Abp Mokrzycki po śmierci kardynała Huzara

W imieniu episkopatu łacińskiego na Ukrainie metropolita lwowski złożył kondolencje całemu UKGK. „Niech Wszechmogący Bóg hojnie wynagrodzi jego sługę Lubomyra i da mu wieczne szczęście w Królestwie Niebieskim” – napisał arcybiskup Mokrzycki.

Wiadomość o śmierci kardynała Huzara dotarła do arcybiskupa Mokrzyckiego w czasie uroczystego odnowienia sanktuarium Matki Bożej Janowskiej w Janowie koło Lwowa. Lwowski metropolita po zakończeniu liturgii ogłosił ją duchowieństwu i licznie zgromadzonym wiernym, wśród których byli też grekokatolicy i prawosławni. Odśpiewano „Salve Regina” a wszyscy w kościele wspólnie odmówili modlitwy w intencji Zmarłego.

„Jestem przekonany, że posługa Kardynała Lubomyra i jego cierpienie wydadzą obfite owoce i posłużą w rozwoju cnót chrześcijańskich: wiary, odwagi w miłości Trójjedynego Boga i nadziei w Opatrzność Bożą” – napisał metropolita lwowski Mieczysław Mokrzycki w liście kondolencyjnym do zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK) arcybiskupa większego kijowsko-halickiego Światosława Szewczuka po śmierci jego poprzednika kardynała Lubomyra Huzara.

Kard. Huzar stał na czele UKGK w latach 2001-2011. W czasie swego urzędowania doprowadził do przeniesienia stolicy arcybiskupiej ze Lwowa do Kijowa. Emerytowany greckokatolicki arcybiskup większy kijowsko-halicki, znany był zawsze jako człowiek dialogu i pojednania, szczególnie między Polakami a Ukraińcami. Miał opinię świetnego teologa. Cieszył się uznaniem i szacunkiem w kraju i na świecie. Był bezpośrednim kontynuatorem tradycji i dzieła hierarchów ukraińskich minionego wieku: metropolity Andrzeja Szeptyckiego oraz kardynałów Josyfa Slipyja i Myrosława Iwana Lubacziwśkiego.

Lubomyr Huzar urodził się 26 lutego 1933 r. we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska sowieckie w 1939 r. jego rodzinie udało się opuścić ojczyste strony i wyemigrować. Święcenia kapłańskie przyjął 30 marca 1958 r. w amerykańskiej diecezji Stamford (stan Connecticut) dla Ukraińców. W latach 1958-69 wykładał w seminarium duchownym w Stamfordzie. Od 1966 r. był jednocześnie proboszczem w Kerhonkson na terenie tej diecezji.

W latach 1969-72 kształcił się na wydziale teologii na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum w Rzymie. W 1973 r. wstąpił do klasztoru studytów, a rok później został przełożonym klasztoru „Studion” we włoskiej Grottaferrata. 5 kwietnia 1977 r. przyjął sakrę biskupią, a już w następnym roku został archimandrytą (przełożonym) studytów Europy i Ameryki. W 1985 r. przebywający wówczas w Rzymie arcybiskup większy Lwowa kard. Myrosław Iwan Lubacziwśkyj mianował bp. Huzara swoim wikariuszem generalnym, mimo iż ten przebywał jeszcze w USA.

Gdy w 1994 r. biskup mógł wrócić na Ukrainę, zorganizował na nowo klasztor studytów w diecezji tarnopolskiej. Synod Biskupów UKGK wybrał go w 1995 r. na egzarchę kijowsko-wyszogrodzkiego, a 14 października 1996 r. powołał na biskupa pomocniczego arcybiskupa większego Lwowa. 23 grudnia 2000 r., po śmierci kard. Lubacziwśkiego Papież mianował go administratorem apostolskim „sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis” arcybiskupstwa większego Lwowa Ukraińców.

25 stycznia 2001 r. kard. Huzar został wybrany przez Nadzwyczajny Synod tego Kościoła jego zwierzchnikiem, a już nazajutrz nominację tę zatwierdził Jan Paweł II. 21 lutego 2001 r. Ojciec Święty powołał go w skład Kolegium Kardynalskiego. Po przeniesieniu w 2005 r. siedziby głowy UKGK z Lwowa do Kijowa kard. Huzar zmienił również swój tytuł na obowiązujący obecnie tytuł arcybiskupa większego kijowsko-halickiego.

Kresy24.pl/niedziela.pl, Kurier Galicyjski

Podziel się tym z innymi. Udostępnij na: