„To jeszcze nie koniec kariery Tymoszenko”

„Karta Julii Tymoszenko w ukraińskiej polityce jeszcze nie została do końca rozegrana. Jej uwolnienia będzie domagać się Władimir Putin i prorosyjscy politycy”.

Kto tak twierdzi? Szef sekretariatu byłego prezydenta Wiktora Juszczenki.

„To jeszcze nie koniec politycznej kariery Tymoszenko. O wszystkim zadecyduje Rosja. Poparcie dla niej płynie obecnie z Kremla. Janukowycz, który boi się byłej premier, świetnie to rozumie” – powiedział w komentarzu dla telewizji ZIK szef Wiktor Bałoha.

Jego zdaniem, „czynnik Tymoszenko” będzie teraz obecny w politycznych rozgrywkach bez względu na to, czy była premier opuści więzienną celę, czy w niej pozostanie.

A skoro była premier ma powrócić do gry, przypomnijmy jej polityczną karierę.

Urodziła się jako córka Wołodymyra Abramowicza Hryhiana i Ludmyły Mikołajiwnej Telehiny. W 1979 wyszła za mąż za Ołeksandra Tymoszenko, rok później urodziła się ich córka Jewhenija.

Ukończyła w 1984 studia ekonomiczne na uniwersytecie w Dniepropetrowsku. Była działaczką Komsomołu. Po studiach pracowała jako ekonomista w przemyśle zbrojeniowym. W 1988 razem z mężem, Ołeksandrem, rozpoczęła prowadzenie własnej działalności gospodarczej. Po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości ich firma negocjowała m.in. kontrakty rządowe. W latach 1996–1997 kierowała Zjednoczonymi Systemami Energetycznymi Ukrainy. Otrzymała stopień naukowy kandydata nauk ekonomicznych. W 1999 obroniła doktorat na kijowskim Narodowym Uniwersytecie Ekonomicznym. Opublikowała ponad 50 prac naukowych.

W 1996 uzyskała mandat deputowanej do Rady Najwyższej II kadencji. Została wkrótce wiceprzewodniczącą partii Pawła Łazarenki, Hromada. W 1998 po raz drugi została posłanką. Po ucieczce byłego premiera i aresztowaniu go przez władze amerykańskie w związku z zarzutami prania brudnych pieniędzy, wystąpiła z partii wraz z większością deputowanych, tworząc nowe, umiarkowanie nacjonalistyczno i demokratyczne ugrupowanie Batkiwszczyna.

W wyborach prezydenckich w 1999 poparła Leonida Kuczmę, przystępując do proprezydenckiej większości. W grudniu 1999 objęła urząd wicepremiera Ukrainy w rządzie Wiktora Juszczenki. Od 2000 kierowała rządowym komitetem paliwowo-energetycznym.

Wkrótce popadła w konflikt z prezydentem i jego otoczeniem. W sierpniu 2000 jej mąż został tymczasowo aresztowany pod zarzutami niegospodarności w Zjednoczonych Systemach Energetycznych Ukrainy. Jesienią tego samego roku wszczęto również śledztwo przeciwko samej Julii Tymoszenko, która w styczniu 2001 została zdymisjonowana, a w lutym tymczasowo aresztowana pod zarzutem korupcji, jednak sąd w Kijowie odrzucił zarzuty i anulował nakaz aresztowania.

Jesienią 2001 przed wyborami parlamentarnymi powołała na bazie Batkiwszczyny Blok Julii Tymoszenko. W styczniu 2002, w czasie kampanii wyborczej, uległa wypadkowi samochodowemu w Kijowie, odnosząc obrażenia głowy i klatki piersiowej. W wyborach tych jej ugrupowanie uzyskało ponad 20 mandatów, a Julia Tymoszenko kolejny raz została posłem.

W wyborach prezydenckich w 2004 poparła kandydaturę Wiktora Juszczenki, biorąc następnie aktywny udział w akcji protestu w ramach pomarańczowej rewolucji.

24 stycznia 2005 została powołana na funkcję p.o. premiera Ukrainy. 4 lutego 2005 po zatwierdzeniu przez Radę Najwyższą objęła oficjalnie funkcję premiera. Została zdymisjonowana 8 września tego samego roku na skutek konfliktu z otoczeniem prezydenta.

W wyborach parlamentarnych w 2006 stanęła ponownie na czele listy wyborczej BJuT, który uzyskał drugi wynik (za Partią Regionów). Podjęta próba ponownego utworzenia „pomarańczowej koalicji” z udziałem Naszej Ukrainy i SPU zakończyła się niepowodzeniem.

W przedterminowych wyborach w 2007 jej blok zdobył 30,71% głosów i 156 miejsc w parlamencie, zajmując ponownie drugie miejsce po Partii Regionów Ukrainy.

15 października 2007 BJuT oraz prezydencka Nasza Ukraina-Ludowa Samoobrona porozumiały się co do utworzenia wspólnej koalicji rządowej. 6 grudnia tego samego roku prezydent desygnował Julię Tymoszenko na stanowisko premiera, zgodnie z umową koalicyjną z 29 listopada.

11 grudnia 2007 nie została zatwierdzona na tym stanowisku przez parlament. W głosowaniu otrzymała 225 głosów (o jeden za mało niż wynosiła potrzebna większość; posłowie „pomarańczowej koalicji” twierdzili wtedy, że nie zadziałały karty do głosowania dwojga z nich). W drugim głosowaniu z 18 grudnia jej kandydatura uzyskała niezbędne 226 głosów poparcia, co pozwoliło jej oficjalnie objąć stanowisko premiera.

W maju 2008 doszło do jej konfliktu z prezydentem Juszczenko, którego oskarżyła o blokowanie działań rządu przeciwko inflacji. Deputowani jej partii zablokowali trybunę w parlamencie, nie dopuszczając do wygłoszenia orędzia.

W sierpniu tego samego roku ponownie doszło do konfliktu z otoczeniem prezydenta, które oskarżyło ją o zdradę interesów państwowych i działanie na rzecz Rosji.

Na początku września 2008 głosami m.in. frakcji BJuT i Partii Regionów przegłosowano zmiany w ustawach ograniczające uprawnienia prezydenta, co doprowadziło do rozwiązania koalicji we wrześniu tego samego roku. Konflikt został zakończony rozwiązaniem parlamentu. Wybory nie doszły do skutku, a w parlamencie została zawiązana ponownie koalicja BJuT z częścią NU-NS, poszerzona o Blok Łytwyna.

Julia Tymoszenko była jednym z kandydatów na stanowisko prezydenta podczas wyborów w 2010. W pierwszej turze zdobyła 25% głosów, co pozwoliło jej zająć drugie miejsce za Wiktorem Janukowiczem. W drugiej przegrała, otrzymując około 45,5% głosów.

3 marca 2010 Rada Najwyższa Ukrainy wyraziła wotum nieufności dla jej rządu – za wnioskiem głosowało 243 z 450 deputowanych. Tymoszenko  ogłosiła decyzję o wzięciu urlopu, a pełniącym obowiązki szefa rządu 4 marca 2010 został wicepremier Ołeksandr Turczynow. 11 marca 2010 parlament rozwiązał rząd Julii Tymoszenko i zatwierdził nowy gabinet premiera Mykoły Azarowa.

W kolejnych miesiącach wszczęto przeciwko niej postępowania karne związane z zarzutami defraudacji. W sierpniu 2011 została tymczasowo aresztowana. W październiku tego samego roku uznano ją za winną spowodowania strat przedsiębiorstwa Naftohaz Ukrainy i skazano na karę 7 lat pozbawienia wolności. W grudniu 2011 po uprawomocnieniu się wyroku skazującego osadzono ją w kolonii karnej w Charkowie.

Ciag dalszy nastąpi…

Kresy24.pl/Wikipedia