Kresowa młodość rotmistrza Pileckiego

Rotmistrz Witold Pilecki to jeden z największych bohaterów w historii Polski. Znana jest jego nadludzka odwaga – dobrowolny pobyt w Auschwitz, brawurowa ucieczka oraz słynne raporty; udział w Powstaniu Warszawskim aż po śmierć z rąk komunistów, którym nie udało się go złamać. Warto przypomnieć, że swoje najszczęśliwsze lata, przed wybuchem II wojny światowej, spędził na Kresach.

Witold Pilecki urodził się na dalekiej Karelii, w Ołońcu. Ta kraina leży na północ od Petersburga, na pograniczu rosyjsko-fińskim i charakteryzuje się wyjątkowo surowym klimatem. Pochodził z rodziny o tradycjach patriotycznych – dziadek Pileckiego za udział w Powstaniu Styczniowym został zesłany na 7 lat na Syberię, a rodzinny majątek uległ konfiskacie. Ojciec przyszłego bohatera Julian Pilecki, absolwent Instytutu Leśnego w Petersburgu, był zmuszony przyjąć posadę w Karelii, ponieważ nie mógł znaleźć pracy zgodnej ze swoim wykształceniem w zachodniej części Rosji. W 1910 roku rodzice późniejszego rotmistrza, mając dość życia tak daleko od rodzinnych stron oraz chcąc chronić swoje dzieci przed rusyfikacją, przeprowadzili się do Wilna – miasta, w którym ich zdaniem duch polskości był niezwykle silny. Tam ich syn skończył szkołę handlową. To właśnie w tym mieście młody Pilecki poznał konspiracyjne życie. Będąc jeszcze dzieckiem zdecydował się wstąpić do harcerstwa, którego działalność była zakazana w rosyjskim zaborze. W wieku 15 lat założył harcerski zastęp w Orle. Najważniejszym zadaniem harcerstwa, w którym działał Pilecki były ćwiczenia wojskowe.

Był rok 1916, trwała I wojna światowa, wszyscy czuli niebezpieczeństwo ze strony Rosji.

Żołnierz, student, urzędnik

Po powrocie z Orła do Wilna w 1918 roku Pilecki wstąpił do oddziałów samoobrony, dowodzonych przez generała Władysława Wejtkę. 1 stycznia 1919 roku Witold Pilecki odniósł swoje pierwsze zwycięstwo – skutecznie poprowadził atak na zaciekle broniony przez Niemców dworzec kolejowy w Wilnie. W ramach walki z bolszewikami do października 1919 roku walczył w oddziale legendarnego Jerzego Dąmbrowskiego, czyli Łupaszki. Kolejnym ważnym krokiem w życiu Pileckiego było wstąpienie jako ochotnik do tworzącego się Wojska Polskiego i udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Nasz bohater brał udział w walkach pod Wilnem i Grodnem, gdzie dowodził kompanią harcerską. 5 sierpnia 1920 r. wstąpił do 211. Ochotniczego Pułku Ułanów Nadniemeńskich i brał udział w Bitwie Warszawskiej. Uczestniczył także w buncie Żeligowskiego. Dowództwo dostrzegło wielką odwagę i oddanie Polsce młodego żołnierza, przyznając mu dwukrotnie Krzyż Walecznych.
Wszystkie te działania były dla Pileckiego naturalną koleją rzeczy. Duch silnego patriotyzmu, w jakim wychowywała go matka od najmłodszych lat popychał go do walki o wolność Polski. Pisał: „Były to czasy jeszcze niepewne i chodziło o to, by wśród społeczeństwa wskrzesić tradycje żołnierskie. Ćwiczono się więc z bronią, musztrowano, by na wszelki wypadek być gotowym – los bowiem już od wieków narzucił ludziom Kresów tę twardą konieczność.”

(…)

Cały artykuł tutaj.

„Kurier Wileński”

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: