Redakcja portalu Kresy24.pl we współpracy z Społecznym Instytutem Wydawniczym Zysk i Wydawnictwem Replika zaprasza do udziału w konkursie, poświęconym dwóm książkom, odnoszącym się do barbarzyństw na zapleczu frontu wschodniego: „Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta” Alexis Peri oraz „Gestapo po 1945 roku. Kariery, konflikty, konteksty” pod red. Klausa-Michaela Mallmanna i Andreja Angricka.
Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta
Alexis Peri
Wrzesień 1941 roku. Wehrmacht staje u bram Leningradu. Odcięte od świata miasto czeka 29 miesięcy walki o przetrwanie. Przegra ją prawie milion cywilnych mieszkańców.
„Moje ręce i nogi ledwie słuchają poleceń mózgu. […] Z powodu zimna już po przejściu krótkiego odcinka kończyny odmawiają posłuszeństwa.”
Aleksandra Liubowskaja
„[…] nic nikogo nie rusza. Kiedy któraś powiada, że jej mąż umiera, a dzieci leżą opuchnięte, inna odpowiada na to, że jej maż już zmarł, tak jak dwoje z trojga jej dzieci.”
Esfir Lewina
Alexis Peri sięgnęła po 125 nieopublikowanych dzienników napisanych przez ludzi uwięzionych w mieście. Pozwala nam spojrzeć na tę tragedię oczami cierpiących Leningradczyków. W tym strasznym czasie dla wielu z nich pisanie pamiętników staje się narzędziem przetrwania, namacalnym przypomnieniem ich człowieczeństwa. Autorka odzyskuje utracone opowieści, spoglądając z perspektywy głodujących mieszkańców miasta Lenina w czasie II wojny światowej.
Gestapo po 1945 roku. Kariery, konflikty, konteksty
(Die Gestapo nach 1945. Konflikte, Karrieren, Konstruktionen)
Klaus-Michael Mallmann, Andrej Angrick
Co stało się z członkami zbrodniczej tajnej policji Gestapo po II wojnie światowej?
Gestapo zlikwidowano w 1945 r., a jego zbrodnie zostały w pełni ujawnione przed światem. Jednak większość członków tajnej policji Hitlera przeżyła wojnę.
Jak odnaleźli się i zachowywali w okresie powojennym? Jak potraktowało ich niemieckie społeczeństwo? Jaki obraz wytworzyło? Jak podchodziły do nich instytucje prawne? Czy ich zbrodnie doczekały się rzetelnego wyjaśnienia i osądzenia?
Oto główne pytania stawiane przez autorów tej wielowątkowej książki. Piętnastu uznanych badaczy stara się na nie odpowiedzieć, opierając się na losach konkretnych członków Gestapo. Bazując na ich przykładach, autorzy wykazują pewne tendencje. Wskazują tych, którzy spokojnie funkcjonowali po wojnie w społeczeństwie, jak i tych, których więziono i po wyrokach zabito.
W części pierwszej pojawiają się, m.in. Walter Rauff, Horst Kopkow, Ludwig Hahn czy Hans Schumacher. Część druga ukazuje sytuacje powojenne, uwarunkowania społeczne i polityczne, w których znaleźli się byli gestapowcy. Największy nacisk kładzie na niemożność wyegzekwowania odpowiedzialności, zwłaszcza od ludzi często powiązanych mocno z rożnymi instytucjami powojennymi. Tu też padają konkretne nazwiska: Otto Bradfisch czy Albert Rapp.
Część trzecia dotyczy konsekwencji wchłonięcia członków Gestapo przez społeczeństwo oraz obrazów tej instytucji kreowanych w powszechnej świadomości, np. przez media.
Klaus-Michael Mallmann jest dyrektorem naukowym Centrum Badawczego Ludwigsburg i profesorem historii nowożytnej na Uniwersytecie w Stuttgarcie. Andrej Angrick jest badaczem w Hamburskiej Fundacji na rzecz Promocji Nauki i Kultury.
Pytania konkursowe dla Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta:
Jaki środek transportowy Sowieci wykorzystali w niewielkim stopniu podczas oblężenia, dla zaopatrzenia ludności Leningradu w żywność?
Pytania konkursowe dla Gestapo po 1945 roku. Kariery, konflikty, konteksty. :
Jaki przepis legislacyjny pozwolił niemieckim wysoko postawionym funkcjonariuszom SS oraz innym zbrodniarzom „zza biurka” (szczególnie tym na Wschodzie) zostać amnestiowanymi od przełomu 1968/1969 roku?
Prosimy o oryginalne odpowiedzi zawierające pełne zdania i aby nie stanowiły przeklejonego e-maila kolegi/koleżanki lub informacji z Wikipedii!!!
Na odpowiedzi oczekujemy pod e-mailem:
ko*****@kr*****.pl
do 8 marca 2019 r. do godz. 12 (z tytułem Pytania konkursowe dla Leningrad lub Gestapo). Prosimy o zamieszczanie adresu korespondencyjnego z odpowiedziami. Przypominamy że nagrodami w konkursie po trzy egzemplarze obu książek.
ko*****@kr*****.pl
do 8 marca 2019 r. do godz. 12 (z tytułem Pytania konkursowe dla Leningrad lub Gestapo). Prosimy o zamieszczanie adresu korespondencyjnego z odpowiedziami. Przypominamy że nagrodami w konkursie po trzy egzemplarze obu książek.
Prosimy o zamieszczenie w e-mailu niniejszego sformułowania: „Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych w celach konkursowych oraz ogłoszenia zwycięzcy konkursu”.
Po kliknięciu w nazwę znajdą Państwo nowości książkowe SIW Znak i Wydawnictwa Replika.
Podziel się tym z innymi. Udostępnij na:
1 komentarz
Feliks Koperski
10 marca 2019 o 14:18Szanowni czytelnicy portalu Kresy24.pl
Ogłaszamy wyniku konkursu w której do wygrania były po dwa egzemplarze trylogii Aleksandra Sołżenicyna „Archipelag Gułag”
Pytania konkursowe dla Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta:
Jaki środek transportowy Sowieci wykorzystali w niewielkim stopniu podczas oblężenia, dla zaopatrzenia ludności Leningradu w żywność?
Chodziło o ponad 800 barek śródlądowych oraz holowniki skoncentrowane na wschodnim wybrzeżu jeziora Ładoga, które z pomocą holownika były w stanie dowieźć potrzebną żywność dla ludności Leningradu obok amunicji i zaopatrzenia dla Frontu Leningradzkiego.
Pytania konkursowe dla Gestapo po 1945 roku. Kariery, konflikty, konteksty:
Jaki przepis legislacyjny pozwolił niemieckim wysoko postawionym funkcjonariuszom SS oraz innym zbrodniarzom „zza biurka” (szczególnie tym na Wschodzie) zostać amnestiowanymi od przełomu 1968/1969 roku?
Amnestie zbrodniarzy można przeprowadzić w ramach reformy kodeksu drogowego (Einführungsgesetz zum Ordnungswidrigkeitengesetz – EGOWiG). Pretekstem miało być łagodniejsze potraktowanie sprawców śmiertelnych wypadków drogowych. Z zapisami w kodeksie drogowym został powiązany § 50 pkt 2 kk. w jego nowej formule: „Jeżeli brak jest wyraźnych osobistych przesłanek, powiązań czy wszelkiego rodzaju osobistych związków, które by łączyły ofiarę i sprawcę, to w przypadku współuczestnika mordu należy jego czyn potraktować zgodnie z regułami karania usiłowania tego czynu”. Konsekwencje płynące z tego zapisu nie były na pierwszy rzut oka widoczne. Dla klasyfikacji kategorii mordu najważniejsza stała się kwestia związku ofiary ze sprawcą. Jeżeli morderca ofiary osobiście nie znał i nie miał z nią żadnych powiązań, to jego czyn automatycznie należało potraktować jako „usiłowanie zbrodni”. Miało to dla biurkowych zbrodniarzy hitlerowskich kluczowe znaczenie. Urzędnicy i oficerowie wydający polecania mordów na ludziach, których nigdy nie widzieli, musieli być od tego momentu traktowani jako przestępcy, którzy swoich mordów zaledwie „usiłowali” (!). Ale co jeszcze ważniejsze, zgodnie z niemieckim systemem prawnym „usiłowanie zbrodni” przedawniało się po 15 latach, czyli w maju 1960 r.
Laureatami konkursu „Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta” zostali:
Tadeusz P.
Alina D.
Helena R.
Laureatami konkursu „Gestapo po 1945 roku. Kariery, konflikty, konteksty” zostali:
Jan B.
Dariusz F.
Konrad S.
Laureatom gratulujemy i zapraszamy do udziału w kolejnych konkursach.