Już dokładnie wiadomo kto strzelał na Majdanie! 5-ciu schwytanych

Czy władzom Ukrainy chodzi o prawdę?

czy ktoś jest w stanie uwierzyć w te brednie i fabrykowane dowody.Podstawowe i zasadnicze pytanie „Dlaczego po tej strzelaninie wycięto wszystkie drzewa noszące ślady kul ,na podstawie ktorych można by było ustalić trajektorię lotu kuli , miejsce z którego został oddany strzał oraz zabezpieczyć pociski ,na podstawie których można by było zidentyfikować broń ,ż której strzelano”?

rewolucja zjada swoje dzieci, ludzie którzy czynią gwałt są eliminowani w drodze przemocy. Tak się dzieje z matołkami z Berkutu, najemnikami i nawiedzonymi od Striełkowa i Borodaja. Było wiadomo, że zarówno oni jak i Rosja poniosą klęskę, zaskoczeniem jest jednak to że dzieje się to tak szybko. Eksperci mówili o konsekwencjach dla Rosji w perspektywie 20-30 lat.
A kto wygrywa na tych przemianach, rewolucjach ? Gracze, politycy.
Bo więcej widzą, analizują, zbierają informacje, próbują reżyserować i manipulują. Oni też często przegrywają, ale na zasadzie „kosa trafiła na kamień”. Gracz zostaje wykiwany przez innego gracza albo sami się zagrywają w swoich kombinacjach.
Ostatecznie wygrywa zawsze mój kot, który dużo odpoczywa i nie wchodzi innym w drogę.

Wracając do Rzezi Humańskiej i koliszczyzny należy zaznaczyć, że zbrodnia ta była i jest usprawiedliwiana zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie. W Polsce koliszczyznę usprawiedliwiają wyznawcy „wiary ukrainnej”, czyli animatorzy idei Giedroycia i prometeizmu, zrzucając całą odpowiedzialność na Rosję. To Rosja miała sprowokować hajdamaków do antypolskiego wystąpienia, żeby powstrzymać proklamowaną w marcu 1768 roku konfederację barską. Wyznawcom „wiary ukrainnej” takie wytłumaczenie zupełnie wystarczy, by sprawę zamknąć, usprawiedliwiając zbrodnicze działania strony ukraińskiej ukrytą „ręką rosyjską”. Hipoteza o prowokacji rosyjskiej nie jest jednak do końca pewna. Jedynym jej źródłem byli świadkowie wydarzeń, w tym m.in. Claude Carloman de Rulhiére (1734-1791), autor „Historii anarchii w Polsce” („Histoire de l’anarchie de Pologne”).

Teza o sprowokowaniu rewolty hajdamaków przez Rosję została przyjęta przez komisję śledczą, powołaną przez Sejm Czteroletni w 1790 roku, tylko na podstawie poszlak podawanych przez żyjących jeszcze świadków. Komisja ta we wniosku końcowym zastrzegła, że nie znalazła na to „żadnych dowodów w pismach”. Ze sceptycyzmem do hipotezy o rosyjskiej prowokacji odniósł się m.in. czołowy przedstawiciel warszawskiej szkoły historycznej, Tadeusz Korzon (1839-1918) [7].

Na Ukrainie z kolei koliszczyzna była i jest usprawiedliwiana przez komunistów i banderowców. Różnica między nimi jest tylko taka, że komuniści widzą w koliszczyźnie „rewolucję społeczną”, niemalże prekursora Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej, a banderowcy „powstanie narodowowyzwoleńcze”. Jedni i drudzy usprawiedliwiają zbrodnie hajdamaków „polskim uciskiem”. Ich narracja jest mniej więcej taka: polska szlachta gnębiła pańszczyzną ukraińskie chłopstwo. Ucisk pańszczyźniany w Polsce przypominał swoim okrucieństwem niewolnictwo Murzynów i nie miał porównania w ówczesnej Europie Środkowo-Wschodniej. Większy i okrutniejszy był tylko w Rosji. Polska szlachta zasłużyła sobie zatem na okrutny los, jaki zgotowali jej hajdamacy w 1768 roku. Można byłoby się z takim punktem widzenia nawet zgodzić, gdyby nie dwa szczegóły.

Po pierwsze, hajdamacy nie cierpieli ucisku pańszczyźnianego, ich rewolta nie miała charakteru masowego powstania lub rewolucji społecznej [8], a terytorialnie była ograniczona do obszaru pomiędzy Bohem i Dnieprem. Nie byli pańszczyźnianymi chłopami także przywódcy tego ruchu. Iwan Gonta był setnikiem milicji nadwornej wojewody kijowskiego Franciszka Salezego Potockiego i dzierżawcą wsi, natomiast Maksym Żeleźniak Kozakiem zaporoskim. Pierwszy zresztą ogłosił się „księciem humańskim”, a drugi „księciem smilskim”, więc chyba nie zależało im na likwidacji feudalizmu. Po drugie, ofiarami koliszczyzny stała się nie tylko polska szlachta i żydowscy arendarze, ale każdy kto był Polakiem, Żydem i unitą bez względu na pochodzenia społeczne, a znalazł się w zasięgu rewolty hajdamackiej. Masowe mordy Polaków, Żydów, księży katolickich i unickich były połączone z rabunkiem ich mienia, profanacją świątyń i najczęściej z okrutnymi torturami. Pod tym względem koliszczyzna do złudzenia przypomina późniejsze o 175 lat ludobójstwo wołyńsko-małopolskie. To była ludobójcza czystka etniczna, na której wzorowali się banderowcy i do której nawiązali w latach 1943-1944, zarówno pod względem kryterium doboru ofiar, jak i metod zadawania im śmierci. Gonta i Żeleźniak torowali tutaj drogę dla Bandery i Szuchewycza.

Gloryfikacja koliszczyzny nie jest bynajmniej dziełem dopiero pomajdnaowej Ukrainy. Jako pierwszy ruch hajdamacki heroizował w XIX wieku ukraiński wieszcz narodowy Taras Szewczenko (1814-1861) w wierszach „Chłodny Jar”, „Szwaczka” i poemacie „Hajdamacy”. Sformułowanie „Na jedną szubienicę – Lacha i psa”, nawiązujące do hasła koliszczyzny „Lach, Żyd i pies to jedna wiara”, pojawiło się w latach 30. XX wieku w piosence Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów [9].

Do pierwszych upamiętnień sprawców koliszczyzny doszło już w czasach Ukrainy sowieckiej. Pełna gloryfikacja ruchu hajdamackiego, tak jak i ruchu banderowskiego, rozpoczęła się na Ukrainie po tzw. „pomarańczowej rewolucji” z 2004 roku. Zanim 5 grudnia 2015 roku odsłonięto w Humaniu ogromny pomnik Gonty i Żeleźniaka, powstały pomniki w Chrystynówce (Iwana Gonty) i w Chłodnym Jarze (hajdamaków) oraz ulice imienia Gonty w Czerniowcach, Dubnie, Kijowie, Lwowie, Winnicy i Żytomierzu [10].

Ślepa uliczka

Wyznawcy „wiary ukrainnej” nie dostrzegają jakiegokolwiek niebezpieczeństwa w oparciu się pomajdanowej Ukrainy na tradycji hajdamacko-banderowskiej. Ostatnio dał temu wyraz szef MSZ Witold Waszczykowski, który w wywiadzie dla portalu Kresy.pl powiedział m.in., że „Ja aż tak nie dostrzegam gloryfikowania banderyzmu na dzisiejszej Ukrainie. (…) dzisiaj w wielu przypadkach przyjmuje się go, czy jak Pan mówi gloryfikuje, jako skierowany przeciwko Rosji, a nie przeciw Polsce” [11]. Kult i odradzanie się banderyzmu na Ukrainie nie są skierowane przeciwko Polsce, ale przeciwko Rosji – to jest melodia, którą grają środowiska okołopisowskie od początku rewolty kijowskiej z przełomu 2013/2014 roku, a pan Waszczykowski ją tylko przypomniał.

Drugą, jeszcze bardziej bezczelną melodią tych środowisk, jest kłamliwe stwierdzenie, że zbrodnie banderowskie inspirowali Sowieci. Przypomniał ją niedawno niemiecko-polski historyk Bogdan Musiał dodając, że współcześni nacjonaliści ukraińscy „nie będą w stanie stworzyć państwa na tyle silnego, by było dla Polski groźniejsze od Rosji Putina” [12].

Panowie Musiał i Waszczykowski wprowadzają całą resztę mniej biegłych w polityce wyznawców „wiary ukrainnej” w głęboki błąd, będąc tego – jak przypuszczam – w pełni świadomi. Pomajdanowa Ukraina jest państwem za słabym, by cokolwiek zrobić Rosji, co wykazały wydarzenia na Krymie i w Donbasie. Jest również państwem za słabym, by obronić Polskę przed Rosją. Dlatego ta cała prometejsko-giedroyciowska koncepcja Ukrainy jako zapory broniącej Polskę przed Rosją – pomijając fakt, że z takim zagrożeniem rosyjskim realnie nie mamy do czynienia – nie ma żadnego sensu. Jest nie tylko nielogiczna, ale wręcz śmieszna.

Zresztą mają tego pełną świadomość ci jej głosiciele, którzy wiedzą, że to tylko przykrywka dla realizacji celów amerykańskiej polityki globalnej na obszarze poradzieckim rękami polskich podwykonawców. Pomajdanowa Ukraina jest natomiast państwem wystarczająco silnym, by w sprzyjających warunkach wyciągnąć rękę po Zakerzonie. Tych, którzy nie wiedzą co to jest informuję, że chodzi o kilkanaście powiatów województw lubelskiego i podkarpackiego, uważanych przez nacjonalistów ukraińskich za „ziemie utracone”. Wtedy się okaże czy heroizowana na Ukrainie tradycja hajdamacko-banderowska jest na pewno skierowana tylko przeciwko Rosji.