49 był premierem RP na uchodźstwie, potem wchodził w skład emigracyjnej tzw. Rady Trzech i działał w Kole byłych Żołnierzy Armii Krajowej. Zmarł w 1966 roku.
Dodaj komentarz
Uwaga! Nie będą publikowane komentarze zawierające treści obraźliwe, niecenzuralne, nawołujące do przemocy czy podżegające do nienawiści!